Doktryna skutecznego powołania, czyli Arminianie do klatek

utworzone przez | gru 1, 2020 | Teologia reformowana

Wybranie a powołanie

Rzym. 9:11 Gdy dzieci jeszcze się nie urodziły i nie zrobiły nic dobrego ani złego, aby zgodnie z wybraniem trwało postanowienie Boga, nie z uczynków, ale z tego, który powołuje;

Jan Kalwin podejmuje tematykę doktryny powołania Ewangelii w księdze 3 Instytutów w związku z doktryną wiecznego wybrania przez Boga. To, jak Kalwin traktuje powołanie, jest znaczące ponieważ Boże powołanie w głoszenie Eweangelii opiera się na wiecznym wybraniu i jest przez nie kontrolowane.

W rozdziale 22, sekcji 10, po tym, jak nauczał, że Bóg wybiera niektórych do zbawienia, a innych skazuje na zatracenie, zauważa:

Niektórzy twierdzą, że Bóg byłby niekonsekwentny wobec siebie, zapraszając wszystkich bez różnicy, podczas gdy wybiera tylko nielicznych. W ten sposób, według nich, powszechność obietnicy niweczy rozróżnienie szczególnej łaski. 1

Kalwin staje przed pytaniem, jak można zharmonizować wybranie z wezwaniem ewangelii skierowanym do osób innych, niż zbawione? To pytanie jest tak naprawdę sprzeciwem wobec doktryny elekcji. Ci, którzy je podnoszą, argumentują, że skoro Bóg wzywa każdego do pokuty i wiary, to nie ma elekcji.

Podwójny cel Ewangelii

Kalwin odpowiada, że ​​istnieje harmonia między

„tymi dwiema rzeczami – a mianowicie. że przez głoszenie z zewnątrz wszyscy są powołani do wiary i pokuty, a jednak Duch wiary i pokuty nie jest dany wszystkim”. 2

Zwracając się do założenia, że ​​zewnętrzne wezwanie skierowane do każdego oznacza powszechną łaskę Bożą dla wszystkich i uniwersalną obietnicę dla wszystkich, Kalwin przypomina takim przeciwnikom wybrania, że ​​Bóg nie ma „stałego obowiązku wezwania wszystkich jednakowo”.

On [Bóg] przeznacza obietnice zbawienia specjalnie dla wybranych (Izaj. 8:16 )… Stąd oczywiste jest, że doktryna zbawienia, o której mówi się, że jest przeznaczona wyłącznie dla synów Kościoła, jest nadużywana, gdy jest jest przedstawiana jako skutecznie dostępna dla wszystkich… chociaż słowo Ewangelii jest skierowane ogólnie do wszystkich, jednak dar wiary jest rzadkością. Izajasz wyznacza przyczynę, gdy mówi, że ramię Pana nie jest objawione wszystkim 3

Izaj. 53:1 Któż uwierzył naszemu głoszeniu, a komu jest objawione ramię PANA?.

Harmonia między elekcją a wezwaniem Ewangelii skierowanym do wszystkich, którzy słyszą głoszenie wskazana zostaje przez Kalwina w rozdziale 24 księgi 3. Zaczyna od stwierdzenia, że ​​teraz zajmie się

„zarówno powołaniem wybranych, jak i zaślepieniem i zatwardziałością bezbożnych ”. 4

Dla Kalwina

„głoszenie Ewangelii wypływa ze źródła wybrania” 5

Tto znaczy głoszenie Ewangelii wynika z wiecznej miłości serca Boga do wybranych, jest Bożym darem dla wybranych i jest zamierzone aby ocalić wybranych i tylko wybranych. Dlatego powołanie Ewangelii, „które polega nie tylko na głoszeniu słowa, ale także na oświecaniu Duchem”, jest skierowane wyłącznie do wybranych. 6 Bóg powstrzymuje powołanie potępionym.

Kalwin natychmiast przytacza słowa Jezusa z

Mat. 22:14 Wielu jest powołanych, ale mało wybranych

Czy nie jest to sprzeczne z nauką Kalwina, że ​​Bóg powołuje tylko wybranych i czy nie oznacza to, że Bóg pragnie zbawienia o wiele większej grupyniż tylko wybrani? Wcale nie, mówi Kalwin

Istnieją dwa rodzaje powołań – istnieje wezwanie powszechne, przez które Bóg, poprzez zewnętrzne głoszenie słowa, zaprasza wszystkich ludzi jednakowo, nawet tych, dla których zamierza aby powołanie było wonią śmierci i podstawą surowszego potępienia. Poza tym istnieje specjalne powołanie, które w przeważającej części Bóg daje tylko wierzącym, gdy przez wewnętrzne oświecenie Ducha sprawia, że ​​głoszone słowo zapuści głębokie korzenie w ich sercach. 7

„Specjalne powołanie”, czyli skuteczne powołanie, które obejmuje zarówno głoszenie Ewangelii, jak i „wewnętrzne oświecenie Ducha” 8, jest przeznaczone wyłącznie dla wybranych. Wezwanie w czasie głoszenia dociera także do wielu potępionych, ale „zamysłem” Boga w powołaniu względem nich jest, aby powołanie to było dla nich zapachem śmierci i podstawą gorszego potępienia. Kalwin nie uważa zewnętrznego powołania Ewangelii za łaskę dla wszystkich słuchaczy ani za wyraz szczerego pragnienia Boga, aby wszystkich zbawić.

Kalwin powraca do twierdzenia, że ​​głoszenie Ewangelii, a zwłaszcza powołanie Ewangelii, ma dwojaki skutek i że ten skutek jest określony przez Boży zamiar wybrania i potępienia.

Jak Pan skutecznością swego powołania dokonuje wobec swoich wybrańców zbawienia, do którego przeznaczył ich odwieczną radą, tak On ma na potępionych sądy, którymi wypełnia Swoją radę dotyczącą ich. Dlatego też tych, których stworzył do użytku niezaszczytnego za życia i zniszczenia po śmierci, aby byli naczyniami gniewu i przykładem surowości, w sprowadzaniu na ich zgubę, raz pozbawia On środków słuchania Jego słowa, innym razem zaślepia i ogłusza ich jeszcze bardziej. 9

Głoszenie Ewangelii potępionym jest tak dalekie od łaski, że jest sądem przeciwko nim, ponieważ głosząc Bóg ich zaślepia i ogłupia. „Bóg posyła swoje słowo do wielu, których ślepota chce pogłębić”. 10

Taka jest nauka Pism świętych. Bóg posłał Mojżesza do faraona ze swoim słowem, aby zatwardzić serce faraona

2 Mojż. 4:21 PAN powiedział do Mojżesza: Gdy pójdziesz i wrócisz do Egiptu, dopilnuj, abyś wszystkich cudów, które dałem ci do ręki, dokonał przed faraonem. A ja zatwardzę jego serce, tak że nie wypuści ludu.

Dalej Kalwin stwierdza

Ale proroctwo Izajasza jest jeszcze silniejsze; albowiem otrzymał takie polecenie od Pana: „ Idź i powiedz temu ludowi: Słuchajcie uważnie, ale nie rozumiejcie, patrzcie uważnie, ale nie poznawajcie. 10. Zatwardź serce tego ludu, uczyń jego uszy ciężkimi do słuchania i zaślep jego oczy, aby nie widział swoimi oczami, nie słyszał swoimi uszami i nie zrozumiał swoim sercem, aby nie nawrócił się i nie był uzdrowiony”(Izaj. 6:9-10). Tutaj kieruje do nich Swój głos, ale po to, aby ucho stało się głuchym. Zapala światło, ale tylko po to by uczynić ich jeszcze głupszymi; Stosuje środek zaradczy, ale taki, że nie można ich wyleczyć. 11

Po odwołaniu się do wyjaśnień Jana na temat tego proroctwa w Jana 12:37-40, gdzie powiedziano o niezdolności Żydów do wiary w Chrystusa, Kalwin oświadcza, że ​​jest to

„niezaprzeczalne, że tym, których Bóg nie chce oświecać, przekazuje swoją doktrynę zawartą w zagadkach, tak że wielu z nich nie skorzysta, ale zostaną poddani większej ślepocie ”. 12

Obalenie wyjaśnienia wybranych tekstów

Kalwin kończy swoje podejście do doktryny powołania, biorąc pod uwagę pewne teksty, do których odwołują się ci, którzy sprzeciwiają się nauczaniu, że Boże powołanie do zbawienia jest zakorzenione i określone przez wybranie. Co ciekawe, te teksty są takie same, jak te, do których zawsze odwoływali się obrońcy doktryny oferty i, jak zauważa Kalwin, takie same, jak te, do których odwoływał się Pelagiusz w walce przeciwko Augustynowi13

Ezech. 18:23 Czyż ja mam upodobanie w śmierci niegodziwego? – mówi Pan BÓG, a nie raczej w tym, aby się odwrócił od swoich dróg i żył?
.
1 Tym. 2:4 Który chce, aby wszyscy ludzie zostali zbawieni i doszli do poznania prawdy.
.
Mat. 23:37 Jeruzalem, Jeruzalem, które zabijasz proroków i kamienujesz tych, którzy są do ciebie posłani! Ile razy chciałem zgromadzić twoje dzieci, tak jak kokoszka gromadzi swe kurczęta pod skrzydła, a nie chcieliście!

Niezależnie od tego, czy ktoś zgadza się z interpretacją tych tekstów przez Kalwina, czy też nie, jest jasne, że nie wyjaśnia ich jako nauczanie, że Bóg jest łaskawy w Ewangelii tak samo dla wybranych jak potępionych, lub że Bóg szczerze pragnie zbawienia wszystkich ludzi.

Pokazują to uwagi Kalwina na temat Ezechiela 18:32 . W tekście czytamy: Czyż ja mam upodobanie w śmierci niegodziwego? – mówi Pan BÓG, a nie raczej w tym, aby się odwrócił od swoich dróg i żył?. Przeciwnicy Kalwina odwołują się do niego jako dowodu, że Bóg kocha każdego człowieka i w tej miłości szczerze pragnie, aby każdy człowiek został zbawiony. Odpowiedzi Kalwin:

Jeśli mamy rozszerzyć to na cały rodzaj ludzki, dlaczego jest tak niewielu, których umysły mogłyby być bardziej skłonne do posłuszeństwa, ponaglane do skruchy, w porównaniu z tymi, którzy przez Jego zaproszenia z dnia na dzień stają się coraz bardziej zatwardziali? Nasz Pan oświadcza, że ​​głoszenie Ewangelii i cudów przyniosłoby więcej owoców mieszkańcom Niniwy i Sodomy niż w Judei (Mat. 13:13). Jak to się dzieje, że gdyby Bóg chciał, aby wszyscy zostali zbawieni, to nie otwiera drzwi skruchy dla nieszczęśników, którzy chętniej otrzymaliby łaskę? Stąd możemy zobaczyć, że ten fragment zostaje gwałtownie zniekształcony, jeśli wola Boża, o której wspomina prorok, sprzeciwia się Jego odwiecznej radzie, przez którą On oddzielił wybranych od potępionych. 14

„Prawdziwe znaczenie” tego często nadużywanego tekstu, mówi Kalwin, jest takie, że

„prorok… ma na myśli jedynie dać nadzieję na przebaczenie tym, którzy pokutują”. 15

Fikcja, że ​​łaska jest oferowana jednakowo wszystkim

Doktryna Kalwina o powołaniu Ewangelii jest również na pierwszym planie w jego wielkim dziele „Traktat o wiecznym przeznaczeniu Boga”. Krótko przed śmiercią Kalwin napisał to przeciwko Albertusowi Pighiuszowi i Georgiusowi Sycylijczykowi, którzy zaprzeczyli predestynacji i potwierdzili wolną wolę. Pighiusz uczynił łaskę wspólną dla wszystkich ludzi w ofierze zbawienia, chociaż jej skuteczność zależała od woli grzesznika. Kalwin nazywa to „fikcją”.

Fikcja Pighiusza jest dziecinna i absurdalna, kiedy interpretuje łaskę jako dobroć Boga w zaproszeniu wszystkich ludzi do zbawienia, chociaż wszyscy byli straceni w Adamie. Paweł najwyraźniej oddziela tych, którzy byli przedtem znani Bogu od tych, na których Bóg raczył nie patrzeć z miłosierdziem… Pighiusz… mocno trzyma się fikcji, że łaska jest ofiarowana wszystkim jednakowo, ale ostatecznie staje się skuteczna z woli człowieka, tak jak każdy chce to przyjąć. 16

Pighiusz, „ten bezwartościowy człowiek”, pomyślał, aby znaleźć argument przeciwko wybraniu w fakcie, że „Chrystus, Odkupiciel całego świata, nakazał głoszenie Ewangelii wszystkim ludziom, w sposób rozwiązły, ogólnie i bez różnicy”. 17

Kalwin odpowiada:

Chrystus został tak ustanowiony Zbawicielem całego świata, aby mógł zbawić tych, którzy zostali Mu przez Ojca dany z całego świata, aby był życiem wiecznym tych, których jest Głową, i aby mógł przyjąć do udziału wszystkich „błogosławieństw w Nim” [Efez. 1: 3] wszyscy, których Bóg przyjął do Siebie przez swoje niezasłużone niczym upodobanie, aby byli Jego dziedzicami. 18

Łaska Chrystusa w Ewangelii jest przeznaczona i udzielana tylko wybranym:

Cnota i dobrodziejstwa Chrystusa rozciągają się i należą tylko do dzieci Bożych […] Jeśli więc dostrzeżemy i uznamy zasadę, według której doktryna Ewangelii oferuje wszystkim zbawienie, cała święta sprawa zostanie natychmiast rozstrzygnięta. Nie zaprzeczam temu, że Ewangelia ze swej natury jest w stanie zbawić wszystkich. Ale tutaj pojawia się wielkie pytanie: czy Pan Swoją odwieczną radą zarządził zbawienie dla wszystkich ludzi? Jest całkiem oczywiste, że wszyscy ludzie, bez różnicy czy rozróżnienia, są zewnętrznie wezwani lub zaproszeni do pokuty i wiary. Jest równie oczywiste, że ten sam Pośrednik jest przedstawiony wszystkim jako Ten, który jedyniemoże pojednać ich z Ojcem. Ale równie dobrze wiadomo, że żadnej z tych rzeczy nie można zrozumieć ani dostrzec, jak tylko przez wiarę, w wypełnieniu deklaracji Apostoła Pawła, że ​​„Ewangelia jest mocą Bożą ku zbawieniu każdego wierzącego” [Rzym. 1:16]. Czymże więc może być dla innych, jesli nie „wonią śmierci ku śmierci”? jak ten sam Apostoł gdzie indziej z mocą wyraża siebie [2 Kor. 2:16]. 19

Kalwin trzyma się mocno tego, że Ewangelia, która ze swej istoty jest „wonią życia ku życiu” i powinna być dla wszystkich, którzy ją słyszą, staje się „wonią śmierci ku śmierci wśród tych, którzy giną”, którzy w ten sposób pozostają w ciemności i niewiarze, ponieważ „nie objawiło się im ramię Pana”. 20

Kalwin wyjaśnia, że ​​sprzeciwia się nie tylko doktrynie Pighiusza o wolnej woli, ale także jego doktrynie, że Bóg chce, aby wszyscy ludzie zostali zbawieni, a dwie doktryny zawsze i koniecznie występują razem:

Teraz niech Pighiusz się chlubi, jeśli może, że Bóg chce, aby wszyscy ludzie zostali zbawieni. Powyższe argumenty, oparte na Piśmie Świętym, dowodzą, że nawet zewnętrzne głoszenie doktryny zbawienia, które jest znacznie gorsze od oświecenia Duchem, nie zostało uczynione przez Boga wspólnym dla wszystkich ludzi ”. 21

Kalwin potępia Pighiusza za nauczanie, że miłosierdzie Boże rozciąga się na innych niż wybranych:

Potem Pighiusz, jak dzikie zwierzę, które uciekło ze swojej klatki, pędzi naprzód, pokonując wszystkie płoty na swojej drodze, wypowiadając takie uczucia, jak te: „Miłosierdzie Boże jest rozszerzone na wszystkich, bo Bóg chce, aby wszyscy ludzie byli zbawieni; w tym celu stoi i puka do drzwi naszego serca, pragnąc wejść. ” 22

Zgodnie ze standardem Kalwina, jakżeż dobrym, czasy dzisiejsze obfitują w dzikie bestie. Biegają sobie one swobodnie nawet w nominalnie reformowanych kościołach. Dołożymy wszelkich starań, aby zamknąć ich w klatkach i stłumić ich bełkot o łasce Bożej dla wszystkich, i że Bóg pragnie zbawienia wszystkich, oraz że Bóg stoi pokornie żebrząc u drzwi serca grzesznika. Na podstawie nauki z Listu do Rzymian 9 i 11Kalwin odrzuca te „dziecinne sny”. 23 Bóg wybrał Jakuba i odrzucił Ezawa, zanim się urodzili i zanim uczynili cokolwiek dobrego lub złego; Bóg zatwardza, kogo chce, i okazuje miłosierdzie temu, komu chce; „Wybrani to osiągają a reszta została zaślepiona”. 24

Nie ma woli Boga, aby wszystko zbawić

Podobnie jest z obaleniem Georgiusa Sycylijczyka. 25 Georgius argumentował, że powszechne wezwanie do pokuty i wiary wskazuje, że Bóg chciał, aby wszyscy zostali zbawieni. Gdyby Bóg powołał człowieka, aby uwierzył, skoro go potępił, byłoby to ze strony Boga drwiną względem tego człowieka.

Forma, jaką przybiera ten argument dzisiaj, to twierdzenie, że powołanie przez Boga osoby, która wierzy, któej Bóg nie daje łaski i dla której Bóg nie pragnie zbawienia, byłoby zaprzeczeniem powagi wezwania Ewangelii.

Kalwin odpowiada, że ​​przykazanie Boga skierowane do potępionych, aby pokutowali, jest Bożym żądaniem, aby dali Bogu to, co są Mu winni:

„Z pewnością Bóg nie wyrządza ludziom krzywdy, kiedy nie żąda od nich niczego więcej niż to, co naprawdę są Mu winni”. 26

Kalwin chętnie przyznaje, że napomnienia Ewangelii są skierowane zarówno do wybranych, jak i do potępionych, ale utrzymuje, że Boży cel w tych napomnieniach jest inny w przypadku wybranych, a inny w przypadku potępionych. Jeśli chodzi o wybranych, Bóg chce, aby „powrócili do zdrowego rozsądku”, to znaczy zostali zbawieni; jeśli chodzi o potępionych, Bożym celem jest

„aby oszołomieni swoimi nieprawościami mogli przez takie przeszywające apele mogli nabrać poczucia ich strasznego stanu … [i aby] ostatecznie okazali się nieuleczalni”. 27

Kalwin oryginalny „hiper-kalwinista”

A zatem doktryna Kalwina o powołaniu Ewangelii jest taka. Głosząc Ewangelię, Bóg na zewnątrz wzywa wszystkich słuchaczy do upamiętania i wiary, a kościół musi również wzywać wszystkich bezkrytycznie. Boży cel tego powołania jest określony przez Jego wieczną radę dotyczącą predestynacji, wybrania i potępienia, i pozostaje w zgodzie z nimi.

Bóg wzywa wybranych aby ich zbawić i chce wezwać do dzieła potępienia potępionych.

  • Wezwaniu Ewangelii do wybranych towarzyszy wewnętrzne oświecenie Ducha, aby zostali skutecznie pociągnięci do Chrystusa przez wiarę i zostali zbawieni.
    .
  • Wezwanie do potępionych jest Bożym żądaniem, sformułowanym w doskonałej prawości i z najwyższą powagą, aby robili to, co jest ich obowiązkiem. Kiedy Bóg wydaje to polecenie, On odmawia im Ducha, który jako jedyny jest w stanie dać pokutę i wiarę, których Bóg nie jest zobowiązany nikomu dawać, a zamiast tego zatwardza ​​ich w ich niewierze.

Znaleźliśmy teraz dla obrońców wolnej woli propozycję Ewangelii oryginalnego hiperkalwinistę: samego Jana Kalwina. Niech pokażą podstawową chrześcijańską cnotę uczciwości i uznają, że ich pejoratywne zarzuty padają u stup protestanckiego reformatora.

Źródło

Przypisy

1 Jan Kalwin, Instituty , 3.22.10; 2: 221.
2 Tamże , 221–22.
3 Tamże , 222.
4 Tamże , 3.24.1; 2: 240.
5 Tamże .
6 Tamże , 3.24.2; 2: 241.
7 Tamże , 3.24.8; 2: 247.
8 Tamże .
9 Tamże , 3.24.12; 2: 251.
10 Tamże , 3.24.13; 2: 252.
11 Tamże .
12 Tamże .
13 Kalwin zwraca uwagę na wezwanie Pighiusza do 1 Tymoteusza 2:4 i do Ezechiela 18:23 w dziele Kalwin, Kalwinizm Kalwina, 87. Kalwin zwraca szczególną uwagę na odwołanie do 1 Tymoteusza 2:4, że „ten fragment Apostoła został dawno temu przyniesiony naprzód przez Pelagian i wystąpił przeciwko nam z całej siły ”(tamże, 93). Znamienne jest to, że obrońcy wolnej woli odwołują się do tych samych tekstów, do których od zawsze odwoływali się wielcy heretycy w historii Kościoła chrześcijańskiego w obronie fałszywej doktryny powszechnej, nieodpartej łaski przeciwko prawdzie o predestynacji władcy. Szczególna łaska. Kalwin rozważa „zarzut… oparty na kilku fragmentach Pisma Świętego”, czyli Ezechiela 18:23; Mateusza 13:23 ; 1 Tymoteusza 2:4 ; i inni, wbrew doktrynie szczególnej łaski w przepowiadaniu, opartej na predestynacji, w jego Instytutach , 3.24.15-17; 2: 254-58.
14 Kalwin, Instytuty 3.24.15, 2: 254.
15 Tamże .
16 Kalwin, Kalwinizm Kalwina, 39–40.
17 Tamże , 82.
18 Tamże , 82–83.
19 Tamże , 83.
20 Tamże , 86.
21 Tamże , 93.
22 Tamże , 139.
23 Tamże .
24 Tamże , 139–40.
25 Tamże , 144–171.
26 Tamże , 159.
27 Tamże , 160–61.

Zobacz w temacie

Print Friendly, PDF & Email