Kol. 1:3 Dziękujemy Bogu i Ojcu naszego Pana Jezusa Chrystusa, nieustannie (πάντοτε pantote) modląc się za was;
W rozważaniu zostaną poruszone takie tematy jak istota Boga, unia hipostatyczna, Ojcostwo Boga względem Jezusa, dziękczynienie w modlitwie, wytrwałość. Refutacja herezji modalizmu i arianizmu oraz nauk katolickich i zielonoświątkowych dotyczących modlitwy, potwierdzenie u Ojców Kościoła. Sprecyzowanie Trynitaryzmu zaczerpnięte z Instytutów Kalwina. Korzenie rzymskokatolickiej i zielonoświątkowej herezji modlitewnej.
Bóg i Ojciec
Zwrot Bóg i Ojciec naszego Pana Jezusa jest w Piśmie używane w celu ukazania jedności natury Jezusa z Bogiem, tak jak każdy prawdziwy syn ma jedność natury ze swoim ojcem. Stanowi potwierdzenie Boskości Chrystusa
Rzym. 15:6 Abyście jednomyślnie, jednymi ustami wysławiali Boga, Ojca naszego Pana Jezusa Chrystusa.
2 Kor. 1:3 Błogosławiony niech będzie Bóg i Ojciec naszego Pana Jezusa Chrystusa,
Efez. 1:3 Błogosławiony niech będzie Bóg i Ojciec naszego Pana Jezusa Chrystusa,
Efez. 3:14 Dlatego zginam swoje kolana przed Ojcem naszego Pana Jezusa Chrystusa;
1 Piotra 1:3 Błogosławiony niech będzie Bóg i Ojciec naszego Pana Jezusa Chrystusa,
Antytrynitarny argument jest następujący: jeśli Syn jest Bogiem to jak może nazywać Boga swoim Bogiem? (np. Mat. 27:46 Boże mój, Boże mój, czemu mnie opuściłeś?). W ich rozumieniu gdy Syn nazywa Boga swoim Bogiem wyraża On w ten sposób swoją ontologiczną odmienność. Zakładają oni przy tym, że gdyby Syn był Bogiem to Bóg opuszczając Syna musiałby pozbawić Go jego Boskości.
Błąd tej argumentacji łatwo obalić. Ten sam zwrot znajdziemy w Psalmie 45 (powtórzone w Hebr. 1:9).
Psalm 45:7 namaścił cię, o Boże, twój Bóg olejkiem radości
Jest tu mowa o namaszczeniu Chrystusa na mediatora między Bogiem a ludźmi czyli o Bogu Synu w ludzkiej postaci. Ludzka natura jest przyjętą drugą naturą, o czym mówi doktryna kenozy. Syn będąc zawsze w postaci Bożej uniżył samego siebie poprzez przyjęcie na siebie drugiej, ludzkiej natury w celu zbawienia ludzkości co było koniecznością. Bóg ukarał za grzechy Drugą Osobę Trójcy, Syn przyjął na siebie gniew Boży dobrowolnie. W ten sposób zachowana została Boża sprawiedliwość. Gdyby Bóg ukarał kogokolwiek innego, byłby niesprawiedliwy.
Filip. 2:6-8 6 Który, będąc w postaci Boga, nie uważał bycia równym Bogu za grabież; 7 Lecz ogołocił samego siebie, przyjmując postać sługi i stając się podobny do ludzi; 8 A z postawy uznany za człowieka, uniżył samego siebie i był posłuszny aż do śmierci, i to śmierci krzyżowej.
Hebr. 2:14-16 14 Ponieważ zaś dzieci są uczestnikami ciała i krwi, i on także stał się ich uczestnikiem, aby przez śmierć zniszczyć tego, który miał władzę nad śmiercią, to jest diabła; 15 I aby wyzwolić tych, którzy z powodu lęku przed śmiercią przez całe życie podlegali niewoli. 16 Bo zaiste nie przyjął natury aniołów, ale potomstwa Abrahama.
Od strony gramatycznej warto zwrócić uwagę na czasowniki i przysłówki
- będąc,
- uważał,
- ogołocił,
- przyjął,
- przyjmując,
- stając się,
- stał się,
- uniżył,
Wszystkie wskazując na czynności jakie miały miejsce w czasie przed inkarnacją uwidaczniają akt wolicjonalny Chrystusa podjęty przez Niego gdy był jeszcze tylko w postaci Bożej. On stał się człowiekiem z własnej woli, z własnej woli dokonał zbawienia. A ponieważ człowieczeństwo Syna jest tak rzeczywiste jak Jego Boskość, i z tego względu Syn musiał podporządkować się Bożemu autorytetowi, jako człowiek żyć w wierze w Boga wraz z modlitwą – stąd właściwym zwrotem będzie logicznym jest że Chrystus nazywał Boga swoim Bogiem.
.
Unia hipostatyczna
Nie jest objawione na jakiej zasadzie działała unia hipostatyczna dwóch natur Chrystusa, prawdziwie Boskiej i prawdziwie ludzkiej, jednak pamiętajmy, że w odniesieniu do Mesjasza wziąć pod uwagę należy
- Dwie wole, prawdziwie ludzką (Mat. 26:39 modlił się, mówiąc: Mój Ojcze, jeśli to możliwe, niech mnie ominie ten kielich) i prawdziwie Bożą (Jan 12:27 cóż powiem? Ojcze, zachowaj mnie od tej godziny? Przecież dlatego przyszedłem na tę godzinę.)
. - Dwa umysły, prawdziwie ludzki np. podlegający procesowi zdobywania wiedzy (Łuk. 2:52 A Jezusowi przybywało mądrości i wzrostu oraz łaski u Boga i u ludzi) i prawdziwie Boży (wszechwiedzący Jan 16:30 Teraz wiemy, że wszystko wiesz)
. - Ciało fizyczne (śmiertelne przed ukrzyżowaniem Mat. 27:50, obecnie uwielbione 1 Jana 3:2) i postać duchowa (nieśmiertelna Filip. 2:6-7)
. - Ludzką istotę będąca na ziemi oraz w tym samym czasie Boska istota będąca w Niebie (Jan 3:13 A nikt nie wstąpił do nieba, tylko ten, który zstąpił z nieba, Syn Człowieczy, który jest w niebie oraz Jan 17:24 Ojcze, chcę, aby ci, których mi dałeś, byli ze mną tam, gdzie ja jestem)
I choć nie wiemy jak było to możliwe, Pismo, względem unii hipostatycznej, odkrywa przed czytelnikiem, że odbywa się ona
Bez zmiany natur(immutabiliter gr. atreptos) – ani Boska ani ludzka natura Mesjasza nie uległy zmianie (Bóg Syn ciągle ten sam)
.
Bez pomieszania(inconfuse gr. asynchytos) – Boska natura Mesjasza nie pomieszała się z ludzką (Bóg Syn ciągle ten sam)
.
Bez rozdzielenia(indivise gr. adiairetos) – obie natury składają się na jedną osobę a nie dwie (Bóg Syn ciągle ten sam)
.
Bez rozłączenia(inseparabiliter gr. achoristos) – Mesjasz jest ciągle Bogiem i człowiekiem (Bóg Syn ciągle ten sam)
..
Ojcostwo względem Jezusa
Jeśli o fizyczne ciało chodzi, to Bóg Duch Święty a nie Bóg Ojciec jest ojcem tego ciała. Moc Najwyższego czyli Ducha Świętego poczęła w Marii Syna Bożego, który jako człowiek ma swój początek, lecz nie jako Bóg.
Łuk. 1:35 Duch Święty zstąpi na ciebie i moc Najwyższego zacieni cię. Dlatego też to święte, co się z ciebie narodzi, będzie nazwane Synem Bożym
Mich. 5:2 Ale ty, Betlejem Efrata, choć jesteś najmniejsze wśród tysięcy w Judzie, z ciebie jednak wyjdzie mi ten, który będzie władcą w Izraelu, a jego wyjścia są od dawna, od dni wiecznych.
וּמוֹצָאֹתָ֥יו umowsaotaw – iść na przód, pochodzenie, metaforycznie urodzić się
עוֹלָֽם׃ owlam – wieczność
Izaj. 9:6 Albowiem dziecię narodziło się nam,a syn dany jest nam; i będzie panowanie na ramieniu jego, a nazwią imię jego: Dziwny, Radny, Bóg mocny, Ojciec wieczności, Książę pokoju;
עד אבי ĕby ‛ad – Ojceic wiecznośći, od którego wieczność pochodzi.
I tak każda z Trzech współistotnych subsystencji Boga (Osób) jest na swój sposób Ojcem.
- Bóg Ojciec – w stosunku do Boskiej natury Boga Syna
- Bóg Duch – w stosunku do drugiej, ludzkiej natury Boga Syna
- Bóg Syn – jest Ojcem wieczności, od Niego pochodzi wieczność
Zatem herezja Ariusza (zmarł w 336 roku, IV wiek) zakładająca, że Syn ma początek jako Bóg zostają obalone. Podobnie oparta monarchistyczny modalizm herezja Sabeliusza (III wiek), który twierdził, że Bóg raz jest Ojcem, raz Synem a raz Duchem, również nie znajdują potwierdzenia w Piśmie, ponieważ Syn jako Bóg nie posiada początku, również tak jak Bóg Ojciec jest nie tylko wiecznym Bogiem ale i wiecznym Ojcem, tak też Syn jest wiecznie Bogiem i wiecznie Synem lecz nie Ojcem ani Duchem.
Monarchizm był zwalczany przez takich Ojców wczesnego Kościoła jak
- Klemensa Aleksandryjskiego (150 – 215 A.D.)
- Tertuliana z Kartaginy (155 – 240 A.D.)
- Hipolita z Rzymu (170 – 235 A.D.)
- Orygenesa Aleksandryjskiego (184 – 253 A.D.)
Arianizm zwalczali
- Atanazy Aleksandryjski (295 – 373 A.D.)
- Hilary z Poitiers (315 – 367 A.D.)
- Ambroży Mediolański (339 – 397 A.D.)
- Ojcowie Kapadoccy, Grzegorz i Bazyli (IV wiek)
Można pokusić się o stwierdzenie, że prawowierni chrześćijanie każdego wieku muszą kierować się prostą ścieżką Trynitaryzmu idąc pomiędzy herezją arianizmu z jednej strony i sabelianizmu z drugiej. Nie wolno nam ani dzielić substancji Boga, ani mylić osób Bożych.
Teraz, chociaż heretycy uskarżają się na słowo “osoba”, a niektórzy ludzie z naciskiem wypowiadają się przeciwko przyjęciu terminu (Trynitaryzm) stworzonego przez ludzki umysł, nie mogą wstrząsnąć naszym przekonaniem, że mówi się o trzech, z których każda jest całkowicie Bogiem, ale że istnieje nie więcej niż jeden Bóg. Co za niegodziwość oznacza odrzucenie słów, które nie wyjaśniają niczego poza tym, co zostało potwierdzone i zapieczętowane przez Pismo Święte! (Jan Kalwin, Instytuty, 1.13.3)
Dziękczynienie w modlitwie
Przyczyną modlitwy Apostoła Pawła i jego towarzyszy (z całą pewnością mowa o Tymoteuszu) była wieść o nawróceniu Kolosan do Boga potwierdzona przez miłość do żywych świętych.
wers 4 Odkąd usłyszeliśmy o waszej wierze w Chrystusa Jezusa i o miłości względem wszystkich świętych;
Włączenie do kręgu modlitewnego jest oznaką jedności duchowej, niezależnie od pochodzenia (pogańskiego czy też żydowskiego). W chrześcijaństwie nie ma miejsca na rasizm i kulturowy szowinizm.
Efez. 2:18 Odkąd usłyszeliśmy o waszej wierze w Chrystusa Jezusa i o miłości względem wszystkich świętych;Przez niego bowiem my, obie strony, mamy przystęp w jednym Duchu do Ojca
Siła modlitwy była właściwie rozumiana w Kościele. Modlitwa wzajemna nie tylko zacieśniała wzajemne więzi między chrześcijanami żyjącymi w oddaleniu od siebie, lecz także wynikała z pobudzenia Ducha Świętego, który nakazuje modlić się do Boga o tych, którzy są braćmi
1 Tes. 5:25 Bracia, módlcie się za nas.
Efez. 1:16 Nie przestaję dziękować za was, czyniąc o was wzmiankę w moich modlitwach;
Filip. 1:3 Dziękuję memu Bogu, ilekroć was wspominam;
.
Ciągłość modlitwy a ciągłość dziękczynienia
- zawsze
- w każdym czasie (dobrym i złym)
- bez ustanku
Niektórzy komentatorzy Pisma podają, że przysłówek πάντοτε pantote – ciągle, nieustannie, w każdym czasie – odnosi się nie tyle do modlitwy ile do dziękczynienia. Niezależnie od autorskiej intencji, dziękczynienie za konkretnych ludzi jest już formą modlitwy o nich, a modlitwa do Boga o konkretne osoby powinna zawierać element dziękczynienia. Zatem tak dziękczynienie jak i modlitwa mają charakter ciągłości. Chrześcijanie powinni ciągle modlić się o siebie nawzajem dziękując przy tym Bogu.
Modlić się ciągle nie oznacza nieustannego mantrowania, jak czynią to poganie, co zostało kategorycznie zabronione przez Jezusa (co jest praktyką katolickiego różańca). Nie oznacza również nierozumnego bełkotania monosylab (co czynią zielonoświątkowcy). Takie modlitwy nie zostaną wysłuchane.
Mat. 6:7 A modląc się, nie bądźcie wielomówni (βαττολογησητε – battologēsēte) jak poganie; oni bowiem sądzą, że ze względu na swoją wielomówność (πολυλογια – polylogia) będą wysłuchani.
,βαττολογησητε – battologēsēte – zwrot utworzony od słów battos (onomatopeja, której odpowiednikiem w języku polskim jest słowo ”bla bla”) oznaczająca bezmyślny potok dźwieków nie posiadających sensu i logos (słowo).
πολυλογια – polylogia – zwrot utworzony od słowa polýs (mnogość, wielość) i logos (słowo).
.Czyli: A modląc się, nie bełkoczcie bez zrozumienia jak poganie; oni sądzą, że ze względu na wielość wypowiadanych słów (których nie rozumieją) zostaną wysłuchani.
Modlić się nieustannie to modlić się wytrwale i czujnie, to modlitwa niepodatna na niesprzyjające okoliczności czy porażki, wrażliwa na zmieniającą się sytuację, to rozmowa z Bogiem, wyrażanie konkretnych potrzeb i konkretnej wdzięczności zwykłym językiem a nie powtarzanie schematycznych fraz czy mówienie niezrozumiałym bełkotem.
Kol. 4:2 Trwajcie w modlitwie, czuwając na niej z dziękczynieniem;
Z tekstu wynika jeszcze jedna ważna praktyczna zasada. Ci którzy najwięcej się modlą, mają najwięcej powodów do podziękowań Bogu.
Modlitwy oparte o różaniec mają swój początek w III i IV wieku, gdzie sznurki modlitewne były używane przez tzw. Ojców Pustynnych. Rozkwit tej pogańskiej praktyki przypada na okres po roku 431 i czas Pierwszego Synodu Efeskiego (Efez to miejsce zainicjowania kultu Maryjnego) oraz wieki średnie, gdzie wyraźnie różaniec przyjmuje charakter maryjny. Podobne modlitwy praktykują religie Islamu i Buddyzmu.
Modlitwy oparte o niezrozumiały bełkot sięgają aż do czasu babilonu, i były praktykowane przez takie środowiska jak
XIX w. – Edward Irving
XVIII w. – Janseniści
XVIII w. – Shakers
Późny XVII w. – Seven all prophets
XVII w. – Prorocy z Cavennol
XVI w. – anabaptyści i libertyni
IV w. – Mesalianie
Późny II w. – Montanizm
I w. – Gnostycyzm
wczesny I w. – Korynt
I w. pne – wyspa Delos
II w. pne – wyzwnawcy Junii
IV w. pne – Platon
VII – I w. pne – wyrocznie
X w. pne – Bliski Wschód
XX w. pne – Mitra, Ozyrys, Euliusinian, kulty orfickie
XXXII – XX w. pne – religie Egiptu i Grecji i dalej
ok. XXXIX w. pne – Babilon, historyczne źródło zwiedzeni
- Wcześniejszy wers 2 – łaska i pokój świętym i wiernym braciom
- Następny wers 4 – Wiara i miłość a Kościół
