Lekcja 1: Czasy wtórne , Czas Niedokonany Czynny Oznajmujący, Rozszerzanie czasowników złożonych, Nieodkonany czas słowa εἰμί , Warunki sprzeczne ze stanem faktycznym
Spis treści
Czasy wtórne
Pamiętaj, że czasy pierwotne to Teraźniejszy, Przyszły i Przeszły Dokonany. Czasy wtórne jest związane z czasem przeszłym.
Czasy wtórne są następujące:
- Niedokonany
- Aorist
- Zaprzeszły
Czas niedokonany, chociaż odnosi się do czasu przeszłego, ma ten sam rodzaj działania, co czas teraźniejszy. Jest liniowy (zwany także trwjącym, ciągłym, lub progresywnym; może być reprezentowany graficznie przez linię; W tym przypadku mówca pojmuje czynność jako dziejącą się)
Dlatego często tłumaczymy niedokonane czasowniki za pomocą pomocniczego czasownika w celu przekazania linearnej koncepcji:
słyszałem (cały czas) , a nie usłyszałem ;
wysyłali (cały czas), zamiast wysłali;
szliśmy (cały czas) raczej, niż poszliśmy.
Końcówki czasów wtórnych czynnych
Kiedy wprowadziliśmy końcówki czasu teraźniejszego czynnego oznajmującego przedstawiliśmy je sposób następujący:
| l. poj. | l. mnoga | |
| 1 os. | -ω | -ομεν |
| 2 os. | -εις | -ετε |
| 3 os. | -ει | -ουσι (ν) |
W rzeczywistości są to końcówki połączone ze zmienną samogłoską, która służy do łączenia rdzenia i końcówki pierwotnego czasu głównego. Ponieważ jednak końcówki osobowe pierwotnego czasune uległy różnym zmianom, są one w większości nierozpoznawalne. Również w dwóch przypadkach zmienne samogłoski zostały wydłużone. Dlatego też, w przypadku czasów pierwotnych, najlepiej było po prostu poznać zmienione zakończenia.
Ale gdy zaczniemy uczyć się czasów wtórnych, możemy ułatwić sobie życie, ucząc się samych końcówek osobowych, ponieważ będą one używane dla wszystkich trzech czasów wtórnych z niewielkimi zmianami. Naucz się tych zakończeń!
| l. poj. | l. mnoga | |
| 1 os. | -ν | -μεν |
| 2 os. | -ς | -τε |
| 3 os. | – | -ν |
Zmienna samogłoska
Zakończenia te będą połączone z rdzeniem czasownika za pomocą zmiennej samogłoski, nazwanej tak, ponieważ jest będą to różne samogłoski. Będzie to ο przed μ lub ν , oraz ε w pozostałych przypadkach.
.
Rozszerzenie
Czasy wtórne charakteryzują się zmianą na początku rdzenia. To się nazywa rozszerzeniem. W przypadku czasowników rozpoczynających się od spółgłoski, rozszerzenie jest po prostu dodaniem ε do początku rdzenia. W przypadku czasowników rozpoczynających się od samogłoski, rozszerzenie jest przedłużeniem początkowej samogłoski. Pierwsze samogłoski wydłuża się w następujący sposób:
α staje się η
ε staje się η
ι się nie zmienia
ο staje się ω
υ się nie zmienia
Te zmiany są mają miejsce nawet wtedy, gdy rdzeń zaczyna się od dyftongu. Ale w przypadku dyftongów α ι , ε ι i ο ι jest dodatkowa zmiana: ι spada poniżej wydłużonej samogłoski, aby stać się indeksem dolnym jota . Rezultat jest następujący:
αι staje się ῃ
ει staje się ῃ
οι staje się ῳ
Rozszerzenie występuje tylko w trybie oznajmującym. I tylko w trybie oznajmującym czas absolutny czynności wywodzi się z z czasu. Można powiązać rozszerzenie z czasem przeszłym.
.
Czas Niedokonany Czynny Oznajmujący
Czas Niedokonany tworzony przy użyciu cząstki 1-szej odmiany
Koniugacja trybu oznajmującego λύω jest podana w poniższej tabeli
Zwróć uwagę na sześć form λύω wymienionych u góry tabeli. Oto sześć „głównych części„. Są to formy, na bazie których powstają różne kombinacje czasu / strony / trybu. Spójrz na poniższą uproszczoną tabelę i zauważ, że czas teraźniejszy i czas niedokonany są uformowane przy użyciu tej samej zasady, co 1-sza główna część:
| główna część | λύω | λύσω | ἔλυσα | λέλυκα | λέλυμαι | ἐλύθην |
| czas / tryb powstałekombinacje |
teraźniejszy
niedokonany |
przyszły czynny / deponens medialny | aorist czynny / deponens medialny | dokonany czynny
zaprzeczły czynny |
dokonany środkowy / deponens medialny
zaprzeszły / bierny |
aorist bierny
przyszły bierny |
Czas niedokonanyjest tworzony z rozszerzonym rdzeniem i wtórnymi zakończeniami
Chociaż czas niedokonany wykorzystuje tę samą zasadę co teraźniejszy, wygląda inaczej z dwóch powodów:
- używa końcówek czasu wtórnego
- rdzeń jest rozszerzany, to jest zmiana jest dokonywana na początku rdzenia składającego się z wydłużonej początkowej samogłoski lub przedrostka epsilon .
rozszerzenie + rdzeń+ zmienna samogłoska + końcówka czasu wtórnego (czynnego)
dodaj drugie (czynne) zakończenie czasu …
| λυ ν | λυ μεν |
| λυ ς | λυ τε |
| λυ | λυ ν |
… wstaw zmienną samogłoskę, ο przed μ lub ν , w każym innym przypadku ε
| λυ ο ν | λυ ο μεν |
| λυ ε ς | λυ ε τε |
| λυ ε | λυ ο ν |
Na koniec dodaj rozszerzenie…
| ἔ λυον | ἐ λύομεν |
| ἔ λυες | ἐ λύετε |
| ἔ λυε | ἔ λυον |
Przyjrzyjmy się skoniugowanym formom, identyfikując każdą część.
| rozszerzenie + | rdzeń + | zmienna samogłoska + | końcówka czasu wtórnego (czynnego) | |
| ε | λυ | ο | ν | |
| ε | λυ | ε | ς | |
| ε | λυ | ε | ||
| ε | λυ | ο | μεν | |
| ε | λυ | ε | τε | |
| ε | λυ | ο | ν |
Trzecia osoba liczby pojedynczej może mieć ruchome ν . Jest to zatem koniugacja niedoskonałego aktywnego wskazania λύω
| l. poj. | l. mnoga | |||
| 1 os. | ἔλυον | przegrywałem | ἐλύομεν | przegrywaliśmy |
| 2 os. | ἔλυες | przegrywałeś | ἐλύετε | przegrywaliście |
| 3 os. | ἔλυε (ν) | przegrywał, przegrywała, przegrywało | ἔλυον | przegrywali |
.
Rozszerzanie czasowników złożonych
Pamiętaj, że przyimki mogą być łączone z czasownikami, by tworzyć czasowniki złożone. Kiedy takie związki są rozszerzane, jak w Czasie Niedokonanym Oznajmującym, rozszerzesznie następuje zwykle na początku rdzenia pierwotnego czasownika, a nie na początku złożonego słowa. Zwróć też uwagę, że akcent nie jest poprzedzony rozszerzeniem czasownika złożonego.
Rozważmy trzy złożone czasowniki wprowadzone na stronie 72, rozdział 9.1.3 twojego podręcznika (strona 49 edycji 1986), συνάγω, ἐκβάλλω i ἀπολύω …
Pierwszy z nich, συνάγω (sprowadzić) jest związkiem σύν (z) i ἄγω (prowadzić). Czas Niedokonany Czynny Oznajmujący tego czasownika będzie miała rozszerzenie, ale rozszerzenie pojawi się na początku rdzenia, ἄγ- , a nie na początku przyimka σύν . Ponieważ rdzeń zaczyna się od samogłoski, augmentacja (rozszerzenie) polega na wydłużeniu tej samogłoski i pamiętamy, że dla celów augmentacji α wydłuża się do η . W ten sposób dochodzimy do formy Czasu Niedokonanego Czynnego Oznajmującego. 1-szej osoby l. poj. dla tego czasownika, συνῆγον (sprowadzam)
| przyimek + | rozszerzony rdzeń trzon + |
zmienna samogłoska + |
zakończenie czasu
wtórnego (czynnego) |
| συν | ηγ | ο | ν |
W przypadku ἐκβάλλω (wyrzucać), rdzeń czasownika βαλλ- jest rozszerzany przez dodanie ε .
Przyimek ἐK staje się ἐξ przed samogłoską i odpowiednio forma Czasu Niedokonanego Czynnego Oznajmującego. 1-szej osoby l. poj. dla tego czasownika jest ἐξέβαλλον (wyrzucam).
| przyimek + | rozszerzony rdzeń trzon + |
zmienna samogłoska + |
zakończenie czasu
wtórnego (czynnego) |
| ἐξ | εβαλλ | ο | ν |
W przypadku ἀπολύω (oddalić), czasownik λυ– jest rozszerzany przez dodanie ε .
Przyimek ἀπό traci swoją końcową samogłoskę, i odpowiednio, forma Czasu Niedokonanego Czynnego Oznajmującego. 1-szej osoby l. poj. dla tego czasownika jest ἀπέλυον (oddalam).
| przyimek + | rozszerzony rdzeń trzon + |
zmienna samogłoska + |
zakończenie czasu
wtórnego (czynnego) |
| ἀπ | ελυ | ο | ν |
.
Czas niedokonany słowa εἰμί (jestem)
Czas niedokonany czasownika być nie podlega koniugacji jak opoisano powyżej. Zauważysz podobieństwa, ale będziesz musiał po prostu nauczyć się ich na pamięć.
| l. poj. | l. mnoga | |||
| 1 os. | ἤμην | byłem | ἦμεν | byliśmy |
| 2 os. | ἦς | byłeś | ἦτε | byliście |
| 3 os. | ἦν | byłeś, byłaś, było | ἦσαν | byli |
.
Warunki sprzeczne z ze stanem faktycznym
Nauczyłeś się już używać εἰ (jeśli) w zdaniach warunkowych. Zdania warunkowe, które omówiliśmy do tej pory, są bardzo prostymi typami. Nazywane są warunkowymi zdaniami typu I. Obejmują cząstkę εἰ używaną z czasownikiem w trybie oznajmującym.
Teraz wprowadzamy zdania warunkowe typu II . Typowa konstrukcja to
εἰ … [czasownik wtórnego czasu oznajmującego] …, … ἄν … [czasownik wtórnego czasu oznajmującego] …
Ta konstrukcja jest używana, gdy mówca oznacza, że to, co on zakłada, jest sprzeczne z faktem. Na przykład…
Gdyby ziemia była płaska, to statki spadałyby z krawędzi.
.
Gdybym dostawał dolara za każdym razem, gdy uczeń zapomniałby o znaku akcentu, to byłbym bogaty.
εἰ – kiedy, gdy
ἄν – kolwiek, by
ἐάν – gdyby, kiedykolwiek
W zdaniach ” jeśli … to … „, część zdania występująca po słowie jeśli jest nazywana, protazą , a część zdania znajdująca się po słowie to nazwana jest apodezą. Zauważ, że w dwóch powyższych przykładach, protaza jest rozumiana jako nieprawda, lub jako sprzeczna ze stanem faktycznym. Ziemia nie jest płaska. Nie dostaję dolara, za każdym razem, gdy uczeń zapomni o znaku akcentu.
Zauważ też, że w języku polskim, protaza takich zdań używa formy czasownika, która funkcjonuje jako czasownik z czasu przeszłego:
- Gdyby ziemia była płaska;
- Gdybym dostawał dolara …
Jednak nie wskazujemy czasu przeszłego w tych zdaniach. Mówimy o teraźniejszości.
- Gdyby ziemia była teraz płaska …
- Gdybym w tej chwili dostawał dolara … byłbym (teraz) bogaty .
Zauważ również, że apodeza w takich zdaniach często używa słowa by / gdyby. W rzeczywistości konstrukcja, której używamy w takich polskich zdaniach, jest trybem przypuszczającym, a tryb przypuszczający często używa słów by / gdyby a także form czasownika, który w innych kontekstach byłyby uważany za czas przeszły.
W języku greckim zdanie warunkowe typu II jest sposobem na osiągnięcie tego samego bez użycia trybu przypuszczającego. Ale jest podobne do polskiej konstrukcji, ponieważ używany jest czasownik, który w innych kontekstach może być uznany za czas przeszły.
Tak więc cząstka ἄν bardzo często znajduje się w apodezie. Sama ἄν nie ma angielskiego odpowiednika, ale jeśli znajdziesz grecki w języku greckim, prawdopodobnie będziesz potrzebować go w swoim angielskim tłumaczeniu. W poniższym przykładzie ἄv pojawia się po czasowniku wtórnym w apodezie:
εἰ … [wskaźnik czasu dodatkowego. czasownik] …, [wskaźnik czasu dodatkowego. czasownik] ἄν …
εἰ γὰρ ἐπιστεύετε Μωϋσεῖ, ἐπιστεύετε ἂν ἐμοι Jan. 5:46
bo gdybyście wierzyli Mojżeszowi, wierzylibyście i mi
Czasowniki niedokonane są używane zarówno w protazie jak i apodezie., ἐπιστεύετε w obu miejscach. Ale myśl nie jest taka, że ci, do których się zwrócili, byli uwierzyli Jezusowi w przeszłości, gdyby wierzyli Mojżeszowi w przeszłości. Czasowniki niedokonane tutaj nie są używane do wskazywania czasu przeszłego, ale wskazują, że ci, których dotyczyła wypowiedź, nie wierzą Mojżeszowi, że hipoteza jest sprzeczna ze stanem faktycznym..
Podsumowanie
- Zdania warunkowe typu II używają czasów wtórnych w trybie oznajmującym, zwykle zarówno w protazie, jak i w apodezie, ale niekoniecznie wskazują na czas przeszły.
- Kiedy w takich zdaniach używa się czasu niedokonanego, chodzi zazwyczaj o czas teraźniejszy.
- Zdania warunkowe typu II często mają ἄν w apodezie.
- Mówca wyraża, że protaza jest sprzeczna ze stanem faktycznym.
- W tłumaczeniu na język polski użyje się trybu przypuszczającego, oraz formę przeszłą czasownika w protazie.
Ściągnij lekcję
