Ilu będzie zbawionych, cz. 5 – Nowe Przymierze: do czasów Reformacji

utworzone przez | gru 9, 2017 | Soteriologia: nauka o zbawieniu

Nowe Przymierze: do czasu Reformacji – 1487 lat

Wypełnienie wszystkich zapowiedzianych wcześniej elementów Ewangelii nastąpiło w osobie Jezusa Chrystusa z Nazaretu. Jego słowa były niczym rozbłysk słońca w porównaniu ze światłem gwiazd, jakim była dobra nowina głoszona wcześniej. On stał się pełnym wyrażeniem zbawczej woli Bożej, On w jawny sposób przekazał wszystko, co dotyczy Bożego dzieła zbawienia, tym samym zamknął kanon Słowa Bożego i zakończył objawienie.

Przypomnijmy co było objawione do tej pory:

Od upadku do potopu – ok. 1656 lat

Po upadku człowieka w grzech Bóg ogłosił ludzkości plan zbawienia. Przedstawił, że potrzebna będzie ofiara zastępcza, która będzie musiała być dokonana przez bezgrzesznego Mesjasza. Mesjasz będzie samym Bogiem. Tak było do czasu potopu, gdzie praktycznie cała ludzkość odwróciła się od Boga za co została unicestwiona (prócz Noego jego rodziny). W czasie potopu Bóg uśmiercił całą ludzkość z wyjątkiem ośmiu dusz.

Od potopu do wieży Babel i Abrama – ok. 427 lat

W ciągu ok. 437 po potopie lat ludzkość rozmnożyła się, Bóg zbawiał w tym czasie wybranych. Po IV wiekach w swojej pysze stworzenie ponownie zbuntowało się przeciw Stwórcy ustanawiając odstępczą religię Babilonu dającą fałszywą nadzieję na lepsze życie po śmierci. Bóg pomieszał języki, podzielił ludzkość na narody i rozproszył po całym świecie.

Przymierze z Abrahamem – ok. 430 lat

Potem nadszedł czas przymierza z Abrahamem i powołania do istnienia szczególnego ludu, narodu wybranego, w którym Bóg będzie zbawiał tak samo jak zawsze. Ofiarowanie przez Abrahama jedynego syna, Izaaka, stanowiło ilustrację ofiary Jedynego Syna Boga, jaka będzie złożona za grzechy wszystkich wierzących a nieprzechodnie kapłaństwo Melchisedeka symbolizowało trwałe kapłaństwo Chrystusa nieustannie wstawiającego się za zbawionymi do Boga. Abraham jest nazwany ojcem wszystkich wierzących, a ponieważ obrzezka została dana po zawarciu przymierza, nie tylko Żydzi ale i poganie będą włączeni do przymierza z Bogiem.

Godnym uwagi jest fakt, że Adama i Abrahama dzieliły zaledwie cztery pokolenia ludzi. Adam żył do czasów Methusaleha, który był dziadkiem Noego. Noe po potopie żył jeszcze 350 lat i spotkał Abrama osobiście. Ewangelia była przekazywana ustnie w czystej formie.

Cztery pokolenia ewangelii: Adam – Methusaleh – Noe – Abraham

Przymierze z Izraelem – ok. 1500 lat

Zawarte na górze Synai, gdzie Bóg przekazuje Mojżeszowi warunki Przymierza, w czasie którego zostaje spisane Słowo Boże (Stary Testament) a Ewangelia zbawienia zostaje uzupełniona o następujące elementy:

Mojżesz typem wyzwoliciela z niewoli egipskiej obrazującym dzieło Chrystusa wyzwalającego swój wybrany lud z niewoli grzechu. Ofiara baranka paschalnego chroniąca przed aniołem śmierci obrazem ofiary Mesjasza, prawdziwego baranka, 2 Mojż. 12:21-29. Ofiary całopalne, ofiary pojednania, odpuszczenia grzechów wypełnione przez ofiarę Mesjasza, 3 Mojż. 3:1-7. Mesjasz prawdziwą skałą zabitą aby wylać wody życia, 2 Mojż. 17, 4 Mojż. 20. Mesjasz kamieniem zgorszenia i opoką, Izaj. 8:14-16. Mesjasz prorokiem jak Mojżesz, 5 Mojż. 18:15. Mesjasz opuszczony przez Boga, wyszydzony, kości rozłączone, serce jak wosk, język wyschnięty, szaty podzielone, Psalm 22 Żółć i ocet podana Mesjaszowi, Psalm 69:21, będzie zbity, opluty, zelżony, pohańbiony, Izaj. 50:6-7. Mesjasz odkupicielem gładzącym grzechy, Daniel 9:24. Mesjasz przebity, Zach. 12:10. Mesjasz będzie w postaci ludzkiej, Izaj. 52:13-15,. bez piękności i urody, Izaj. 53:2, wzgardzony, upodlony mąż boleści, Izaj. 53:3, zraniony, zbity, biorący nieprawości nasze na siebie, Izaj. 53:4-5, wiedziony na śmierć jak baranek, Izaj. 53:7, zabity, Izaj. 53:8, utrapiony i starty przez Boga ofiarą za nasze grzechy, Izaj. 53:9, policzony w poczet przestępców, noszący nasz grzech, Izaj. 53:12, zdradzony przez przyjaciela, Psalm 41:9,

Dodatkowo ustanowiony został świątynny system ofiar nieustannie składanych za grzechy, obrazem grzesznej natury człowieka wskazującym na potrzebę jednorazowej kompletnej ofiary Chrystusa.

Dowiadujemy się również, że Mesjasz ma dwie natury, całkowicie Boską i całkowicie ludzką, Mich. 5:2

.

Ewangelia

Z łaski przez wiarę, uczynki owocem.

Wszystkie zapowiedziane przez proroków Starego Testamentu wydarzenia dotyczące Chrystusa wypełniły się w osobie Jezusa z Nazaretu. Dostępne jest pełne objawienie ewangelii. Imię zbawiciela, jedyne imię jakie zbawia zostaje objawione. Zbawienie jest z łaski przez wiarę. Jak zawsze.

Rzym 10:9-10 9 Jeśli ustami wyznasz Pana Jezusa i uwierzysz w swoim sercu, że Bóg wskrzesił go z martwych, będziesz zbawiony.10 Sercem bowiem wierzy się ku sprawiedliwości, a ustami wyznaje się ku zbawieniu.

Dzieje 4:12 I nie ma w nikim innym zbawienia. Nie ma bowiem pod niebem żadnego innego imienia danego ludziom, przez które moglibyśmy być zbawieni.

Efez. 2:8-9 8 Łaską bowiem jesteście zbawieni przez wiarę, i to nie jest z was, jest to dar Boga. 9 Nie z uczynków, aby nikt się nie chlubił.

Gal. 2:16 Wiedząc, że człowiek nie jest usprawiedliwiony z uczynków prawa, ale przez wiarę w Jezusa Chrystusa, i my uwierzyliśmy w Jezusa Chrystusa, abyśmy byli usprawiedliwieni z wiary Chrystusa, a nie z uczynków prawa, dlatego że z uczynków prawa nie będzie usprawiedliwione żadne ciało.

Rzym. 3:20 Dlatego z uczynków prawa nie będzie usprawiedliwione żadne ciało, w jego oczach, gdyż przez prawo jest poznanie grzechu.

Nawróceniu towarzyszy upamiętanie, owoc a nie przyczyna zbawienia. Jeśli ktoś nie ma owocu nawrócenia, można mieć pewność, że jak zawsze w każdym okresie zbawczej historii Jezusa Chrystusa, taka osoba sam siebie zwodzi i nie ma niej prawdy.

Mat. 10:37-38 37 Kto miłuje ojca albo matkę bardziej niż mnie, nie jest mnie godny. I kto miłuje syna albo córkę bardziej niż mnie, nie jest mnie godny 38 Kto nie bierze swego krzyża i nie idzie za mną, nie jest mnie godny.

Łuk. 9:23 Mówił też do wszystkich: Jeśli ktoś chce pójść za mną, niech się wyprze samego siebie, niech bierze swój krzyż każdego dnia i idzie za mną.

Jan 12:25 Kto miłuje swoje życie, utraci je, a kto nienawidzi swego życia na tym świecie, zachowa je na życie wieczne.
.

Zbawieni

Wylaniu Ducha Świętego na świat towarzyszą masowe nawrócenia. Najpierw setki, potem tysiące ludzi zostaje zbawionych i przyłączonych do kościoła.

Dzieje 2:41 Ci więc, którzy chętnie przyjęli jego słowa, zostali ochrzczeni. I przyłączyło się tego dnia około trzech tysięcy

Dzieje 4:4 A wielu z tych, którzy słyszeli słowo, uwierzyło. A mężczyzn było w liczbie około pięciu tysięcy.

Bóg pomnaża ilość zbawionych dusz codziennie.

Dzieje 2:47 A Pan dodawał kościołowi każdego dnia tych, którzy mieli być zbawieni.

Apostołowie wyruszają w swoje podróże misyjne, powstają kościoły skupiające dziesiątki i setki tysięcy wierzących. Ewangelia jest głoszona w każdym zakątku świata. Apostołowie i ich uczniowie docierają dosłownie w każdy zakątek poznanego świata.

  • Szymon Piotr (Kefas): Późniejsza tradycja sugeruje, że odwiedził Brytanię i Gam
    .
  • Andrzej, brat Piotra: Prawdopodobnie nauczał w Scythii (tereny ZSRR), Azji Mniejszej i Grecji; ostatecznie ukrzyżowany w Patras w Achai.
    .
  • Jakub Większy, syn Zebedeusza, brat Jana: ewangelizuje Jerozolimę
    .
  • Jan, syn Zebedeusza, brat Jakuba Większego: Pasterzuje zborom w Azji Mniejszej, wygnany na Patmos pod koniec życia gdzie dalej aktywnie działa
    .
  • Filip z Betsaidy: Według tradycji dociera do Herapolis w Azji Mniejszej
    .
  • Batłomiej (Natanael) z Ptolemaidy: Kompan Filipa do Herapolis; ginie męczeńską śmiercią po służbie w Armenii
    .
  • Tomasz zwany Didymos (Bliźniakiem): Zakłada się, że nauczał w Babilonie; nauczał w Indiach gdzie poniósł męczeńską śmierć; Założony przez niego Kościół Marthoma do dziś funkcjonuje
    .
  • Mateusz (Lewi): Tradycja mówi, że dotarł do Macedonii, Persji, Partii i Etiopii
    .
  • Jakub, syn Alfeusza: Prawdopodobnie nauczał w Syrii
    .
  • Juda (Lebeusz, Tadeusz), syn Alfeusza: Według Hipolita Lebeusz głosił w Edessie i w całej Mezopotamii. Tradycja mówi, że nauczał w Armenii, Syrii i Persii, gdzie został zamordowany. Pochowany w Kara Kalisa, dzisiejszy Iran.
    .
  • Szymon zwany Zelotą: Ewangelizuje Jerozolimę.
    .
  • Maciej, zastępca Judasza: Głosi Słowo w Syrii, zakopany żywcem.
    .
  • Paweł, Apostoł pogan: Ewangelizuje Arabię, Azję mniejszą, Rzym, Hiszpanię, gdzie zakłada dziesiątki zborów.

Misja ewangelizacyjna nie kończy się na Apostołach. Ci zostawiają po sobie spuściznę w postaci grup świetnie przygotowanych do dzieła głoszenia uczniów. Historia kościoła pełna jest imion wiernych ewangelii misjonarzy, którzy często oddawali życie za wiarę, jaką nieśli narodom. Klemens z Rzymu, Klemens z Aleksandrii, Ingacjusz z Antiochii, Barnaba z Aleksandrii, Papiasz z Hierapolis, Polikarp ze Smyrny, Irenaeus, Justyn Męczennik, Minutius Felix, Tertulian, Cyprian, Novatianus, Orygen, Ambroży z Milanu, Arnobiusz, Atanazy, Augustyn, Chryzostom, Epifaniusz, Euzebiusz, Hilarius Pictaviensis, Hieronim, Juliusz, Laktanius, Pacian, Hilary z Arles, Prosper z Akwitanii, Theodoret z Cyrrhus, Anselm, Aquinas, Bede, i wielu innych prawowiernych chrześcijańskich nauczycieli, którzy jeszcze do XV wieku  stali na straży ewangelii.

Miliony ludzi słyszą ewangelię. Nawracają się potężne rzesze. Świat zostaje przeobrażony. Powstają państwa, które jako religię państwową ustanawiają chrześcijaństwo. Królestwu Niebieskiemu codziennie przybywa obywateli.

Dzieje 2:47 A Pan dodawał kościołowi każdego dnia tych, którzy mieli być zbawieni.
.

Odstępstwo

Tam, gdzie niebiosa otwierają się aby wylać na świat błogosławieństwo, tam zawsze otchłań piekieł otwiera swoją gardziel aby zdławić prawdę Bożą. Nie inaczej działo się w pierwszych wiekach chrześcijaństwa. Kult obrazów, kult świętych, kult Maryi, wiara w zbawienie z uczynków, odpuszczenie grzechów dzięki pielgrzymkom, krucjatom, zabijaniu niewiernych. Oto obraz kościoła w okresie między X a XV wiekiem.

Przed kultem obrazów ostrzegał Ireneusz z Lyonu – ojciec kościoła, apologeta i biskup z II wieku:

„Tytułują siebie jako gnostyków. Posiadają również obrazy, niektóre z nich malowane, inne utworzone z różnego rodzaju materiałów. Jednocześnie utrzymują, że podobizna Chrystusa została wykonana przez Piłata w czasie gdy Jezus żył pośród nich. Koronują te obrazy i ustawiają je obok obrazów filozofów świata, to znaczy Pitagorasa, Platona, Arystotelesa i innych. Mają też różne sposoby oddawania czci tym obrazom i robią to w ten sam sposób co poganie” – Adversus haereses 1.25.6

Augustyn (IV wiek)  stwierdza w swym Komentarzu do Psalmu 113:

„Poganie którym wydaję się że mają czystszą religię mówią: -Nie oddaje czci bałwanowi ani diabłu lecz w cielesnym wyobrażeniu uznaje symbol tego czemu powinienem oddawać cześć.- Poganie ośmielają się odpowiadać, że oni sami nie oddają czci cielesnym wizerunkom, lecz boskim siłom, które sprawują nad nimi rządy.”

W X wieku ostatecznie stłamszono ruch ikonoklastów – prawowiernych chrześcijan głoszących zbawienie z łaski i odrzucających kult świętych i obrazów. Od tego czasu było tylko gorzej.

„Ludwik I Pobożny ustanowił w 817 arcybiskupem Turynu swojego zaufanego teologa Klaudiusza, który nie tylko otwarcie zwalczał adorację obrazów, ale także wyrażał w swych dziełach typowo protestanckie poglądy (zbawienie z łaski, przez wiarę; modlitwa wyłącznie skierowana do Boga, znaczenie Eucharystii itp. negował np. odpuszczenie grzechów dzięki pielgrzymkom, dogmat o nieomylności papieża i Magisterium). Innym znanym ikonoklastą galijskim był Agobard z Lyonu. Biskupi z Galii i Hiszpanii ponownie potępili kult obrazów na synodzie w Paryżu w 824 roku. Ikonoklazm na Zachodzie ustał dopiero około X wieku, kiedy rządy objęli władcy całkowicie poddani papieżowi” – źródło

Porażka ikonoklastów staje się powodem szalejącego rozwoju herezji.

  • 993 r. – Papież Leon III zaczął kanonizować zmarłych.
    .
  • 1015 r. – Wprowadzono przymusowy celibat dla duchownych, aby rozwiązać problem przejmowania spadków przez ich rodziny. Dotąd duchowni mieli żony i dzieci.
    .
  • 1054 r. – Michał Ceruliusz, patriarcha kościoła wschodniego i Leon IX (pośrednio) obrzucili się nawzajem klątwami.
    .
  • 1077 r. – Papież Grzegorz VII ustanowił formalną „klątwę”, czyli wyklęcie przez instytucję Kościoła (nie mylić ze zwykłą klątwą).
    .
  • 1140 r. – Ułożono i przyjęto listę 7 sakramentów świętych. Do tego czasu udzielano sakramentów w sposób nieuporządkowany (np. słowiańscy księża za jeden z sakramentów uznawali postrzyżyny!).
    .
  • 1204 r. – Zaczęła działać Święta Inkwizycja. Słudzy Kościoła zamęczyli lub spalili żywcem setki tysięcy ludzi.
    .
  • 1208 r. – Innocenty III zaoferował każdemu, kto chwyci za broń, oprócz prolongaty spłat i boskiego zbawienia, również ziemię i majątek heretyków oraz ich sprzymierzeńców. Rozpoczęła się krucjata, której celem było wymordowanie Katarów. Szacuje się, iż krucjata pochłonęła milion istnień ludzkich, nie tylko Katarów, ale dotknęła większą część populacji południowej Francji.
    .
  • 1229 r. – Z powodu potajemnych zebrań wiernych dla czytania Biblii i interpretowania jej w sposób godzący w nauczanie i praktykę kościelną, papież Grzegorz IX zakazał czytania „Biblii” pod sankcją kar inkwizycyjnych.
    .
  • 1231 r. – Nakaz papieski zalecał palenie heretyków na stosie. Pod względem technicznym pozwalało to uniknąć rozpryskiwania się krwi.
    .
  • 1244 r. – Na soborze w Narbonne zdecydowano, aby przy skazywaniu heretyków nikogo nie oszczędzano. Ani mężów ze względu na ich żony, ani żon ze względu na męża, ani też rodziców ze względu na dzieci. „Wyrok nie powinien być łagodzony ze względu na chorobę czy podeszły wiek. Każdy wyrok powinien obejmować biczowanie”.
    .
  • 1252 r. – W bulli „Ad extripanda” papież Innocenty IV przyrównał wszystkich chrześcijan-niekatolików do zbójców i zobowiązał władców do tego, by winnych heretyków zabijano w ciągu pięciu dni.
    .
  • 1263 r. – Zatwierdzono przyjmowanie komunii pod jedną postacią.
    .
  • 1264 r. – Ustanowiono uroczystość Bożego Ciała.
    .
  • 1311 r. – Papież Klemens V jako pierwszy ukoronował się potrójną koroną władcy.
    .
  • 1450-1750 r. – Okres polowania na czarownice. Straszliwymi torturami zamęczono setki tysięcy kobiet posądzanych o czary.
    .
  • 1484 r. – Papież Innocenty VIII oficjalnie nakazał palenie na stosach kotów domowych razem z czarownicami. Zwyczaj ten był praktykowany przez trwający setki lat okres polowań na czarownice.
    .
  • 1493 r. – Bulla papieska uprawomocniła deklarację wojny przeciwko wszystkim narodom w Ameryce Południowej, które odmówiły przyjęcia chrześcijaństwa. W praktyce kobiety i mężczyzn szczuto psami karmionymi ludzkim mięsem i ćwiartowanymi żywcem indiańskimi niemowlętami. Wbijano ciężarne kobiety na pale, przywiązywano ofiary do luf armatnich i puszczano je z dymem. Mordowano, gwałcono, ucinano ręce, nosy, wargi, piersi. Gdy katoliccy „misjonarze” zawitali do Meksyku, żyło tam około 11 milionów Indian, a po stu latach już tylko półtora miliona. Szacuje się, że w ciągu 150 lat zabito co najmniej 30 milionów Indian.
    .
  • XV i XVI w. – Na soborze Florenckim i Trydenckim wprowadzono dogmat o czyśćcu. Kwitnie praktyka sprzedaży odpustów od kar czyśćcowych.
    .
  • 1545-1563 r. – Na Soborze Trydenckim ogłoszono, że prawdę religijną wyraża w równym stopniu Biblia, co tradycja, a jedyne i wyłączne prawo interpretacji Pisma Świętego spoczywa w rękach Kościoła. Uznano, że sakramenty są niezbędne do uzyskania zbawienia. Utworzono indeks ksiąg zakazanych, który przez 400 lat będzie krępować wolność myśli, sumienia i naukę.

W 1512 roku doszło do apogeum odstępstwa. Człowiek sprawujący niebiblijną funkcję vicariusa Filii Dei, czyli papieża, został ogłoszony Bogiem na ziemi. Słowa Krzysztofa Mracellusa o papieżu Juliuszu II:

„Zatroszcz się, abyśmy nie utracili zbawienia, tego życia i oddechu jaki nam dałeś, boś ty naszym pasterzem, tyś lekarzem, tyś władcą, tyś naszym poślubionym mężem, tyś jest w ostateczności kolejnym Bogiem na ziemi.”

Oto koniec zbawiającej ewangelii. Oto antychryst zasiada na tronie pseudokościoła. Ewangelia oficjalnie przestaje być głoszona. Jest to okres milionów dusz idących na zatracenie patrząc na wymalowany przez rzymsko-katolickich funkcjonariuszy na bramie piekieł napis: „do nieba”.

Ale Bóg nie zapomniał o swoich wybranych. 31 października 1517 roku młody mnich augustyński przybija 95 tez do kościołów w Wittenberdze. Marcin Luter rozpoczyna reformację.

Zobacz w temacie

Print Friendly, PDF & Email