Harmonia Ewangelii: początek służby Jezusa

utworzone przez | cze 21, 2019 | Teologia systematyczna

Rys historyczny

400 lat przed narodzinami Mesjasza została spisana Księga Nehemiasza, ostatnia należąca do kanonu Starego Testamentu. Przez czterysta lat Bóg milczał, nie pojawiali się żadni prorocy, żadne objawienie nie było przez cztery wieki udzielane żadnej osobie. Nastąpiły wielkie zmiany

Jednakże ziarno złego zakiełkowało w postaci Miszny, czyli ludzkiej tradycji, która od III wieku p.n.e. zastępowała naukę Słowa Bożego Starego Testamentu w kwestii obyczajowości, świąt, ceremonii i prawa. W II wieku p.n.e. powstają sekty:

a. faryzeuszy, legalistów, którzy pilnowali przestrzegania ustnej tradycji a także pełnili rolę sędziów-teokratów, oraz
.
b. uznających wyłącznie pięcioksiąg Mojżesza liberalnych saduceuszy, którzy przywłaszczyli sobie kierownictwo Świątyni; odrzucali oni także istnienie życia wiecznego; dla nich liczyło się wyłącznie tu i teraz.

W latach 230-146 przed Chrystusem Cesarstwo Rzymskie podbiło rejon Morza Śródziemnego. Gdy w grudniu 167 roku p.n.e syryjski król Antioch IV Epifanes ustanowił w Świątyni ołtarz Jowisza olimpijskiego rozpoczął się okres buntu religijnego, na czele którego stanął Matatiasz, kapłan z Modin. Tak oto wydarzenia te przedstawia 1 Księga Machabejska:

Matatiasz i jego przyjaciele obchodzili [wszystkie miejscowości] i rozwalali ołtarze oraz obrzezywali nieobrzezane dzieci, jakie tylko spotkali na izraelskich ziemiach. Prześladowali synów pychy, a szczęście sprzyjało ich postępowaniu. Tak więc bronili Prawa przed poganami i królami i nie pozostawili grzesznikowi pola do działania – 1 Księga Machabejska 2:45-48

Powstanie Machabejskie ustanawia latach 142-129 p.n.e żydowską autonomię w ramach dynastii Hasmoneńczyków, potwierdzoną przez Rzym w 139 roku. Jednak ze względu na brak woli współpracy z Rzymem zamordowani zostają Szymon Machabeusz, zwany zelotą (gorliwym) oraz jego synowie, Matatiasz i Juda. Panowanie obejmuje trzeci syn Szymona, Jan.

W 63 p.n.e Rzym (Pompejusz) anektuje Izrael. Rozpoczyna się okres wyzysku. W Rzymie bogaci senatorowie na specjalnych aukcjach wykupywali prawo do ściągania podatków z podbitych ziem przez okres 5 lat. Odbywało się to przez ręce celników, lokalnych mieszkańców. Same podatki były wysokie nie tylko z powodu chciwości senatorów ale także ich funkcjonariuszy (stąd tak wielka do nich nienawiść, traktowani byli oni na równi z prostytutkami).

W latach 37-4 p.n.e Herod Wielki jest władcą ziemi żydowskich z ramienia Rzymu. Na samym początku swojego panowania zdobywa Jerozolimę i odkonuje egzekucji Antygona II, poślubia Hasmoneńską księżniczkę Mariamne I. W 20 roku p.n.e tworzy Wzgórze Świątynne i zaczyna odbudowywać Świątynię w Jerozolimie. Projekt trwa do 70 roku  n.e.

Po śmierci Heroda Wielkiego w 4 roku p.n.e. Izrael zostaje podzielony pomiędzy jego synów: Heroda Archelausa, Heroda Antypasa i Filipa oraz córkę Salome.  Ok. 30 roku n.e. czyli w piętnastym roku panowania cesarza Tyberiusza, Poncjusz Piłat był namiestnikiem Judei, Herod Antypas tetrarchą Galilei, jego brat Filip tetrarchą Iturei i ziemi Trachonu, a Lizaniasz tetrarchą Abileny (Łuk. 3:1).

W kraju dominuje finansowy wyzysk a wraz z nim bieda. Polityczno-religijny fanatyzm sieje spustoszenie, mowa o spadkobiercach ideowych Machabeusza czyli o sekcie zelotów. Mają miejsce liczne bunty: Teudas wraz z 400 skrytobójcami czy Judasz Galilejczyk i jego poplecznicy zostają spacyfikowani przez wojska okupacyjne wraz z połączonymi siłami Heroda Antypasa. Panują choroby, demoniczne opętania, religijne odstępstwo. Wtedy Bóg dokonuje cudu.

Na podstawie ewangelii Mateusza 3, Marka 1, Łukasza 3 i Jana 1

Herold i jego misja

Izaj. 40:1-3 1. Pocieszajcie, pocieszajcie mój lud, mówi wasz Bóg. 2. Przemawiajcie do serca Jerozolimy, wołajcie do niej, że dopełnił się jej postanowiony czas, że została przebaczona jej nieprawość, bo otrzymała z ręki PANA w dwójnasób za wszystkie swoje grzechy. 3. Głos wołającego na pustyni: Przygotujcie drogę Pana (יְהוָ֑ה Jahwe), prostujcie na pustyni ścieżkę naszego Boga (לֵאלֹהֵֽינוּ׃ elohenu).„

Zgodnie z obietnicą zawartą u Izajasza Bóg Jahwe osobiście przyszedł zbawić świat. Każdy król posiada swojego herolda głoszącego jego przyjście, tak samo stało się z nadejściem Króla królów i Pana panów, Boga Jahwe czyli Jezusa Chrsytusa.

  • Marek 1. Początek ewangelii Jezusa Chrystusa, Syna Bożego.

Jan Chrzciciel, cielesny kuzyn Mesjasza ma za zadanie przygotować Bogu wcielonemu drogę. Urodził się on sześć miesięcy przed Jezusem (Łuk. 1:24-27). Dociera on do jak największej grupy Izraelitów w celu przyprowadzania ludzi ku upamiętaniu i zbawieniu, napiętnowania pychy faryzeuszy i saduceuszy, naprawy moralności celników i żołnierzy.

  • Marek 2. Jak jest napisane u proroków: Oto ja posyłam mego posłańca przed twoim obliczem, który przygotuje twoją drogę przed tobą.
    Mat. 3. To bowiem jest ten, o którym powiedziano przez proroka Izajasza: Głos wołającego na pustyni: Przygotujcie drogę Pana, prostujcie jego ścieżki.
    Marek 3. Głos wołającego na pustyni: Przygotujcie drogę Pana, prostujcie jego ścieżki.
    Łuk. 4. Jak jest napisane w księdze słów proroka Izajasza: Głos wołającego na pustyni: Przygotujcie drogę Pana, prostujcie jego ścieżki. 5. Każda dolina będzie wypełniona, a każda góra i pagórek będą zniżone; to, co krzywe, wyprostuje się, a wyboiste drogi będą gładkie. 6. I ujrzy wszelkie ciało zbawienie Boże.
    .

Czas i miejsce

Jan Chrzciciel to ostatni prorok Starego Testamentu (Mat. 11:11), po 400 latach Bóg przerywa milczenie. Służba Jana rozpoczyna się około roku 29 n.e. to jest w piętnastym roku panowania Tyberiusza, który w roku 14 n.e. zajął miejsce Augusta. Slużba ta obejmuje całą pustynię judzką czyli odludne miejsce południowej doliny Jordanu, tam gdzie Jan dorastał.

  • Łuk. 1. A w piętnastym roku panowania cesarza Tyberiusza, gdy Poncjusz Piłat był namiestnikiem Judei, Herod tetrarchą Galilei, jego brat Filip tetrarchą Iturei i ziemi Trachonu, a Lizaniasz tetrarchą Abileny; 2. Za najwyższych kapłanów Annasza i Kajfasza doszło słowo Boże do Jana, syna Zachariasza, na pustyni.
    Mat. 1. W tych dniach przyszedł Jan Chrzciciel, głosząc na pustyni judzkiej

.

Osoba herolda

2 Król. 2:8 Odpowiedzieli mu: Był to owłosiony mężczyzna, przepasany skórzanym pasem na biodrach. I powiedział: To Eliasz Tiszbita
.
Zach. 13:4  I stanie się w tym dniu, że każdy z tych proroków zawstydzi się z powodu swojego widzenia, gdy prorokował, i nie oblecze się w kosmatą szatę, aby kłamać

Ubrany w strój z sierści wielbłądziej i skórzany pas Jan odzwierciedlał tym samym po pierwsze zewnętrzny wygląd Eliasza (Mat. 17:10-13) przy jednoczesnym wskazaniu na jego urzędu proroka. Prorocy nosili kosmate szaty. Życie Jana, w odróżnieniu do Mesjasza, było proste, jadł bowiem pieczoną szarańczę oraz miód z dziupli drzew, lecz nawet to nie uchroniło go przed zarzutem demonicznego opętania (Mat. 11:18-19)

  • Mat. 4. A ów Jan miał ubranie z sierści wielbłądziej i pas skórzany wokół bioder, a jego pokarmem była szarańcza i miód leśny.
    Marek 6. Jan ubierał się w sierść wielbłądzią i miał skórzany pas wokół swoich bioder, a jadał szarańczę i miód leśny.
    .

Przesłanie i rytuał

Dzieje 8:36-37 …Oto woda; co stoi na przeszkodzie, żebym mógł być ochrzczony? … Jeśli wierzysz z całego serca, możesz…

Jan głosił zanurzenie w wodzie, którego celem było potwierdzenie rzeczywistego upamiętania przygotowujące lud na przyjście Mesjasza. Stanowił on zewnętrzne wyrażenie prawdziwej przemiany wewnątrz człowieka, której dokonał Bóg przebaczający grzechy. Zanurzenie w wodzie znane było w Izraelu jako jeden z trzech wymaganych rytuałów potwierdzających włączenie poganina do społeczności. Były to:

– Milah (מִילָה) – obrzezanie
– Tevilah (טְבִילָה) – rytułał zanurzenia będący symbolem duchowego oczyszczenia
– Krwawa ofiara

Tak więc wszyscy, ochrzczeni przyznawali się tym samym, że do tej pory nie byli czyści duchowo. Dotyczyło to także faryzeuszy, którzy tym samym dawali publiczny dowód na korupcję ich służby oraz dusz. Dochdziło do duchowego obrzezania serca (5 Mojż. 10:16; 30:6; Jer. 4:4; Rzym. 2:29), brakowało za to ostatecznej ofiary, którą w niedługim czasie miał złożyć ze swego ciała Mesjasz przybliżając tym samym Królestwo Niebieskie wszystkim pokutującym.

  • Łuk. 3. I obchodził całą okolicę nad Jordanem, głosząc chrzest pokuty na przebaczenie grzechów.
    Marek 4. Jan chrzcił na pustyni i głosił chrzest pokuty na przebaczenie grzechów.
    Mat. 2. Pokutujcie, bo przybliżyło się królestwo niebieskie.
    .

Wydarzenia w Betabarze

3 Mojż. 15:13 A gdy chory na wyciek zostanie oczyszczony od swego wycieku, odliczy sobie siedem dni na swoje oczyszczenie, wypierze swe szaty i obmyje swoje ciało źródlaną wodą, i będzie czysty.

W Izraelu istniały dwie Betanie. Pierwsza była blisko Jerozolimy, druga, nazywana także Betabarą, znajdowała się niedaleko ojczystych stron Pana Jezusa czyli blisko Nazaretu w Galilei (około 22 km). Tam właśnie tłumnie schodzili ludzie z całego kraju, wyznawali swoje grzechy i byli zanurzani w wodzie. Ponieważ Jerozolima leży około 150 km od Betabary, podróż pielgrzymów trwała dość długo, co sugeruje, iż Jan przebywał w tym miejscu od dłuższego czasu.

Zaś sama symbolika chrztu odnosiła się do oczyszczenia z grzechu jednak nie była ona identyczna z symboliką późniejszego chrztu, która odnosić się będzie do śmierci wraz z Chrystusem (Rzym. 6:3-5). I co ciekawe niemowlęta i nierozumne dzieci nie mogły mieć w tym rytuale udziału, ponieważ zakładał on jednoczesne wyznawanie grzechów (to rzecz niemożliwa dla osób o ograniczonej wiekiem zdolności rozumowania).

Interesującym jest również fakt, że do Jana przychodzili ludzie ze wszystkich grup społecznych jakie zamieszkiwały terytorium Izraela. Zwrot cała kraina judzka i mieszkańcy Jerozolimy nie oznacza absolutnie każdej żywej istoty. To typowe użycie generalizmu (stwierdzenia ogólnego), gdzie wszyscy oznacza wielu – szczególnie istotny przy rozpatrywaniu fragmentów Pisma odnoszących się do zakresu zbawienia (Chrystus umarł wyłącznie za wybranych, nie za wszystkich bez wyjątku)

  • Jan 28. Działo się to w Betabarze za Jordanem, gdzie Jan chrzcił.
    Mat. 5. Wtedy przychodziła do niego Jerozolima oraz cała Judea i cała okolica nad Jordanem. 6. I byli przez niego chrzczeni w Jordanie, wyznając swoje grzechy.
    Marek 5. I przychodziła do niego cała kraina judzka i mieszkańcy Jerozolimy, i wszyscy byli chrzczeni przez niego w rzece Jordan, wyznając swoje grzechy.



Faryzeusze i saduceusze a owoc upamiętania

1 Jana 3:10 Po tym poznaje się dzieci Boże i dzieci diabła: Każdy, kto nie czyni sprawiedliwości, nie jest z Boga, jak i ten, kto nie miłuje swego brata

Cielesna przynależność do Izraela nigdy nie czyniła i czynić nie będzie człowieka zbawionym, a tak właśnie wierzyli judaiści. Według nich samo genetyczne pochodzenie dawało im prawo do wiecznego splendoru i Bożych przywilejów, przeświadczenie to urosło do takiego stopnia, że twierdzili oni w swej arogancji, iż świat został stworzony dla nich a przed pójściem do piekła chroni ich własna moralność oraz sam Abraham.

„Abraham usiadłby u bram piekła i nie pozwoliłby żadnemu obrzezanemu Izraelicie przyzwoitego charakteru moralnego wejść do niego”; „Jeden Izraelita jest wart więcej w oczach Bożych niż wszystkie narody świata”; „Świat został stworzony dla dobra Izraela”. – Pulpit Commentary

Jan Chrzciciel przeciwstawił się temu poglądowi zrównując pychę judaistów z kamieniami, które nic w swojej sprawie uczynić nie mogą. Stwierdzenie, że Bóg może wzbudzić Abrahamowi potomstwo nawet z natury nieożywionej było poważnym ostrzeżeniem przed rychłym i całkowitym (choć czasowym) odrzuceniem Żydów jako całego narodu przez Boga.

Nazywając zaś faryzeuszy i sadyceuszy plemieniem żmijowym co lepiej tłumaczyć potomstwem wężowym  (gr. γεννήματα ἐχιδνῶν genomata echidnon) wskazuje, że w rzeczywistości to szatan a nie Abraham, jest ich duchowym ojcem.  Niestety zdaje się, że w przypadku większości legalistycznych faryzeuszy i liberalnych saduceuszy upamiętanie było powierzchowne, ponieważ Pan Jezus na koniec swojej służby ponownie nazywa ich plemieniem żmijowym (Mat. 23:33)

  • Mat. 7. A gdy zobaczył wielu spośród faryzeuszy i saduceuszy przychodzących do chrztu, powiedział im: Plemię żmijowe, któż was ostrzegł, żebyście uciekali przed nadchodzącym gniewem?
    Łuk. 7. Mówił więc do tłumów, które przychodziły, aby ich ochrzcił: Plemię żmijowe, któż was ostrzegł, żebyście uciekali przed przyszłym gniewem?
    Mat. 8. Wydajcie więc owoce godne pokuty;  9 A nie myślcie, że możecie sobie mówić: Naszym ojcem jest Abraham. Mówię wam bowiem, że Bóg może i z tych kamieni wzbudzić dzieci Abrahamowi.
    Łuk. 8. Wydajcie więc owoce godne pokuty i nie zaczynajcie sobie wmawiać: Naszym ojcem jest Abraham. Mówię wam bowiem, że Bóg i z tych kamieni może wzbudzić dzieci Abrahamowi.
    .

Kapłani i Lewici na przeszpiegach

2 Kronik 17:7-9 7. Potem w trzecim roku swojego panowania posłał swoich książąt: Ben-Chaila, Obadiasza, Zachariasza, Netaneela i Micheasza, aby nauczali w miastach Judy. 8. Posłał z nimi także Lewitów: Szemajasza, Netaniasza, Zebadiasza, Asahela, Szemiramota, Jehonatana, Adoniasza, Tobiasza i Tobadoniasza – Lewitów, a z nimi Eliszamę i Jehorama, kapłanów. 9. Nauczali oni w Judzie, mając ze sobą księgę Prawa PANA, i obchodzili wszystkie miasta Judy, i nauczali lud.

Sanhedryn, czyli rada starszych Izraela złożona z 70 członków (kapłanów, Lewitów, faryzeuszy i saduceuszy) zaniepokojony niekontrolowaną działalnością osoby nie związanej z religijnym systemem żydowskim ani z żadną z ówczesnych sekt (jak esseńczycy czy zeloci) decyduje się na zbadanie sprawy. Wysyłają na miejsce Lewitów i kapłanów, których zadaniem było między innymi nauczanie Prawa (2 Kronik 17:7-9; 35:3; Neh. 8:7). Ludzie ci doskonale byli zaznajomieni z wszystkimi przepowiedniami mesjańskimi (zob. Świadectwo Starego Testamentu o Mesjaszu). Ich celem to wybadanie, czy Jan Chrzciciel ogłosi się Mesjaszem, spodziewanym literalnym Eliaszem jaki według przesądu żydowskiego miał przyjść na obłokach prosto z nieba, czy też tym prorokiem zapowiedzianym przez Mojżesza (5 Mojż. 18:15-22). W rozumieniu Żydów ten prorok miał być kimś innym niż Mesjasz, prawdopodobnie chodziło im o Jeremiasza, jednakże Pismo daje świadectwo, że Mesjasz i ten prorok to jedna i ta sama osoba.

Jan zgodnie ze stanem faktycznym wyznał iż

– nie jest Mesjaszem
.
– nie jest literalnym Eliaszem , który przyjdzie w czasie Jom Jahwe, dniu wielkiego sądu Pana Jezusa, w czasie Wielkiego Ucisku
..Mal. 4:5 Oto poślę wam Eliasza proroka, zanim przyjdzie ten wielki i straszny dzień Jahwe
.
– nie jest przepowiedzianym przez Mojżesza Prorokiem, czyli Mesjaszem
..5 Mojż. 18:18 Wzbudzę im proroka podobnego do ciebie spośród ich braci i włożę moje słowa w jego usta, a on powie im wszystko, co mu rozkażę

Jan odwołał się do tekstu Izajasza oznajmiając iż on sam przygotowuje drogę samemu Bogu wcielonemu. W ten sposób zaprzeczył powszechnemu oczekiwaniu ludu.

  • Łuk. 15. A gdy ludzie trwali w oczekiwaniu i wszyscy myśleli w swych sercach o Janie, czy może on nie jest Chrystusem;
    Jan 19. A takie jest świadectwo Jana, gdy Żydzi posłali z Jerozolimy kapłanów i lewitów, aby go zapytali: Kim ty jesteś? 20. I wyznał, a nie zaprzeczył [prawdzie], ale wyznał: Ja nie jestem Chrystusem. 21. I pytali go: Kim więc jesteś? Jesteś Eliaszem? A on powiedział: Nie jestem. A oni: Jesteś tym prorokiem? I odpowiedział: Nie jestem. 22. Wtedy go zapytali: Kim jesteś, abyśmy mogli dać odpowiedź tym, którzy nas posłali? Co mówisz sam o sobie? 23. Odpowiedział: Ja jestem głosem wołającego na pustyni: Prostujcie drogę Pana, jak powiedział prorok Izajasz.
    .

Legalizm faryzeuszy

Gal. 5:4 Pozbawiliście się Chrystusa wszyscy, którzy usprawiedliwiacie się przez prawo; wypadliście z łaski

Odpowiedź ta nie satysfakcjonowała najbardziej legalistyczną z sekt żydowskich a mianowicie faryzeuszy. Byli oni niezmiernie skrupulatni względem rytów i ceremonii i byli gotowi odmówić prawa do religijnych aktywności absolutnie każdemu, o ile osoba ta nie potrafiła dowieść swojego Boskiego autorytetu. Jest oczywistym, że chrzcić mógłby tylko Mesjasz, a ten powinien dokonywać cudów. Jan cudów nie czynił. Chrzcić mógłby też Eliasz, a ten powinien był pojawić się w cudowny sposób zstępując z obłoków. Jan nie zstąpił z nieba. Nie był też Jeremiaszem, którego zmartwychwstanie powinno było być potwierdzone przez świadków. Zatem według faryzeuszy Jan nie posiadał żadnego autorytetu ponieważ

a. nie należał do elity religijnej, nie był człowiekiem systemu
.
b. nie był uwiarygodniony żadnym cudem (a od 400 lat żadnego cudu nie odnotowano w Izraelu)

Godnym odnotowania tutaj jest fakt, że postawa prezentowana przez legalizm tożsama jest z heretyckimi twierdzeniami wyznawców ducha zielonoświąkowstwa o konieczności istnienia cudów i znaków apostolskich jako niezbędnego elementu ewangelii, bez którego nie ma mowy o zbawieniu. Otóż po pierwsze Wiara oparta o cuda i znaki nie zbawia, po drugie Moc chrześcijanina to Ewangelia, Pokolenie złe i cudzołożne żąda znaku, ale żaden znak nie będzie mu dany oprócz znaku proroka Jonasza. I opuściwszy ich, odszedł. (Mat. 16:4)

W odpowiedzi Jan wskazuje na Mesjasza jako Boga suwerennego, obecnego już na świecie, który dokonuje wyboru tych, których zbawi i tych, których wyśle na zatracenie. Mesjasza, który choć z ciała urodzony 6 miesięcy po Janie uprzedzał go swoim istnieniem (odniesienie do Boskości) – tego faryzeusze nie znają, nie posiadają zatem z Bogiem żadnej relacji, ich religia jest fałszywa a wymagania co do wiarygodności Jana bezpodstawne.

  • Jan 24. A ci, którzy byli posłani, byli z faryzeuszy. 25. I zapytali go: Czemu więc chrzcisz, jeśli nie jesteś Chrystusem ani Eliaszem, ani tym prorokiem? 26. Odpowiedział im Jan: Ja chrzczę wodą, ale pośród was stoi ten, którego wy nie znacie. 27. To jest ten, który przyszedłszy po mnie, uprzedził mnie, któremu ja nie jestem godny rozwiązać rzemyka u jego obuwia..
    .

Owoce uapmiętania

Mat. 6:31-32 31. Nie troszczcie się więc, mówiąc: Cóż będziemy jeść? albo: Co będziemy pić? albo: W co się ubierzemy? 32. Bo o to wszystko poganie zabiegają. Wie bowiem wasz Ojciec niebieski, że tego wszystkiego potrzebujecie.

Zwykli ludzie klepali biedę. Los obywatela Izraela był dość marny, ze względu na szalejące podatki tak na rzecz Rzymu jak i fałszywego systemu religijnego oraz opresję ze strony band utrudniających kupcom podróżowanie oraz lokalnej władzy tetriarchalnej, która również potrzebowała funduszy dla swojego reżimu. A Jan jako dowód zbawienia umożliwiający uniknięcie Bożego gniewu wskazywał na brak przywiązania do tego, co dla wielu mogło wydawać się najcenniejsze – dóbr materialnych w postaci szat i pożywienia. Była to dla wielu cena zbyt wysoka do zapłaty, co separowało prawdziwie wierzących od ludzi wprawdzie religijnych lecz nieodrodzonych przez Boga

  • Łuk. 10. I pytali go ludzie: Cóż więc mamy czynić? 11. A on im odpowiedział: Kto ma dwie szaty, niech da temu, który nie ma, a kto ma pożywienie, niech uczyni tak samo.
    .

Celnicy i ich pytanie

Celnicy byli kolaborantami obcego reżimu czyli Rzymu. Pracowali na rzecz okupanta. Mimo wszystko Jan nigdy nie powiedział im aby rzucili swoje rzemiosło, nakazał jedynie uczciwość czyli pobieranie podatków nie wyższych niz zostały im one wyznaczone. Chrześcijaństwo, którego heroldem był Jan nigdy nie prowadzi do rewolucji. Chrześcijanie nie walczą z systemem jako takim metodami tego świata czyli strajkami i polityką, lecz docierają do władców poprzez Ewangelię, która zmienia serca. Chrześcijaństwo to nie islam czy judaizm – to nie system polityczno religijny.

  • Łuk. 12. Przyszli też celnicy, aby się ochrzcić, i pytali go: Nauczycielu, cóż mamy czynić? 13. A on im odpowiedział: Nie pobierajcie nic więcej ponad to, co wam wyznaczono.
    .

Żołnierze i ich pytanie

Rzym. 13:4 [władza] Jest bowiem sługą Boga dla twojego dobra. Ale jeśli czynisz zło, bój się, bo nie na próżno nosi miecz, gdyż jest sługą Boga, mszczącym się w gniewie nad tym, który czyni zło.

Ponownie gdy z tym samym pytaniem do Jana zwrócili się żołnierze Heroda Antypasa, ten nie nakazał im porzucenia służby. A żeby nie było wątpliwości żołnierze zabijali bandytów i morderców oraz żołnierzy najeźdźcy. Chrześcijaństwo to nie ckliwy pacyfizm, to nie system słabych i nieporadnych mężczyzn-hipisów palących ziółka. Żołnierz chrześcijanin ma używać przemocy zgodnie z prawem i przeciw wrogom oraz przestępcom. Za to przemocy nie może używać wobec niewinnych obywateli, o czym świadczy gr. słowo διασείω diaseio – prowokować, szantażować. Żołnierz ma być szlachetnym obrońcą.

Pacyfizm jest diabelską antychrześcijańską herezją (wyznają go adwentyści i jehowici oraz oczywiście spora grupa zielonoświątkowców)

  • Łuk. 14. Pytali go też żołnierze: A my co mamy czynić? I odpowiedział im: Wobec nikogo nie używajcie przemocy (διασείσητε diaseisete), nikogo fałszywie nie oskarżajcie i poprzestawajcie na waszym żołdzie.
    .

Sąd Chrystusowy

Dzieje 17:31 Gdyż wyznaczył dzień, w którym będzie sprawiedliwie sądził cały świat przez człowieka, którego do tego przeznaczył, zapewniając o tym wszystkich przez wskrzeszenie go z martwych.

Jan posiada ogromny szacunek wśród ludu, nawet brutalni celnicy i żołnierze traktowali go z respektem, zaś faryzeusze, saduceusze, kapłani i Lewici nie ważyli się podnieść na niego ręki. Chrzciciel jednakże używa swojej osoby jako ilustracji na zasadzie kontrastu uwydatniając w ten sposób potrzebę o wiele większego szacunku dla nadchodzącego Mesjasza. Jeśli Jan posiadał tak wielką pozycję i sam nazwał się niegodnym względem Chrystusa, ten musi być samym Bogiem wcielonym, któremu należy oddawać boską cześć.

Jest to tym bardziej oczywiste gdy Jan wskaże na Mesjasza jako na ostatecznego sędziego. O ile Jan zanurzał jedynie w wodzie, co było fizycznym symbolem duchowej rzeczywistości oduszczenia grzechów, o tyle Mesjasz będzie niektórych ludzi zanurzał w Duchu Świętym ku zbawieniu, innych zaś wyśle do jeziora ognistego ku wiecznemu zatraceniu i mękom. Mesjasz to Bóg mocniejszy od ludzi – On oczyści wszechświat z wszelkiego zła.

Aluzja do siekiery przyłożonej do korzenia drzewa dowodzi o zaawansowaniu dzieła. Przecież korzeń drzewa jest ukryty pod ziemią, zatem dzieło Mesjasza osiąga swój szczyt tu i teraz. Sąd jest bardzo blisko. Dowodem nawrócenia zaś jest wydawanie dobrych owoców czyli trwanie w upamiętaniu z grzechu wynikające z wiary (wiara jest darem łaski i wynika z zanurzenia w Duchu, por. 2 Piotra 1:1; Filip. 1:29; Dzieje 18:27; Efez. 2:8-10; 6:23; 1 Kor. 3:5 oraz Tyt. 3:5; Jan 3:5; 1 Kor. 6:11). Nieposłusznych pochłonie ogień (por. Psalm 21:9; 50:30; Mat. 25:41; Obj. 19:20; 20:10; 20:14-15)

  • Łuk. 16a Odpowiedział Jan wszystkim: Ja was chrzczę wodą, lecz idzie mocniejszy ode mnie, któremu nie jestem godny rozwiązać rzemyka u jego sandałów.
    Marek 7. I głosił: Idzie za mną mocniejszy ode mnie, któremu nie jestem godny, schyliwszy się, rozwiązać rzemyka u jego obuwia.
    Mat. 11a Ja was chrzczę wodą ku pokucie; ten zaś, który idzie za mną, jest mocniejszy ode mnie; nie jestem godny nosić mu obuwia.
    Łuk. 16b On będzie was chrzcił Duchem Świętym i ogniem.
    Marek 8. Ja chrzciłem was wodą, ale on będzie was chrzcił Duchem Świętym.
    Mat. 11b On będzie was chrzcił Duchem Świętym i ogniem.
    Mat. 10. Już i siekiera do korzenia drzew jest przyłożona. Każde więc drzewo, które nie wydaje dobrego owocu, zostaje wycięte i wrzucone w ogień.
    Łuk. 9. A już siekiera do korzenia drzew jest przyłożona. Każde drzewo, które nie wydaje dobrego owocu, zostaje wycięte i wrzucone w ogień.
    Mat. 12. Ma swoje wiejadło w ręku i wyczyści swoje klepisko, i zgromadzi swoją pszenicę do spichlerza, a plewy spali w ogniu nieugaszonym.
    Łuk. 17. Ma on swoje wiejadło w ręku i wyczyści swoje klepisko, i zgromadzi pszenicę do swego spichlerza, ale plewy spali w ogniu nieugaszonym. 18. A tak głosząc, dawał ludziom jeszcze wiele innych napomnień.
    .

Spotkanie herolda z Królem

W czasie gdy Jan przemawiał w Betabarze a dokładnie drugiego dnia po napomnieniach oraz rozmowie z delegacją Sanhedrynu, Jezus przychodzi z Nazaretu. Herold pierwszy raz w życiu widzi na oczy swojego Króla. Być może spotykali się jako kuzynostwo, jednkaże nie posiadał on objawienia o Jezusie jako o Mesjaszu. Misja Jana tym samym powoli dobiega końca: Król nadszedł, dzieło herolda jest praktycznie skończone.

  • Marek 9a A w tych dniach przyszedł Jezus z Nazaretu w Galilei
    Jan 29a A nazajutrz Jan zobaczył Jezusa przychodzącego do niego
    Mat. 13a Wtedy Jezus przyszedł z Galilei nad Jordan do Jana
    .

Zdziwienie herolda

2 Kor. 5:21 On bowiem tego, który nie znał grzechu, za nas grzechem uczynił, abyśmy w nim stali się sprawiedliwością Bożą.

Ponieważ Mesjasz jest bezgrzeszny a chrzest Jana odnosił się do upamietania z grzechów naturalnym była próba odwiedzenia Jezusa od tego czynu. Jan nie widział potrzeby aby nieskalany Baranek Boży zanurzał się w wodzie ku upamiętaniu. Jednakże Chrystus poprzez ten chrzest identyfikuje się z grzesznikami a sam akt stał się niezbędną częścią sprawiedliwości, którą przez Chrystusa Bóg daje wszystkim grzesznikom, którzy przychodza do wiary (Izaj. 53:11; 1 Piotra 3:18).

Innym zagadnieniem jest fakt, że choć sam chrzest wodny do zbawienia nie jest potrzebny, to jednak (obok Wieczerzy Pańskiej) jest on ustanowiony jako jeden z dwóch sakramentów w Kościele (Mat. 28:19j), którego brak w życiu człowieka może dowodzić iż nie jest on poddany nakazom Pańskim, zatem też nie posiada w sobie Ducha Bożego, który sprawia, iż wierzący czyni wolę Bożą z ochotą i radością (Jan 5:3)

  • Mat. 13b  [Jezus przyszedł] aby być przez niego [Jana] ochrzczonym. 14. Ale Jan powstrzymywał go, mówiąc: Ja potrzebuję być ochrzczonym przez ciebie, a ty przychodzisz do mnie? 15. A Jezus mu odpowiedział: Ustąp teraz, bo godzi się nam wypełnić wszelką sprawiedliwość. Wtedy mu ustąpił.
    Łuk. 21a I stało się tak, że kiedy wszyscy ludzie byli ochrzczeni, również Jezus został ochrzczony,
    Marek 9b i i został ochrzczony przez Jana w Jordanie.
    .

Chrzest wodny i napełnienie Duchem

Jan 3:34 Ten bowiem, którego Bóg posłał, mówi słowa Boże, bo Bóg daje mu Ducha bez miary.

Chrystus to prawdziwie Bóg i prawdziwie człowiek. Posiada On dwie natury, będące ze sobą w Unii Hipostatycznej: bez zmian, bez połączenia, bez rozdzielenia i bez rozłączenia dwóch natur: Boskiej i ludzkiej w Chrystusie. Stąd też, choć sam jest Bogiem, jako człowiek zrodzony z Ducha Świętego, od którego też pochodzi ludzka i bezgrzeszna natura (Łuk. 1:35) oraz jako wzór wszystkich wierzących, głowa swojego Kościoła został napełniony Duchem Świętym w podobny sposób, w jaki zostają napełnieni wierzący i należący do Jego ciała. Z tą tylko różnicą, że Chrystus posiadał Ducha bez miary.

Chrystus nie stał się Mesjaszem w momencie chrztu, był świadomy swojej misji od początku, np. w wieku lat 13 wiedział doskonale, że Bóg jest Jego Ojcem a on sam jest wiecznym Synem Bożym (por. Łuk. 2:46-50).

Jan uzyskuje fizyczne potwierdzenie wcześniej otrzymanego proroctwa umożliwiającego mu identyfikację Mesjasza. Oto Duch Święty w postaci gołębicy zstępuje na tego, który jest Chrsytusem.

  • Mat. 16a A gdy Jezus został ochrzczony, zaraz wyszedł z wody,
    Marek 10a A zaraz, wychodząc z wody,
    Mat. 16b a oto otworzyły mu się niebiosa i ujrzał Ducha Bożego zstępującego jak gołębica i przychodzącego na niego.
    Łuk. 21b a gdy się modlił, otworzyło się niebo
    Marek 10b [Jan] ujrzał rozstępujące się niebiosa i Ducha jak gołębicę zstępującego na niego.
    Łuk. 22. I zstąpił na niego Duch Święty w kształcie cielesnym jak gołębica,
    .

Głos z nieba

Psalm 2:7 Ogłoszę dekret: PAN powiedział do mnie: Ty jesteś moim Synem, ja ciebie dziś zrodziłem.
.
Izaj. 42:1 Oto mój sługa, którego wspieram, mój wybrany, którego sobie upodobała moja dusza. Dałem mu swojego Ducha, on przyniesie narodom sąd

Żydzi oczekujący Mesjasza spodziewali się, że będzie to Bóg wcielony, który przyjmie postać sługi. Głos z nieba potwierdził oba proroctwa. Warto tu także zwrócić uwagę na fakt, iż na scenie występują naraz wszystkie trzy Osoby Jednego Boga: Ojciec mówiący z nieba, Syn będący obok wody i Duch Święty zstępujący z nieba na Syna. To obala herezję modalizmu, która naucza iż Bóg raz jest Ojcem, raz Synem a raz Duchem lecz nigdy trzema na raz.

  • Łuk. 22c a z nieba rozległ się głos: Ty jesteś moim umiłowanym Synem, w tobie mam upodobanie.
    Mat. 17. I rozległ się głos z nieba: To jest mój umiłowany Syn, w którym mam upodobanie.
    Marek 11. I rozległ się głos z nieba: Ty jesteś moim umiłowanym Synem, w którym mam upodobanie.
    .

Świadectwo Jana

Jan 10:11 Ja jestem dobrym pasterzem. Dobry pasterz oddaje swoje życie za owce.
.
Dzieje 8:32 Jak owca na rzeź był prowadzony i jak baranek milczący wobec tego, który go strzyże, tak on nie otworzył swoich ust.

Herold objawia główny cel misji Króla tytułując Go Barankiem Bożym – czyli doskonałą ofiara przebłagalną. Chrystus przyszedł na świat aby zbawić wybranych Bożych (Jan 10:11,14; Mat. 1:21; Dzieje 20:28; Rzym. 8:32-34; Hebr. 2:13).

  • Jan 29b i powiedział [Jan o Jezusie]: Oto Baranek Boży, który gładzi grzech świata. 30. To jest ten, o którym mówiłem, że idzie za mną człowiek, który mnie uprzedził, bo wcześniej był niż ja. 31. Ja go nie znałem, ale przyszedłem, chrzcząc wodą, po to, aby został objawiony Izraelowi. 32. I świadczył Jan: Widziałem Ducha zstępującego jak gołębica z nieba i spoczął na nim. 33. A ja go nie znałem, ale ten, który mnie posłał, abym chrzcił wodą, powiedział do mnie: Na kogo ujrzysz Ducha zstępującego i spoczywającego na nim, to jest ten, który chrzci Duchem Świętym. 34. Ja to widziałem i świadczyłem, że on jest Synem Bożym.

Łuk. 3: 23 Na początku swojej służby Jezus miał około trzydziestu lat.

Zobacz w temacie

Print Friendly, PDF & Email