Lekcja 3 – Liczba , Przypadek , Rodzaj, Rzeczowniki drugiej deklinacji, Przedimek określony, Łączniki, Enkliktyki i Proklitkyki
Spis treści
Liczba
Różnice między rzeczownikami w liczbie pojedynczej i liczbie mnogiej są nam znane. Mówimy zabawka (w liczbie pojedynczej) i zabawki (w liczbie mnogiej). Mówimy dziecko (w liczbie pojedynczej) i dzieci (liczba mnoga). Podobnie w języku greckim zobaczymy różne formy rozróżniające rzeczowniki w liczbie pojedynczej od rzeczowników w liczbie mnogiej. Podobnie jak w angielskim, czasownik grecki musi się zgadzać z jego podmiotem. Oznacza to, że jeśli podmiotem zdania jest liczba mnoga, czasownik musi być w liczbie mnogiej. (Jest wyjątek, który wskażemy później).
.
Przypadki
Przypadki są nam również znane, chociaż dokonujemy rozróżnień w większym stopniu niż językj grecki.Jako punkt wyjścia możemy przyjąć, że przypadek odnosi się do funkcji rzeczownika, zaimka lub przymiotnika w zdaniu.Jeśli słowo pełni rolę podmiotu będzie w jednym przypadku.Jeśli działa jako obiekt bezpośredni, będzie w innym przypadku i może mieć inną postać.Przykładowo, w języku polskim, zaimek liczby pojedynczej pierwszej osoby to “ja”, gdy jest to podmiot:
“Ja widziałem tego człowieka.“
Ale staje się “mnie“, gdy jest to obiekt :
“Ten człowiek mnie zobaczył.”
Liczba przypadków w języku greckim zależy od tego, czy przypadek oznacza funkcję, czy też formę ..
Jeśli używamy przypadku do oznaczania funkcji, wówczas możemy liczyć 8 przypadków, które mają 5 form.(A.T. Robertson reprezentuje takie podejście.)
Jeśli używamy przypadku do oznaczenia formy, możemy naliczyć 5 przypadków wykorzystanych na 8 sposobów (jest to podejście zastosowane w tym podręczniku, a także w opisowej gramatyce autorstwa Blassa i Debrunnera)
Chociaż nie ma potrzeby poznawania wszystkich tych różnic w tym momencie, poniższa tabela przypadków jest podana dla przyszłego odniesienia:
| Nazwa formy | Nazwa funkcji | Opis użycia |
| Mianownik
Nominativ |
Mianownik (kto?, co?) |
Głównym zadaniem mianownika jest oznaczanie podmiotu np. pies, dom |
| Dopełniacz
Genetiv |
Ablatyw (skąd?, dokąd?)
Dopełniacz (kogo?, czego?) |
źródło, pochodzenie (z psa, z domu / do psa, do domu) rodzaj, posiadanie (np. psa, domu) |
| Celownik
Dativ |
Celownik (komu?, czemu?)
Narzędnik (z kim?, z czym?) Miejscownik (o kim?, o czym?) |
niebezpośredni obiekt (np. psu, domowi) sposób, zwłaszcza bezosobowy (np. z psem, z domem) lokalizacja (w psie, w domu) |
| Biernik
Accusativ |
Biernik (kogo?, co?) |
obiekt bezpośredni i różne inne zastosowania (np. psa, dom) |
| Wołacz
Vocativ |
Wołacz (o!) |
bezpośredni adresat (np. psie, domie / domu) |
Podczas tego kursu wprowadzającego będziemy mieć na myśli formę, gdy mówimy o przypadku . Zaczniemy od uproszczonego podejścia do znaczenia każdego przypadku. Naucz się co następuje:
| Mianownik / Nominative | Podmiot |
| Dopełniacz / Genetive | Często tłumaczymy za pomocą “z …” |
| Celownik / Dative | Obiekt pośredni |
| Biernik / Accusative | Obiekt bezpośredni |
| Wołacz / Vocative | Bezpośredni adresat |
Mianownik
Ten jest łatwy.Jeśli słowo jest podmiotem zdania, musi ono być w mianowniku.
Dopełniacz
Na przykład,
ὁ λόγος θεοῦ (dopełniacz) = słowo Boże
ὁ νόμος ἄνθρώπου (dopełniacz) = prawo człowieka
ὁ υἱὸς ἀδελφοῦ (dopełniacz) = syn brata
Celownik i Biernik
W języku polskim mówimy o obiekcie bezpośrednim i obiekcie pośrednim. Rozważ zdanie: “Ja dałem tacie gazetę”.
| ja | dałem | Tacie | Gazetę | |
| składnia | podmiot. | czasownik | pośredni obiekt |
bezpośredni obiekt |
| przypadek | Mianownik | Celownik | Biernik |
Biernik będzie zazwyczaj tłumaczony jako bezpośredni przedmiot .
Wołacz
Tak jest w przypadku adresu bezpośredniego.W poniższym zdaniu “Syn” jest w wołaczu.
“Synu, daj mi gazetę.”
.
Rodzaj
Ogólnie rzecz biorąc, dany rzeczownik jest rodzaju męskiego, żeńskiego lub nijakiego.Nie będzie męski w jednym kontekście, a kobiecy w innym kontekście.Są pewne wyjątki, którymi nie będziemy się zajmować w tym kursie.
Podmiot rodzaju nijakiego w liczbie mnogiej może mieć formę czasownika liczby pojedynczej.Wcześniej zauważyliśmy, że istnieje wyjątek od reguły, która wymaga, aby podmiot i czasownik zgadzału się w liczbie.
.
Druga Deklinacja
Deklinacja to odmiana rzeczowników i przymiotników.Czasowniki podlegajsą koniugacji (czas, osoba, tryb), rzeczowniki deklinacji (przypadek, liczba).
Druga deklinacja jest często wprowadzana na początku, ponieważ jest najłatwiejsza do nauczenia.Większość rzeczowników 2-giej odmiany jest rodzaju męskiego lub nijakiego.Zakończenia przypadków są następujące:
| rodzaj męski | rodzaj nijaki | |||
| l.poj. | l. mnoga | l.poj. | l. mnoga | |
| mianownik | ος | οι | ον | α |
| dopełniacz | ου | ων | ου | ων |
| celownik | ῳ | οις | ῳ | οις |
| biernik | ον | ους | ον | α |
| wołacz | ε | οι | ον | α |
Ściśle mówiąc, ο w końcówkach powyżej należy do rdzenia słowa. Na przykład rdzeniem w słowie θεός (r. męski mianownik l. pojedyncza.) Jest θεο – a zakończenie to ς , a nie ος. Ponieważ wszystkie odmiany rzeczowników 2-giej deklinacji kończą się na ο, druga deklinacja jest czasami nazywana deklinacją ο. Jednakże, ponieważ ο w rdzeniu i prawdziwe zakończenia przechodzą różne modyfikacje w połączeniu, na razie najłatwiej będzie po prostu zapamiętać zakończenia, jak podano powyżej. Naucz się męskiego, a następnie użyj Clik-Thru Korepettor, aby nauczyć się rodzaju nijakiego.
Prawdziwe zakończenia dla rzeczowników rodzaju męskiego drugiej deklinacji podano poniżej wraz z objaśnieniami modyfikacji, które powstają w połączeniu z końcem ο w rdzeniu.
|
Prawdziwa 2-ga deklinacja końcówek męskich liczby POJEDYNCZEJ w połączeniu z zakończeniem ο w rdzeniu |
|||
| prawdziwa końcówka |
modyfikacje do ostatecznego o w rdzeniu lub na końcu |
formy formy połączeń |
|
| mianownik | ς | brak | ος |
| dopełniacz | ο | końcowe ο w rdzeniu i ο w końcu łączą się zgodnie ze standardem zasady skracania samogłosek |
ου |
| biernik | ι | ι staje się przypisane do wydłużonej końcowej samogłoski w rdzeniu |
ῳ |
| celownik | ν | brak | ον |
| wołacz | brak | końcowe ο w rdzeniu zmienia się w ε | ε |
|
Prawdziwa 2-ga deklinacja końcówek męskich liczby MNOGIEJ w połączeniu z zakończeniem ο w rdzeniu |
|||
| prawdziwa końcówka |
modyfikacje do ostatecznego o w rdzeniu lub na końcu |
formy połączeń |
|
| mianownik | ι | brak | οι |
| dopełniacz | ων | końcowe ο w rdzeniu i ω w zakończeniu łączy się zgodnie ze standardem zasady skracania samogłosek |
ων |
| celownik | ι ς | brak | οις |
| biernik | ν ς | ν wypada a kończąca samogłoska w rdzeniu jest wydłużona do ου aby zrekompensować utratę ν |
ους |
| wołacz | ι | brak | οι |
.
Konwencja o odmianie rzeczowników
Jeśli spojrzysz na listę słów na stronie 35 w swoim podręczniku (str. 15 w wydaniu z 1986 roku), zauważysz kilka liter po każdym rzeczowniku. Na przykład pierwszy wpis na liście słów wygląda następująco:
ἄγγελος, -ου, ὁ
Słowo to ἄγγελος. Po nim mamy dopełniacz liczby pojedynczej, -ου. Jest to podane w celu ułatwienia identyfikacji wzorca fleksyjnego. Nawet w obrębie jednej deklinacji istnieją różne wzorce odmiany. Znajomość końcówki pojedynczej dopełniacza jest częścią klucza do poznania, który wzorzec następuje po danym słowie. Drugą potrzebną informacją jest rodzaj (płeć), na co wskazuje przedimek określony, który w tym przypadku jest męski ὁ. (W dalszej części tej lekcji nauczysz się o przedimku określonym). Należy zauważyć, że zidentyfikowaliśmy dwa rodzaje odmiany dla drugiej deklinacji, jedną dla rzeczowników rodzaju męskiego i jedną dla rzeczowników rodzaju nijakiego, ale końcówka liczby pojedynczej dopełniacza jest taka sama dla obu. Zatem potrzeba więcej informacji, aby wiedzieć, jaki wzór zastosować. Jeśli oprócz znajomości końcówki pojedynczej dopełniacza znamy także rodzaj (płeć), można rozpoznać wzór fleksji dla różnych kombinacji przypadku / liczby. Jest to tradycyjna metoda wymieniania rzeczowników nie tylko w podręczniku, ale także w standardowych leksykonach.
.
Zasady Akcentowania Rzeczowników
- Gdy rzeczowniki podlegają odmianie akcent pozostaje tak blisko sylaby akcentowanej w mianowniku liczby pojedynczej, jak zezwalają na to ogólne zasady
Ultima to ostatnia sylaba w wyrazie
Penulta to przedostatnia sylaba w wyrazie
Antepenulta to trzecia od końca sylaba w wyrazie
Zwróć uwagę, jak w czasie odmiany ogólne zasady wymuszają migrację akcentu w trzysylabowym słowie κύριος:
| l. pojedyncza | l. mnoga | |||
| mianownik | κύριος | κύριοι | wyjątek od zasady dyftongu, końcowe οι jest krótkie; akcent powraca do swojej pozycji mioanowniku l.p. |
|
| dopełniacz | κυρίου | długa ultima (dyftongi są długie) przenosi akcent na penultę (antepenultę można tylko zaakcentować jeśli ultima jest krótka) |
κυρίων | długa ultima przenosi akcent na penultę (ante penult można tylko zaakcentować jeśli ultima jest krótka) |
| celownik | κυρίῳ | długa ultima (dyftongi są długie) przenosi akcent na penultę (antepenultę można tylko zaakcentować jeśli ultima jest krótkie) |
κυρίοις | długie ultima (dyftongi są długie) siły wymuszają do penulta (antepenultę można zaakcentować tylko jeśli ultima jest krótka) |
| biernik | κύριον | akcent powraca do swojej pozycji w miaowniku l.p. |
κυρίους | długa ultima (dyftongi są długie) przenosi akcent na penultę (antepenultę można zaakcentować tylko jeśli ultima jest krótkie) |
| wołacz | κύριε | akcent powraca do swojej pozycji w miaowniku l.p. |
κύριοι | wyjątek od zasady dyftongu rządy, końcówka οι jest krótka; akcent powraca do swojej pozycji w mianowniku l.p. |
- W dopełniaczu i celowniku , jeśli ultima jest akcentowana, musi to być akcent przeciągły circumflex.
θεός jest akcentowany na ultimie. Zwróćmy uwagę na zmiany akcentu w akcent przeciągły (circumflex oznaczany daszkiem nad literą) w dopełniaczu i celowniku dla liczby pojedynczej i mnogiej:
| l.pojedyncza | l. mnoga | |
| mianownik | θεός | θεοί |
| dopełniacz | θεοῦ | θεῶν |
| celownik | θεῷ | θεοῖς |
| biernik | θεόν | θεούς |
| wołacz | θεέ | θεοί |
.
Rozbiór Gramatyczny Wyrazu
Aby zanalizować słowo, identyfikujesz jego formę gramatyczną.
W przypadku czasowników, określ czas, stronę, tryb, osobę, liczbę, formę słownikową,
λύσομεν jest analizowany w następujący
czas przyszły strona czynna tryb oznajmujący, pierwsza osoba w liczbie mnogiej λύω , tracę
W przypadku rzeczowników należy określić rodzaj, przypadek, liczbę, formę słownikową,
ἀγγέλων jest przetwarzany w następujący sposób:
rodzaj męski dopełniacz liczby mnogiej dla ἄγγελος , anioł
.
Przedimek określony
Termin przedimek określony odnosi się do angielskiego słowa “the” tłumaczony na polski jako „ten konkretny, ten określony”. W języku angielskim mamy również przedimek nieokreślony , “a” w języku polskim tłumaczony jako „jakiś, nieokreślony”
W języku greckim nie ma żadnego przedimka nieokreślonego.Decyduje o tym kontekst
Jednakże grecki ma przedimek określony. Deklinuje się go przez liczbę, przypadek i rodzaj w następujący sposób:
| Liczba pojedyncza | Liczba podwójna | Liczba mnoga | |||||||||
| Przypadek | r. męski | r. żeński | r. nijaki | r. męski | r. żeński | r. nijaki | r. męski | r. żeński | r. nijaki | ||
| Nominative / Mianownik | ὁ | ἡ | τό | τώ | τώ | τώ | οἱ | αἱ | τά | ||
| Genitive / Dopełniacz | τοῦ | τῆς | τοῦ | τοῖν | τοῖν | τοῖν | τῶν | τῶν | τῶν | ||
| Dative / Biernik | τῷ | τῇ | τῷ | τοῖν | τοῖν | τοῖν | τοῖς | ταῖς | τοῖς | ||
| Accusative / Celownik | τόν | τήν | τό | τώ | τώ | τώ | τούς | τάς | τά | ||
Zauważ, że nie ma żadnego wołacza.
Zwróć także uwagę na podobieństwo między przedimkiem określonym a końcówką fleksyjną przypadku.
Porównanie Męskiego Przedimka okreśonego i końcówek fleksyjnych
Zauważ, że w przypadkach skośnych (w przypadkach innych niż mianownik), przedimek określony to po prostu końcówka fleksyjna wyrazu poprzedzona literą τ z dodanym znacznikiem akcentu.
W mianowniku nie ma przedrostka τ, nie ma znaku akcentu, a w mianowniku liczby pojedynczej ς jest pomijane.
Porównanie Nijakiego Przedimka okreśonego i końcówek fleksyjnych
τ jest poprzedzającm prefiksem, a ν jest pomijane mianowniku l.poj. i bierniku l.poj.
Zgodność
Przedimek określony musi zgadzać się z liczbą, przypadkiem i rodzajem z rzeczownikiem, który modyfikuje.Dlatego powinniśmy napisać,
τοὺς λόγους
zamiast
óτὸν λόγους (liczba się nie zgadza
οἱ λόγους (przypadek się nie zgadza)
τὰ λόγους (rodzaj się nie zgadza)
“Złożony ” a “ Prosty”
Będziemy mieli okazję opowiedzieć o konstrukcjach złożonych (wykorzystujących przedimek określony) i konstrukcjach prostych (tych, którre nie używają tego przedimka). Chodzi o używane w gramatyce łączenia słów takich jak zaimki względne (który, które, którzy itp.) i zaimki wskazujące (ten, ta, tamten, tamte, itp.) Wydaje się, że przedimek określony w języku greckim wyewoluował z zaimka wskazującego. (Patrz Robertson, str. 755).
.
Czasownik “być”
Tryb oznajmujący czasownika „być”, czas teraźniejszy w stronie czynnej
| l. poj. | l. mnoga. | |||
| 1 osoba | εἰμί | jestem | ἐσμέν | jesteśmy |
| 2 osoba | εἶ | jesteś | ἐστέ | jesteście |
| 3 osoba | ἐστί (ν) | jest | εἰσί (ν) | są |
Zwróć uwagę na ruchome ν w trzeciej osobie liczby pojedynczej i mnogiej.
Czasownik “być” często określa się jako “kopulę“ (łącznik gramatyczny) , ponieważ łączy Podmiot z Orzeczeniem Imiennym lub Podmiot z Orzeczeniem Czaswonikowym. Być może nauczyłeś się nazywać takie słowa czasowniki łączące.
Wcześniej omawialiśmy podmioty bezpośrednie (mianownik) i obiekty niebezpośrednie (biernik).
Na przykład zaimek liczby pojedynczej pierwszej osoby to “ja“, gdy jest to podmiot :
“Ja widziałem tego człowieka.”
Ale staje się “mnie“, gdy jest to obiekt :
“Ten człowiek mnie zobaczył.”
Podobnie mówimy: ” On widział tego człowieka”, ale mówimy: “Ten człowiek go widział”.
Mówimy: “One widziały mężczyznę”, ale mówimy: “Ten człowiek je widział”.
Formy ja , on i one są w przypadku mianownika. Mianownika używa się dla podmiotu zdania. Formy Ja , on i oni są w przypadku biernika. Przypadek ten jest używany dla obiektu bezpośredniego, obiektu pośredniego lub przedmiotu przyimka.
| Forma mianownikowa | Forma dopełniająca |
| ja | mnie |
| on | jego |
| ona | ją |
| my | nas |
| oni | ich |
| kto | komu |
Pamiętaj, że czasownik dynamiczny przyjmuje formę dopełniającą. Ale kiedy czasownik jest łączącym czasownikiem, a nie czasownikiem dynamicznym, rzeczownik w orzeczeniowej części zdania nie jest przedmiotem czasownika, ale jest utożsamiany z samym podmiotem. W zdaniu “Zobaczyłem człowieka”, człowiek jest przedmiotem dynamicznego czasownika zobaczyłem. Ale w zdaniu “Jestem człowiekiem”, ja i człowiek odnosimy się do tej samej osoby. Człowiek nie jest przedmiotem czasownika. Zamiast tego jest to Orzeczeniem podmiotowym. Podmioty orzeczeń muszą być w mianowniku. Na przykład, gdy ktoś mówi: “Kto to jest?” Prawidłowa odpowiedź brzmi “To ja”, a nie “To mnie”. Ja jest orzeczeniem podmiotowym i musi być w mianowniku.
Dotyczy to również języka greckiego. Gdy czasownik jest łącznikiem gramatycznym , np. czasownik, być , rzeczownik w orzeczonej części zdania będzie podmiotem orzeczenia i będzie w mianowniku.
Napiszemy,
ὁ ἄνθρωπός ἐστιν ἀδελφό ς (Ten mężczyzna to jest brat)
nie
ὁ ἄνθρωπός ἐστιν ἀδελφό ν
W pierwszym przykładzie ἀδελφός jest poprawnie w mianowniku, ponieważ jest to podmiot orzeczenia. W drugim przykładzie jest nieprawidłowo w bierniku.
.
Enkliktyki i Proklitkyki
Enkliktyki to słowa wymawiane tak ściśle z poprzednim słowem, nie mają własnego akcentu.
Prokliktyki są słowami wymawianymi ściśle z następującym słowem, że nie mają własnego akcentu.
Z powodu zasady, że zaakcentować można tylko trzy ostatnie sylaby, Enkliktyki tworzą szczególne problemy.Jeśli poprzedzające słowo jest akcentowane na antepenulcie, jednosylabowa enkliktyka wymawiałaby się razem z nim, tworząc słowo z co najmniej czterema sylabami bez akcentu na żadnej z trzech ostatnich sylab.Ten sam problem pojawiłby się, gdyby dwusylabobwa enkliktyka była wymawiana z poprzedzającym słowem akcentowanym na penulcie.Specjalne zasady przewidują dodawanie akcentów w takich przypadkach.Zapoznaj się z podręcznikiem, strony 262-263.(Patrz strona 23 w wydaniu z 1986 r.)
Istnieje jedna dodatkowa reguła, do której możesz odwołać się:
Jeśli słowo przed enkliktyką samo jest prokliktyką lub enkliktyką, pierwsze z nich nabiera ostrości w ultimie.
W koniugacji εἰμι podanej powyżej wszystkie formy z wyjątkiem drugiej osoby l. poj. εἶ są enkliktykami. Są one pokazane z akcentami, które zdobywają zgodnie z zasadami podanymi na stronach 262-263 w podręczniku. (Patrz strona 23 w wydaniu z 1986 r.)
.
Podsumowanie lekcji 3
- Rzeczowniki mają liczbę, przypadek i rodzaj
- Przypadki tworzy się końcówkami rzeczownika
- Deklinacja jest wzorem takich zakończeń
- Większość rzeczowników drugiej deklinacji jest rodzaju męskiego lub nijakiego
- W przypadku rzeczowników znak akcentowy pozostaje tak blisko swojej pozycji w mianowniku liczby pojedynczej, jak pozwalają na to ogólne zasady akcentu.
- Dla rzeczowników 2-deklinacji, jeśli dopełniacz lub celownik w dowolnej liczbie jest akcentowany na ultimie, akcent musi być przeciągły (circumflex).
- Odmiana rzeczowników to: rodzaj, przypadek, liczba, forma słownikowa, znaczenie
- Przedimek określony jest deklinowany pod względem liczby, przypadku i rodzaju i musi zgadzać się z rzeczownikiem, który modyfikuje.
- Czas teraźniejszy strona czynna trybu określającego czasownika “być” to εἰμι, εἶ, ἐστι , ἐσμεν, ἐστε, εἰσι
- Enkliktyka to słowo wymawiane tak ściśle z poprzednim słowem, że nie ma własnego akcentu
- Proklityka jest słowem wymawianym tak ściśle z następującym słowem, że nie ma własnego akcentu.
Ściągnij lekcję
