Spis treści
Biblijna zachęta
Dzieje 17:10-11
10. Zaraz w nocy bracia wysłali Pawła i Sylasa do Berei. Kiedy tam przybyli, weszli do synagogi żydowskiej.
11. Ci byli szlachetniejsi od tych w Tesalonice, gdyż przyjęli słowo Boże z całą gotowością i codziennie badali Pisma, czy tak się sprawy mają.
Przebywając w Berei Paweł mógł przekonywać tamtejszych Żydów do Ewangelii powołując się na swój apostolski autorytet, władzę, jaką otrzymał bezpośrednio od Boga ku budowaniu Kościoła (2 Kor. 10:8; 13:10). Doktryny przekazywane przez Apostoła określone zostały jako fundament, na którym kościół jest zbudowany (Efez. 2:20; 1 Kor. 3:10) stąd miał on pełne prawo żądać od słuchaczy posłuszeństwa głoszonej Ewangelii. Paweł nie uczynił tego.
Berejczycy nie zostali przekonani argumentem apostolskiego autorytetu lecz siłą argumentu, który, czego należało się spodziewać, wynikał z mocy Słowa Bożego (Rzym. 1:16; 1 Tes. 1:5). Berejczycy sprawdzali za pomocą Pisma czy to, co głosi Apostoł jest zgodne z nauczaniem Boga. Pismo Święte jest bowiem jedynym i ostatecznym probierzem prawdy (2 Tym. 3:15-17). Żydzi w Berei znali Słowo Boże, w którym czytali ostrzeżenie przeciw fałszywym prorokom, oraz nakaz aby sprawdzać ich nauczanie:
Izaj. 8:20 Do prawa i do świadectwa! Jeśli nie będą mówić według tego słowa, to w nim nie ma żadnej światłości.
Gdyby głoszono im odstępczą naukę mieli pilny, Boży nakaz: Nie usłuchasz słów tego proroka ani tego (5 Mojż. 13:3). Nakaz ten zresztą został powtórzony przez Apostoła: Lecz choćbyśmy nawet my albo anioł z nieba głosił wam ewangelię inną od tej, którą wam głosiliśmy, niech będzie przeklęty (Gal. 1:8). To mocne słowa ale też dotyczą rzeczy niebagatelnej, kluczowej. Dotyczą Ewangelii, a zatem kwestii zbawienia.
Praktyka chrześcijańska to codzienne badanie Pisma i konfrontowanie z nim nauczania najbardziej nawet prominentnych i lubianych kaznodziei. Tak postępują szlachetni chrześcijanie. Niestety ludzie mniej szlachetni, zapatrzeni i omotani charyzmą, zahipnotyzowani sposobem wysławiania okazują się pokonani intelektualnie przez wyznawanego guru, za którym ślepo podążają.
Aiden Wilson Tozer był takim guru. Do dziś ten posiadający dwa teologiczne doktoraty, wielki kaznodzieja, dla wielu mentor duchowy i klasyk twórczości chrześcijańskiej jest przyjmowany bezkrytycznie przez rzesze swoich wyznawców.
Jednak bliższe zbadanie teologii Tozera obnaża go jako Arminianina i Pelagianina. W tej części rozważania zwrócimy uwagę na Arminianizm.
A.W. Tozer Arminianin
To, że Tozer głosił potępioną przez Synod w Dort herezję Arminianizmu świadczą jego własne słowa zawarte w 2 rozdziale książki jego autorstwa pt.” Ścieżka do Potęgi” [ang. Paths to Power]. Rozdział ten nosi wybitnie synergistyczną nazwę „Część Boga i część człowieka”. Rozważmy kilka z jego wypowiedzi przykładając do nich miecz Słowa Bożego.
.
Nieskuteczny krzyż
„Odkupienie jest faktem obiektywnym. Jest to praca potencjalnie zbawienna, dokonana dla człowieka, ale dokonana niezależnie i na zewnątrz jednostki. Dzieło Chrystusa na Kalwarii dokonało pojednania za każdego człowieka, ale nikogo nie zbawiło”.
Analiza doktryny: Tozer w tym miejscu neguje skuteczność krzyża Chrystusa ponieważ głosi uniwersalizm zbawczy. Ponieważ ogłosił, że pojednanie na krzyżu dotyczy każdego człowieka, oraz ponieważ nie wszyscy ludzie idą do nieba, pojednanie okazuje się nieskuteczne i potencjalne. To oznacza, że Chrystus na krzyżu wprawdzie wykonał swoją część pracy, jednak to człowiek decyduje, czy dzieło to przyniesie mu pożytek.
Biblijna obiekcja: Krzyż Chrystusa jest całkowicie i obiektywnie skuteczny. Ofiara Chrystusa przynosi pewne rezultaty tym, za których została złożona. Osoby pojednane z Bogiem są określone jako wyrwane z tego świata i osadzone w niebie, a że jest to rzeczywistość określone zostało przez dołączenie zbawionych do miejsca w niebie, w którym przebywa Jezus Chrystus.
Kol. 1:13 Który nas wyrwał z mocy ciemności i przeniósł do królestwa swego umiłowanego Syna;
.
Efez.2:5-6 5. I to wtedy, gdy byliśmy umarli w grzechach, ożywił nas razem z Chrystusem, gdyż łaską jesteście zbawieni; 6. I razem z nim wskrzesił, i razem z nim posadził w miejscach niebiańskich w Chrystusie Jezusie;
Samopowołanie
„Powszechne zadośćuczynienie sprawia, że zbawienie jest powszechnie dostępne, ale nie sprawia, że jest ono powszechnie skuteczne wobec jednostki”.
Analiza doktryny: Tutaj Tozer ponownie głosi doktrynę ograniczonej skuteczności zbawienia. To naturalne przeciwieństwo herezji nieograniczonego odkupienia. Na bazie herezji budowane jest przekonanie o powszechności dostępu zbawienia, czyli że w zasadzie każdy, jeśli zechce, może być zbawiony.
Biblijna odpowiedź: Pismo naucza nas, że nikt nie może sam się powołać. Nikt nie może przyjść do Chrystusa jeśli nie zostanie skutecznie pociągnięty przez Ojca, Syna i Ducha Świętego. Powołanie jest skuteczne, tj. każdy, kto zostaje pociągnięty przez Trzy Osoby Jednego Boga, z całą pewnością przyjdzie do Boga, uwierzy, wytrwa w wierze i zostanie wskrzeszony do chwały.
Z drugiej strony ci, którzy nie należą do Chrystusa nie mogą uwierzyć w Niego, ponieważ nie należą do owiec, za które Mesjasz oddał życie.
Jan 10:26 Ale wy nie wierzycie, bo nie jesteście z moich owiec, jak wam powiedziałem.)
.
Jan 6:44 Nikt nie może przyjść do mnie, jeśli go nie pociągnie mój Ojciec, który mnie posłał. A ja go wskrzeszę w dniu ostatecznym. (Ojciec)
.
Jan 12:32 A ja, jeśli będę wywyższony nad ziemię, pociągnę wszystkich do siebie. (Syn)
.
Jan 16:8 A gdy on przyjdzie, będzie przekonywał świat o grzechu, o sprawiedliwości i o sądzie. (Duch)
Warunkowe zbawienie
„Jeśli za wszystkich ludzi dokonano pojednania, dlaczego nie wszyscy zostaną zbawieni? Odpowiedź jest taka, że zanim odkupienie stanie się skuteczne wobec pojedynczego człowieka, musi on dokonać pewnego czynu. Czyn ten nie jest aktem zasługi, ale warunku”.
Analiza doktryny: Fałszywy chrystus Tozera nie zadośćuczynił skutecznie Ojcu a jedynie potencjalnie i dla tego Tozer rozważając kwestię potępienia niektórych z ludzi, stawia warunek, bez którego zbawienie jest niemożliwe.
W systemie tym mesjasz wystawił niejako weksel in blanco, przy czym skorzystanie z tego weksla czyni ofiarę skuteczną. Choć w dość nielogiczny sposób Tozer próbuje oszukać czytelnika, że czyn jakim obarczony został człowiek nie jest zasługą lecz warunkiem, przyznał on wprost, że zbawienie jest z uczynku człowieka, warunku, jaki musi on spełnić.
Biblijna odpowiedź: Biblia nigdzie nie stawia żadnych warunków zbawienia. Wszystkie warunki zbawienia zostały spełnione przez Chrystusa. Czynne i bierne posłuszeństwo Chrystusa, tj. Jego całe życie w posłuszeństwie Prawu oraz Jego męczeńska, zastępcza śmierć, oba dzieła poczytywane na rzecz grzesznika, są jedynym warunkiem zbawienia grzesznika.
Jan 17:19 A ja za nich uświęcam samego siebie, aby i oni byli uświęceni w prawdzie. (Czynne posłuszeństwo Chrystusa)
.
2 Kor. 5:21 On bowiem tego, który nie znał grzechu, za nas grzechem uczynił, abyśmy w nim stali się sprawiedliwością Bożą. (Bierne posłuszeństwo Chrystusa)
Uczynek ku zbawieniu
„Ten akt przywłaszczenia sobie zbawienia jest czymś, czego może dokonać tylko człowiek”.
Analiza doktryny: Tozer elaboruje dalej dowodząc, że zbawienie musi zostać przywłaszczone przez człowieka ustanawiając jednocześnie argument, że sam zainteresowany zbawieniem, niezbawiony jeszcze delikwent, musi tego dokonać osobiście.
Biblijna odpowiedź: Tozer mija się z prawdą, choć przedstawia jej pewne elementy. Otóż faktem jest, że zasługi Chrystusa zostają przywłaszczone przez chrześcijanina. Dzieje się to jednak dzięki wierze. Wiara jest narzędziem, którym grzesznik przywłaszcza sobie wszystkie zasługi Chrystusa i uznaje jako własne, odbywa się to poprzez przypisanie. Żadne dokonanie człowieka, czyli praca, nie jest w tym procesie uwzględniona przez Boga.
1 Kor. 1:30 Lecz wy z niego jesteście w Chrystusie Jezusie, który stał się dla nas mądrością od Boga i sprawiedliwością, i uświęceniem, i odkupieniem;
.
Rzym. 3:24-25 24. A zostają usprawiedliwieni darmo, z jego łaski, przez odkupienie, które jest w Jezusie Chrystusie. 25. Jego to Bóg ustanowił przebłaganiem przez wiarę w jego krew, aby okazać swoją sprawiedliwość przez odpuszczenie, w swojej cierpliwości, przedtem popełnionych grzechów;
.
Rzym. 4:5 Temu zaś, kto nie pracuje, lecz wierzy w tego, który usprawiedliwia bezbożnego, jego wiara zostaje poczytana za sprawiedliwość.
Upamiętanie dziełem człowieka
„Bóg nie może uczynić w nas upamiętania. W naszych wysiłkach na rzecz powiększenia łaski głosiliśmy prawdę w taki sposób, aby wywołać wrażenie, że upamiętanie jest dziełem Boga. Jest to poważny błąd, który zbiera straszliwe żniwo wśród chrześcijan na całym świecie. Bóg nakazał wszystkim ludziom upamiętanie. To dzieło, które tylko oni mogą wykonać.”
Analiza doktryny: Dla Tozera łaskawy i suwerenny w miłosierdziu Bóg jest nie do przyjęcia. Martwy duchowo człowiek został przez niego obarczony obowiązkiem upamiętania. Trup przed ożywieniem musi zmienić swoje myślenie.
Biblijna odpowiedź: Otóż w Piśmie jest dokładnie odwrotnie niż naucza Tozer. To Bóg sprawia w każdym chęć i wykonanie każdego dzieła, również to Bóg daje ludziom upamiętanie, czego rezultatem jest życie wieczne. Mówiąc bardziej obrazowo, duchowy trup zostaje najpierw wskrzeszony (narodzony z góry) a następnie zaczyna wolicjonalnie wierzyć. Ponadto to Bóg według swojego upodobania dysponuje darem łaski upamiątania, stąd nie wszyscy się upamiętują, ponieważ Bóg nie chce aby wszyscy się upamiętali.
Filip. 2:13 Bóg bowiem sprawia w was i chęć, i wykonanie według jego upodobania.
.
Dzieje 11:18 A usłyszawszy to, uspokoili się i chwalili Boga, mówiąc: A więc i poganom dał Bóg upamiętanie ku życiu.
Negacja totalnej deprawacji
„Zanim będziemy mogli zostać zbawieni, musimy z własnej woli upamiętać się przed Bogiem i uwierzyć w Jezusa Chrystusa. Biblia wyraźnie tego naucza; to doświadczenie obficie wspiera. Upamiętanie wiąże się z reformą moralną. Złe praktyki są po stronie człowieka i tylko człowiek może je skorygować. Na przykład kłamstwo jest czynem człowieka, za który musi on wziąć na siebie pełną odpowiedzialność. Kiedy upamiętuje się, przestanie kłamać. Bóg nie zrezygnuje dla niego; człowiek sam zrezygnuje.”
Analiza doktryny: Według Tozera warunkiem zbawienia jest moralna poprawa i korekta złej praktyki. Aby zostać zbawionym i odrodzonym należy poprawić swoją moralność. Dobre uczynki są podstawą zbawienia, uczynki te wynikają z dobrej, wolnej woli upadłego człowieka, szukającego Boga poprzez swoją moralną naprawę.
Biblijna odpowiedź: Człowiek naturalny jest martwy w grzechach i nie może szukać Boga, nie jest w stanie się poprawić, nie może uczynić nic dobrego w oczach Bożych. Ponadto nikt nie może zmienić tego stanu rzeczy. Upadek jest permanenty i absolutny, zniszczenie całkowite. Tylko Bóg może zmienić stan człowieka.
Rzym. 3:11 Nie ma rozumnego i nie ma nikogo, kto by szukał Boga.
.
Rzym. 8:9 Ci więc, którzy są w ciele, nie mogą podobać się Bogu.
.
Jer. 13:23 Czy Etiopczyk może zmienić swoją skórę albo lampart swoje pręgi? Podobnie wy, czy możecie czynić dobrze, skoro przywykliście czynić źle?
Herezja wolnej woli
„Wiara jest z pewnością darem Bożym, ale to, czy będziemy postępować zgodnie z tą wiarą, leży całkowicie w naszej mocy. Możemy lub nie, zależnie od naszego wyboru„
Analiza doktryny: Ponieważ Tozer z pewnością zauważa relację między zbawieniem a wiarą, stawia on argument, że wiara wprawdzie jest darem Bożym, ale dar ten można odrzucić i żyć w niewierze, przez to pójść na potępienie.
Biblijna odpowiedź: Dowiedzione zostało wcześniej, że to Bóg sprawia w zbawionym chcenie i wykonanie. Jednakże to nie wszystko. Ponownie, każdy człowiek, który otrzymał dar wiary, wydaje obfity owoc oraz jest coraz bardziej przez Boga oczyszczany, aby owoc ten był coraz bardziej obfity. To oznacza, że w zasadzie nie ma wyboru co do wiary, ponieważ każdy wierzący wydaje coraz obfitszy owoc wiary, którym są dobre uczynki. Ponadto wiara jest dziełem Boga w człowieku. On jest zarówno twórcą, jak i dokończycielem wiary. Wiara zatem nie jest ludzkim wyborem.
Jan 15:5 Ja jestem winoroślą, a wy jesteście latoroślami. Kto trwa we mnie, a ja w nim, ten wydaje obfity owoc, bo beze mnie nic nie możecie zrobić.
.
Jan 6:29 To jest dzieło Boga, abyście wierzyli w tego, którego on posłał.
.
Kol. 2:12 Pogrzebani z nim w chrzcie, w którym też razem z nim zostaliście wskrzeszeni przez wiarę, która jest działaniem Boga, który go wskrzesił z martwych.
.
Efez. 1:19 I czym jest przemożna wielkość jego mocy wobec nas, którzy wierzymy, według działania potęgi jego siły
.
Hebr. 12:2 Patrząc na Jezusa, twórcę i dokończyciela wiary,…
Negacja grzechu pierworodnego
„Lekarstwo polega na wyraźnym zobaczeniu, że ludzie nie są zgubieni z powodu tego, co ktoś zrobił tysiące lat temu; są zgubieni, ponieważ grzeszą indywidualnie i osobiście. Nigdy nie będziemy sądzeni za grzech Adama, ale za nasz własny. Za nasze własne grzechy jesteśmy i musimy pozostać w pełni odpowiedzialni”.
Analiza doktryny: Ponieważ Tozer wierzy w wolną wolę oraz neguje absolutną deprawację człowieka, konsekwentnie odrzuca grzech pierworodny, ponieważ ten jest podstawą potępienia każdego człowieka, niezależnie od jego starań i rzekomej dobrej woli. Potępienie według Tozera przychodzi na grzesznika tylko i wyłącznie z powodu jego osobistego grzechu.
Biblijna odpowiedź: Pismo Święte naucza nas o grzechu pierworodnym czyli grzechu Adama, który przechodzi na wszystkich ludzi, choć nie popełnili tego grzechu w Raju. Adam reprezentował całą ludzkość, stąd wszyscy są winni grzechu Adama, a przez to sprawiedliwym i zasadnym jest potępienie każdego człowieka. Stąd fizyczna śmierć króluje nad wszystkimi ludźmi, choć nikt nie popełnił grzechu Adama.
Rzym. 5:12 Dlatego, tak jak przez jednego człowieka grzech wszedł na świat, a przez grzech – śmierć, tak też na wszystkich ludzi przeszła śmierć, ponieważ wszyscy zgrzeszyli.
.
Rzym. 5:14 Śmierć jednak królowała od Adama aż do Mojżesza nawet nad tymi, którzy nie popełnili grzechu podobnego do przestępstwa Adama, który jest obrazem tego, który miał przyjść.
Wnioski
Po blższej analizie teologii Tozera wyraźnie rysuje się obraz pełnego samosprawiedliwości i pychy faryzeusza, człowieka obalającego krzyż i ustanawiającego w jego miejsce bożka zwanego wolną wolą. Oto „lżejszy” grzech Tozera, oto jego Arminianizm. Grzech lżejszy pozornie, ponieważ każdy element jego doktryny, w szczególności warunkowe zbawienie, zostały rozpoznane i określone jako funkcjonalny pelagianizm.
Negacja skuteczności krzyża, skuteczności zadośćuczynienia, ustanawianie warunków zbawienia, obarczenie człowieka decyzją posłuszeństwa, to wszystko piętnują Reformowane Kanony Synodu w Dort:
Kanony z Dort, 2 § 3
.
„Którzy nauczają: Że Chrystus przez swe zadośćuczynienie nie wyjednał dla nikogo zbawienia, ani wiary, przez którą to zadośćuczynienie Chrystusa ku zbawieniu jest skutecznie nabywane, lecz że nabył Ojcu wyłącznie prawo lub doskonałą wolę do ponownego zajmowania się człowiekiem, oraz wyznaczania nowych warunków, jakie Mu się podobają, którym posłuszeństwo zależy jednak od wolnej woli człowieka, aby stało się tak, by albo wszyscy albo nikt nie mógł wypełnić tych warunków. Tacy bowiem zbyt nisko oceniają śmierć Chrystusa, w żaden sposób nie uznające najważniejszego owocu czy korzyści zyskiwanej dzięki niej, i ponownie wnoszą z piekła błąd pelagianizmu.”
A to dopiero początek herezji. Tozer w innych miejscach jeszcze wyraźniej określił się jako przeklęty sługa diabła, zwodziciel, anioł śmierci i siewca innej ewangelii. Przestrzegamy przed Tozerem słowami Pawła do Galacjan:
Gal. 1:9 Jak powiedzieliśmy przedtem, tak i teraz znowu mówię: Gdyby wam ktoś głosił ewangelię inną od tej, którą przyjęliście, niech będzie przeklęty.
Zobacz w temacie
- Fałszywa ewangelia A. W. Tozera, część 2
- Boża całkowita suwerenność
- Kanony Synodu w Dort
. - Skuteczność krzyża Chrystusa
- O skutecznym wyznaniu Chrystusa
- Doktryna skutecznego powołania
- Boże, skuteczne dekrety
. - Grzech pierworodny
- Upamiętanie a wiara, uczucia i uczynki, część 1
- Jego wiara w nas?
, - Totalna deprawacja
- Usilna i bezwarunkowa elekcja
- Limitowane odkupienie
- I nieodparta łaska
- Przetrwanie świętych