Ekspozycja 1 listu do Koryntian oparta zostala o hermeneutyczne zasady: dosłowności, historyczną, gramatyczną, syntezy, praktyczną W pracy użyto przekładu opartego o Textus Receptus (Uwspółczeniona Biblia Gdańska). Oryginalne słowa greckie pochodzą z Ewangelicznego Przekładu Interlinearnego Biblii. Egzegeza Daniela 9 i Zachariasza 13 oparta o prace Douglasa Judish. Do wnikliwej analizy tekstu przysłużyły się następujące ekspozycje biblijne: Barnes’ Notes, Vincent’s Word Studies, Bengel’s Gnomon, Calvin’s Commentaries, Guzik Bible Commentary oraz Matthew Henry Consise.

Spis treści

Tło historyczno – religijne

Korynt w I wieku naszej ery

W roku 146 p.n.e. leżący w południowej Grecji Korynt został zburzony przez Rzymian. Odbudowany przez Cezara i Augusta w 46 p.n.e. Stał się stolicą rzymskiej kolonii (Colonia laus Iulia Corinthiensis), a potem prowincji Achai. Korynt stał się kosmopolitycznym centrum rozrywki dla rzymskich elit. Zamieszkiwała go populacja złożona z Greków, obywateli Rzymu i Żydów.

Miasto było pełne żeglarzy, którzy chętnie wydawali tam swoje pieniądze. Nazwa „Korynt” stała się synonimem rozpusty. Świątynia Afrodyty gdzie przebywało do 1000 religijnych nierządnic dała Koryntowi reputację niemoralności o której często wspominał Paweł.

Miasto prosperowało ekonomicznie, jednocześnie było znane z moralnego upadku. W języku greckim słowo κορινθιάζεσθαι korinthiazesthai oznaczało żyć jak koryntianin, czyli żyć jako pijak i rozpustnik.

Rozwiązłość koryntian była legendarna nawet jak na starożytne standardy. Orgie, pedofilia, homoseksualizm, obżarstwo były chlebem powszednim tego dekadenckiego miasta. Do dziś w języku polskim funkcjonuje powiedzenie ”córy Koryntu” oznaczające prostytutki. .

Filozofia

Platon uznawany był za wybitnego intelektualistę a jednym z najbardziej popularnych nurtów filozoficznych terenów grekojęzycznych był platonizm. System ten zakładał, że doskonały kontakt z bóstwami zapewnia ekstaza. Gdy drzwi umysłu i duszy otwierają się, człowiek poszerza odczucie jestestwa, wpada w intensywną euforię, czuje się połączony z duchem boga. Inną formą połączenia z bóstwem był entuzjazm, który oznaczał „bóg wewnątrz”. Zatem w momencie ekstazy, według Platona, człowiek wychodził sam z siebie, w tym czasie bóstwo wypełniało człowieka. Ekstaza mogła pojawić się w dwóch formach:

  • a. Filozoficzno-mistycznej – gdzie poprzez lata praktyki dusza zostawała uwolniona od ignorancji i w ostateczności uzyskiwała ekstatyczną wiedzę o bóstwie,
  • b. Boskie szaleństwo – doświadczana przez artystów i „widzących”, nagłe opętanie przez bóstwo połączone z wpadnięciem w ekstatyczny trans połączone z ekstatyczną mową. .

W mentalności ówczesnych Koryntian najbliżej bóstwa byłby mówiący niezrozumiale mistyk w ekstazie a najmniej poważany zwykły nauczyciel, nie bądący w kontakcie z bóstwem. hierarchia wartości wyglądała następująco:

  1. Mistyk mówiący niezrozumiałą mową.
  2. Widzący, głoszący bezpośrednie objawienie w sposób zrozumiały.
  3. Nauczyciel głoszący naukę nie będącą bezpośrednim objawieniem. . .

Religia

W Koryncie I wieku można znaleźć kulty bogów Egiptu, Rzymu i Grecji. Świątynia Afrodyty, bogini miłości, stała na szczycie Akrokoryntu. W mieście znajdowały się także światynie poświęcone Hermesowi, Venus-Fortunie, Isis i Demeter.

Pierwsze świątynie i Posejdona i Apolla (niszczyciela-wyroczni) powstały w Koryncie w VII pne. Wybudował je Kypselos pierwszy tyran Koryntu. Kult ten był zadomowiony w regionie na wiele stuleci przed pojawieniem się chrześcijaństwa. . .

Wyrocznia

W starożytności, wyrocznią była osoba lub organizacja uznana za przekazującą mądre rady, prorocze przepowiednie lub prekognicję przyszłości, inspirowane przez bogów. Jako taka była formą wróżenia.

Słowo wyrocznia pochodzi od łacińskiego czasownika ōrāre ”mówienia” i właściwie odnosi się do kapłana lub kapłanki przepowiadających i prognozujących wydarzenia. W szerszym znaczeniu wyrocznia może również odnosić się zarówno do miejsca gdzie to się odbywało jak też i do samych wypowiedzi wyroczni, nazywanych w języku greckim khrēsmoi (χρησμοί).

Wyrocznie miały być portalami, przez które bogowie mówili bezpośrednio do ludzi. W tym sensie były odmienne od jasnowidzów (manteis, μάντεις), interpretujących znaki wysyłane przez bogów poprzez ptaki, wnętrzności zwierząt i różnych inne metody.

Walter Burkert zwraca uwagę, że ”szalone kobiety przez których usta mówił bóg” występowały na Bliskim Wschodzie, jak też i w kulcie baskijskiej bogini Mari w drugim tysiącleciu pne czczonej przez wiedźmy (obecnie czczona jako katolicka Święta Marina) oraz w Asyrii w pierwszym tysiącleciu pne.

W Egipcie bogini Wadjet (oko księżyca) została przedstawiona jako kobieta z głową węża lub kobieta z dwiema głowami węży. Jej wyrocznia była w słynnej świątyni w per-Wadjet (grecka nazwa Buto). Wyrocznia Wadjet wskazywana jest jako źródło proroczych tradycji które rozprzestrzeniły się z Egiptu do Grecji. Evans powiązuje Wadjet z wężem bogini minojskiej (bóstwem chtonicznym) i z jednym z aspektów Wielkiej Matki.

W Grecji starożytne wyrocznie były poświęcone Bogini Matce. W wyroczni Dodony wryocznia nazywała się Dione (forma żeńska od Dios, dopełniacz Zeusa, PIE Dyaeus; lub Dios, ”pobożny”, dosłownie ”niebiański”), która reprezentowała żyzne ziemie i gleby, prawdopodobnie najwyażniejsza bogini-kobieta panteonu PIE. Python, córka (lub syn) Gai był to smok ziemi Delphi reprezentowany przez węża, który stał się chtonicznym bóstwem, wrogiem Apolla. Apollo pokonał go i posiadł jego wyrocznię.

Bóstwa chtoniczne to przerażające bóstwa podziemia. Obawiano ich się tak, że pozostają zwykle bezimienne. Często pojawiały się w postaci węży, związane były z grobowcami i śmiercią.

Najważniejszymi wyroczniami starożytnej Grecji były wyrocznia Dione i Zeusa w Dodonie w Epirze oraz Pytia, kapłanka Apolla w Delfach. Inne świątynie Apolla znajdowały się w Didyma na wybrzeżu Azji Mniejszej, Bassae na Peloponezie, na wyspach Delos i Egina na Morzu Egejskim oraz w Koryncie.

Wyrocznie Sybillińskie to zbiór pisemnych wypowiedzi wyroczni w greckich spisanych w hexametrah (sześciometrowych zwojach) przypisywanych Sybilli, kapłance wypowiadającej proroctwa w stanie szału. . .

Apollo

Jeden z najważniejszych i najbardziej rozwiniętych kultów olimpijskich bóstw w klasycznej greckiej i rzymskiej religii i mitologii. Ideał dla sztuki rzeźbiarskiej zwanej Kouros (gładkolicy, atletyczny młodzieniec). Apollo był uznany za boga światła i słońca, prawdy i proroctwa, uzdrawiania, zarazy, muzyki, poezji, itd.

Jako patron i bóstwo wyroczni w Delfach (tzw. pytyjski Apollo), Apollo był bogiem proroczym.

W starożytnej wyroczni w Delfach praktykowano glossolalia (mówienie językami, z greckiego ”język” itp), gdzie kapłanka boga Apolla mówiła w niezrozumiałych wyrażeniach, natchniona przez przebywającego w niej ducha Apolla. Platon (428/27 – 348/47 AD) odnosi się do kilku rodzin praktykujących tę ekstatyczną mowę, modlących się w stanie opętania.

Rzymski Wergiliusz (70-19 pne) opisuje ekstatyczne języki kapłanki Sybilli na wyspie Delos dzieki którym jednoczyła się z bogiem Apollem.

Mistyczne religie świata grecko-rzymskiego odnotowują to samo zjawisko w kulcie Mitry Persów, kulcie egipskiego Ozyrysa, i mniej znanego dionizyjskiego Eulusiniana oraz w orfickich kultach pochodzących z Tracji, Macedonii i Grecji.

Lucian Samosata (AD 120-198) w De Dea Syria opisuje przykłady glossolaliów wypowiadanych przez wędrownego wyznawcę syryjskiej bogini Junii.

Praktykowali je starożytni Izraelici.

Glossolalia zaobserwowano również w szamaniźmie i religii Voodoo na Haiti.

Kanibale z Borneo są znani z mówienia językami.

Wypowiadane przez schizofreników, glossolalia uznawane są za bełkot. .


Definicje językowe

γλῶσσα glossa – naród, język, mowa,

καινός kainos – nowy, Marek 16:17

ἕτερος heteros – czyjś sąsiad, inny,różny, Dzieje 2:4

γένος genos – rasa, potomstwo, rodzina, rodzaj, 1 Kor. 12:28

ἑτερόγλωσσος heteroglossos – mówic językiem sąsiednich narodów, 1 Kor. 14:21

אַחֵר acher – zagraniczny, obcy, inny, Izaj. 28:11

W każdym przypadku chodzi o zrozumiały, zagraniczny i przetłumaczalny język, nie chodzi o niezrozumiały bełkot.


O kościele w Koryncie

Korynt jest wspominany wiele razy w Nowym Testamencie, w dużej mierze w związku z misją Apostoła Pawła. Tradycyjnie uważa się, że kościół Koryntu został założony przez niego. Kiedy Apostoł Paweł pierwszy raz odwiedził miasto (AD 51 lub 52), Galijo, brat Seneki, był prokonsulem. Paweł mieszkał tu przez półtora roku (Dzieje 18:1-18). Tutaj po raz pierwszy zapoznał się z Pryscyllą i Akwilą, z którymi pracował i podróżował.

Paweł napisał co najmniej dwa listy do wspólnoty chrześcijańskiej w Koryncie, Pierwszy List do Koryntian (napisany z Efezu w 55 roku) i Drugi List do Koryntian (z Macedonii w 56 roku). Pierwszy list w niektórych miejscach odnosi się do konfliktu między kwitnącym kościołem chrześcijańskim i otaczającej go społeczności. .

Problemy koryntian

Kościół w Koryncie został założony w 51-52 roku. Już po około trzech latach nieobecności Pawła, w kościele dokonały się dramatyczne zmiany, korygowane przez Apostoła w jego posłaniu. .

Spory doktrynalne

1 Kor. 1:11-12 Doniesiono mi bowiem o was, moi bracia, przez domowników Chloe, że są wśród was spory. 12 Mówię to dlatego, że każdy z was twierdzi: Ja jestem Pawła, ja Apollosa, ja Kefasa, a ja Chrystusa.

1 Kor. 15:33 Nie łudźcie się. Złe rozmowy psują dobre obyczaje. .

Odejście od ewangelii

1 Kor. 4:17 Dlatego to posłałem do was Tymoteusza, który jest moim umiłowanym synem i wiernym w Panu. On wam przypomni moje drogi w Chrystusie, jak nauczam wszędzie, w każdym kościele.

1 Kor. 15:1-2 1A oznajmiam wam, bracia, ewangelię, którą wam głosiłem, a którą przyjęliście i w której trwacie; Przez którą też dostępujecie zbawienia, jeśli pamiętacie to, co wam głosiłem, chyba że uwierzyliście na próżno.

1 Kor. 15:12  A jeśli się o Chrystusie głosi, że został wskrzeszony z martwych, jak mogą niektórzy pośród was mówić, że nie ma zmartwychwstania?Pycha

1 Kor. 4:18 A niektórzy wbili się w pychę, jakbym nie miał przyjść do was.

1 Kor. 5:2 A wy wbiliście się w pychę, zamiast tak się smucić, aby został usunięty spośród was ten, kto się dopuścił tego czynu. .

Powszechny nierząd i kazirodztwo

1 Kor. 5:1 Słyszy się powszechnie o nierządzie wśród was, i to takim nierządzie, o jakim nie wspomina się nawet wśród pogan, że ktoś ma żonę swego ojca.

1 Kor. 6:18 Uciekajcie od nierządu. Wszelki grzech, który człowiek popełnia, jest poza ciałem. Lecz kto dopuszcza się nierządu, grzeszy przeciwko własnemu ciału.

1 Kor. 10:8 Nie dopuszczajmy się też nierządu, jak niektórzy z nich się dopuszczali i padło ich jednego dnia dwadzieścia trzy tysiące; .

Chluba z grzechu i złej nauki

1 Kor. 5:6 Wasze chlubienie się nie jest dobre. Czyż nie wiecie, że trochę zakwasu całe ciasto zakwasza?

1 Kor. 5:8 Obchodźmy zatem święto nie ze starym zakwasem ani z zakwasem złośliwości i przewrotności, ale w przaśnikach szczerości i prawdy. .

Procesy między braćmi

1 Kor. 6:6-7 A tymczasem brat z bratem się procesuje, i to przed niewierzącymi. W ogóle już to przynosi wam ujmę, że się ze sobą procesujecie. Czemu raczej krzywdy nie cierpicie? Czemu raczej szkody nie ponosicie? .

Problemy małżeńskie

cały rozdział 7 .

Pijaństwo i egoizm

1 Kor. 11:20-21 20 Gdy więc się zbieracie, nie jest to spożywanie wieczerzy Pańskiej. 21 Każdy bowiem najpierw je własną wieczerzę i jeden jest głodny, a drugi pijany. .

Spożywanie pokarmów ofiarowanych pogańskim bogom

1 Kor. 8:10 Gdyby bowiem ktoś zobaczył ciebie, który masz wiedzę, siedzącego za stołem w świątyni bożka, to czy sumienie tego, kto jest słaby, nie skłoni go do jedzenia pokarmów ofiarowanych bożkom? .

Bałwochwalstwo

1 Kor. 10:7 Nie bądźcie więc bałwochwalcami, jak niektórzy z nich, jak jest napisane: Usiadł lud, aby jeść i pić, i wstali, aby się bawić.

1 Kor. 10:14 Dlatego, moi najmilsi, uciekajcie od bałwochwalstwa. .

Kuszenie Boga

1 Kor. 10:9 I nie wystawiajmy na próbę Chrystusa, jak niektórzy z nich wystawiali i poginęli od wężów; .

Obmowa

1 Kor. 10:10 Ani nie szemrajcie, jak niektórzy z nich szemrali i zostali wytraceni przez niszczyciela. .

Zgorszenie

1 Kor. 10:32 Nie bądźcie zgorszeniem ani dla Żydów, ani dla Greków, ani dla kościoła Bożego;

1 Kor. 11:17 Mówiąc to, nie chwalę was, że się zbieracie nie ku lepszemu, ale ku gorszemu. .

Kobiece autorytety i kobiety-nauczyciele

1 Kor. 11:1-16

Wszystkie powyższe przykłady wskazują ewidentnie na to, że w Koryncie pojawili się fałszywi bracia, ludzie nienawróceni, którzy wnieśli do kościoła swoje doktryny, cielesność i fałszywą duchowość. .

Fałszywi bracia w kościele

Mówi o tym sam Paweł:

1 Kor. 2:13-14 13 A o tym też mówimy nie słowami, których naucza ludzka mądrość, lecz których naucza Duch Święty, stosując do duchowych spraw to, co duchowe. 14 Lecz cielesny (ψυχικος psychikos – duszewny, kierujący się swoją duszą) człowiek nie pojmuje tych rzeczy, które są Ducha Bożego. Są bowiem dla niego głupstwem i nie może ich poznać, ponieważ rozsądza się je duchowo.

ψυχικος psychikosduszewny zmysłowy, naturalny,

1 Kor. 3:3 Gdyż jeszcze jesteście cieleśni. Skoro bowiem jest między wami zazdrość, kłótnie i podziały, to czyż nie jesteście cieleśni i nie postępujecie na sposób ludzki?

1 Kor. 5:11 Teraz jednak napisałem wam, żebyście nie przestawali z takim, który nazywając się bratem, jest rozpustnikiem, chciwym, bałwochwalcą, złorzeczącym, pijakiem lub zdziercą. Z takim nawet nie jadajcie.

1 Kor. 11:19  Bo muszą być między wami herezje (αιρεσεις haireseis – stronnictwa, podziały), aby się okazało, którzy są wypróbowani wśród was (prawdziwymi chrześcijanami).

αιρεσεις haireseis – stronnictwa, podziały, herezje, wybiórcze opinie .

.

Rozdział 12

.

werset 1

1 Kor. 12:1
.

1A co do duchowych darów, bracia, nie chcę, żebyście byli w niewiedzy (οὐ θέλω ὑμᾶς ἀγνοεῖν ou thelō hymas agnoein)

…byli w niewiedzy…

Paweł używa identycznego zwrotu do Tesaloniczan, którzy nie mieli żadnej wiedzy co do tych, którzy umarli w Chrystusie .

1 Tes 4:13 A nie chcę, bracia, abyście byli w niewiedzy (οὐ θέλομεν δὲ ὑμᾶς ἀγνοεῖν ou thelomen de hymas agnoein) co do tych, którzy zasnęli, abyście się nie smucili jak inni, którzy nie mają nadziei.

1 Tes. 4:13 οὐ θέλομεν δὲ ou thelomen de nie chcę zaś ὑμᾶς ἀγνοεῖν hymas agnoein aby wy być w niewiedzy
1 Kor. 12:1 οὐ θέλω             ou thelō               nie chcę ὑμᾶς ἀγνοεῖν hymas agnoein aby wy być w niewiedzy

  

Koryntianie nie mieli rozeznania co do darów duchowych, nie posiadali co do nich wiedzy. Potwierdzenie tej myśli znajduje się w 1 Kor. 14:20

Dary duchowe to boskie uzdolnienie do służby, które w pewnej mierze Duch Święty daje każdemu wierzącemu. Powinny one znajdować się pod zupełną Jego kontrolą oraz budować kościół (a nie posiadacza daru) dla chwały chrystusowej.

Dary te należy odróżnić od mistycznych doświadczeń zwanych „zachwytem” (nadprzyrodzone, zmysłowe zjednanie się z bóstwem) oraz „entuzjazmem” (wróżenie, śnienie, posiadanie objawień i wizji), które to mistyczne doświadczenia obecne były w Koryncie.
.


werset 2

1 Kor. 12:2
.

Wiecie, że gdy byliście poganami, do niemych bożków, jak was wiedziono, daliście się prowadzić.

W pogaństwie byli uczestnikami religii bałwochwalczych, które również praktykowały wcześniej wymienione rytuały, w tym boskie języki czyli bełkot w ekstazie.

Zachwyt uważany był za najwyższy z wyrazów doświadczenia religijnego. Polegał na nadprzyrodzonym kontakcie z bóstwem i wywoływany był przez szaleńcze, hipnotyczne pieśni i obrzędy. W parze z nim bardzo często szło pijaństwo oraz orgie seksualne, w których uczestnicy takich praktyk bardzo łatwo i dobrowolnie popadali w obrzydliwy grzech.

Efez. 5:18 A nie upijajcie się winem, w którym jest rozwiązłość, ale bądźcie napełnieni Duchem; .

Tak zwane glossolalia (mówienie mistycznymi językami) było między innymi częścią obecnego w ówczesnym Koryncie kultu greckiego boga wojny Apolla.
.


werset 3

1 Kor. 12:3
.

Dlatego oznajmiam wam, że nikt, kto mówi przez Ducha Bożego, nie powie, że Jezus jest przeklęty. Nikt też nie może powiedzieć, że Jezus jest Panem, jak tylko przez Ducha Świętego.

Pogańskie kulty przeniknęły do kościoła w Koryncie. Potwierdzenie tej myśli można znaleźć w 1 Kor. 11:19 i 1 Kor. 14:20

Członkowie kościoła w uniesieniu i ekstazie mówili mistycznymi językami uznanymi mylnie za dar Ducha, będąc w stanie przeklinać Pana Jezusa, uznając to za fenomen pochodzący od Boga!
.


wersety 4-7

1 Kor. 12:4-7
.

A różne są dary, lecz ten sam Duch. .

Różne też są posługi, lecz ten sam Pan. .

I różne są działania, lecz ten sam Bóg, który sprawia wszystko we wszystkich. .

A każdemu jest dany przejaw Ducha dla wspólnego pożytku.

Wszystkie dary Ducha służą do budowania innych braci a nie samego siebie, patrz 1 Kor. 14:26 a ponieważ każdemu jest dany przejaw Ducha rozumiemy iż dary udzielane są w momencie narodzenia z góry (w innym przypadku stwierdzenie to byłoby logicznie niespójne gdyby narodzeni na nowo nie posiadali).

Słowo Boże nakazuje budować się wzajemnie

1 Tes. 5:11  Dlatego zachęcajcie jedni drugich i budujcie się wzajemnie, jak to zresztą czynicie.

1 Piotra 4:10  Jako dobrzy szafarze różnorakiej łaski Bożej usługujcie sobie nawzajem tym darem, jaki każdy otrzymał.

Kol. 3:16 Słowo Chrystusa niech mieszka w was obficie ze wszelką mądrością, nauczajcie i napominajcie się wzajemnie przez psalmy, hymny i pieśni duchowe, z wdzięcznością śpiewając w waszych sercach Panu.

2 Kor. 10:8 (zgodnie z Efez. 4:7-11 Apostołowie byli darem Ducha Świętego dla kościoła) Choćbym się bowiem jeszcze bardziej chełpił z naszej władzy, którą dał nam Pan ku (waszemu) zbudowaniu, a nie ku waszej zgubie, nie będę zawstydzony;

Rzym. 14:19 Tak więc dążmy do tego, co służy pokojowi i wzajemnemu zbudowaniu.

Nie można znależć w biblii przykładów używania darów Ducha Świętego na samym sobie.

  • nikt sam siebie nie leczył,
  • nikt sam na siebie nie nakładał rąk aby się ordynować na starszego,
  • nikt sam z siebie nie wypędzał nieczystych duchów,
  • nikt sam siebie nie nauczał,
  • nikt sam siebie nie napominał,
  • nikt sam sobą nie kierował,
  • nikt sam sobie nie okazywał miłosierdzia,
  • nikt sam sobie nie rozdawał mienia,
  • nikt sam sobie nie usługiwał,
  • nikt sam siebie nie ewangelizował,
  • nikt nie był Apostołem sam dla siebie,
  • dar wiary był inspiracją dla innych braci
  • picie trucizn bez ponoszenia szkody bożym znakiem uwiarygadniającym w oczach słuchaczy męża bożego mówiącego autorytatywne proroctwa (objawiania czyli Słowo Boże).
  • nikt też sam nie oceniał swoich proroctw rozróżniając czy pochodzą od Ducha Świętego czy od innego ducha
  • nikt też nie mówił obcymi językami aby budować samego siebie,
  • nikt też sam sobie nie tłumaczył swojej mowy w obcych językach (które sam rouzmiał).
  • nikt sam sobie nie prorokował,

Bardziej oczytani w Słowie charyzmatycy przytaczają objawienia dotyczące Pawła jako przykład samoprorokowania

Dzieje 20:22-23 22 A teraz, związany w duchu, idę do Jerozolimy, nie wiedząc, co mnie tam spotka. 23 Wiem tylko, że Duch Święty poświadcza w każdym mieście, iż czekają mnie więzy i utrapienia.

Zapominając przy tym dodać że prorokowali o tym inni ludzie natchnieni przez Ducha Świętego:

Dzieje 21:10-11 10 Kiedy tam (w mieście zwanym Cezarea) mieszkaliśmy przez wiele dni, przyszedł z Judei pewien prorok, imieniem Agabos. 11 Przybył do nas, wziął pas Pawła, związał sobie ręce i nogi i powiedział: To mówi Duch Święty: Tak Żydzi zwiążą w Jerozolimie i wydadzą w ręce pogan człowieka, do którego należy ten pas.

Wszystkie dary pochodzą od jednego i tego samego Ducha, który nie może działać przeciwko Bogu. Nie może słodkie źródło wydawać słonej wody, jeśli jakiś dar nie pasuje do standardu ustanowionego przez Ducha Świętego, nie jest od Niego, nie jest to boży dar.
.


werset 8

1 Kor. 12:8
.

Jednemu bowiem przez Ducha jest dana mowa mądrości, drugiemu mowa wiedzy przez tego samego Ducha;

…mowa mądrości…

Ktoś obdarzony mądrością, który dokonuje wybitnych i kompleksowych wykładów Słowa Bożego i odkupienia, jasno tłumacząc ludziom niezdecydowanym prawdy boże

.…mowa wiedzy…

Inny będzie miał wybitną wiedzę. Będzie wyedukowany, będzie miał jasny obraz planu zbawienia, doktryn i zadań wiary. Absolutnie nie chodzi tu o przewidywanie przyszłości ani czytanie myśli, co było i jest praktykowane przez pogańskie kulty religijne oraz czego nauczają współcześni charyzmatycy.

Stary Testament wskazuje na spisane Słowo jako źródło wiedzy i mądrości, wystarczy zbadać analogiczny tekst w Przysłowiach Salomona

Przysłów 1:4 Do udzielenia prostym rozwagi, a młodemu – wiedzy i roztropności.

Z całą pewnością nie ma tu mowy o zielonoświątkowych ekscesach rzekomego czytania myśli.
.


werset 9

1 Kor. 12:9
.

Innemu wiara w tym samym Duchu, innemu dar uzdrawiania w tym samym Duchu;

…Innemu wiara…

Kolejna osoba odznacza się z powodu prostego zaufania Bogu; i to zaufanie jest wyposażeniem pochodzącym od tego samego Ducha. Wiara ta przejawia się zdolnością modlitwy o rzeczy, które Bóg wykona w swoim suwerennym planie. Do modlitwy tej pobudza Duch Święty.

Mat. 21:22 I wszystko, o cokolwiek poprosicie w modlitwie, wierząc, otrzymacie.

1 Jana 5:14-15 14 Taka zaś jest ufność, którą mamy do niego, że jeśli o coś prosimy zgodnie z jego wolą, wysłuchuje nas. 15 A jeśli wiemy, że nas wysłuchuje, o cokolwiek prosimy, wtedy wiemy, że otrzymujemy to, o co go prosiliśmy.

I tak dar wiary (modlitwy) bywa mylony z darem uzdrawiania. Róznica jest taka, że o ile w przypadku daru uzdrawiania przez nałożenie rąk uzdrowienie występowało natychmiast, było całkowite i leczone były wszelkie choroby zaraz po nałożeniu o tyle dar modlitwy nie przynosi natychmiastowych efektów i uzdrowienie nie musi być całkowite. Stopień uzdrowienia zależny od woli Bożej.

Jak. 5:15 A modlitwa wiary uzdrowi chorego i Pan go podźwignie.

…innemu dar uzdrawiania…

Obietnica dana jedenastu Apostołom w Marka 16:18 (ci, na których Apostołowie położą ręce będą uzdrawiali chorych – Dzieje 8:5-7, Dzieje 9:12);

Według Słowa Bożego uzdrawianie przez nałożenie rąk polegało na tym, że jedna osoba nakładając ręce leczyła natychmiast każdej choroby bez wyjątków, pomimo niewiary osoby chorej, efekty były niezaprzeczalne. . Jezus Uzdrawiał wszędzie, natychmiast i z wszystkich chorób

Mat 4:23 I obchodził Jezus całą Galileę, nauczając w ich synagogach, głosząc ewangelię królestwa i uzdrawiając wszystkie choroby i wszelkie dolegliwości wśród ludzi.

Mat 4:24 A wieść o nim rozeszła się po całej Syrii. I przyprowadzano do niego wszystkich, którzy się źle czuli, którzy byli nękani różnymi chorobami i cierpieniami, a także opętanych, obłąkanych i sparaliżowanych, a on ich uzdrawiał.

Mat. 8:16 Kiedy nastał wieczór, przyprowadzono do niego wielu opętanych. A on wypędził duchy słowem i uzdrowił wszystkich chorych;

Mat. 9:35 I obchodził Jezus wszystkie miasta i wioski, nauczając w ich synagogach i głosząc ewangelię królestwa, uzdrawiając wszystkie choroby i wszelkie słabości wśród ludzi.

Mat. 12:15 Lecz Jezus, poznawszy to, odszedł stamtąd. Poszło za nim mnóstwo ludzi, a on uzdrowił ich wszystkich.

Łuk. 6:19 A wszyscy ludzie starali się go dotknąć, ponieważ moc wychodziła z niego i uzdrawiała wszystkich. .

Natychmiastowo leczone były wszystkie choroby

Trędowaty – Mat. 8:1-4Marek 1:40-44Łuk. 5:12-14 natychmiastowe, calkowite
Sługa centuriona – Mat. 8:5-13Łuk. 7:1-10 natychmiastowe, calkowite
Teściowa Piotra– Mat. 8:14-15Marek 1:30-31Łuk. 4:38-39 natychmiastowe, calkowite
Dwóch opętanych przez diabła – Mat. 8:28-34Marek 5:1-15Łuk. 8:27-39 natychmiastowe, calkowite
Człowiek z paraliżem – Mat. 9:2-7Marek 2:3-12Łuk. 5:18-26 natychmiastowe, calkowite
Krwawiąca kobieta – Mat. 9:20-22Marek 5:25-34Łuk. 8:43-48 natychmiastowe, calkowite
Dwóch ślepców – Mat. 9:27-31 natychmiastowe, calkowite
Niemowa – Mat. 9:32-33 natychmiastowe, calkowite
Córka kanaanitki – Mat. 15:21-28Marek 7:24-30 natychmiastowe, calkowite
Opętany chłopiec –- Mat. 17:14-21Marek 9:17-29Łuk. 9:38-43 natychmiastowe, calkowite
Dwóch ślepców– Mat. 20:29-34Marek 10:46-52Łuk. 18:35-43 natychmiastowe, calkowite
Opętany w synagodze – Marek 1:21-28Łuk. 4:31-37 natychmiastowe, calkowite
Ślepiec w Betsaidzie – Marek 8:22-26 natychmiastowe, calkowite
Sparaliżowana kobieta – Łuk. 13:10-17 natychmiastowe, calkowite
Człowiek z puchliną – Łuk. 14:1-4 natychmiastowe, calkowite
Dziesięciu trędowatych – Łuk. 17:11-19 natychmiastowe, calkowite
Sługa arcykapłana – Łuk. 22:50-51 natychmiastowe, calkowite
Syn dworzanina w Kafarnaum – Jan 4:46-54 natychmiastowe, calkowite
Chory przy wodzie w Betsaidzie – Jan 5:1-15  natychmiastowe, calkowite
Człowiek urodzony ślepym – Jan 9:1-7 natychmiastowe, calkowite

. Leczeni byli niewierzący Malchos Czyli sługa arcykapłana, który przyszedł pojmać Jezusa i tym samym doprowadzić do Jego egzekucji został pozbawiony ucha przez czyste cięcie mieczem. Człowiek ten nie tylko nie wierzył w Jezusa ale też był jego przeciwnikiem. Mimo to został natychmiast uzdrowiony. Odcięte ucho przywrócone zostało ciału na oczach tłumu.

Jan 18:10 Wówczas Szymon Piotr, mając miecz, dobył go, uderzył sługę najwyższego kapłana i odciął mu prawe ucho. A temu słudze było na imię Malchos.

Łuk. 22:51 Ale Jezus odezwał się (do swoich towarzyszy): Pozwólcie aż dotąd. I dotknąwszy jego ucha, uzdrowił go.

Mat. 26:55 W tym momencie Jezus powiedział do tłumów: Wyszliście jak na bandytę z mieczami i kijami, aby mnie schwytać.

Niewierzący wróg Chrystusa, któremu został odcięty organ ciała zostaje natychmiast uzdrowiony na oczach tłumów. To ewidentny cud. . Chorzy ze stron ojczystych Po przybyciu do Galileli Jezus głosi ewangelię i uzdrawia chorych. Jednak ludzie ci znali Jezusa od dziecka, widzieli Go dorastającego z ich własnymi dziećmi. Nie mogli przez to zaakceptować Jego osoby jako Mesjasza i gorszyli się Nim. Mimo wszystko Chrystus niektóych z nich uzdrowił, pomimo zgorszenia jakie mieli w sercu.

Marek 6:2-3 Skąd on ma to wszystko? I co to za mądrość, która jest mu dana, że nawet takie cuda dzieją się przez jego ręce? 3 Czy to nie jest cieśla, syn Marii, a brat Jakuba, Józefa, Judy i Szymona? Czyż nie ma tu wśród nas także jego sióstr? I gorszyli się z jego powodu.

Marek 6:1…5-6  I wyszedłszy stamtąd, przyszedł w swoje rodzinne strony… 5 uzdrowił (tam) niewielu chorych, kładąc na nich ręce. 6 I dziwił się  ich niedowiarstwu (ἀπιστίαν apistian – niewierze).

  • Szokującym jest fakt, że naoczni świadkowie prawdziwych cudów i znaków nie tylko nie uwierzyli w Chrystusa ale także byli zgorszeni Jego osobą. .
  • Jeszcze bardziej szokującym jest niewiara uzdrowionych w cudowny sposób ludzi, którzy również gardzili Chrystusem, o czym czytamy w wersie 4

Apostołowie Uzdrawiali wszędzie, natychmiast i z wszystkich chorób Apostołowie otrzymali autorytet uzdrawiania chorób od Jezusa i również leczyli wszystkie choroby. Nie było żadnej różnicy jakościowej między uzdrowieniami Jezusa a apostolskimi. Mat. 10:1 A przywoławszy swoich dwunastu uczniów, dał im moc nad duchami nieczystymi, aby je wypędzali i aby uzdrawiali wszystkie choroby i wszelkie słabości. Leczone były wszystkie choroby

Piotr leczy kalekę – Dzieje 3:1-11 natychmiastowe, calkowite
Piotr leczy sparaliżowanego – Dzieje 9:33-34 natychmiastowe, calkowite
Piotr wskrzesza Tabitę / Dorkas – Dzieje 9:36-41 natychmiastowe, calkowite
Paweł leczy kalekę– Dzieje 14:8-10 natychmiastowe, calkowite
Paweł wskrzesza Eustychusa – Dzieje 20:9-12 natychmiastowe, calkowite
Paweł leczy ojca Publiusza i innych – Dzieje 28:7-9 natychmiastowe, calkowite

. Uzdrawiani byli niewierzący

Przykładem takiego uzdrowienia może być chromy od urodzenia żebrak, który jedyne czego oczekiwał od przechodniów to jałmużna. Człowiek ten z całą pewnością ani nie spodziewał się uzdrowienia, ani też nie posiadał w sobie wiary ani w Chrystusa ani w dzieło Apostołów (nawet nie wiedział że ma z nimi do czynienia) ani też w uzdrowienie. Jego jedynym celem było zdobycie sumy umożliwiającej mu przetrwanie kolejnego dnia.

Dzieje 3:2-9 2 A wnoszono właśnie pewnego mężczyznę, chromego od urodzenia, którego każdego dnia sadzano u bramy świątyni, zwanej Piękną, żeby wchodzących do świątyni prosił o jałmużnę. 3 Gdy zobaczył Piotra i Jana, jak mieli wejść do świątyni, prosił ich o jałmużnę. 4 A Piotr, przypatrując mu się wraz z Janem, powiedział: Spójrz na nas. 5 On więc spojrzał na nich uważnie, spodziewając się, że coś od nich otrzyma. 6 Wtedy Piotr powiedział: Nie mam srebra ani złota, lecz co mam, to ci daję: W imieniu Jezusa Chrystusa z Nazaretu, wstań i chodź! 7 A ująwszy go za prawą rękę, podniósł go. I natychmiast wzmocniły się jego nogi i kostki. 8 A on zerwał się, wstał i chodził. Wszedł z nimi do świątyni, chodząc, skacząc i chwaląc Boga. 9 A wszyscy ludzie widzieli go chodzącego i chwalącego Boga.

To Apostołowie posiadali dar uzdrawiania przez nakładanie rąk jaki została im udzielona aby głosili wiarę w Jezusa Chrsytusa. Był to niezaprzeczalny argument. Skoro uzdrowiony został człowiek od urodzenia chory tak, że nie mógł chodzić, nie posiadał zmysłu nie tylko mięśni potrzebnych do kroczenia ale nawet umiejętności chodzenia (tej trzeba się przecież nauczyć będąc dzieckiem) musiał być to ewidentny cud. Mięśnie zostały natychmiast wzmocnione, umiejętność chodzenia natychmiast udzielona. Zatem wiara w Jezusa Chrystusa, którą głoszą Apostołowie musi być Bożym objaweiniem.

Dzieje 3:16 I przez (ἐπὶ epi – ze względu na) wiarę w jego imię, temu, którego widzicie i znacie, imię to przywróciło siły. To wiara, która jest przez niego, dała mu pełne zdrowie na oczach was wszystkich.

ze względu na jego imię – to jest przez wiarę jaką Piotr i Jan mieli w Jezusa. Nie odnosi się do jakiejkolwiek wiary uzdrowionego człowieka, ponieważ nie ma żadnego dowodu na to, że chory wierzył w niego – dr Barnes


werset 10

1 Kor. 12:10
.

10 Innemu dar czynienia cudów, innemu proroctwo, innemu rozróżnianie duchów, innemu różne rodzaje języków, a innemu tłumaczenie języków.

…innemu dar czynienia cudów…

Ponowne odniesienie do Marka 16:17-18. Ponieważ uzdrawianie jest wymienione wcześniej, musi chodzić o wypędzanie nieczystych duchów, branie węży, oraz picie trucizn bez ponoszenia szkody. Wszystkie te znaki będące bożym uwiarygodnieniem przeminęły wraz z odejściem Apostołów od Boga (11 + Maciej + Paweł), którym moc udzielania darów Ducha Świętego w postaci znaków i cudów została przekazana przez Jezusa Dzieje 8:17-18, Dzieje 19:6. Nie ma na świecie ludzi, którzy mogą pić trucizny i nie ponieść od tego szkody, to samo tyczy się ukąszeń węży, konsekwentnie zatem dar (autorytet) wypędzania nieczystych duchów nie jest obecny w dzisiejszym kościele, nie posiada go żadna żywa osoba.

Jan 20:21-23 Pierwsza zapowiedź udzielenia Ducha Apostołom
Mar. 16:11-199 Druga zapowiedź udzielenia mocy Ducha Apostołom, Apostołowie będą mogli   udzielać darów Ducha w postaci znaków i cudów* innym
Marek 16:20 Apostołowie – znaki
Dzieje 1:2-9 Trzecia zapowiedź udzielenia mocy Ducha Apostołom
Dzieje 4:29-33 Moc Ducha działa przez Apostołów
Dzieje 5:12 Dwunastu Apostołów – znaki i cuda
Dzieje 4:29-33 Moc Ducha działa przez Apostołów – znaki i cuda
Dzieje 5:12 Dwunastu Apostołów – znaki i cuda
Dzieje 8:17-20 Apostołowie Jan i Piotr Samarytanom
Dzieje 14:3 Apostoł Paweł – znaki i cuda
Dzieje 19:1-7 Apostoł Paweł joanitom
Dzieje 19:11 Apostoł Paweł – cuda
Rzym. 1:11 Apostoł Paweł udziela cudownych darów
Rzym. 15:18-19 Apostoł Paweł – znaki i cuda
2 Kor. 12:12 Apostoł Paweł – znamię Apostoła – znaki i cuda
2 Tym. 1:6-7 Apostoł Paweł Tymoteuszowi
Gal. 3:2-5 Apostoł Paweł Galatom
Hebr. 2:3-4 Duch udzielany przez ręce Apostołów (rodzaje darów wedle woli Boga)

Uczniowie nie będący Apostołami od Boga (Dwunastu oraz Paweł) nie mogli udzielać tych darów. Nie mogli ich udzielać starsi kościoła, diakoni czy wysłannicy kościoła, zwani też apostołami od ludzi.

…innemu proroctwo…

  • Autorytatywne objawienie Słowa Bożego (do czasu spisania Nowego Testamentu).
  • Głoszenie kazań na podstawie już spisanych ksiąg Starego i Nowego Testamentu.
  • Przepowiadanie ze 100% dokładnością przyszłych wydarzeń.

…innemu rozróżnianie duchów…

Był to dar rozróżniania wypowiedzi prorockich, prawdziwych od fałszywych.

1 Jana 4:2 Po tym poznacie Ducha Bożego: każdy duch, który wyznaje, że Jezus Chrystus przyszedł w ciele, jest z Boga.

1 Tym. 4:1 A Duch otwarcie mówi, że w czasach ostatecznych niektórzy odstąpią od wiary, dając posłuch zwodniczym duchom i naukom demonów;

Wraz z odejściem Apostołów i proroków oraz pojawieniem się spisanego kompletnego pełnego objawienia czyli wszystkich ksiąg Nowego Testamentu dar ten utracił swoją przydatność i przeminął.

…innemu różne rodzaje języków…

Jedna osoba posiadała dar mówienia wiecej niż jednym zagranicznym językiem.

1 Kor. 12:28 A Bóg ustanowił niektórych w kościele najpierw jako apostołów, potem proroków, po trzecie nauczycieli, potem cudotwórców, potem dary uzdrawiania, niesienia pomocy, rządzenia, różne języki (γλωσσωνglōssōn liczba mnoga).

1 Kor. 14:18 Dziękuję mojemu Bogu, że mówię językami (γλωσσαις glōssais liczba mnoga) więcej niż wy wszyscy.

1 Kor. 14:5 Większy bowiem jest ten (liczba pojedyncza), kto prorokuje, niż ten, kto mówi językami (γλώσσαις glōssais liczba mnoga)

1 Kor. 12:10 Innemu dar czynienia cudów, innemu proroctwo, innemu rozróżnianie duchów, innemu różne rodzaje języków (γλωσσων glōssōn liczba mnoga), a innemu tłumaczenie języków (γλωσσωνglōssōn liczba mnoga)

Dzisiejszy charyzmatyczny bełkot mylnie uznawany za dar mówienia obcymi językami jest zawsze niezmiennym bełkotem. Nie ma znamion żadnego języka współczesnego czy też wymarłego, nie wspominając już o tym, że osoba która bełkocze nie mówi wieloma obcymi językami lecz jednym i tym samym bezsensownym potokiem sylab bez znaczenia.

…innemu tłumaczenie języków…

Inna osoba mówiła językami, inna tłumaczyła. Każdy, kto kiedykolwiek przemawiał zagranicznym językiem wie, że co innego jest mówić w danym języku używając przynależnego do tego języka aparatu pojęć oraz zasad np. gramatycznych a co innego jest tłumaczyć z jednego języka na drugi. Nie każdy, kto mówi w zagranicznym języku jest w stanie dokładnie przetłumaczyć na język ojczysty wypowiedzianych myśli. Od tego są właśnie osoby zwane interpretatorami.
.


werset 11

1 Kor. 12:11
.

11 A to wszystko sprawia jeden i ten sam Duch, udzielając każdemu (ἑκάστῳ hekastō) z osobna (ἰδίᾳ idia), jak chce (καθὼς βούλεται kathōs bouletai)

ἕκαστος hekastos – wszyscy, każdy (bez wyjątku), każdy osobiście ἴδιος idios – szczególny, specyficzny, osobisty, czyjś własny καθὼς βούλεται kathōs bouletai – według swojej woli

Duch dokonuje suwerennego wyboru jakościowego darów według swojej woli a nie woli człowieka. Nie pomija nikogo, dary otrzymują wszyscy, każdy bez wyjątku, każdy osobiście, zgodnie z suwerenną wolą Ducha. Przydziela suwerennie każdemu wierzącemu wybrany dar, który jest szczególny, specyficzny, osobisty, czyjś własny, będący kombinacją różnych możliwości służenia kościołowi. 

Dary w postaci znaków i cudów takie jak mówienie zagranicznymi językami, uzdrawianie chorych przez nakładanie rąk, prorokowanie udzielane były w sposób następujący: Apostołowie nakładali ręce, a Duch rozdzielał dary wedle swojej woli

Hebr. 2:3-4 Jakże my ujdziemy, jeśli zaniedbamy tak wielkie zbawienie, które było głoszone na początku przez Pana, a potwierdzone nam przez tych, którzy go słyszeli?Którym i Bóg dał świadectwo przez znaki, cuda i różnorakie moce oraz przez udzielanie Ducha Świętego według swojej woli

W Dziejach 2:1-13 zostaje powołany Kościół, którego członkowie zostają ochrzczeni Duchem Świętym a potem wypełnieni mocą Ducha Świetego czemu towarzyszy mówienie obcymi językami,

W Dziejach 10:44-48 podobnie dzieje się z Korneliuszem i jego domownikami, w celu potwierdzenia że poganie także są dopuszczeni do zbawienia

Od tej pory dary (moc Ducha Świętego) prorokowania, rozróżniania duchów, uzdrawiania, mówienia obcymi językami, tłumaczenia języków, wyganiania nieczystych duchów, picia trucizn bez ponoszenia szkody i brania węży Duch Święty udzielał przez ręce Apostołów (sami Apostołowie od Boga byli również darem) Dzieje 8:17-18, Dzieje 19:6, 2 Tym. 1:6

Był to tak zwany dar apostolski (nakładanie rąk aby dana osoba została wypełniona Duchem Świętym) ustanowiony dla dwunastu w Jana 20:21-23 i Marka 16:17-18. Nie jest to chrzest w Duchu Świętym (ten dział się przy nawróceniu i jest suwerennym dziełem Boga) lecz wypełnienie Duchem Świętym czyli jego mocą.

Dzieje 8:5-19 mówią wyraźnie, że darów tych nie mógł udzielić diakon Filip choć sam był pełen Ducha Świętego i dokonywał wielu cudów (uzdrawiał, wypędzał nieczyste duchy). Dopiero Apostołowie Jan i Piotr po przybyciu do Samarii nałożyli ręce na wierzących aby ci uzyskali wyżej wymienione dary. Daru apostolskiego nie można było nikomu udzielić (pochodził on wprost od Boga)

Dzieje 8:18-19 18 A gdy Szymon zobaczył, że Duch Święty był udzielany przez nakładanie rąk apostołów, przyniósł im pieniądze; 19 Mówiąc: Dajcie i mnie tę moc, aby ten, na kogo nałożę ręce, otrzymał Ducha Świętego.

Galacja – praktyczny przykład

W latach 46-48 a.d. w czasie swojej pierwszej poróży misyjnej Apostoł Paweł działał w obszarze Galacji, gdzie założył kilka kościołów (Dzieje 13:14-14:23). Tam też działał poprzez udzielanie cudownych darów Ducha Świętego korzystając z wyjątkowego i przynależnego Apostołom cudownego daru udzielania innym cudownych darów Ducha.

Gal. 3:2-5 2 Tego tylko chciałbym się od was dowiedzieć: Czy przez uczynki prawa otrzymaliście Ducha, czy przez słuchanie wiary? 3 Tak głupi jesteście? Rozpoczęliście duchem, a teraz kończycie ciałem? 4 Tak wiele cierpieliście na próżno, jeśli rzeczywiście na próżno? 5 Ten więc (Apostoł Paweł), który udziela wam Ducha i czyni cuda wśród was, czyni to przez (ἐξ ex) uczynki prawa czy przez (ἐξ ex) słuchanie wiary?

ἐξ ex  – na zewnątrz z wnętrza – to jedno z najbardziej błędnie tłumaczonych greckich słów. Często ogranioczne do znaczenia przez. Słowo to posiada dwuwarstwowe znacznenie (na zewnątrz oraz do) co nadaje mu orientację wynikową (z wnętrza głębi źródła rozciągając swoje wpływy na podmiot).

Zatem ten, który udzielał Ducha w postaci mocy czynienia cudów i znaków działa wśród Galatów z głębi swojego posłuszeństwa wierze. Referentem musi być zatem Apostoł Paweł, ze skromności opisujący siebie w trzeciej osobie (tak jak np. w 2 Kor. 12:1-5), ponieważ Paweł jest posłuszny wierze, w której kroczy.

2 Kor. 5:7 Przez wiarę bowiem kroczymy, a nie przez widzenie

Hebr. 11:1 A wiara jest podstawą tego, czego się spodziewamy, i dowodem tego, czego nie widzimy.

Referentem nie może być Bóg ponieważ wtedy musiałby ciągle być odbiorcą wiary (być jej posłusznym) a nie jej autorem

Hebr. 12:2 Patrząc na Jezusa, twórcę i dokończyciela wiary

Ponieważ wiara jest dowodem tego, czego nie widzimy a Bóg widzi i wie wszystko, nie ma sensu stwierdzenie, że Bóg udziela darów Ducha będąc posłusznym w wierze, czyli kroczeniu w posłuszeństwie temu czego Bóg nie widzi. Referentem musi być Apostoł Paweł aktywnie i w wierze działający wśród Galatów agent Boży, przez którego ręce Bóg udzielał Galatom cudownych darów.

Clarke, Doddridge, Bloomfield, Chandler, Locke i wielu innych komentatorów podziela ten pogląd, Bloomfield stwierdza, że wśród starożytnych komentatorów jest to powszechny pogląd.

Zanik cudownych darów

Jeszcze w czasie działalności Apostołów widać zanik niektórych darów (np. uzdrawiania Dzieje. 19:11-12, Gal. 4:13 rok 55, Filip. 2:25-27 rok 62, 1 Tym. 5:23 rok 62, 2 Tym. 4:20 rok 63) aby po ich śmierci i spisaniu Pisma Świętego zostawić miejsce na głoszenie ewangelii opartej na Słowie Bożym. 

Wszystkie Dary Ducha Świętego można zaklasyfikować do następujących kategorii

Dary przynależne czasom apostolskim

Dar Fragment Słowa Kategoria Przeznaczenie
Apostołowie 1 Kor. 12:28 Znaki i cuda Fundament, wzajemne budowanie
Prorocy 1 Kor. 12:28, Efez. 4:8-12, Rzym. 12:5-8 Znaki i cuda Fundament, wzajemne budowanie
Uzdrawianie przez nałożenie rąk Mar. 16:18 Znaki i cuda Uwiarygodnienie Apostoła i proroka
Wyganianie demonów Mar. 16:18 Znaki i cuda Uwiarygodnienie Apostoła i proroka
Picie trucizn bez ponoszenia szkody Mar. 16:18 Znaki i cuda Uwiarygodnienie Apostoła i proroka
Branie węży i stąpanie po skorpionach Mar. 16:18, Łuk. 10:19 Znaki i cuda Uwiarygodnienie Apostoła i proroka
Rozróżnianie duchów czyli doktryn prawdziwych od fałszywych 1 Kor. 12:10, 1 Tym. 4:1, 1 Jana 4:1 Znaki i cuda Wzajemne budowanie
Zagraniczne języki Mar. 16:18 Znaki i cuda Znak dla niewierzących Żydów, Wzajemne budowanie
Tłumaczenie zagranicznych języków 1 Kor. 12:10 Znaki i cuda Wzajemne budowanie

Dary permanetnie obecne w kościele

Dar Fragment Słowa Kategoria Przeznaczenie
Nauczyciele 1 Kor. 12:28, Efez. 4:8-12, Rzym. 12:5-8 Mowa Wzajemne budowanie
Ewangeliści Efez. 4:8-12 Mowa Wzajemne budowanie
Kierowanie Rzym. 12:5-8, 1 Kor. 12:28, Posługa Wzajemne budowanie
Mowa wiedzy 1 Kor. 12:8-10, 2 Kor. 8:7 Mowa Wzajemne budowanie
Mowa mądrości 1 Kor. 12:8-10, 2 Kor. 8:7 Mowa Wzajemne budowanie
Usługiwanie Rzym. 12:5-8, Posługa Wzajemne budowanie
Napominanie Rzym. 12:5-8, Posługa Wzajemne budowanie
Pilność, 2 Kor. 8:7 Posługa Wzajemne budowanie
Rozdawanie Rzym. 12:5-8, 2 Kor. 8:7 Posługa Wzajemne budowanie
Miłosierdzie Rzym. 12:5-8 Posługa Wzajemne budowanie
Wiara 1 Kor. 12:8-10, Posługa Wzajemne budowanie
Odwaga głoszenia Dzieje 4:31 Mowa Wzajemne budowanie
Oświecenie Jan 14:26, Jan 16:12-15, Efez. 1:17-18, Posługa Wzajemne budowanie
Pomaganie 1 Kor. 12:28 Posługa Wzajemne budowanie
Powściągliwość Gal. 5:22-23 Posługa Wzajemne budowanie
Łagodność Gal. 5:22-23 Posługa Wzajemne budowanie
Cierpliwość Gal. 5:22 Posługa Wzajemne budowanie
Życzliwość Gal. 5:22 Posługa Wzajemne budowanie
Miłość Rzym. 5:5, Gal. 5:22 Posługa Wzajemne budowanie
Nadzieja Rzym. 5:5, Rzym. 15:13 Posługa Wzajemne budowanie
Wspólnota 2 Kor. 13:14 Eklezjalne Wzajemne budowanie
Wsparcie w głoszeniu Dzieje 1:8 Eklezjalne Wzajemne budowanie
Słowo Boże Jan 6:63, Judy 1:3, 2 Tym. 3:16-17 2 Piotra 2:20-21 Eklezjalne Wzajemne budowanie

Dary udzielane sąw mocy Ducha Świętego

Jan 14:16 A ja będę prosił Ojca i da wam innego Pocieszyciela, aby z wami był na wieki;

Dzieje 1:8 Ale przyjmiecie moc Ducha Świętego, który zstąpi na was, i będziecie mi świadkami w Jerozolimie, w całej Judei, w Samarii i aż po krańce ziemi.

Rzym. 8:14 Wszyscy bowiem ci, którzy są prowadzeni przez Ducha Bożego, są synami Bożymi.

Gal. 5:22-23 22 Owocem zaś Ducha jest miłość, radość, pokój, cierpliwość, życzliwość, dobroć, wiara; 23 Łagodność, powściągliwość. Przeciwko takim nie ma prawa. .


werset 12

1 Kor. 12:12
.

12 Jak bowiem ciało jest jedno, a członków ma wiele i wszystkie członki jednego ciała, choć jest ich wiele, są jednym ciałem, tak i Chrystus.

Ilustracja odnoszącą sie do wierzących i ich darów obecnych w kościele jako dzieła tego samego Ducha Świętego przyrównująca ich do różnych części ludzkiego ciała. Powinny być odpowiednio pielęgnowane i cenione, jako że wszystkie były przydatne.

  • Ludzkie ciało jest jedno, a jednak składa się z różnych elementów i części, które harmonijnie łączą się w jedną całość.
  • Ludzkie ciało to symbol ciała Chrystusa czyli kościoła. .

werset 13

1 Kor. 12:13
.

13 Bo wszyscy przez jednego Ducha zostaliśmy ochrzczeni w jedno ciało, czy to Żydzi, czy Grecy, czy niewolnicy, czy wolni, i wszyscy zostaliśmy napojeni w jednego Ducha.

W rzeczywistości zdanie to oparte jest o stronę bierną dwóch czasowników przeszłych dokonanych

Tworzenie strony biernej jest stosunkowo proste. Polega ono na zamianie miejscami podmiotu z dopełnieniem. W normalnym zdaniu podmiot wykonuje jakąś czynność i nacisk jest kładziony na sprawcę czynności, w zdaniu w stronie biernej ważniejszy jest efekt niż sprawca (zwłaszcza, gdy jest on na przykład nieznany, lub, jak wyżej, niekoniecznie chce się ujawnić).

W oryginale zdanie to nie posiada ujawnionego sprawcy, czyli podmiotu Tekst grecki mówi dosłownie εν ενι πνευματι en eni pneumatiW jednym też Duchu… my wszyscy zostaliśmy ochrzczeni, abyśmy się stali jednym ciałem. Duch Święty nie chrzci w Duchu Świętym lecz czyni to podmiot domyślny czyli Jezus (Mat. 3:11, Mar. 1:8, Łuk. 3:16, Dzieje 2:33). Duch nie jest czynnym agentem, lecz pełni gramatyczną rolę dopełnienia rzeczownikowego, staje się środkiem, przez który orzeczenia o włączeniu do ciała i napełnieniu Duchem w ogóle jest możliwe.

Tekst informuje nie o chrzcie wodą, które jest tylko odwzorowaniem duchowej rzeczywistości, lecz o samej rzeczywistości włączenia do ciała Chrystusa. Mówi o jedności wszystkich w kościele, o tym, że w ciele Chrystusa nie ma miejsca na żadne uprzedzenia rasowe i kulturowe.

Kol. 3:11 Gdzie (w odnowieniu tym) nie ma Greka ani Żyda, obrzezanego ani nieobrzezanego, cudzoziemca ani Scyty, niewolnika ani wolnego, ale wszystkim i we wszystkich Chrystus.

Gal. 3:27-28 27 Bo wszyscy, którzy zostaliście ochrzczeni w Chrystusie, przyodzialiście się w Chrystusa. 28 Nie ma Żyda ani Greka, nie ma niewolnika ani wolnego, nie ma mężczyzny ani kobiety; wszyscy bowiem jedno jesteście w Chrystusie Jezusie.

Dzieje 10:34-35 34 Wtedy Piotr otworzył usta i powiedział: Prawdziwie dostrzegam, że Bóg nie ma względu na osoby; 35 Ale w każdym narodzie miły jest mu ten, kto się go boi i czyni to, co sprawiedliwe.

Przy nawróceniu zostajemy ożywieni przez moc Ducha Świętego i stajemy się członkami Chrystusa oraz jedni drugich. Cytaty nie sugerują, że wszyscy są sobie równi a co za tym idzie pastorami i nauczycielami mogą być kobiety, lecz że będąc chrześcijanami, stajemy się członkami jednego kościoła bez względu na pochodzenie, narodowość, płeć czy wcześniej wyznawaną religię. Bóg nikogo nie faworyzuje.
.


wersety 14-17

1 Kor. 12:14-17
.

14 Ciało bowiem nie jest jednym członkiem, ale wieloma. ..

15 Gdyby noga powiedziała: Ponieważ nie jestem ręką, nie należę do ciała – czy dlatego nie należy do ciała? .

16 A gdyby ucho powiedziało: Ponieważ nie jestem okiem, nie należę do ciała – czy dlatego nie należy do ciała? .

17 Gdyby całe ciało było okiem, gdzież byłby słuch? A gdyby całe było słuchem, gdzież powonienie?

Tak jak wszystkie członki ciała spełniają swoją rolę tak i w kościele, każdy ma swoje zadania i dary Ducha Świętego. Bycie chrześcijaninem nie było i nie jest zależne od rodzaju posiadanego daru.

We współczesnym ruchu charyzmatycznym wszyscy ochrzczeni w tzw. ”Duchu Świętym” muszą mówić językami lub prorokować, zatem wszyscy są okiem lub słuchem.
.


wersety 18-20

1 Kor. 12:18-20
.

18 Lecz Bóg umieścił członki w ciele, każdy z nich tak, jak chciał. . 19 Gdyby wszystkie były jednym członkiem, gdzież byłoby ciało? . 20 Tymczasem wiele jest członków, lecz jedno ciało.

Bóg rozdzielił członkom kościoła zadania i dary potrzebne do ich wypełnienia. Nie mogą wszyscy posiadać tych samych funkcji, zadań i darów. Przypomnieć tutaj należy, że rolą Apostołów i proroków było założenie fundamentu kościoła. Jesteśmy mieszkańcami bożego domostwa, którego Apostołowie i prorocy są fundamentem. Kościół jest zbudowany na fundamencie Apostołów i proroków.

Nie wszyscy posiadają cudowne dary, mówi Paweł.

Efez. 2:19-20 19 A więc nie jesteście już więcej obcymi i przybyszami, ale współobywatelami z świętymi i domownikami Boga; 20 Zbudowani na fundamencie apostołów i proroków, gdzie kamieniem węgielnym jest sam Jezus Chrystus;

Mowa oczywiście o prorokach Nowego Testamentu, nie Starego Testamentu

Efez. 3:5 Która w innych wiekach nie była znana synom ludzkim, jak teraz została objawiona jego świętym apostołom i prorokom przez Ducha;

Apostołowie i prorocy to dwie różne grupy

Efez. 4:11 I on ustanowił jednych apostołami, drugich prorokami, innych ewangelistami, a jeszcze innych pasterzami i nauczycielami;

  • Fundament jest ukończony. Został założony przez Apostołów i proroków.
  • Nowy Testament jest kompletny, służba i rola Apostołów i proroków jest skończona.
  • Apostołowie i prorocy przestali istnieć w kościele.
  • Nie powinniśmy się spodziewać nowego objawienia ani nowych aspostołów czy proroków.
    .

wersety 21-22

1 Kor. 12:21-22
.

21 Nie może więc oko powiedzieć ręce: Nie potrzebuję ciebie, albo głowa nogom: Nie potrzebuję was. .

22 Przeciwnie, o wiele bardziej potrzebne są te członki ciała, które wydają się najsłabsze.

Ci członkowie kościoła, którzy są najmniej widoczni i wydają się słabi, ci którzy są ukryci przed widokiem publicznym, niezauważeni i nieznani, ci bez cudownych darów – pokorni, cisi, spokojni, i trwający w modlitwie są prawdziwym dobrem kościoła, są bardziej potrzebni.

Paweł zdaje sobie sprawę, że cudowne dary i znaki wkrótce odejdą, informuje wierzących, że ludzie bez cudownych darów są bardziej potrzebni gdyż to właśnie ludzie bez ponadnaturalnych darów stanowią trzon kościoła (1 Kor. 12:29-30). Zanik cudownych darów ma związek z powstaniem kanonu nieomylnego i doskonałego Słowa Bożego. Nie mogą te nieliczne osoby, które zostały obdarowane cudownymi darami mówić, że ci bez cudownych darów i znaków nie są potrzebni w kościele.
.


wersety 23-24

1 Kor. 12:24-23
.

24 Natomiast nasze przyzwoite członki tego nie potrzebują. Lecz Bóg tak ukształtował ciało, że dał członkowi, któremu brakuje czci, więcej szacunku; .

23 A te, które uważamy za mało godne szacunku, tym większym otaczamy szacunkiem, a nasze wstydliwe członki otrzymują większe poszanowanie.

Powinniśmy poświęcać więcej pracy aby słabsi członkowie kościoła wzrastali duchowo i moralnie, tak aby mieli więcej szacunku i przyzwoitości (czego nie potrzebują przyzwoici członkowie). Niektórzy wymagają wiekszej opieki i poświecenia większej uwagi.
.


wersety 25-27

1 Kor. 12:25-27
.

25 Aby nie było podziału w ciele, ale żeby członki jednakowo troszczyły się o siebie nawzajem. .

26 Tak więc, jeśli jeden członek cierpi, cierpią z nim wszystkie członki, a jeśli jeden członek doznaje czci, radują się z nim wszystkie członki. .

27 Wy zaś jesteście ciałem Chrystusa, a z osobna członkami.

Efektem tej pracy i poświecenia uwagi będzie brak podziału w ciele i wzajemna troska. Głównym celem pracy jest zachowanie jedności. Wszyscy jesteśmy ciałem i członkami kościoła Chrystusa, zarówno ci nieliczni z cudownymi darami jak i reszta, bez cudów i znaków.
.


werset 28

1 Kor. 12:28
.

28 A Bóg ustanowił niektórych (ους hous – niektórych) (μεν men – wprawdzie, z jednej strony) w kościele najpierw jako apostołów, potem proroków, po trzecie nauczycieli, potem cudotwórców, potem dary uzdrawiania, niesienia pomocy, rządzenia, różne języki.

Dodatkowo w Efez. 4:11 I on ustanowił jednych apostołami, drugich prorokami, innych ewangelistami, a jeszcze innych pasterzami i nauczycielami;

μεν menwprawdzie, doprawdy, z jednej strony – partykuła opuszczona przez polskiego tłumacza; stawiana przed tezą, na którą negatywnie odpowiada druga część wypowiedzi zazwyczaj rozpoczynająca się od  spójnika przeciwstawnego δέ dejednak, intencją czego jest przedstawienie dwóch kontrastujących ze sobą koncepcji.

δέ dejednak, z drugiej strony – pomimo tego, że wyraz ten w tekście nie występuje to konstrukcja zdania wskazuje, że Paweł miał w myślach użycie zwrotu οὓς δέ (to jednak); jednak w trakcie pisania pojawiła się w jego głowie myśl wyliczenia darów według rangi i tak zwrot  οὓς  μεν (niektórzy wprawdzie) pozostawił bez kontynuacji korespondującej z nim. (Meyer’s NT Commentary).

ὅς hosjeden, niektóry – zaimek względny zastępujący wyrazy nazywające przedmioty lub właściwość przedmiotu, o których była mowa

W tekście zostało użyte wyraźne odniesienie do Kościoła w szerokim jego rozumieniu jako ogółu wierzących a nie do lokalnego kościoła. Bóg nie ustanowił w kościele w Koryncie Apostołów. I tak nie każdy kościół posiadał Apostołów, których było 13. Już sam ten fakt powinien każdemu uzmysłowić, że niektóre wymienione w powyższym fragmencie dary nie posiadały przynależności kościelnej oraz że tekst nie naucza, iż wszystkie wymienione dary mają występować w każdym kościele.

Zwrócić uwagę także należy na urząd proroka. Biblia definiuje go następująco

προφήτης prophétés – głosić, wypowiadać, osoba obdarzona w dziele ukazywania bożej prawdy, interpretator lub głosiciel boskiej woli; prorok, poeta.

Od słów pró – uprzednio oraz phēmí – wynosić, domagać się uznania jednej koncepcji ponad drugą, w szczególności poprzez mówione słowo;

Prorok ogłasza myśli (wieści) o Bogu, czasem przepowiada przyszłość (przepowiadanie) – a bardziej powszechnie głosi Jego przekaz dla konkretnej sytuacji; zatem prorok to ktoś, kto dzięki Bożej inspiracji głosi nowe objawienie lub naucza i wyjaśnia znaczenie tego co już zostało objawione, lub przepowiada przyszłość, też prowadzi uwielbienie.

W Septuagincie odpowiednik słowa נָבִיא nabi, które pochodzi z tego samego źródła co słowa rozgłaszać, czynić wiadomym, obiweszczać.

נָבִיא nabi – rzecznik, mówca, prorok

Zadania proroka według Pisma

O ile kościele mogli znajdować się prorocy interpretujący znaczenie wcześniej objawionej prawdy o tyle Agabos przepowiadający przyszłość był wędrownym prorokiem. Widzimy, że Agabos będąc członkiem kościoła w Jerozolimie wędrował po kościołach (Antiochia, Cezarea) slużąc Kościołowi swoim darem ostrzegając młody jeszcze Kościół przed trudnościami jakie go czekały. Wszystko wskazuje na to, że w koćiołach tych nie było miejscowych proroków głoszących nowe objawienie ani przepowiadających przyszłość.

Dzieje 11:27-28 (42 a.d.) 27 A w tych dniach przybyli z Jerozolimy do Antiochii prorocy. 28 I jeden z nich, imieniem Agabos, powstał i oznajmił przez Ducha, że w całej ziemi nastanie wielki głód. Nastał on za cesarza Klaudiusza.

Dzieje 21:10-11 (53 a.d.) 10 Kiedy tam (w Cezarei) mieszkaliśmy przez wiele dni, przyszedł z Judei pewien prorok, imieniem Agabos. 11 Przybył do nas, wziął pas Pawła, związał sobie ręce i nogi i powiedział: To mówi Duch Święty: Tak Żydzi zwiążą w Jerozolimie i wydadzą w ręce pogan człowieka, do którego należy ten pas.

Agabos był jednym z wędrownych proroków przepowiadających przyszłość i być może głoszących nowe objawienie. Najciekawszym jest fakt, że wszyscy oni pochodzili z Jerozolimy gdzie przebywali Apostołowie Chrystusa, którzy jako jedyni w Kościele posiadali apostolski dar udzielania przez nałożenie rąk cudownych darów i znaków. A ponieważ Duch Święty zdecydował, że tylko przez ręce Apostołów znaki te będą udzielane oraz mając na uwadze, że w latach 42-53 a.d. Nowy Testament nie był jeszcze kompletny (istniały tylko trzy księgi Nowego Testamentu: List Jakuba napisany został w 44 a.d., Galacjan w 50 a.d. oraz 1 Tesaloniczan w 51 a.d.) Kościół znajdował się w dość niekorzystnym położeniu jeśli chodzi o doktryny, stąd też istniało zapotrzebowanie na wędrownych kaznodziei głoszących doktryny Nowego Testamentu.

Dlatego właśnie Apostołowie i ich współpracownicy odwiedzali kościoły – aby podzielić się Słowem Bożym z członkami lokalnych zgormadzeń i wzmocnić ich wiarę.

Rzym. 1:11 Pragnę bowiem zobaczyć was, abym wam mógł udzielić jakiegoś daru duchowego dla waszego utwierdzenia;

1 Tes. 3:10 Gdy w nocy i we dnie bardzo gorliwie modlimy się, abyśmy mogli zobaczyć was osobiście i uzupełnić braki waszej wiary?  

Kolejność powoływania służb

  • Najpierw powołani zostają Apostołowie
  • Potem prorocy
  • Po trzecie pasterze-nauczyciele
  • Ewangeliści
  • Zarządzający (κυβέρνησις kubernésis – poprawnie, ktoś, kto kieruje statkiem, sternik; (w przenośni) boskie powołanie, które upoważnia kogoś do prowadzenia w sprawach odnoszących się do kościoła)Kolejność ta nie jest przypadkowa. Ma silny związek z procesem powstawania i rozbudowy kościoła.

Kiedy w dniu pięćdziesiątnicy powstaje kościół, nie istnieje ani jedna księga Nowego Testamentu. Jedyne oparcie w Słowie to Stary Testament. Apostołowie i prorocy uwiarygodnieni przez znaki i cuda rozprzestrzeniają kościół i głoszą boże objawienia. Definiowanie służby (daru) proroka jako przepowiadającego przyszłość jest niepełne. Prorok to człowiek uwiarygodniony przez Boga poprzez znaki i cuda i mówiący w Jego imieniu. W lokalnych kościołach nie czyta się Nowego Testamentu (ten jeszcze nie istnieje), za to obecne są boże objawienia wypowiadane przez proroków (o charakterze bardziej praktycznym niż doktrynalnym). Nie ma nauczycieli ani pasterzy.

Nie istnieje jeszcze struktura zarządzania gdyż niemożliwym jest wybranie starszych wg. kryteriów w 1 Tym. 3:1-7 oraz Tyt. 1:5-9

Powoli powstaje Nowy Testament (przekazany głównie Apostołom) który staje się dostępny we wszystkich kościołach bożych.

Kol. 4:16  A gdy ten list zostanie u was przeczytany, dopilnujcie, aby przeczytano go także w kościele w Laodycei, a wy abyście przeczytali ten z Laodycei.

Funkcje Apostołów i proroków przejmują ewangeliści i pasterze-nauczyciele. Ci ostatni opierają się na spisanych objawieniach (księgi Nowego Testamentu) a nie na cudach i objawieniach jak Apostołowie i prorocy.

Równolegle gdy lokalne kościoły rosną liczebnie i zanikają objawienia, Nowy Testament zostaje ukonstytuowany i stanowi podstawę do nauczania Słowa Bożego. Pojawiają się zarządzający nimi starsi-nauczyciele.
.


wersety 29-30

1 Kor. 12:29-30
.

29 Czy (μή me) wszyscy są apostołami? Czy (μή me) wszyscy prorokami? Czy (μή me) wszyscy nauczycielami? Czy (μή me) wszyscy cudotwórcami? .

30 Czy (μή me) wszyscy mają dary uzdrawiania? Czy (μή me) wszyscy mówią językami? Czy (μή me) wszyscy tłumaczą?

μή me – partykuła zaprzeczająca, spełniająca rolę przysłówka; udziela wykluczającej odpowiedzi na tezę w stawianym pytaniu (podobną funkcję spełnia w j. polskim pytanie retoryczne). 

W wersie 29 i 30 Paweł mówi: nie wszyscy mogą być Apostołami, nie wszyscy mogą być prorokami, nie wszyscy mogą być cudotwórcami, nie wszyscy mogą mieć dar uzdrawiania, nie wszyscy mogą mówić językami, nie wszyscy mogą tłumaczyć.

Wers ogranicza ilość darów w postaci znaków i cudów. Tak jak niewielu jest Apostołów, niewielu nauczycieli tak niewielu jest proroków, mówiących językami i tłumaczących, czyniących cuda, uzdrawiających. Jakub 3:1 Niech niewielu z was zostaje nauczycielami, moi bracia, gdyż wiecie, że czeka nas surowszy sąd.

Wers stawia pod znakiem zapytania prawdziwość niektórych ”darów”. Skoro nie wszyscy mówią językami, to jakimi ”językami” mówi się w Koryncie i jakie jest ich źródło pochodzenia?

Zielonoświątkowcy i charyzmatycy twierdzą, że każda osoba powinna ubiegać się o dar prorokowania i mówienia zagranicznymi językami. Werset 11 temu całkowicie zaprzecza.

Wersy 29 i 30 podsumowują wersy od 12 do 28, gdzie Paweł wykazuje, że w kościele ważniejsze miejsce zajmują osoby bez cudownych darów i z naków, czyli te, które w Koryncie stanowiły zdecydowaną większość.rs 31

Przesłanie wersów 28-30

A Bóg ustanowił (μεν men – wprawdzie, z jednej strony) niektórych (ους hous) w kościele najpierw jako apostołów, potem proroków, po trzecie nauczycieli, potem cudotwórców, potem dary uzdrawiania, niesienia pomocy, rządzenia, różne języki. (Jednak, z drugiej strony) 29 Czy (μή me) wszyscy (w kościele) są apostołami? Czy (μή me) wszyscy (w kościele) są apostołami? Czy (μή me) wszyscy (w kościele) prorokami? Czy (μή me) wszyscy (w kościele) nauczycielami? Czy (μή me) wszyscy (w kościele są) cudotwórcami? 30 Czy (μή me) wszyscy (w kościele) mają dary uzdrawiania? Czy (μή me) wszyscy (w kościele) mówią językami? Czy (μή me) wszyscy (w kościele) tłumaczą?

Paweł informuje Koryntian, że wprawdzie w Kościele Bóg niektórych ludzi obdarował mocą natychmiastowego uzdrawiania z wszystkich chorób poprzez nałożenie rąk, jednak zaraz potem dopisuje zdanie dramatycznie ograniczające częstotliwość występowania tego (i innych) darów.

Według powyższego fragmentu nie wszyscy w Kościele posiadali dar Apostolstwa (tylko 13 osób), nie wszyscy posiadali dar czynienia cudów, mało kto posiadał dar uzdrawiania (nieliczni towarzysze Apostołów). Odniesienie do Kościoła jako całości tym bardziej podkreśla rzadkość występowania cudownych darów w lokalnych społecznościach. Tak jak w Kościele nieliczni byli Apostołowie (razem 13) tak nieliczni uzdrowiciele, cudotwórcy, prorocy głoszący nowe objawienie.

W pierwszym rozdziale Apostoł stwierdza, że Koryntianie posiadają wszystkie dary Ducha Świętego, jakie są im potrzebne

1 Kor. 1:5-7 5 We wszystko bowiem jesteście wzbogaceni w nim, we wszelkie słowo i wszelkie poznanie; 6 Gdyż świadectwo Chrystusa jest utwierdzone w was;  7 Tak że żadnego daru (χαρίσμα charisma) nie brakuje wam, którzy oczekujecie objawienia naszego Pana Jezusa Chrystusa.

Jednakże wszystko, co było potrzebne Koryntianom nie koniecznie zawierało w sobie cudowne znaki i cuda a świadczy o tym wers następujący:

1  Kor. 1:8  On też utwierdzi was aż do końca, abyście byli nienaganni (ἀνεγκλήτους anenklētous) w dniu naszego Pana Jezusa Chrystusa

ἀνεγκλήτους anenklētous (nienaganni) w 1 Kor. 1:8 nie pasuje do χαρίσμα charisma (dar łaski – słowo użyte w 1 Kor. 1:7) w wąskim tego słowa znaczeniu (czyli do spektakularnych darów duchowych); odnosi się generalnie raczej do moralnego charakteru darów Ducha Świętego. Spektakularne cuda i znaki nie miały możliwości stawić wierzących przed Bogiem jako nienagannych. .

Kwestia mówienia ze zrozumieniem

Czy wszyscy mówią językami (γλώσσαις λαλοῦσιν glossais lalousinjęzykami mówią)? Czy wszyscy tłumaczą?

Współczesny ruch zielonoświątkowy nadał nienaturalne znaczenie frazie “mówić językami” i oznacza to teraz wypowiadanie monosylab bez ich zrozumienia (bełkot). W rzeczywistości wszędzie tam, gdzie w Piśmie Świętym znajdziemy odniesienie do mówienia jakimś językiem zawsze obserwujemy:

  • nadawcę
  • zrozumiały przekaz (w tym zwrotny)
  • odbiorcę

Dzieje 21:37 A gdy Paweł miał być wprowadzony do twierdzy, zapytał dowódcę: Czy wolno mi coś do ciebie powiedzieć? A on odpowiedział: Mówisz po grecku? (mówić w języku oznacza rozumieć co się mówi)

Dzieje 22:2 Gdy usłyszeli, że mówił do nich po hebrajsku, jeszcze bardziej się uciszyli. A on powiedział: (dalej zrozumiała treść zarówno przez nadawcę jak i odbiorcę)

Dzieje 26:14 A gdy wszyscy upadliśmy na ziemię, usłyszałem głos mówiący (ἤκουσα φωνὴν λέγουσαν ekousa honen legousan) do mnie po hebrajsku: Saulu, Saulu, dlaczego mnie prześladujesz? Trudno ci przeciw ościeniowi wierzgać. (Tak Paweł jak i Bóg rozumieli treść wypowiedzi)

Nie jest zatem zasadnym twierdzenie, że Boży dar mówienia wieloma zagranicznymi językami polegał na niezrozumiałym przez nikogo (w tym przez nadawcę) bełkocie. Jest to twierdzenie nielogiczne i sprzeczne z zasadą Analogia Scriptura (Pismo interpretuje Pismo)

Konsekwentnie tłumaczenie języków polega na zrozumieniu języka orygialnego i przełożeniu treści na drugi zrozumiały język. Zielonoświątkowe zmyślanie znaczenia po usłyszeniu niezrozumiałego bełkotu nie nosi znamion daru Ducha Świętego lecz raczej jest to forma oszustwa lub samozwiedzenia.
.


werset 31

1 Kor. 12:31
.

31 Starajcie (ζηλοῦτε zeloute) się usilnie o lepsze (κρειττονα kreittona) dary; a ja wam wskażę drogę jeszcze doskonalszą.

ζηλουτε zeloute – starać się, być chętnie oddanym czemuś, być zazdrosnym

Starajcie się usilnie…

  • Gdy nie mam żony, to starać się usilnie o żonę = szukać żony.
  • Gdy mam żonę, to starać się usilnie o żonę = zabiegać o nią, troszczyć się, pilnować aby jej się nie stało nic złego.

1 Kor. 1:7 stwierdza, że kościołowi nie brakuje żadnego daru łaski  Tak że żadnego daru nie brakuje wam, którzy oczekujecie objawienia naszego Pana Jezusa Chrystusa”. Zatem starać się usilnie o dary to troszczyć się o te, które już są obecne w kościele, zachowywać od złego używania (aby budować samego siebie czy uczestniczyć w wyścigu na duchowość), oddzielić od fałszywych darów.

Duch rozdziela dary łaski jak chce

1 Kor. 12:11  A to wszystko sprawia jeden i ten sam Duch, udzielając każdemu z osobna, jak chce

Hebr. 2:3-4 Jakże my ujdziemy, jeśli zaniedbamy tak wielkie zbawienie, które było głoszone na początku przez Pana, a potwierdzone nam przez tych, którzy go słyszeli?Którym i Bóg dał świadectwo przez znaki, cuda i różnorakie moce oraz przez udzielanie Ducha Świętego według swojej woli

Dlatego też stwierdzenie, że koryntianie mieli starać się o dary w sensie pozyskania nowych, lepszych darów byłoby zaprzeczeniem suwerenności Ducha Świętego. Człowiek nie może starać się o uzyskanie lepszego daru duchowego. Dary duchowe przydziela Bóg Duch Święty jak chce, według swojej woli, niezależnie od woli człowieka.

Analogia Scriptura

Zbawienie, tak samo jak dary Ducha Świętego, jest również darem łaski

Efez. 2:8 Łaską bowiem jesteście zbawieni przez wiarę, i to nie jest z was, jest to dar Boga.

Tak samo, jak w przypadku darów Ducha Świętego, pozyskanie zbawienia, które jest Bożym darem wynikającym z Jego łaski nie jest zależne od tego, który go pożąda (θέλοντος thelontos) i czyni wysiłki w celu jego uzyskania (τρέχοντος trechontos).

Rzym. 9:15-16 15 Mówi bowiem do Mojżesza: Zmiłuję się, nad kim się zmiłuję, a zlituję się, nad kim się zlituję. 16 A więc nie zależy to od tego, który chce (θέλοντος thelontos), ani od tego, który zabiega (τρέχοντος trechontos), ale od Boga, który okazuje miłosierdzie.

θέλω theló – chcieć, pożądać, życzyć sobie, planować τρέχω trechó – biec (jak w wyścigu), czynić rozwój, czynić wysiłek w celu uzyskania czegoś

…o lepsze dary…

κρείττων kreitton – słowo to, biorąc pod uwagę kontekst, należy przetłumaczyć jako mający większe znaczenie, ważniejszy

Prorokowanie czyli publiczne głoszenie prawd wiary w zrozumiałym języku było ważniejsze od mówienia nietumaczonymi zagranicznymi językami. Te drugie należało tłumaczyć, bez czego były całkowicie bezużyteczne. Potwierdza to 1 Kor. 14:5

Biorąc pod uwagę fałszywe znaki i cuda przemieszane z prawdziwymi darami w Koryncie łatwo można było popaść w zwątpienie, kto mówi od Boga, kto od siebie a kto obcym bogom. Paweł mówi wyraźnie: troszczcie się i zachowujcie (od skażenia fałszywymi cudami) prawdziwe dary Ducha, pilnujcie te pożyteczne dla zbudowania kościoła. Inne nie są darami od Boga. Chodziło o oddzielenie prawdziwych darów Ducha Świętego i zachowanie ich oraz odrzucenie fałszywych.

… a ja wam wskażę drogę jeszcze doskonalszą

Tą doskonalszą drogą jest miłość (cały rozdział 13). Jest to droga braci dojrzałych, dorosłych i pełnych poznania, jeszcze nie osiągnięta przez kościół w 55 a.d.jeszcze nie osiągnięta przez kościół w 55 a.d.droga jeszcze nie osiągnięta przez kościół w 55 a.d. (rok napisania listu)

Jest to jedno z kryteriów badania czy dany dar pochodzi od Boga czy też z innego źródła. Dary od Boga budodwały kośćiół a nie własne duchowe ego. W tym przejawiała się boża miłość.

Dary fałszywe po dziś dzień tworzą aurę mistycyzmu, niezrozumienia, wywyższają jednych (tych z darem, mających szczególny kontakt z siłami wyższymi) nad drugich (tych bez daru) co prowadzi do pychy.

ADNOTACJE

Syriac generuje to zdanie nie w impreative mood (trybie rozkazującym) a w indicative mood (trybie oznajmującym) następująco:

“…wy zazdrościcie sobie darów a ja pokażę wam coś lepszego niż dary, lepszą drogę”

Słowo ζηλουτε zeloute (starać się, być chętnie oddanym czemuś) zostało przetłumaczone w Biblii Tysiąclecia jako “troszczcie się” i jest to właściwa forma znaczeniowa odpowiednia do kontekstu całego posłania.

1 Kor. 14:1 Biblia Tysiąclecia Starajcie sie posiąść miłość, troszczcie się (ζηλοῦτε zeloute) o dary duchowe, szczególnie zaś o dar proroctwa!

Troszczcie się… o dar proroctwa….

W Jana 2:13-17 gorliwa troskliwość (ζηλοῦτε zeloute) Jezusa od dom Boży przejawiła się w akcie wymagającym czynności motorycznych (powywracane stoły, wypędzenie przekupniów ze świątyni połączone z nauczaniem o prawidłowym zachowaniu w miejscu zgromadzeń). Może to wskazywać na zachęte do dynamicznego działania Koryntian z zastosowaniem ograniczonych form fizycznej aktywności w celu powstrzymania chaosu jaki panował w ich kościele gdzie wszyscy działali naraz w sposób nieuporządkowany.

1 Kor. 14:26 Gdy się zbieracie, każdy z was ma psalm, ma naukę, ma język, ma objawienie, ma tłumaczenie.


Rozdział 13

wersety 1-3

1 Kor. 13:1-3
.

1 Choćbym mówił (λαλῶ lalo) językami ludzi i aniołów, a miłości bym nie miał, stałbym się jak miedź brzęcząca albo cymbał brzmiący. .

I choćbym miał dar prorokowania, i znał wszystkie tajemnice, i posiadał wszelką wiedzę, i choćbym miał pełnię wiary, tak, żebym góry przenosił, a miłości bym nie miał, byłbym niczym. .

I choćbym rozdał na żywność dla ubogich cały swój majątek, i choćbym wydał swoje ciało na spalenie, a miłości bym nie miał, nic nie zyskam.

Nigdzie w tym tekście nie jest powiedziane, że aniołowie mówią innymi językami niż ludzie. Związek frazeologiczny ”języki ludzi i aniołów” świadczy o czymś zupełnie przeciwnym – o wspólnych językach używanych przez ludzi i aniołów.

W Słowie Bożym nie ma przykładów aniołów mówiących niezrozumiałymi dla ludzi językami.

Greckie ἄγγελος angelos – oznacza zwiastuna, przekazującego wiadomość od Boga do ludzi. Z samej definicji i prostej logiki przekaz wymaga zrozumienia wypowiadanych słów.

Greckie λαλῶ lalo to wyraz w tzw. tryb przypuszczający (Subjunctive Mood) czyli stanie wyrażającym nieprawdopodobną możliwość. Grecka gramatyka nazywa to ἡ διστακτικὴ ἔγκλισις, „stanem wyrażania wątpliwości”. Dla kontrastu tryb orzekający (Indicative Mood) nazywano ἡ ὁριστικὴ ἔγκλισις, „stanem rozstrzygającym”.

Biblijny przykład języka anielskiego znajdziemy w świadectwie zmartwychwstania:

Łuk 24:4-6 A gdy zakłopotały się z tego powodu, nagle dwaj mężowie stanęli przy nich w lśniących szatach. I przestraszone, schyliły twarze ku ziemi, a oni powiedzieli do nich: Dlaczego szukacie żyjącego wśród umarłych? Nie ma go tu, ale powstał z martwych. Przypomnijcie sobie, jak wam mówił, gdy był jeszcze w Galilei

– był to język zrozumiały dla ludzi. Wszystkie inne instancje użycia języków przez aniołów dowodzą tego samego.

Werset ten ma znaczenie hipotetyczne i hiperboliczne, słowa mają charakter uniwersalny. Apostoł Paweł nie mówi o sobie, słowa kieruje do kościoła. W tekście tematem przewodnim jest miłość, która jest większa ponad wszystko.

Użyte przykłady stanowią tło dla wielkości miłości, która jest ponad wszystko i są uporządkowane w następującej kolejności:

Zwykłe doświadczenie Abstrakcyjne / niemożliwe / ekstremalne doświadczenie Nadrzędność miłości
Choćbym mówił językami ludzi abstrakcyjne i aniołów a miłości bym nie miał, stałbym się jak miedź brzęcząca albo cymbał brzmiący
I choćbym miał dar prorokowania niemożliwe i znał wszystkie tajemnice i posiadał wszelką wiedzę  
i choćbym miał (wiarę) niemożliwe pełnię wiary, tak, żebym góry przenosił a miłości bym nie miał, byłbym niczym.
I choćbym rozdał na żywność dla ubogich ekstremalne cały swój majątek    
i choćbym wydał swoje ciało ekstremalne na spalenie a miłości bym nie miał, nic nie zyskam.

Całkowicie abstrakcyjne:

…Choćbym mówił językami ludzi i aniołów …

Gdybym nawet znał wszystkie istniejące języki i gdyby nawet istniały języki anielskie to mówienie nimi byłoby nic nie warte bez miłości (nikt nie mówi wszystkimi językami, nikt nie mówi językami anielskimi)

…stałbym się jak miedź brzęcząca albo cymbał brzmiący…

Kontynuacja tej myśli zawarta w 1 Kor. 14:6-11 świadczy wyraźnie o bezsensowności mówienia obcym językiem bez tłumaczenia. Osoba, która tak czyni nie ma miłości, działa na podstawie egoizmu, zamiast budować kościół buduje swoje ego, to fałszywa duchowość.

Niemożliwe do osiągnięcia:

…i znał wszystkie tajemnice, i posiadał wszelką wiedzę…

Mowa o wiedzy wynikającej z proroctw, która zgodnie z 1 Kor. 13:9 jest cząstkowe więc nie osiągnęła w momencie pisania listu pełni, jednak Paweł jest świadomy, że to kiedyś nastąpi (1 Kor. 13:10)

…i choćbym miał pełnię wiary, tak, żebym góry przenosił…

Nawet osiągając niemożliwe, jestem niczym bez miłości (nikt nie zna wszystkich tajemnic, nikt nie posiada całej wiedzy, nikt nie ma pełni wiary).

Maksymalnie wyolbrzymione:

I choćbym rozdał na żywność dla ubogich cały swój majątek, i choćbym wydał swoje ciało na spalenie…

O ile jest to fizycznie możliwe, o tyle jest to maksimum zdolności ludzkich

… A miłości bym nie miał, nic nie zyskam.

Pozbycie się wszystkiego co mam a nawet męczeńska śmierć nic mi nie da o ile nie mam miłości

  • We wszystkich darach duchowych musi być obecna miłość. Bez niej nie mają one wartości.
  • Prawdziwy dar mówienia obcymi językami używany bez miłości lecz z pobudek egoistycznych (bez tłumaczenia) nie przynosił nikomu pożytku.
  • Skoro współczesny charyzmatyczny ”dar” to mowa aniołów, to na jakiej zasadzie można się jej nauczyć i jej nauczać, co głoszą i czynią współcześni charyzmatycy?
  • Podział na pierwotny dar mówienia obcymi językami oraz współczesny “dar mówienia anielskimi językami” nie posiada oparcia w Słowie Bożym zatem należy go odrzucić.
  • Skoro nie da się współczesnego ”daru” zrozumieć ani przełożyć, nie ma w nim miłości, to zjawisko buduje duchowe ego osoby mówiącej bełkotem.

Argument logiczny.

Założenie jest znaczeniem zdania oznajmującego. Może być prawdziwe lub fałszywe; musi być jednym albo drugim i nie może być jednym i drugim. Logiczne założenie to każde zdanie oznajmujące, które można zredukować przez zastąpienie jego terminów składowych do zdania wyrażającego logiczną prawdę (proposition)

  • On kopnął piłkę do bramki.
  • Piłka została przez niego kopnięta do bramki.
  • On posłał gałę do bramki

W powyższych zdaniach, jednym wyrazonym w stronie czynnej, drugie w stronie biernej, trzecie napisane w podwórkowym slangu sensem a zatem założeniem zdania jest to, że pewna osoba kopnęła piłkę w stronę bramki.

Nie można tworzyć logicznych założeń ze zdań w trybie rozkazującym, przypuszczającym czy optatywnym. Tylko zdania w trybie oznajmującym stanowią podstawę do tworzenia założeń. Rozważmy pierwszy werset 13 rozdziału:

1 Kor. 13:1 Choćbym mówił (Ἐὰν …λαλῶ ean … lalo) językami ludzi i aniołów, a miłości bym nie miał, stałbym się jak miedź brzęcząca albo cymbał brzmiący

  • Powyższe zdanie zapisane jest w trybie przypuszczającym, dodatkowo wyrażającym stan wątpliwości.
  • ἐάν ean to spójnik warunkowy,
  • czasownik λαλῶ lalo (mówiłbym) ma tryb przypuszczający.
  • zdanie wyraża sytuację nieprawdopodobną

Nie można założyć na podstawie tego fragmentu, że ktokolwiek może mówić językami aniołów, gdyby takie istniały. Jednakże fanatycznie oddani doktrynie mówienia niezrozumiałym bełkotem zielonoświątkowcy używają tekstu wbrew zasadom logiki właśnie na udowodnienie “biblijności” przeżycia jakiego doświadczają.
.


wersety 4-7

1 Kor. 13:4-7
.

Miłość jest cierpliwa, jest życzliwa. Miłość nie zazdrości, nie przechwala się, nie unosi się pychą; .

Nie postępuje nieprzyzwoicie, nie szuka swego, nie jest porywcza, nie myśli nic złego; ,

Nie raduje się z niesprawiedliwości, ale raduje się z prawdy; .

Wszystko znosi, wszystkiemu wierzy, wszystkiego się spodziewa, wszystko przetrzyma.

Oto wyznaczony cel, doskonałość, dojrzałość i dorosłość, jaki wskazuje Paweł jeszcze niedojrzałym 1 Kor. 3:1, pełnym pychy 1 Kor. 4:18, 1 Kor. 5:2 kłótliwym, zazdrosnym 1 Kor. 3:3, nierządnym 1 Kor. 5:1, 1 Kor. 6:18 1 Kor. 10:8 szukającym swego w procesach 1 Kor. 6:6-7 bałwochwalczym 1 Kor. 10:7 siejącym zgorszenie 1 Kor. 10:32 1 Kor 11:17 koryntianom, którzy w tym wszystkim obnosili się swoimi darami duchowymi budując swoje ego 1 Kor. 14:4 nie rozróżniając prawdziwych darów od fałszywych 1 Kor. 12:2-3

Chodzenie w miłości to przestrzeganie przykazań Pańskich i wypełnienie zakonu

1 Jan 5:1-3 1 Każdy, kto wierzy, że Jezus jest Chrystusem, narodził się z Boga, a każdy, kto miłuje tego, który zrodził, miłuje też tego, który się z niego narodził. Po tym poznajemy, że miłujemy dzieci Boże, gdy miłujemy Boga i zachowujemy jego przykazania. Na tym bowiem polega miłość Boga, że zachowujemy jego przykazania, a jego przykazania nie są ciężkie.

Rzym. 13:8-11 Nikomu nie bądźcie nic winni oprócz wzajemnej miłości. Kto bowiem miłuje bliźniego, wypełnił prawo. Gdyż to: Nie będziesz cudzołożył, nie będziesz zabijał, nie będziesz kradł, nie będziesz fałszywie świadczył, nie będziesz pożądał i jakiekolwiek inne przykazanie, w tych słowach się streszcza, mianowicie: Będziesz miłował swego bliźniego jak samego siebie. 10 Miłość nie wyrządza zła bliźniemu. Tak więc wypełnieniem prawa jest miłość. 11 A czyńcie to, znając czas, że już nadeszła pora, abyśmy się obudzili ze snu. Teraz bowiem bliżej nas jest zbawienie, niż kiedy uwierzyliśmy. .

Nie chodzi o to, że miłość jest łatwowierna, że przyjmuje za prawdę wszystkie informacje przekazywane przez ogół ludzi bez żadnego rozróżnienia. NIe zaleca się takiego podejścia nikomu, a już szczególnie człowiekowi pobożnemu. Znaczenie tego wersetu jest takie, że miłość interpretuje wszystko w najlepszym możliwym sensie, nadając mu najbardziej sprawiedliwe znaczenie, na jakie pozwala przypadek i okoliczności każdego człowieka.
.


wersety 8-10

1 Kor. 13:8-10
.

Miłość nigdy nie ustaje. Bo choć są proroctwa, przeminą (καταργηθησονται katargethesontai); choć języki, ustaną (παυσονται pausontai); choć wiedza, obróci się wniwecz (καταργηθησονται katargethesontai). .

Po części (μέρους merous) bowiem poznajemy i po części (μέρους merous) prorokujemy.

10 Ale gdy przyjdzie to, co doskonałe (τέλειον teleion), wtedy przeminie (καταργηθησονται katargethesontai) to, co jest cząstkowe (μέρους merous)

καταργέω katargeó– znieść, zlikwidować, zgasić, stracić na znaczeniu – natychmiastowe i jednorazowe wydarzenie παύω pauó – ustaną, wyhamują, przerwią ciągłość – rozciągnięta w czasie i permanenta czynność τέλειος teleios (pochodna słowa τέλος telos)– dojrzały, rozwinięty, spełniający konieczny proces rozwoju duchowego, kompletny τέλος telos – prawidłowy, osiągający cel, osiągający wszystkie wyniki, końcowy μέρος meros – porcja, część

παύσονται pausontai Część mowy: Czasownik Czas: Przyszły Tryb: Orzekający Strona: Deponens medialny Osoba: Trzecia Liczba: Mnoga

W Grece czasownik w stronie zwanej deponens medialny wskazuje na podmiot działający w swoim własnym interesie, lub we własnym imieniu. W wielkim uproszczeniu można powiedzieć, że czasownik w stronie deponensu medialnego można przetłumaczyć jako „wykonujący działania i zarazem faktycznie działający na samego siebie” (działania refleksyjne).

Na przykład w zdaniu “Ja myję siebie samego”Ja jest podmiotem zdania (wykonującym czynność czasownika), a jednocześnie czynność, jaką określa czasownik, dotyczy Ja .

Paweł pisze, że o ile proroctwa i wiedza „stracą na znaczeniu” (strona bierna) ze względu na „doskonałe”, to dar języków „ustanie” sam z siebie (strona deponens medialny), zanim przyjdzie to co „doskonałe”.

Kiedy to ustanie miało miejsce? Dowody ze Słowa Bożego i historii wskazują, że języki ustały w okresie apostolskim.

Zatem właściwy przekład to:

Miłość nigdy nie ustaje. Bo choć są proroctwa, stracą na znaczeniu; choć języki, wyhamują same z siebie; choć wiedza, straci na znaczeniu. Po części bowiem poznajemy i po części prorokujemy. Ale gdy przyjdzie to, co dojrzałe (kompletne), straci na znaczeniu to, co jest cząstkowe. 

Apostoł nie porusza kwestii czasu trwania daru proroctwa i daru mówienia zagranicznymi językami. Apostoł porusza kwestię utraty znaczenia cząstkowej wiedzy o Bogu bądącą produktem (efektem działania) proroctw i mówienia zagranicznymi językami, porusza także kwestię miłości. Wszystkie te elementy są ze sobą w związku i zależności.

Zagraniczne języki, będące efektem działania daru mówienia wieloma zagranicznymi językami, ustaną same z siebie (deponens medialny), nie jest to proces zależny od nadejścia doskonałości.

Każda z tych rzeczy ulegnie właściwej sobie zmianie (pełni, kompletności, dojrzałości – τέλειος teleios), każda w swoim czasie, nie wszystkie na raz.

Kiedy Paweł pisał swój list miłość nie była jeszcze w pełni dojrzała (1 Kor. 12:31 55 a.d., Kolos. 3:12-14 61-62 a.d., 1 Piotra 4:1-7 63-64 a.d.)

Stracą na znaczeniu rzeczy cząstkowe czyli cząstkowa wiedza (objawiona, to co poznajemy o Bogu) będąca efektem działania daru proroctwa, którego efektem były cząstkowe proroctwa – też zawarte w mówieniu zagranicznymi językami.

Warunkiem logicznym utraty znaczenia cząstkowej wiedzy o Bogu wynikającej z proroctw (które są określone jako cząstkowe, wers 9) jest nadejście (τέλειος teleios) dojrzałości (pełni, kompletności), wers 10. Warunek nie spełniony, jest nim stanięcie twarzą w twarz z Chrystusem.

Warunkiem logicznymi utraty na znaczeniu cząstkowej wiedzy o Bogu jest pełne poznanie Boga gdy staniemy z Nim twarzą w twarz.

Żaden warunek logiczny w odniesieniu do wstrzymania czy kontynuacji daru proroctwa i daru mówienia zagranicznymi językami nie jest podany w tekście, jednak dar mówienia zagranicznymi językami zawierał w sobie między innymi element proroczy (1 Kor. 14:6), zatem ostatecznym momentem wyhamowania tego daru jest czas wstrzymania działania daru proroctwa.   

Kiedy zostały wstrzymane DARY proroctwa i mówienia zagranicznymi językami?

Wstrzymanie daru mówienia zagraniczymi językami:

Dar zawierał objawienie, wiedzę, proroctwo lub naukę w obcym języku

1 Kor. 14:6 Teraz więc, bracia, gdybym przyszedł do was, mówiąc obcymi językami, jaki pożytek mielibyście ze mnie, jeślibym nie mówił do was albo przez objawienie, albo przez wiedzę, albo przez proroctwo, albo przez naukę?.

Ggdzie dominującym tematem było ogłoszenie, błogosławieństwo i dziękowanie Bogu za czas łaski dla pogan

Rzym. 11:25  Nie chcę bowiem, bracia, abyście nie znali tej tajemnicy – żebyście sami siebie nie uważali za mądrych – że zatwardziałość po części przyszła na Izrael, dopóki nie wejdzie pełnia pogan.

1 Kor. 14:16-17 16 Jeśli bowiem będziesz błogosławił duchem, jakże ktoś spośród nieuczonych na twoje dziękczynienie odpowie „Amen”, skoro nie rozumie, co mówisz? 17 Ty wprawdzie dobrze dziękujesz, ale drugi się nie buduje.

Spowodowane odrzuceniem i sądem nad narodem żydowskim. Mówiący zagranicznymi językami po raz pierwszy w historii świata cytowali w innym niż hebrajski języku słowa wypowiedziane w księdze Izajasza.

Izaj. 28:5-12 Dnia onego będzie Pan zastepów koroną ozdoby, i koroną sławy ostatkowi ludu swego, I duchem sądu siedzącemu na sądzie, a mocą tym, którzy odpierają bitwę aż do bramy. Ale i ci od wina błądzą, i od mocnego napoju potaczają się. Książę i prorok błądzą od mocnego napoju, utonęli w winie, potaczają się od mocnego napoju, błądzą w widzeniu, potykają sie w sądzie. Albowiem wszystkie stoły ich pełne są rzygowin i plugastwa, tak, aż miejsca nie staje. Kogożby uczyć miał umiejętności? A komu da zrozumieć co słyszał? Izali odstawionym od mleka, a odsadzonym od piersi? Ponieważ podawał im przykazanie za przykazaniem, przykazanie za przykazaniem, przepis za przepisem, przepis za przepisem (קו לקו, קו לקו, צו לצו, צו לצו, tzav latzav, tzav latzav, kav lakav, kav lakav), trochę tu, trochę tam: A wszakże jakoby nieznajomą mową, i językiem obcym mówił do ludu twego. A gdy im rzekł: Toć jest odpocznienie, sprawcie odpoczynek spracowanemu, toć jest odpocznienie; ale oni nie chcieli słuchać.

קו לקו, קו לקו, צו לצו, צו לצו, tzav latzav, tzav latzav, kav lakav, kav lakav  – kulturowy kontekst tej frazy wskazuje, że słowa wypowiadane były w szyderczy spoób, śmiesznym głosem, tak jakby nauka była skierowana do nierozumnych dzieci, którym trzeba przekazywać podstawy wiedzy

Stąd zrozumiała rekacja niektórych ze słuchaczy zgromadzonych wokół mówiących obcymi językami

Dzieje 2:13 Lecz inni naśmiewali się i mówili: Upili się młodym winem.

Był to znak dla niewierzących, który po spełnieniu swojej roli miał przerwać ciągłość w czasie istnienia kościoła. Warunkiem wyhamowania daru mówienia obcymi językami nie było nadejście dojrzałości (τέλειος teleios) a raczej pojawienie się w kościele braci pochodzących z pogan, mówiących zagranicznymi językami, którzy sami zaczęli głosić Słowo Boże w lokalnych dialektach oraz zburzenie świątyni i całkowite rozproszenie Żydów (nadejście sądu przepowiadanego i głoszonego za pomocą daru mówienia zagranicznymi językami) co nastąpiło w 70 a.d. 1 Kor. 14:22 55 a.d.Dlatego języki są znakiem nie dla wierzących, lecz dla niewierzących

Wstrzymanie daru proroctwa 80-90 a.d.

Warunkiem tego była dojrzałość (τέλειος teleios) kościoła w miłości i kompletna teologia. Kiedy całe Słowo Boże zostało spisane (pełne, dojrzałe i kompletne – τέλειος teleios) proroctwo dostępne dla każdego w formie księgi zastąpiło mówione, cząstkowe – μέρος meros – proroctwa) kościół osiągnął swoją dojrzałość (τέλειος teleios) nie tylko moralną ale i teologiczną. Ostatnie proroctwo nastąpiło między 80 a.d. a 90 a.d. (Objawienie Świętego Jana).

Kiedy Słowo Boże stało się kompletne (τέλειος teleios – doskonałe, pełne), cząstkowe (- μέρος meros) proroctwa przeminęły. Księga Daniela 9:24 informuje nas, że w czasie mesjańskiego okresu łaski proroctwa i objawienia zostaną wstrzymane.
.


wersety 11-12

1 Kor. 13:11-12
.

11 Dopóki byłem dzieckiem, mówiłem jak dziecko, rozumiałem jak dziecko, myślałem jak dziecko. Lecz gdy stałem się mężczyzną, zaniechałem tego, co dziecięce. .

12 Teraz bowiem widzimy w zwierciadle (ἐσόπτρου esoptrou), niewyraźnie, ale wówczas twarzą w twarz. Teraz poznaję cząstkowo (μέρους merous), ale wtedy poznam tak, jak jestem poznany.

ἔσοπτρον esoptron – lustro, tworzące niewyraźny obraz κατοπτρίζω katoptrizō(2 Kor. 13:18)(od słowa katoptron) – odzwierciedlać, odbijać jak zwierciadło μέρος meros – porcja, część

Kiedy Apostoł Paweł pisał 1 list do Koryntian (55 a.d.), Pismo Święte nie było jeszcze ukończone, w tym czasie jedynymi napisanymi listami były List Jakuba (lata 40 I wieku), oraz 1 i 2 list do Tesaloniczan (50-51 a.d.), oraz być może list do Galacjan (napisany również w 55 a.d.). Nie istniały inne części Nowego Testamentu, pełne objawienie Słowa nie było dostępne.

Stąd przyrównanie kościoła do małego dziecka, jeszcze niedojrzałego, bez właściwej wiedzy zatem bez możliwości właściwego rozumowania. Człowiek dorosły (τέλειος teleios) posiada większą wiedzę od dziecka (wers 11), inaczej rozumuje a przez pełne (τέλειος teleios) poznanie może chodzić w dojrzałości (τέλειος teleios -doskonałości).

List do Rzymian 13 stwierdza wprost, że chodzenie w miłości to obudzenie się ze snu (w śnie wszystko jest niejasne, nie ma pełnego znaczenia), to wyraźne i trzeźwe chodzenie w prawdzie i poznaniu gdzie wszystko jest jasne i klarowne (nie tak jak na początku kiedy człowiek jest młody w wierze i poznaniu).

Rzym. 13:10-11 10 Miłość nie wyrządza zła bliźniemu. Tak więc wypełnieniem prawa jest miłość. 11 A czyńcie to, znając czas, że już nadeszła pora, abyśmy się obudzili ze snu. Teraz bowiem bliżej nas jest zbawienie, niż kiedy uwierzyliśmy

…Teraz bowiem widzimy w zwieciadle…

Apostołowie i ich najbliżsi współpracownicy potwierdzeni przez znaki i cuda otrzymywali cząstkowe (μέρος meros) objawienie wiedzy od Bogaprzy pomocy daru proroctwa i daru mówienia zagranicznymi językami, jednak do momentu powstania ostatniej księgi Nowego Testamentu czyli księgi Objawienia (80-90 a.d.) nie mieli pełnego obrazu Słowa Bożego, nie mieli objawionej pełnej (τέλειος teleios) prawdy.

Pomimo tego, że obecnie posiadamy w jego kompletnym (τέλειος teleios) Słowie pełne (τέλειος teleios) objawienie woli Bożej stosownej do naszej rzeczywistości, to i tak cały czas widzimy cień rzeczy przyszłych

5 Mojż. 29:29 Rzeczy tajemne należą Panu, Bogu naszemu, a jawne nam i synom naszym aż na wieki, abyśmy czynili wszystkie słowa zakonu tego

Kol. 2:17 Są to cienie rzeczy przyszłych

Widzimy pieczęć zbawienia,

2 Tym. 2:19 Mimo to fundament Boży stoi niewzruszony, mając taką pieczęć: Zna Pan tych, którzy należą do niego, oraz: Niech odstąpi od nieprawości każdy, kto wzywa imienia Chrystusa.

… Ale wówczas twarzą w twarz…

Obecnie mamy dostępne pełne i kompletne Słowo Boże, które objawia nam absolutnie wszystko, co Bóg chciał nam na tym świecie o sobie objawić, jednak jest to niczym w porównaniu z kompletną wiedzą, jaką będziemy posiadać w przyszłym życiu.

W przyszłym życiu, kiedy staniemy twarzą w twarz ujrzymy pełnię zbawienia.

Filip. 1:6 Będąc tego pewien, że ten, który rozpoczął w was dobre dzieło, dokończy go do dnia Jezusa Chrystusa.

Filip. 3:12 Nie żebym to już osiągnął albo już był doskonały, ale dążę, aby pochwycić to, do czego też zostałem pochwycony przez Chrystusa Jezusa.

Kontynuacja idei widzenia prawdy jak w zwierciadle zawarta została w 2 liście do Koryntian, gdzie Paweł definiuje to zwierciadło jako wszystkich wierzących.

2 Kor. 3:18 Lecz my wszyscy, którzy z odsłoniętą twarzą patrzymy na chwałę Pana, jakby w zwierciadle (κατοπτριζόμενοι katoptrizomenoi), zostajemy przemienieni w ten sam obraz, z chwały w chwałę, za sprawą Ducha Pana.

κατοπτρίζω katoptrizō(od słowa katoptron) – odzwierciedlać, odbijać jak zwierciadło ἔσοπτρον esoptron – (1 Kor. 13:12) – lustro, tworzące niewyraźny obraz

…lecz my wszyscy…

Wszyscy chrześcijanie

…którzy z odsłoniętą twarzą patrzymy na chwałę Pana jakby w zwierciadle…

  • Chodzi o chwałę Pana Jezusa Chrystusa.
  • Chwała ewangelii Pana pojawia się w nas.
  • Macknight generuje to zdanie następująco: „wszyscy jak w zwierciadle odbijamy chwałę Pana”.
  • Locke generuje w ten sposób: „z otwartymi obliczami, jak lustra, odbijamy chwałę Pana” .
  • Twarz Mojżesza była zakryta (2 Kor. 3:13) aby dzieci Izraela nie mogły patrzeć na chwałę.
  • Chrześcijanie odbijają chwałę ewangelii Pana tak, że wszyscy mogą ją obserwować.

Do czasu pojawienia się i spisania wszystkich ksiąg Nowego Testamentu ewangelia będąca chwałą Pana była dostępna przez chrześcijan, przekazywana ustnie. Podobnie sprawa miała się z cząstkową wiedzą przekazaną przez cząstkowe proroctwa. Gdy Bóg przekazał wszystko co jest potrzebne chrześcijanom, kanon Nowego Testamentu został zamknięty, potrzebna do życia chrześcijańskiego wiedza kompletna.

Kiedy Paweł pisał swój 1 list do Koryntian miłość nie była jeszcze w pełni dojrzała (1 Kor. 12:30 55 a.d., Kolos. 3:12-14 61-62 a.d., 1 Piotra 4:1-7 63-64 a.d.)

Kościół dorastał, dojrzewał i stawał się doskonały czego Apostoł Piotr był w pełni świadomy w momencie gdy pisał swój pierwszy list (63-64 a.d.),

1 Piotra 4:1-8 1 Skoro więc Chrystus cierpiał za nas w ciele, wy również uzbrójcie się tą samą myślą, że ten, kto cierpiał w ciele, zaprzestał grzechu; Aby żyć resztę czasu w ciele już nie dla ludzkich pożądliwości, lecz dla woli Boga. Wystarczy nam bowiem, że w minionym okresie życia spełnialiśmy zachcianki pogan, żyjąc w rozpuście, pożądliwościach, pijaństwie, biesiadach, pijatykach i niegodziwym bałwochwalstwie. Dlatego dziwią się, że nie nurzacie się z nimi w tym samym zalewie rozpusty, i źle o was mówią. Zdadzą oni sprawę temu, który gotowy jest sądzić żywych i umarłych. Dlatego bowiem i umarłym głoszono ewangelię, aby byli sądzeni według ludzi w ciele, ale żyli według Boga w duchu. Zbliża się zaś koniec (τέλος telos – prawidłowość, osiągnięcie celu, dojrzałość) wszystkiego (rozpusty, pożądliwości, pijaństwa, biesiad, pijatyk, niegodziwego bałwochwalstwa, wers 3). Bądźcie więc trzeźwi i czujni w modlitwie. Przede wszystkim miejcie gorliwą miłość jedni dla drugich, bo miłość zakrywa mnóstwo grzechów.

To samo 3 lata wcześniej (61-62 a.d.) twierdził Paweł. Doskonały czyli dojrzały kościół będzie chodził w miłości która jest więzią doskonałości

Kolos. 3:12-14 12 Tak więc jako wybrani Boga, święci i umiłowani, przyodziejcie się w serdeczne miłosierdzie, dobroć, pokorę, łagodność, cierpliwość; 13 Znosząc jedni drugich i przebaczając sobie nawzajem, jeśli ktoś ma skargę przeciw drugiemu: jak i Chrystus przebaczył wam, tak i wy. 14 A nade wszystko przyodziejcie się w miłość, która jest więzią doskonałości (τελειότητος teleiotetos – dojrzałość). 15 A pokój Boży niech rządzi w waszych sercach, do którego też jesteście powołani w jednym ciele. Bądźcie też wdzięczni.

Jan, ostatni z żyjących Apostołów, potwierdza, że doskonałość przyszła przez miłość w swoim pierwszym liście napisanym 20-25 lat po tym (80-90 a.d.) co pisali Paweł i Piotr. Kościół stał się dojrzały

1 Jan 4:17-18 17 W tym jest doskonała (τετελείωται teteleiotai – stała się doskonała, wypełniła się, dojrzała, dorosła) miłość w nas, abyśmy mieli ufność w dniu sądu, że jaki on jest, tacy i my jesteśmy na tym świecie. 18 W miłości nie ma lęku, ale doskonała (τελεία teleia – dojrzała, pełna, dorosła) miłość usuwa lęk, bo lęk przynosi udrękę, a kto się boi, nie jest doskonały w miłości.

Gdy doskonałość (τέλειος teleioskomletność, pełnia) przyszły i ostatnia księga Nowego Testamentu została spisana, dar proroctwa przestał być potrzebny.
.


werset 13

1 Kor. 13:13
.

13 A teraz trwają wiara, nadzieja, miłość, te trzy. Z nich zaś największa jest miłość.

Największa jest miłość, bo gdy osiąga swoją pełnię (τέλειος teleios) jest większa od wiary, nadziei, wiedzy wynikającej z prorokowania i mówienia zagranicznymi językami, miłość jest ponad wszystko.

1 Kor. 13:13 A teraz trwają wiara, nadzieja, miłość, te trzy. Z nich zaś największa jest miłość.

Chodzenie w miłości to przestrzeganie Przykazań Bożych, to pełnia dojrzałości,.

1 Jan 5:1-3 1Każdy, kto wierzy, że Jezus jest Chrystusem, narodził się z Boga, a każdy, kto miłuje tego, który zrodził, miłuje też tego, który się z niego narodził. Po tym poznajemy, że miłujemy dzieci Boże, gdy miłujemy Boga i zachowujemy jego przykazania. Na tym bowiem polega miłość Boga, że zachowujemy jego przykazania, a jego przykazania nie są ciężkie.

Miłość (największa wartość) jest równoznaczna z przestrzeganiem przykazań Bożych i wypełnianie zakonu (1 Jan 5:1-3, Rzym. 13:8-11). Przestrzeganie przykazań Bożych to mądrość, wiedza i rozum.

Przyp. 1:7 Bojaźń PANA jest początkiem wiedzy, ale głupcy gardzą mądrością i karnością.

Przyp. 8:13  Bojaźń PANA to nienawidzić zła. Ja nienawidzę pychy, wyniosłości, złej drogi i ust przewrotnych.

Przyp. 9:10 Początkiem mądrości jest bojaźń PANA, a wiedza o tym, co święte, to rozum,

Przyp. 14:16 Mądry boi się i odwraca się od zła, ale głupi w swym szaleństwie jest pewny siebie,

Przykazania Boże (pełna – τέλειος teleioswola Boża) zawarta jest w kompletnym (τέλειος teleios) (Obj. 22:18-19) i doskonałym (τέλειος teleios) (2 Tym 3:16-17) Słowie. Kiedy Słowo Boże stało się kompletne (τέλειος teleios – doskonałe, pełne), dar cząstkowych (μέρος meros) proroctw przeminął.

Miłość stała się w pełni dojrzała jeszcze za czasów Apostołów

1 Jan 4:17 17 W tym jest doskonała (τετελείωται teteleiotai – stała się doskonała, wypełniła się, dojrzała, dorosła) miłość w nas, abyśmy mieli ufność w dniu sądu, że jaki on jest, tacy i my jesteśmy na tym świecie. 18 W miłości nie ma lęku, ale doskonała (τελεία teleia – dojrzała, pełna, dorosła) miłość usuwa lęk, bo lęk przynosi udrękę, a kto się boi, nie jest doskonały w miłości.

Wszystko to, co doskonałe i przydatne do działania w naszej rzezywistości straci na znaczeniu w przyszłej rzeczywistości 1 Kor. 13:12

Kontekst znaczeniowy słowa τέλειος teleios (dojrzały, kompletny, dorosły) jest nierozerwalnie związany z poznaniem pełnej woli Bożej i jej wykonywaniem

τέλειος teleios (pochodna słowa τέλος telos)dojrzały, rozwinięty, spełniający konieczny proces rozwoju duchowego, kompletny τέλος telos – prawidłowy, osiągający cel, osiągający wszystkie wyniki, końcowy

Człowiek staje się dojrzały (τέλειος teleios – doskonały, dorosły, kompletny) dzięki poznaniu zdrowej nauki,

Efez. 4:11-14 11 I on ustanowił jednych apostołami, drugich prorokami, innych ewangelistami, a jeszcze innych pasterzami i nauczycielami; 12 Dla przysposobienia świętych, dla dzieła posługiwania, dla budowania ciała Chrystusa; 13 Aż dojdziemy wszyscy do jedności wiary i poznania Syna Bożego, do człowieka doskonałego (τέλειον teleion – dorosłego, dojrzałego, kompletnego), do miary dojrzałości pełni Chrystusa; 14 Abyśmy już nie byli dziećmi miotanymi i unoszonymi każdym powiewem nauki przez oszustwo ludzkie i przez podstęp prowadzący na manowce błędu.

Kolos. 1:28 Jego to głosimy, napominając każdego człowieka i nauczając każdego człowieka we wszelkiej mądrości, aby każdego człowieka przedstawić doskonałym (τέλειον teleion– dojrzałym, dorosłym, w pełni rozwiniętym) w Chrystusie Jezusie.

1 Kor. 14:20 Bracia, nie bądźcie dziećmi w rozumieniu, ale bądźcie dziećmi w złośliwości, a w rozumieniu bądźcie dojrzali (τέλειοι teleioi).

Zdrowa nauka zmienia sposób rozumowania i daje poznanie pełnej (τέλειος teleios – dojrzałej, doskonałej, kompletnej) woli Bożej

Rzym. 12:2 A nie dostosowujcie się do tego świata, ale przemieńcie się przez odnowienie waszego umysłu, abyście mogli rozeznać, co jest dobrą, przyjemną i doskonałą (τέλειον teleion – pełną) wolą Boga.

Zdrowa nauka jest dla osób dojrzałych (τέλειος teleios – dorosłych, doskonałych, kompletnych)

Hebr. 5:11-14 11 Wiele mamy o nim do powiedzenia, a trudno wam to wyjaśnić, ponieważ staliście się ociężali w słuchaniu. 12 Chociaż bowiem ze względu na czas powinniście być nauczycielami, znowu potrzebujecie, żeby was ktoś uczył początkowych zasad słów Bożych, i staliście się ludźmi, którzy potrzebują mleka, a nie stałego pokarmu. 13 Każdy bowiem, kto żywi się tylko mlekiem, jest niewprawny w słowie sprawiedliwości, bo jest niemowlęciem. 14 Natomiast pokarm stały jest dla dorosłych (τελείων teleion), którzy przez praktykę mają zmysły wyćwiczone do rozróżniania dobra i zła.

1 Kor. 2:6 Głosimy jednak mądrość wśród doskonałych (τελείοις teleiois – dojrzałych), ale nie mądrość tego świata ani władców tego świata, którzy przemijają;

Zdrowa nauka czyli kompletne (τέλειος teleios) objawienie woli Bożej sprawia, że ludzie mogą ją poznać i wypełniać wolę Boga

Mat. 5:48 Bądźcie więc doskonali (τέλειοι teleioi), tak jak doskonały jest wasz Ojciec, który jest w niebie.

Mat. 19:21 Jezus mu odpowiedział: Jeśli chcesz być doskonały (τέλειος teleios), idź, sprzedaj, co posiadasz, i rozdaj ubogim, a będziesz miał skarb w niebie. Potem przyjdź i chodź za mną.

2 Kor. 2:11 Jestem bowiem zazdrosny o was Bożą zazdrością; zaślubiłem was bowiem jednemu mężowi, aby przedstawić was Chrystusowi jako czystą dziewicę.

Zdrowa nauka to pełne i kompletne (τέλειος teleios) Słowo Boże

2 Tym. 3:16-17 16 Całe Pismo jest natchnione przez Boga i pożyteczne do nauki, do strofowania, do poprawiania, do wychowywania w sprawiedliwości; 17 Aby człowiek Boży był doskonały, do wszelkiego dobrego dzieła w pełni przygotowany.

Udzielanie ludziom mocy w postaci znaków i umiejętności czynienia cudów zostało zniesione. O tym mówi zarówno historia kościoła jak i inne źródła historyczne. Nigdzie w Słowie nie jest powiedziane, że znaki i cuda powrócą w czasie istnienia kościoła. Nie istnieje żadna wzmianka w Biblii, po 1 Koryntian (list napisany około roku 55 a.d.) o darze mówienia zagranicznymi językami. Dar mówienia zagranicznymi językami zaniknął przed końcem pierwszego wieku. Ruchy charyzmatyczne twierdzące, że ten dar został przywrócony istnieją od około 1900 roku. To oznacza 1800 lat przerwy. A Pismo mówi wyraźnie, że gdy języki ustaną, to ustaną!
.


.

Rozdział 14

werset 1

1 Kor. 14:1
.

1 Dążcie do miłości, starajcie się usilnie o duchowe dary, a najbardziej o to, aby prorokować.

Podobnie jak w 1 Kor. 12:31 kontekst słowa ζηλοῦτε zeloute – to troszczyć się z oddaniem o prawdziwe dary, te które zostały wymieszane z fałszywymi. Największą troską należało objąć dar prorokowania, który budował kościół.

Tekst wskazuje, że najbardziej zagrożone przez fałszywe dary było prorokowanie a to za sprawą byłych wyznawców Apolla, którzy wprowadzili do kościoła swoje wyrocznie i mistyczną mowę (glossolalia). W ekstazie mistyk kontaktował się z bóstwem i pomiędzy sylabami niezrozumiałego bełkotu można było usłyszeć słowa przekleństwa skierowane do Pana Jezusa 1 Kor. 12:2-3.

Miłość jest wskazówką jak używać prawdziwych darów.

Wielce prawdopodobne jest, iż kluczową rolę w zwiedzeniu koryntian odegrały kobiety-mistycy. W pogańskich kultach to właśnie niewiasty często były wyroczniami. W 1 Kor. 11:1-16 Paweł ostro krytykuje kościół za kobiety posiadające autorytet nad mężczyznami i nauczające mężczyzn w czasie zgromadzeń.
.


werset 2

1 Kor. 14:2
.

Ten bowiem, kto mówi obcym językiem (γλώσσῃ glōssē – liczba pojedyncza), nie mówi ludziom, ale Bogu, bo nikt go nie rozumie (ἀκούει akouei – nie słyszy). On zaś w duchu mówi tajemnice (μυστήρια mystēria).

Pierwsza możliwa interpretacja

…ten bowiem…

Nawiązanie do wersu 1, gdzie Paweł wskazuje na wyższość głoszenia kazań, a to ze względu na używanie daru mówienia zagranicznymi językami niezgodnie z ich przeznaczeniem w celu budowania ego posiadacza daru.

…językiem…

Językiem będącym efektem działania daru Ducha Świętego, jednym z wielu języków zagranicznych, jaki został udzielony tej osobie

.…nie mówi ludziom ale Bogu…

To jest zamiast ludziom, mówi Bogu. Bóg nie potrzebował słyszeć μυστήριον mustérion – tajemnicy, którą sam przez działanie tego daru objawiał.

…nikt go nie rozumie…

ἀκούει akouei – nie słyszy

Nikt nie rozumiał osoby mówiącej w zagranicznym języku bo osoba mówiąca albo mówiła po cichu dla siebie co było sprzeczne z zasadą używania darów duchowych (1 Kor. 12:4-7, 1 Tes. 5:11, Rzym. 14:19, 1 Piotra 4:10, Kol. 3:16, 2 Kor. 10:8), lub też czyniła to w chaosie zgiełku jaki był wynikiem tego, że wszyscy mówili, grali i śpiewali w kościele naraz, zatem nie mogła być dobrze usłyszana.

1 Kor. 14:23 Jeśli więc cały kościół zbiera się w jednym miejscu i wszyscy mówią obcymi językami, a wejdą tam nieuczeni albo niewierzący, czy nie powiedzą, że szalejecie?

1 Kor. 14:26 Cóż więc, bracia? Gdy się zbieracie, każdy z was ma psalm, ma naukę, ma język, ma objawienie, ma tłumaczenie.

Jedyną osobą rozumiejącą treść przekazu był sam mówiący, przez co budował swoje duchowe ego. Osoba obdarzona darem mówienia wieloma zagranicznymi językami sama doskonale rozumiała co mówi. W dniu pięćdziesiątnicy wszyscy mówili wieloma zagranicznymi językami używając nawet lokalnych dialektów tychże języków:

Dzieje 2:9-11 9 Partowie, Medowie, Elamici i ci, którzy mieszkają w Mezopotamii, Judei, Kapadocji, w Poncie i Azji;10 We Frygii, w Pamfilii, Egipcie i w częściach Libii, które leżą obok Cyreny, a także rzybysze z Rzymu, zarówno Żydzi, jak i prozelici;11 Kreteńczycy i Arabowie

W tym dniu, w tamtej godzinie z pewnością nie była to manifestacja widzeń czy snów. Doszło do prorokowania w zagranicznych językach, które słuchacze nazwali wielkimi dziełami Bożymi:

Dzieje 2:11 …słyszymy ich głoszących w naszych językach wielkie dzieła Boże.

Piotr doskonale rozumiał, co mówili wszyscy praktykujący dar, ponieważ nie uznał tego za objaw szaleństwa; gdyby nie rozumiał co jest mówione, nie mógłby wiedzieć, że głoszone są proroctwa

Dzieje 2:15-17-18 15  Oni bowiem nie są pijani, jak sądzicie, bo jest dopiero trzecia godzina dnia. 16 Ale to jest to, co zostało przepowiedziane przez proroka Joela: 17 I stanie się w ostatecznych dniach – mówi Bóg – że wyleję z mego Ducha na wszelkie ciało i będą prorokować wasi synowie i córki, wasi młodzieńcy będą mieć widzenia, a starcy będą śnić sny. 18 Nawet na moje sługi i służebnice wyleję w tych dniach z mego Ducha i będą prorokować.

Tymi proroctwami było po pierwsze cytowanie nie po hebrajsku lecz w zagranicznych językach z księgi Izajasza: Izaj. 28:11. A wszakże jakoby nieznajomą mową, i językiem obcym mówił do ludu twego. A po drugie ogłoszenie μυστήριον mustérion – tajemnicy (Rzym 11:25Rzym. 16:251 Kor. 2:1-2Efez. 1:7-10Efez. 3:3-6Kol. 1:26-281 Tym. 3:16)

Paweł koryguje takie zachowanie i nakazuje aby mówiła jedna osoba naraz a inne osądzały  

1 Kor. 14:34 Niech wasze kobiety milczą w kościołach. Bo nie pozwala się im mówić, ale mają być poddane, jak też prawo mówi.

1 Kor. 14:29 Prorocy zaś niech mówią po dwóch albo trzech, a inni niech rozsądzają.

1 Kor. 14:27-28 27 Jeśli ktoś mówi językiem, niech to czyni dwóch albo najwięcej trzech, i to po kolei, a jeden niech tłumaczy 28 A jeśli nie ma tłumacza, niech milczy w kościele ten, kto mówi językiem

Tajemnica ta przeznaczona była dla ludzi, nie dla Boga, dlatego należało mówić głośno i z tłumaczeniem tego konkretnego zagranicznego języka, aby tajemnica ta mogła być usłyszana i zrozumiana.

…mówi tajemnice…

μυστήριον mustérion – tajemnica, sekret, coś ukrytego

Chodzi o ukrytą do czasu ekonomii Nowego Testamentu prawdę, że ewangelia przeznaczona jest też dla pogan, zatem i zbawienie. Mat. 13:3-11, Marek 4:1-11, Łuk. 8:1-10)– μυστήρια musteria – tajemnice dotyczą głoszenia Słowa Bożego (przypowieść o siewcy)

Rzym 11:25 Nie chcę bowiem, bracia, abyście nie znali tej tajemnicy (μυστηρίου musterion) – żebyście sami siebie nie uważali za mądrych – że zatwardziałość po części przyszła na Izrael, dopóki nie wejdzie pełnia pogan.

Rzym. 16:25 A temu, który was może utwierdzić według mojej ewangelii i głoszenia Jezusa Chrystusa, według objawienia tajemnicy (μυστηρίου musterion) od wieków okrytej milczeniem; 26 Lecz teraz objawionej i przez Pisma proroków według postanowienia wiecznego Boga oznajmionej wszystkim narodom, by przywieść je do posłuszeństwa wierze;

1 Kor. 2:1-2 2 I ja, bracia, gdy do was przyszedłem, nie przybyłem z wzniosłością mowy lub mądrości, głosząc wam świadectwo (μυστηρίου musterion) Boga. 2 Postanowiłem bowiem nie znać wśród was niczego innego, jak tylko Jezusa Chrystusa, i to ukrzyżowanego.

Efez. 1:7-10 7 W którym mamy odkupienie przez jego krew, przebaczenie grzechów, według bogactwa jego łaski; 8 Którą nam hojnie okazał we wszelkiej mądrości i roztropności; 9 Oznajmiając nam tajemnicę (μυστηρίου musterion) swojej woli, według swego upodobania, które sam w sobie postanowił; 10 Aby w zarządzeniu pełni czasów wszystko zebrał w jedno w Chrystusie, i to, co w niebiosach, i to, co na ziemi.

Efez. 3:3-6Że przez objawienie została mi oznajmiona tajemnica (μυστηρίου musterion) jak to wam przedtem krótko napisałem. 4 Dlatego czytając to, możecie zrozumieć moje poznanie tajemnicy (μυστηρίῳ musterio), Chrystusa; 5 Która w innych wiekach nie była znana synom ludzkim, jak teraz została objawiona jego świętym apostołom i prorokom przez Ducha; 6 Mianowicie, że poganie są współdziedzicami i członkami tego samego ciała, i współuczestnikami jego obietnicy w Chrystusie przez ewangelię.

Kol. 1:26-28 26 Tajemnicę (μυστηρίου musterion), która była ukryta od wieków i pokoleń, ale teraz została objawiona jego świętym; 27 Którym Bóg zechciał oznajmić, jakie jest wśród pogan bogactwo chwały tej tajemnicy (μυστηρίου musterion), którą jest Chrystus w was, nadzieja chwały. 28 Jego to głosimy, napominając każdego człowieka i nauczając każdego człowieka we wszelkiej mądrości, aby każdego człowieka przedstawić doskonałym w Chrystusie Jezusie.

1 Tym. 3:16 A bez wątpienia wielka jest tajemnica (μυστηρίου musterion) pobożności: Bóg objawiony został w ciele, usprawiedliwiony w Duchu, widziany był przez anioły, głoszony był poganom, uwierzono mu na świecie, wzięty został w górę do chwały.

Druga możliwa interpretacja, bardziej prawdopodobna

Musimy mieć na uwadze pogańskie korzenie wierzących koryntian oddających się orgiom i duchom wieszczym reprezentowanym przez bóstwa orakliczne (Apolla) i nie posiadających rozeznania co do darów duchowych.

1 Kor. 12:1-2 1A co do duchowych darów, bracia, nie chcę, żebyście byli w niewiedzy. Wiecie, że gdy byliście poganami, do niemych bożków, jak was wiedziono, daliście się prowadzić.

Grecki dosłownie mówi: ”ale bogu” (θεωtheō). W ówczesnej grece nie występowały duże i małe litery. To, że w powyższym cytacie tłumacz użył dużej litery jest efektem jego wyboru opartym na subiektywnym przekonaniu. To samo słowo θεοςtheos w 2 Kor. 4:4 przetłumaczone jest jako bóg.

… nikt go bowiem nie słyszy…

ἀκούω akouó – słyszeć, słuchać, móc być zrozumianym poprzez usłyszenie

Osoby mówiące w pogańskich glossolaliach przemawiały po cichu, szeptem, tak aby nikt nie mógł ich usłyszeć i ocenić tego czego mówiły. Czasem jednak w tym niezrozumiałym mistycznym, mówionym półgłosem bełkocie pojawiały się zrozumiałe słowa przeklinające Jezusa, (1 Kor. 12:3)

Nikt nie rozumiał osoby mówiącej mistycznym bełkotem ponieważ bełkot ten zawierał niezrozumiałe słowa

Mat. 6:7 A modląc się, nie bądźcie wielomówni (βαττολογησητεbattologēsēte) jak poganie; oni bowiem sądzą, że ze względu na swoją wielomówność (πολυλογιαpolylogia) będą wysłuchani. . βαττολογησητεbattologēsētezwrot utworzony od słów battos (onomatopeja, której odpowiednikiem w języku polskim jest słowo ”bla bla”) oznaczająca bezmyślny potok dźwieków nie posiadających sensu i logos (słowo). πολυλογιαpolylogia – zwrot utworzony od słowa polýs (mnogość, wielość) i logos (słowo).

Czyli: A modląc się, nie bełkoczcie bez zrozumienia jak poganie; oni sądzą, że ze względu na wielość wypowiadanych słów (których nie rozumieją) zostaną wysłuchani.

Osoba bełkotająca albo mówiła po cichu sama sobie albo też dołączała do zgiełku wywołanego błędnymi praktykami koryntian, gdzie jedni grali, inni śpiewali, inni modlili się, praktykowali dary a jeszcze inni mówili mistyczną pogańską mową, wszyscy naraz w tym samym momencie.

1 Kor. 14:23 Jeśli więc cały kościół zbiera się w jednym miejscu i wszyscy mówią obcymi językami, a wejdą tam nieuczeni albo niewierzący, czy nie powiedzą, że szalejecie?

1 Kor. 14:26 Cóż więc, bracia? Gdy się zbieracie, każdy z was ma psalm, ma naukę, ma język, ma objawienie, ma tłumaczenie.

Tak więc w tym wersecie myśl Pawła skierowana do praktykujących fałszywe dary jest następująca: wasze pogańskie ekstazy nie czynią tego, co powinny czynić prawdziwe dary duchowe czyli mówić do ludzi. Raczej wasze ekstazy mówią do jakiegoś boga (najbardziej prawdopodobnym będzie tu Apollo), nikt nie może zrozumieć, czy też nawet usłyszeć co mówcie, daliście się wciągnąć w pogańskie misteria. Paweł koryguje takie zachowanie i nakazuje aby mówiła jedna osoba naraz a inne osądzały co jest mówione (aby coś mogło być osądzone musi być usłyszane i zrozumiałe).  

1 Kor. 14:34 Niech wasze kobiety milczą w kościołach. Bo nie pozwala się im mówić, ale mają być poddane, jak też prawo mówi.

1 Kor. 14:29 Prorocy zaś niech mówią po dwóch albo trzech, a inni niech rozsądzają.

1 Kor. 14:27-28 27 Jeśli ktoś mówi językiem, niech to czyni dwóch albo najwięcej trzech, i to po kolei, a jeden niech tłumaczy 28 A jeśli nie ma tłumacza, niech milczy w kościele ten, kto mówi językiem
.


werset 3

1 Kor. 14:3
.

Ale ten, kto prorokuje, mówi do ludzi dla zbudowania, zachęcenia i pocieszenia.

Jako kontrast w 3 wersecie Paweł podaje cechy prawidłowego użycia daru prorokowania – czego efektem jest zbudowanie braci, zachęcenie do trwania wierze, do pracy dla Pana i pocieszenie w czasie ucisku lub w trudnej sytuacji życiowej.
.


werset 4

1 Kor. 14:4
.

Kto mówi językiem (γλώσσῃ glōssē liczba pojedyncza), buduje samego siebie, ale kto prorokuje, buduje kościół.

Liczba pojedyncza użytego rzeczownika γλωσσηglōssē to wyraz niepewności co do natury praktykowanego daru wśród części członków kościoła (niekoniecznie wierzących), czego przyczyną było to, że prawdziwe lecz nie tłumaczone dary mówienia obcymi językami przemieszały się z pogańską, również nie tłumaczoną mową w ekstazie, niezrozumiałym i nieprzetłumaczalnym bełkotem tworząc tym samym zamieszanie. Doszło do rywalizacji, której stawką była duchowość mierzona wielkością i intesywnością używania daru duchowego.

W Koryncie znalazły się również osoby obnoszące się ze swoim prawdziwym darem, wykorzystując go w niewłaściwy sposób (bez tłumaczenia) co powodowało wzrost pychy. 1 Piotra 4:10, Kol. 3:16, 2 Kor. 10:8. Nawet prawdziwy dar mówienia obcymi językami mógł być źle używany i stanowić powód do egoistycznej chluby z własnej wielkości duchowej.

Kiedy budujesz samego siebie, działasz przeciwko zasadzie prawidłowego używania darów Ducha, zawartej w 1 Kor. 12:4-7, 1 Tes. 5:11, Rzym. 14:19,
.


werset 5

1 Kor. 14:5
.

A chciałbym, żebyście wszyscy mówili językami, bardziej jednak, abyście prorokowali. Większy bowiem jest ten, kto prorokuje, niż ten, kto mówi obcymi językami, chyba że tłumaczy, aby kościół był zbudowany.

… A chciałbym, żebyście wszyscy mówili językami…

Był to ważny dar o ile prawidłowo używany (tłumaczony aby kościół był zbudowany), Paweł nie chciał aby go nie doceniać. Apostoł nie chciał jednak aby był wykorzystywany w niewłaściwy sposób. Nie powinien być przeceniany.

Paweł nie twierdzi tutaj, że wszyscy mają mówić zagranicznymi językami.

  • po pierwsze stałoby to w sprzeczności z wcześniejszym stwierdzeniem Pawła

    1 Kor. 12:30 Czy (μή me) wszyscy mają dary uzdrawiania? Czy (μή me) wszyscy mówią językami? Czy (μή me) wszyscy tłumaczą? . μή me – partykuła zaprzeczająca, spełniająca rolę przysłówka; udziela wykluczającej odpowiedzi na tezę w stawianym pytaniu (podobną funkcję spełnia w j. polskim pytanie retoryczne).

  • po drugie wcześniej użyta przez Pawła ta sama figura mowy zakłada czysto hipotetyczną sytuację, która w rzeczywistości nie jest możliwa. . 1 Kor. 7:7 Chciałbym bowiem, aby wszyscy ludzie byli tacy jak ja, ale każdy ma swój własny dar od Boga, jeden taki, a drugi inny.
chciałbym, żebyście wszyscy mówili językami chciałbym, aby wszyscy ludzie byli tacy jak ja bardziej jednak, abyście prorokowali ale każdy ma swój własny dar od Boga

 …większy bowiem jest ten, kto prorokuje…

Dar prorokowania czyli przemawiania do kościoła miał większą wartość, nie potrzeba było go interpretować. Większą wartość miał ten dar, który budował kościół. Nieinterpretowany dar mówienia zagranicznymi językami był bez wartości.
.


werset 6

1 Kor. 14:6
.

Teraz więc, bracia, gdybym przyszedł do was, mówiąc obcymi językami, jaki pożytek mielibyście ze mnie, jeślibym nie mówił do was albo przez objawienie, albo przez wiedzę, albo przez proroctwo, albo przez naukę?

Paweł wskazuje na całkowity brak sensu używania daru mówienia obcymi językami bez tłumaczenia. Mówienie obcymi językami zawierało objawienie, wiedzę, proroctwo lub naukę. Dlatego nie interpretowany był zupełnie bezużyteczny. Nie był to sekretny język modlitewny ani mowa anielska.
.


wersety 7-9

1 Kor. 14:7-9
.

Przecież nawet przedmioty martwe, które wydają dźwięki, jak flet albo cytra, gdyby nie wydawały różnych dźwięków, jak można byłoby rozpoznać, co się gra na flecie, a co na cytrze? .

A gdyby trąba wydawała niewyraźny głos, kto by się przygotowywał do bitwy? .

Tak i wy, jeśli nie wypowiecie językiem zrozumiałych słów, jakże ktoś zrozumie, co się mówi? Na wiatr bowiem będziecie mówić.

Mówienie obcymi językami (prawdziwy dar) bez interpretacji było jak mówienie na wiatr, nie miało sensu, nie wzbudzało w odbiorcach żadnych myśli, skojarzeń, refleksji, nie dawało wiedzy, nie miało absolutnie żadnego intelektualnego wpływu na odbiorcę. Sam mówiący też nie odnosił z takiego mówienia żadnych korzyści.
.


werset 10

1 Kor. 14:10
.

10 Na świecie jest zapewne mnóstwo różnych głosów i żaden z nich nie jest bez znaczenia.

  • W tym kontekście słowo głosów (φωνων fōnōn – głosów, dźwięków) znaczy języków.
  • Wszystkie języki mają jakieś znaczenie.

Współczesny charyzmatyczny bełkot nie ma znaczenia, nie jest językiem, nie da się go przetłumaczyć, nie przynosi nikomu żadnego pożytku.
.


werset 11

1 Kor. 14:11
.

11 Jeśli więc nie będę rozumiał znaczenia głosu, będę cudzoziemcem dla tego, kto mówi, a ten, kto mówi, będzie cudzoziemcem dla mnie.

Trafna paralela, człowiek spotykający cudzoziemca mówiącego w niezrozumiałym języku nie ma najmniejszego pojęcia co się do niego mówi, jaki jest przekaz wypowiadanych przez cudzoziemców słów, nie ma komunikacji, niemożliwe jest zrozumienie, żadna współpraca nie jest możliwa.
.


werset 12

1 Kor. 14:12
.

12 Tak i wy, ponieważ usilnie zabiegacie o dary duchowe, starajcie (ζητειτε zēteiteszukajcie, dotrzyjcie do tych) się obfitować w to, co buduje kościół.

ζητειτε zēteiteszukajcie, dotrzyjcie do tych

W Koryncie doszło do rywalizacji na dary duchowe. Osoby obnosiły się swoim darami niezależnie czy pochodziły od Boga czy z innego źródła, czego fizycznym przejawem było mówienie w niezrozumiałych językach co miało świadczyć o wielkim poziomie uduchowienia danej osoby. Czynili to zarówno fałszywi bracia poprzez glossolalia jak i prawdziwi wierzący mający dar mówienia obcymi językami.

  • Darów w postaci znaków i cudów udzielał Duch Święty przez apostołów od Boga przez nałożenie rąk Dzieje 8:17-18, Dzieje 19:6
  • Koryntianie pożądali darów duchowych ale w niewlaściwy sposób (aby wyeksponować swoją duchowość a nie aby budować kościół).

Znaczenie: Wy pożądacie darów duchowych, a biorąc pod uwagę chaos jaki u was zapanował, dotrzyjcie do tych które są prawdziwe i budują kościół, w te obfitujcie, niech te u was będą widoczne.
.


werset 13

1 Kor. 14:13
.

13 Dlatego ten, kto mówi językiem, niech się modli, aby (ktoś) mógł tłumaczyć (προσευχέσθω ἵνα διερμηνεύῃ proseuchesthō hina diermēneuē)

Wiemy, że w pogańskich religiach występowały glossolalia. Stąd niepokojący wydźwięk wersetu, gdzie Paweł nakazuje wierzącym modlić się o to aby ktoś wykładał mówienie językami kościołowi. Biorąc pod uwagę pogańskie cuda w kościele w Koryncie, wers ten wskazuje jak uniknąć fałszywych języków.

Prawdziwy jest ten dar, który da się przetłumaczyć, ten który buduje kościół.  

…niech się modli, aby mógł tłumaczyć…

προσευχέσθω ἵνα διερμηνεύῃ
proseuchesthō hina diermēneuē
modli się aby interpretował

διερμηνεύῃ diermēneuē Część mowy: czasownik Tryb: przypuszczający Czas: teraźniejszy Strona: czynna Osoba: trzecia

 Podobną konstrukcję znajdujemy w 1 Jana 5:16

λέγω ἵνα ἐρωτήσῃ
lego hina erotese
mówię aby ktoś modlił się

ἐρωτήσῃ erotese Część mowy: czasownik Tryb: przypuszczający Czas: przeszły Strona: czynna Osoba: trzecia 

Zatem właściwy przekład to: niech się modli aby ktoś interpretował 

  • Nie chodzi o modlitwę o dar wykładania / interpretacji języków, lecz o to, aby interpretacja mogła być na tym darze użyta.
  • Niech się modli aby ktoś inny mógł zinterpretować / wyłożyć mówienie w zagranicznym języku.
  • Niech się modli o to aby w kościele znalazła się osoba znająca ten zagraniczny język i tłumaczyła. Nie koniecznie chodziło o kogoś z ponadnaturalnym darem interpretacji zagraniczny języków, lecz o osobę z faktyczną znajomością danego zagranicznego języka.

Ta sama myśl wyrażona została w

1 Kor. 14:28 A jeśli nie ma tłumacza, niech milczy w kościele ten, kto mówi obcym językiem, a niech mówi samemu sobie i Bogu,

1 Kor. 14:27  Jeśli ktoś mówi językami, niech to czyni dwóch albo najwięcej trzech, i to po kolei, a jeden (εἷς heis – inny) niech tłumaczy.

Chodzi o inną osobę, która zna ten zagraniczny język. Biorąc pod uwagę 1 Kor. 14:12 (zabieganie o dary budujące kościół) możliwość przetłumaczenia eliminuje fałszywe glossolalia a w przypadku prawdziwego daru jego złe używanie. Tłumaczenie umożliwia dotarcie do prawdziwego daru, eliminację zwiedzenia, budowanie kościoła.
.


werset 14

1 Kor. 14:14
.

14 Jeśli bowiem modlę się językiem (γλώσσῃ glōssē liczba pojedyncza), mój duch się modli, ale mój rozum nie odnosi korzyści (ἄκαρπός akarpos).

Tekst nie naucza, że to co Paweł mówi tego sam nie rozumie. Raczej tekt naucza, że kiedy Paweł przemawiał w jednym ze znanych mu zagranicznych języków wśród ludzi, którzy ich nie znali, wtedy to co mówił rozumnie, nie przynosiło rozumnej korzyści słuchaczom, ponieważ nie rozumieli zagranicznego języka w jakim się do nich zwracano. Stąd mowa, choć rozumna, nie przynosiła korzyści (była akarpos – bezowocna) w postaci zrozumienia u osób pozbawionych znajomości danego zagranicznego języka.

Możliwe też, że Paweł używa sarkazmu a tekst należy tłumaczyć Jeśli bowiem modlę się glosolalią (γλώσσῃ glōssē liczba pojedyncza może odróżniać ten fenomen od biblijnego daru mówienia wieloma zagranicznymi językami). Wtedy tekst nauczałby o mówieniu niezrozumiałym bełkotem. Kiedy ktoś mówił niezrozumiałą mową, nikt nie mógł zrozumieć wypowiadanych słów, nie miało to najmniejszego sensu nawet dla mówiącego, brak jakichkowliek owoców. Osoba mówiąca niezrozumiale zwyczajnie bełkotała bez sensu, lub mówił przez nią inny duch (patrz 1 Kor. 12:3).

Mowa taka jest całkowicie bezowocna. Greckie ἄκαρπος akarpos odnosi się do jakiejoklwiek myśli czy czynu nie mającego swojego źródła w Panu; to coś, co nie jest narodzone z wiary i nie posiada mocy Bożej, zatem nie przynosi żadnych owoców.

Ponieważ zgodnie z Rzym. 14:23 Wszystko bowiem, co nie jest z wiary, jest grzechem, mówienie takim niezrozumiałym bełkotem również jest grzechem i podlega sądowi

1 Jana 3:8 Kto popełnia grzech, jest z diabła, gdyż diabeł od początku grzeszy. Po to objawił się Syn Boży, aby zniszczyć dzieła diabła.

Prawdziwy dar był umiejętnością mówienia i rozumienia wielu zagranicznych języków,

1 Kor. 12:10  Innemu dar czynienia cudów, innemu proroctwo, innemu rozróżnianie duchów, innemu różne rodzaje języków (γλωσσωνglōssōn liczba mnoga), a innemu tłumaczenie języków (γλωσσωνglōssōn liczba mnoga) 

1 Kor. 12:28 A Bóg ustanowił niektórych w kościele najpierw jako apostołów, potem proroków, po trzecie nauczycieli, potem cudotwórców, potem dary uzdrawiania, niesienia pomocy, rządzenia, różne języki (γλωσσωνglōssōn liczba mnoga).

1 Kor. 14:18  Dziękuję mojemu Bogu, że mówię językami (γλωσσαις glōssais liczba mnoga) więcej niż wy wszyscy.

1 Kor. 14:5 Większy bowiem jest ten (liczba pojedyncza), kto prorokuje, niż ten, kto mówi językami (γλώσσαις glōssais liczba mnoga)

Z oczywistych względów nie można tego odnieść do współczesnego fałszywego ”daru.”


werset 15

1 Kor. 14:15
.

15 Cóż więc? Będę się modlił duchem, będę się też modlił i rozumem. Będę śpiewał duchem, będę też śpiewał i rozumem.

…Będę się modlił duchem…

  • Postaram się włączyć do modlitwy wszystkie możliwe do uzyskania korzyści płynące z darów duchowych;
  • Będę wykorzystywać wszystkie możliwości, które przyniosą korzyści dla mnie i dla innych. I uznaję to za rzecz ogromnej wagi, aby modlić się w taki sposób, żeby ”serce” i ”uczucia” mogły być zaangażowane.
  • Będę korzystać z tego języka, który może być zrozumiały przez innych i ja sam z niego skorzystam.
  • Będę się modlił z czynnym zaangażowaniem moich myśli i największą motywacją w mojej głowie i największym oddaniem i zapałem uczuć.

Dzieje 18:25 Był on obeznany z drogą Pana, a pałając duchem, mówił i nauczał starannie o Panu

Rzym. 12:11 pałający duchem, służący Panu

Psalm 51:12 Przywróć mi radość twego zbawienia i wesprzyj mnie duchem ochoczym

Łuk. 1:47 I rozradował się mój duch w Bogu, moim Zbawicielu

…będę się też modlił i rozumem…

 Aby inni mogli mnie zrozumieć. Zrobię odpowiedni użytek z intelektu, tak, żebym mógł przekazać moje idee i wywrzeć odpowiednie wrażenia na umysłach innych.

Rzym. 12:1 Proszę więc was, bracia, przez miłosierdzie Boże, abyście składali wasze ciała jako ofiarę żywą, świętą, przyjemną Bogu, to jest wasza rozumna służba

1 Piotra 4:11 Jeśli ktoś przemawia, niech mówi jak wyroki Boga,

1 Kor. 14:9 Tak i wy, jeśli nie wypowiecie językiem zrozumiałych słów, jakże ktoś zrozumie, co się mówi? Na wiatr bowiem będziecie mówić.


werset 16

1 Kor. 14:16
.

16 Jeśli (επεί epei) bowiem będziesz błogosławił duchem, jakże ktoś spośród nieuczonych na twoje dziękczynienie odpowie „Amen”, skoro nie rozumie, co mówisz?

…Jeśli…

επεί epei – kiedy; od kiedy; ponieważ; z powodu;

Ponieważ mówisz niezrozumiale, nikt nie może powiedzieć amen na twoje dziękczynienie. Jest to nieprawidłowe zachowanie, to co mówisz musi być zrozumiałe dla innych.
.


werset 17

1 Kor. 14:17
.

17 Ty wprawdzie dobrze dziękujesz, ale drugi się nie buduje.

Nawet w przypadku korzystania z obcego języka, który był prawdziwym darem Ducha osoba wypowiadała piękne dziękczynienia skierowane do Boga ale nikt nie odnosił z tego korzyści. Było to sprzeczne z zadaniem wszystkich darów, czyli wzajemnym budowaniu, (1 Kor. 12:4-7, 1 Tes. 5:11, Rzym. 14:19, 1 Piotra 4:10, Kol. 3:16, 2 Kor. 10:8).
.


werset 18

1 Kor. 14:18
.

18 Dziękuję mojemu Bogu, że mówię (λαλων lalōn)  językami więcej niż wy wszyscy.

Przekład dosłowny: Dziękuje Bogu, (że) ja więcej (od) wszystkich was językami (jestem) mówiący.

Możliwym jest zatem, że Duch Święty obficiej obdarował Pawła i przez to Paweł znał więcej zagranicznych języków niż którykolwiek z Koryntian (porównując podróże misyjne Pawła z listą z Dziejów 2 możemy założyć iż chodzi o dialekty i języki Syrii, Rzymu, Pontu, Frygii, Macedonii, Krety oraz Hiszpanii)

λαλων lalōn Część mowy: Imiesłów przymiotnikowy Przypadek: Mianownik Czas: Teraźniejszy, niedokonany Strona: Czynna Osoba: Pierwsza Liczba: Pojedyncza

R.C. Lenski: Imiesłów λαλων lalōn i jego czas nie wskazują na to, że Paweł nieustannie przemawiał w ten sposób w swojej pracy. Raczej odzwierciedla w wypowiedź „Mówię w tym lub w tamtym języku, tzn. mam taką umiejętność”. .

Twierdzenia charyzmatyków, że Paweł praktykował prywatny „język modlitewny” jest wymysłem zbudowanym na zwykłej spekulacji. W księdze Dziejów widzimy Apostołów mówiących zagranicznymi językami jako część ich służby ewangelizacyjnej skierowanej do niewierzących:

Dzieje 2:5-11 A przebywali w Jerozolimie Żydzi, mężczyźni pobożni, ze wszystkich narodów pod niebem. A kiedy powstał ten szum, zeszło się mnóstwo ludzi i zdumieli się, bo każdy z nich słyszał ich mówiących w jego własnym języku.I pytali się nawzajem zdziwieni i pełni zdumienia: Czy ci wszyscy, którzy mówią, nie są Galilejczykami? Jak to jest, że każdy z nas słyszy swój własny język ojczysty? Partowie, Medowie, Elamici i ci, którzy mieszkają w Mezopotamii, Judei, Kapadocji, w Poncie i Azji; 10 We Frygii, w Pamfilii, Egipcie i w częściach Libii, które leżą obok Cyreny, a także przybysze z Rzymu, zarówno Żydzi, jak i prozelici; 11 Kreteńczycy i Arabowie – słyszymy ich głoszących w naszych językach wielkie dzieła Boże.

Opierając się na tym precedensie najwłaściwiej jest wnioskować, że Paweł używał swojego daru w ten sam misyjny sposób – jako znak uwiarygadniający jego apostolską służbę.

Marek 16:20 Oni zaś poszli i głosili wszędzie, a Pan współdziałał z nimi i potwierdzał ich słowa znakami, które im towarzyszyły. Amen.

2 Kor. 12:12 Jednak znaki apostoła okazały się wśród was we wszelkiej cierpliwości, w znakach, cudach i przejawach mocy.

Zatem:

  • Apostoł Paweł posiadał dar mówienia zagranicznymi językami.
  • Często go używał o ile był rozumiany przez osoby do których przemawiał w tym zagranicznym języku lub gdy był tłumaczony przez osobę znającą ten jezyk ludziom, którzy nie znali tego języka, tak aby przekaz mógł być zrozumiany.
  • Mówienie zagranicznymi językami nie było mantrą stosowaną całą dobę. Skoro Paweł mówił więcej zagranicznymi językami niż wszyscy koryntianie, to w kościele w Koryncie niewiele osób posiadało prawdziwy dar mówienia obcymi językami (1 Kor. 12:30 nie wszyscy mówią językami).
  • Nie oznacza to, że Paweł mówił zagranicznymi językami w samotności, lecz że używał tego daru częściej niż wszyscy inni podczas pracy misyjnej oraz podczas wspólnych zgromadzeń i czynił to aby budować ewangelizować niewierzących lub braci (patrz wers 19)
    .

werset 19

1 Kor. 14:19
.

19 Lecz w kościele wolę powiedzieć pięć słów zrozumiałych, aby i innych nauczyć, niż dziesięć tysięcy słów obcym językiem.

  • Nie ważne ile słów powiem w obcym języku. Jeśli nie ma tłumacza tego zagranicznego języka, nie ma to sensu, nie ma z tego pożytku.
  • Nawet krótka wypowiedź w zrozumiałym języku przyniesie pożytek (choćby minimalną naukę).

Kiedy dar jeszcze był obecny w kościele, miał swoje ograniczenia a było nim tłumaczenie, bez którego daru wogóle nie powinno było się używać. Współczesny charyzmatyczny nieprzetłumaczalny bełkot udający dar mówienia obcymi językami jest fałszywym darem, nie buduje nikogo.
.


werset 20

1 Kor. 14:20
.

20 Bracia, nie bądźcie dziećmi w rozumieniu, ale bądźcie dziećmi w złośliwości (κακια kakia), a w rozumieniu bądźcie dojrzali.

…w złośliwości…

κακια kakia – zło, pragnienie spowodowania bólu, cierpienia, udzkodzenia ciała; czynienie szkody w złych zamiarach.

Koryntianie byli nierozumni jeśli chodzi o dary duchowe i ich używanie 1 Kor. 12:2-3. Fałszywi bracia o złych zamiarach chcieli z premedytacją wyrządzić szkodę kościołowi, zadać ból i cierpienie, uszkodzić ciało jakim był kośćiół w Koryncie. Poza skłóceniem braci i rozbiciem ich doktrynalnie oraz moralnie dokonali zwiedzenia duchowego poprzez swoje pogańskie glossolalia udające prawdziwe dary. Kościół w Koryncie był w poważnym duchowym i fizycznym zagrożeniu.

Podobna myśl występuje w

1 Kor. 5:8 Obchodźmy zatem święto nie ze starym zakwasem ani z zakwasem złośliwości (κακιας kakias) i przewrotności (πονηριας ponerias), ale w przaśnikach szczerości i prawdy.

πονηρια ponériaból spowodowany złem, ból w czystej postaci owocujący znojem
.


wersety 21-22

1 Kor. 14:21-22
.

21 W prawie jest napisane: Przez ludzi obcych języków i przez usta obcych będę mówić do tego ludu, ale i tak mnie nie usłuchają, mówi Pan. .

22 Dlatego języki są znakiem nie dla wierzących, lecz dla niewierzących, proroctwo zaś nie dla niewierzących, lecz dla wierzących.

Izajasz 28:11-12 11 Zaiste, przez jąkających się i mówiacych obcym językiem przemówi do tego ludu ten, 12 który im rzekł: To jest odpoczynek, dajcie odpoczynek zmęczonemu, i to jest wytchnienie! Lecz nie chcieli słuchać.

Dar mówienia obcymi językami był znakiem sądu dla niewierzących Żydów świadczący o tym, że ewangelia jest przeznaczona dla wszystkich ludzi. Znak ten spełnił swoją historyczną rolę. Żydzi zostali osądzeni, a poganie przyjęci na łono kościoła. Jego kontynuacja zatem nie ma podstaw. Dar prorokowania – przemawianie w spokojny, spójny i dydaktyczny sposób, w języku zrozumiałym dla wszystkich, pod wpływem inspiracji, służył budowaniu kościoła.
.


werset 23

1 Kor. 14:23
.

23 Jeśli więc cały kościół zbiera się w jednym miejscu i wszyscy mówią obcymi językami, a wejdą tam nieuczeni (ιδιωται idiōtai) albo niewierzący, czy nie powiedzą, że szalejecie?

ἰδιώτης idiōtes niedouczony – osoba nieznająca tych zagranicznych języków, osoba bez daru, laik, osoba spoza kościoła.

Osoba, która nie zna obcych języków słysząc, że na zgromadzeniu nikt nie przemawia w sposób zrozumiały uzna osoby za szalone lub też pijane, Dzieje 2:13. Paweł nie sugerował, że wszyscy jednocześnie powinni mówić w obcych językach w niekontrolowany sposób, nawet jeśli był to prawdziwy dar. Człowiek kierujący się zdrowym rozsądkiem uznałby takie zachowanie za szaleństwo.

Należyty porządek używania prawdziwego daru mówienia językami kiedy występował on jeszcze w czasach apostolskich znajduje się w wersach 1 Kor. 14:27-37.


wersy 24-25

1 Kor. 14:24-25
.

24 Ale jeśli wszyscy prorokują, a wejdzie jakiś niewierzący albo nieuczony, będzie przekonany i osądzony przez wszystkich; .

25 I tak zostaną objawione tajemnice jego serca, a on upadnie na twarz, odda pokłon Bogu i wyzna, że prawdziwie Bóg jest w was.

Nie chodzi tu o czytanie myśli. Kiedy w kościele nie było jeszcze Nowego Testamentu, potwierdzeni znakami i cudami prorocy boży wypowiadali autorytatywnie Słowo Boże, które miało praktyczny charakter (odpowiednikiem tego są dzisiejsze kazania oparte o Biblię). Człowiek słyszący tak natchnione kazania czyli Słowo Boże podlegał sądowi Bożemu, Duch Święty przekonywał go o grzechu.

Hebr. 4:12 Słowo Boże bowiem jest żywe i skuteczne, ostrzejsze niż wszelki miecz obosieczny, przenikające aż do rozdzielenia duszy i ducha, stawów i szpiku, zdolne rozsądzić myśli i zamiary serca.

Jan 16:7-8 Lecz ja mówię wam prawdę: Pożyteczniej jest dla was, abym odszedł. Jeśli bowiem nie odejdę, Pocieszyciel do was nie przyjdzie, a jeśli odejdę, poślę go do was. A gdy on przyjdzie, będzie przekonywał świat o grzechu, o sprawiedliwości i o sądzie.

Dzieje się tak i dziś, z tą jedynie różnicą, że kazania oparte są na przekazanym przez Ducha Świętego, spisanym i kompletnym Słowie Bożym a nie bezpośrednim natchnieniu proroczym.
.


werset 26

1 Kor. 14:26
.

26 Cóż więc, bracia? Gdy się zbieracie, każdy z was ma psalm, ma naukę, ma język, ma objawienie, ma tłumaczenie. Niech to wszystko służy zbudowaniu.

Część teoretyczna dotycząca darów została zamknięta w wersach 1-25.

Koryntianie na swoich zebraniach działali chaotycznie i w sposób niezorganizowany. Jedni chcieli śpiewać, inni nauczać, jeszcze inni głosili objawienia, podczas gdy w tym samym czasie wielu naraz mówiło w glossolaliach a inni starali się tłumaczyć. Wszystko to tworzyło zamieszaniewers 23).

Od wersu 26 następuje część regulująca praktyki używania darów używanych przez Koryntian w sposób chaotyczny i nieuporządkowany.

…Każdy z was…  

Oznacza to, że wszystkie dalej wymienione rzeczy, będzie można znaleźć wśród nich. Nie oznacza to, że ​​wszystkie te rzeczy występują u jednej osoby, ale że zostały zawarte w tym samym czasie; inaczej zamieszanie i nieporządek byłoby nieuniknione – patrz 1 Kor. 14:40

Psalmy, nauka, dar mówienia zagranicznymi językami, objawienie i tłumaczenie języków służyło ku wzajemnemu zbudowaniu zgodnie z 1 Kor. 12:7, 1 Tes. 5:11, Rzym. 14:19,  Kol. 3:16, 1 Piotra 4:10, 2 Kor. 10:8 .
.


wersety 27-28

1 Kor. 14:27-28
.

27 Jeśli ktoś mówi językami (γλωσσηglōssē – językiem – liczba pojedyncza), niech to czyni dwóch albo najwięcej trzech, i to po kolei, a jeden (εἷςeis – inny) niech tłumaczy.

28 A jeśli nie ma tłumacza, niech milczy w kościele ten, kto mówi obcym językiem, a niech mówi samemu sobie i Bogu.

Jeśli kto mówi językami…

εἷς eis – inny, nawzajem, jeden

W oryginale użyta jest liczba pojedyńcza rzeczownika γλωσση glōssē – językiem, poprawne tłumaczenie brzmi zatem jeśli kto mówi językiem. Fragment odnosił się do każdego w kościele , kto twierdził że ma dar mówienia obcymi językami zarówno do tych faktycznie go posiadających jak i tych mówiących pogańskim mistycznym bełkotem, a celem całej wypowiedzi jest uporządkowanie i odseparowanie fałszywych darów od prawdziwych.

…niech to czyni dwóch albo najwięcej trzech, i to po kolei a jeden niech tłumaczy…

Nie wszyscy naraz mają mówić. Bóg jest Bogiem porządku a nie chaosu 1 Kor. 14:33. Jedna osoba miała mówić w zagranicznym języku (który rozumiała), a inna tłumaczyć.

Gdy wszyscy naraz mówili niezrozumiale tłumaczenie nie było możliwe, pogańska mistyczna mowa nie mogła być osądzona. Nie można było wykryć z jakiego źródła pochodził dar. Kiedy jedna osoba mówi językiem, musi być ktoś, kto dokona przekładu aby się okazało z jakiego źródła pochodził dar. Jeśli tłumaczenie było możliwe, była w tym miłość, dar nie służył zbudowaniu własnego ego lecz budował braci, był to dar od Boga.

… A jeśli nie ma tłumacza niech milczy w kościele…

Nikt nie powinien był mówić językami jeśli nie dało się ich przetłumaczyć. Eliminowało to fałszywe dary (mistyczne glossolalia). Ograniczało budowanie swojego ego (też w wprzypadku, gdy ktoś posiadał prawdziwy dar Ducha).

…kto mówi obcym językiem…

Fragment wogóle nie występuje w oryginale, dopisany przez tłumacza celem sprecyzowania podmiotu wypowiedzi

…niech mówi sobie samemu i Bogu

Niech medytuje nad tym problemem, niech się modli do Boga o jego rozwiązanie, niech się modli o to aby ktoś tłumaczył (1 Kor. 14:13).

Nie chodziło o sekretne mówienie obcymi językami do Boga co byłoby sprzeczne z ich zadaniem (1 Kor. 12:7 – budowanie braci, 1 Kor. 14:22 oraz Izajasz 28:11-12 – znak sądu dla Żydów), brak byłoby w tym miłości (rozdział 13), a obecny byłby mistycyzm, samouwielbienie. Dodatkowo człowiek, który miał fałszywy dar nie mógłby być napomniany i poprawiony co mogło uratować jego duszę od śmierci

Jakub 5:19-20 19 Bracia, jeśli ktoś z was zejdzie z drogi prawdy, a ktoś go nawróci; 20 Niech wie, że kto nawróci grzesznika z jego błędnej drogi, wybawi duszę od śmierci i zakryje mnóstwo grzechów.
.


wersety 29-36

1 Kor. 14:29-36
.

29 Prorocy zaś niech mówią po dwóch albo trzech, a inni niech rozsądzają. .

30 A gdyby innemu z siedzących zostało coś objawione, pierwszy niech milczy. .

31 Możecie bowiem wszyscy, jeden po drugim prorokować, aby się wszyscy uczyli i wszyscy zostali pocieszeni. .

32 A duchy proroków są poddane prorokom. .

33 Bóg bowiem nie jest Bogiem nieładu, lecz pokoju, jak we wszystkich kościołach świętych. .

34 Niech wasze kobiety milczą w kościołach. Bo nie pozwala się im mówić, ale mają być poddane, jak też prawo mówi. .

35 A jeśli chcą się czegoś nauczyć, niech w domu pytają swoich mężów. Hańbą bowiem jest dla kobiety mówić w kościele. .

36 Czy od was wyszło słowo Boże? Czy tylko do was przyszło?

Należyty porządek dotyczący używania daru mówienia obcymi językami

  • dwóch, najwyżej trzech mogło mówić w obcych językach w czasie posługi        wers 27
  • mieli mówić jeden po drugim                                                                                wers 27
  • miał być w tym porządek i struktura                                                                     wers 33
  • musiał być ktoś tłumaczący mowę w obcym języku                                             wers 27
  • jeśli nie było nikogo tłumaczącego, osoba z darem miała milczeć                       wers 28
  • kobietom nie wolno było mówić w obcych językach w czasie posługi                 wers 34  

Należyty porządek dotyczący używania daru prorokowania

  • dwóch, najwyżej trzech mogło prorokować w czasie posługi                               wers 29
  • inni prorocy w zgromadzeniu mieli osądzać proroctwa w stosunku do poprzednich objawień                                                                                      wers 29
  • mieli mówić jeden po drugim                                                                                wers 31
  • miał być w tym porządek i struktura                                                                     wers 33
  • duchy proroków miały być poddane prorokom a nie odwrotnie                           wers 32
  • kobietom nie wolno było prorokować w czasie posługi                                        wers 34

Współczesny ruch charyzmatyczny łamie każdą z powyższych zasad.
.


werset 37

1 Kor. 14:37
.

37 Jeśli ktoś uważa się za proroka albo człowieka duchowego, niech uzna, że to, co wam piszę, jest nakazem Pana.

Paweł będąc Apostołem od Boga wskazuje, że urząd Apostolski posiadał ostateczny autorytet w Kościele. Nie było wyższej instancji. Wszystkie decycje Apostołów od Boga były wiążące, wszystkie Pisma charatker autorytatywnego Słowa Bożego.

2 Piotra 3:2 Abyście pamiętali słowa wcześniej wypowiedziane przez świętych proroków oraz przykazanie od nas, którzy jesteśmy apostołami Pana i Zbawiciela.

Judy 1:17 Wy zaś, umiłowani, pamiętajcie słowa wcześniej wypowiedziane przez apostołów naszego Pana Jezusa Chrystusa;

Apostoł Piotr potwierdza, że wszystkie Pisma Apostoła Pawła należy traktować na równi z pozostałym Słowem Bożym

2 Piotra 3:16  Jak też (Paweł) mówi o tym we wszystkich listach. Są w nich pewne rzeczy trudne do zrozumienia, które, podobnie jak inne Pisma (Słowo Boże), ludzie niedouczeni i nieutwierdzeni przekręcają ku swemu własnemu zatraceniu.

Wśród Żydów termin „Pisma” posiadał techniczne znaczenie natchnionego przez Boga Słowa odnoszące się do Starego Testamentu. Piotr zrównuje Pisma Pawła z Pismami Starego Testamentu, zrównuje ich autorytet co implikuje i wymusza całkowite posłuszeństwo przesłaniu.
.


werset 38

1 Kor. 14:38
.

38 A jeśli ktoś jest w niewiedzy, niech pozostanie w niewiedzy.

Tekst oryginalny

εἰ δζ τις ἀγνοεῖ  αγνοειτω [biernik]
ei de tis agnoei agnoeitō
jeśli zaś ktoś nie uznaje Nie nie jest uznany

Czyli: Jeśli ktoś tego nie uznaje, wy też go nie uznawajcie

Jeśli ktoś nie chce uznać nakazu Pańskiego, to czy taki człowiek jest prowadzony przez Ducha Świętego? Jeśli żyje w buncie, to czyż nie jest człowiekiem duszewnym? (1 Kor. 2:13-14). Źródło jego ”daru” stoi pod wielkim znakiem zapytania, nie słuchajcie tego co mówi. To może być fałszywy brat 1 Kor. 3:3, 1 Kor. 5:11, 1 Kor. 11:19
.


werset 39

1 Kor. 14:39
.

39 Tak więc, bracia, starajcie (ζηλουτε zeloute) się usilnie, abyście prorokowali, i nie zabraniajcie mówić obcymi językami.

ζηλουτε zeloute – w kontekście rozdziału 12,13 i 14 – troszczyć się.

Korytntianie mieli troszczyć się z oddaniem o dar prorokowania aby się budować, zachowując go czystym i nie skażonym, nie pozwalając aby fałszywe dary wzięły nad nim górę.

W czasach apostolskich występujący jeszcze w kościele boży dar mówienia obcymi językami nie miał być napiętnowany, nie można było zabronić jego używania. Niebezpieczeństwo tkwiło nie w darze od Boga ale w fałszywych mistycznych glossolaliach oraz w nadużywaniu prawdziwego daru (bez tłumaczenia).
.


werset 40

1 Kor. 14:40
.

40 Wszystko niech się odbywa godnie i w należytym porządku.

  • Odniesienie do nauki regulującej używanie darów zawartej w wersach 1 Kor. 14:27-37
  • Uwielbienie i nauka powinny odbywać się w języku zrozumiałym przez ludzi;
  • Cały rozdział jest w opozycji do korzystania z języka obcego i niezrozumiałego bez tłumaczenia.
    .

INTERPRETACJA TEKSTU

A co do duchowych darów, bracia, nie chcę, żebyście ciągle byli w niewiedzy. Wiecie, że gdy byliście poganami, do niemych bożków, jak was wiedziono, daliście się prowadzić. Dlatego oznajmiam wam, że nikt z was, kto mówi przez Ducha Bożego, nie powie, że Jezus jest przeklęty. Nikt też z was nie może powiedzieć, że Jezus jest Panem, jak tylko przez Ducha Świętego. A różne są dary, lecz ten sam Duch. Różne też są posługi, lecz ten sam Pan. I różne są działania, lecz ten sam Bóg, który sprawia wszystko we wszystkich. A każdemu jest dany przejaw Ducha dla wspólnego pożytku. Jednemu bowiem przez Ducha jest dana mowa teologicznej mądrości, drugiemu mowa pełna wiedzy przez tego samego Ducha; Innemu szczególna wiara w tym samym Duchu, innemu dar uzdrawiania w tym samym Duchu; Innemu dar czynienia cudów, innemu proroctwo, innemu rozróżnianie prawdziwych wypowiedzi prorockich od fałszywych, innemu różne rodzaje zagranicznych języków, a innemu tłumaczenie zagranicznych języków. A to wszystko sprawia jeden i ten sam Duch, udzielając każdemu z osobna, jak chce. Jak bowiem ciało jest jedno, a członków ma wiele i wszystkie członki jednego ciała, choć jest ich wiele, są jednym ciałem, tak i Chrystus. Bo wszyscy w jednego Ducha zostaliśmy ochrzczeni w jedno ciało, czy to Żydzi, czy Grecy, czy niewolnicy, czy wolni, i wszyscy zostaliśmy napojeni w jednego Ducha. Ciało bowiem nie jest jednym członkiem, ale wieloma. Gdyby noga powiedziała: Ponieważ nie jestem ręką, nie należę do ciała – czy dlatego nie należy do ciała? A gdyby ucho powiedziało: Ponieważ nie jestem okiem, nie należę do ciała – czy dlatego nie należy do ciała? Gdyby całe ciało było okiem, gdzież byłby słuch? A gdyby całe było słuchem, gdzież powonienie? Lecz Bóg umieścił członki w ciele, każdy z nich tak, jak chciał. Gdyby wszystkie były jednym członkiem, gdzież byłoby ciało? Tymczasem wiele jest członków, lecz jedno ciało. Nie może więc oko powiedzieć ręce: Nie potrzebuję ciebie, albo głowa nogom: Nie potrzebuję was. Przeciwnie, o wiele bardziej potrzebne są te członki ciała, które wydają się najsłabsze. A te, które uważamy za mało godne szacunku, tym większym otaczamy szacunkiem, a nasze wstydliwe członki otrzymują większe poszanowanie. Natomiast nasze przyzwoite członki tego nie potrzebują. Lecz Bóg tak ukształtował ciało, że dał członkowi, któremu brakuje czci, więcej szacunku; Aby nie było podziału w ciele, ale żeby członki jednakowo troszczyły się o siebie nawzajem. Tak więc, jeśli jeden członek cierpi, cierpią z nim wszystkie członki, a jeśli jeden członek doznaje czci, radują się z nim wszystkie członki. Wy zaś jesteście ciałem Chrystusa, a z osobna członkami. A tylko niektórych Bóg ustanowił w kościele najpierw jako apostołów, potem proroków, po trzecie nauczycieli, potem cudotwórców, potem dary uzdrawiania, niesienia pomocy, rządzenia, różne zagraniczne języki. Czy wszyscy są apostołami? Nie! Czy wszyscy prorokami? Nie! Czy wszyscy nauczycielami? Nie! Czy wszyscy cudotwórcami? Nie! Czy wszyscy mają dary uzdrawiania? Nie! Czy wszyscy mówią zagranicznymi językami? Nie! Czy wszyscy tłumaczą? Nie! Troszczcie się usilnie o te dary, które mają większe znaczenie; a ja wam wskażę drogę jeszcze doskonalszą. Wy zazdrościcie sobie darów a ja pokażę wam coś lepszego niż dary, lepszą drogę. .

Choćbym mówił wszystkimi językami ludzi i aniołów, gdyby takie istniały, a miłości bym nie miał, stałbym się jak miedź brzęcząca albo cymbał brzmiący. I choćbym miał dar prorokowania, i znał wszystkie tajemnice, i posiadał wszelką wiedzę, i choćbym miał pełnię wiary, tak, żebym góry przenosił, a miłości bym nie miał, byłbym niczym. I choćbym rozdał na żywność dla ubogich cały swój majątek, i choćbym wydał swoje ciało na spalenie, a miłości bym nie miał, nic nie zyskam. Miłość jest cierpliwa, jest życzliwa. Miłość nie zazdrości, nie przechwala się, nie unosi się pychą; Nie postępuje nieprzyzwoicie, nie szuka swego, nie jest porywcza, nie myśli nic złego; Nie raduje się z niesprawiedliwości, ale raduje się z prawdy; Wszystko znosi, wszystkiemu wierzy, wszystkiego się spodziewa, wszystko przetrzyma. Miłość nigdy nie ustaje. Bo choć są proroctwa, stracą na znaczeniu; choć języki, wychamują same z siebie; choć wiedza, straci na znaczeniu. Częściowo bowiem poznajemy i częśćiowo prorokujemy. Ale gdy przyjdzie to, co kompletne, straci na znaczeniu to, co jest częściowe. Dopóki byłem dzieckiem, mówiłem jak dziecko, rozumiałem jak dziecko, myślałem jak dziecko. Lecz gdy stałem się mężczyzną, zaniechałem tego, co dziecięce. Teraz bowiem widzimy w zwierciadle, niewyraźnie, ale wówczas twarzą w twarz. Teraz poznaję częśćiowo, ale wtedy poznam tak, jak jestem poznany. A teraz trwają wiara, nadzieja, miłość, te trzy. Z nich zaś największa jest miłość. . Dążcie do miłości, troszczcie się usilnie o duchowe dary, szczególnie zaś o dar proroctwa. Ten bowiem, kto bełkota niezrozumiale, nie mówi ludziom, ale jakiemuś bogu, zaiste nikt go nie słyszy. On zaś po cichu mówi pogańskie misteria. Ale ten, kto prorokuje, mówi do ludzi dla zbudowania, zachęcenia i pocieszenia. Kto nierzozumiale bełkota, nadyma swoje ego, ale kto prorokuje, buduje kościół. A chciałbym, żebyście wszyscy mówili zagranicznymi językami, bardziej jednak, abyście prorokowali. Większy bowiem jest ten, kto prorokuje, niż ten, kto mówi zagranicznymi językami, chyba że ktoś tłumaczy, aby kościół był zbudowany. Teraz więc, bracia, gdybym przyszedł do was, mówiąc zagranicznymi językami, jaki pożytek mielibyście ze mnie, jeślibym nie mówił do was albo przez objawienie, albo przez wiedzę, albo przez proroctwo, albo przez naukę? Przecież nawet przedmioty martwe, które wydają dźwięki, jak flet albo cytra, gdyby nie wydawały różnych dźwięków, jak można byłoby rozpoznać, co się gra na flecie, a co na cytrze? A gdyby trąba wydawała niewyraźny głos, kto by się przygotowywał do bitwy? Tak i wy, jeśli nie wypowiecie językiem wyraźnie zrozumiałych słów, jakże ktoś zrozumie, co się mówi? Na wiatr bowiem będziecie mówić. Na świecie jest zapewne mnóstwo różnych języków i żaden z nich nie jest niemy, bezdźwięczny. Jeśli więc nie będę rozumiał znaczenia języka, będę cudzoziemcem dla tego, kto mówi, a ten, kto mówi, będzie cudzoziemcem dla mnie. Tak i wy, ponieważ usilnie pożądacie darów duchowych, troszczcie się raczej o to, co buduje kościół. Dlatego ten, kto mówi niezrozumiałą mową, niech się modli, aby ktoś to mógł tłumaczyć. Jeśli bowiem modlę się bełkotem, czynię to pocichu a mój rozum nie odnosi żadnej korzyści. Cóż więc? Będę się modlił po cichu? Będę się raczej modlił tylko rozumem. Będę śpiewał po cichu? Będę raczej śpiewał tylko rozumem. Jeśli bowiem będziesz “błogosławił” po cichu, jakże ktoś spośród nieuczonych na twoje dziękczynienie odpowie „Amen”, skoro nie wie, co mówisz? Bo ty „doprawdy pięknie dziękujesz”, ale drugi się nie buduje. Dziękuję mojemu Bogu, że mówię zagranicznymi językami więcej niż wy wszyscy. Lecz w kościele wolę powiedzieć pięć słów zrozumiałych, aby i innych nauczyć, niż dziesięć tysięcy słów nierozumianym przez słuchaczy, zagranicznym językiem. Bracia, nie bądźcie dziećmi w rozumieniu, ale bądźcie dziećmi w złośliwości, a w rozumieniu bądźcie dojrzali. W prawie jest napisane: Przez ludzi zagranicznych języków i przez usta obcokrajowców będę mówić do tego ludu, ale i tak mnie nie usłuchają, mówi Pan. Dlatego zagraniczne języki są znakiem nie dla wierzących, lecz dla niewierzących, proroctwo zaś nie dla niewierzących, lecz dla wierzących. Jeśli więc cały kościół zbiera się w jednym miejscu i wszyscy naraz mówią zagranicznymi językami, a wejdą tam nieuczeni albo niewierzący, czy nie powiedzą, że szalejecie? Ale jeśli wszyscy prorokują, a wejdzie jakiś niewierzący albo nieuczony, będzie przekonany i osądzony przez wszystkich; I tak zostaną objawione tajemnice jego serca, a on upadnie na twarz, odda pokłon Bogu i wyzna, że prawdziwie Bóg jest w was. Cóż więc, bracia? Gdy się zbieracie, każdy z was ma psalm, ma naukę, ma zagraniczny język, ma objawienie, ma tłumaczenie. Niech to wszystko służy zbudowaniu. Jeśli ktoś mówi zagranicznym językiem, niech to czyni dwóch albo najwięcej trzech, i to po kolei, a ktoś inny niech tłumaczy. A jeśli nie ma tłumacza, niech milczy w kościele ten, kto mówi zagranicznym językiem, a niech ta osoba medytuje i modli się do Boga po cichu. Prorocy zaś niech mówią po dwóch albo trzech, a inni niech rozsądzają. A gdyby innemu z siedzących zostało coś objawione, pierwszy niech milczy. Możecie bowiem wszyscy, jeden po drugim prorokować, aby się wszyscy uczyli i wszyscy zostali pocieszeni. A duchy proroków są poddane prorokom. Bóg bowiem nie jest Bogiem nieładu, lecz pokoju, jak we wszystkich kościołach świętych. Niech wasze kobiety milczą we wszystkich kościołach. Bo nie pozwala się im mówić, ale mają być poddane, jak też prawo mówi. A jeśli chcą się czegoś nauczyć, niech w domu pytają swoich mężów. Hańbą bowiem jest dla kobiety mówić w kościele. Czy od was wyszło słowo Boże? Czy tylko do was przyszło? Jeśli ktoś uważa się za proroka albo człowieka duchowego, niech uzna, że to, co wam piszę, jest nakazem Pana. A jeśli ktoś tego nie uznaje, wy też go nie uznawajcie. Tak więc, bracia, troszczcie się usilnie o to, abyście przede wszystkim prorokowali, lecz nie zabraniajcie mówić zagranicznymi językami. Wszystko niech się odbywa godnie i w należytym porządku. 

Apostoł Paweł