Doktryna grzechu pierworodnego

Przyczynek dyskusji

Joshua De La Place (1596-1665) był profesorem Akademii w Saumur, W 1631 roku tworzył zespół z Mojżeszem Amyrautem (odpowiedzialnym za herezję hipotetycznego uniwersalnego odkupienia) i Luisem Cappelem (podważał wiarygodność Słowa Bożego). W tak zacnym towarzystwie jego umysł powołał do życia ciekawą doktrynę, mianowicie w dość przebiegły sposób zanegował on grzech pierworodny doktryną pośredniego przypisania:

„Nie jesteśmy winni grzechu Adama; raczej Bóg przypisuje nam winę z powodu obecności w nas deprawacji… Adam zgrzeszył; dlatego wszyscy są zdeprawowani; dlatego wszyscy są winni”- Stanley J. Grenz, Theology for the Community of God

Chrześćijańska pozycja odnośnie grzechu pierworodnego jest następująca:

1. Adam w Edenie reprezentował całą ludzką rasę.
   .
2. Dlatego gdy zgrzeszył, w Adamie zgrzeszyli wszyscy ludzie sami nie popełniając grzechu Adama.
   .
3. Karą, jaką Bóg zsyła na wszystkich ludzi, którzy w Adamie popełnili grzech jest grzeszna natura.
   .
4. Ta grzeszna natura nie jest dziedziczona genetycznie (jak twierdzą rzymscy katolicy).
   .
5. Grzech Adama jest przypisany każdemu od momentu poczęcia i zaliczany tak, jakby to on go popełnił

Niestety rzeczywistość ta odrzucana jest przez wielu teologów, W sposób zakamuflowany pozycja chrześcijańska odrzucana jest także przez niektóych prominentnych teologów Reformowanych poprzez twierdzenie, iż wszystkie nienarodzone dzieci idą do nieba.

W konsekwencji odrzucenie doktryny bezpośredniego przypisania grzechu Adama wszystkim ludziom jest równoznaczne z zanegowaniem doktryny przypisania sprawiedliwości Chrsytusa wybranym do zbawienia.

---

Egzegetyczne studium Listu do Rzymian 5

Miejscem klasycznym dla grzechu pierworodnego jest niewątpliwie piąty rozdział Listu do Rzymian. Berkouwer wyraża jego znaczenie w tych słowach:

„Bez śladu jakiejkolwiek przesady możemy powiedzieć, że cała historia dogmatu grzechu pierworodnego jest zdecydowanie określona przez pytanie, co oznaczają słowa w Rzym. 5:12b.” – Berkouwer, Sin

Uważna egzegeza tego fragmentu pokazuje, że pogląd De La Place’a jest nie do utrzymania.
.

---

 „Wszyscy zgrzeszyli”, a nie „wszyscy są grzeszni”

Po pierwsze, musimy zwrócić uwagę na użycie aorystu w wersecie 12: „Bo wszyscy [zgrzeszyli]”. W języku greckim aoryst jest używany do opisywania „punktowych” działań w historii. Martyn Lloyd-Jones wyjaśnia to w ten sposób:

„Apostoł użył tu czasu aorystycznego, który oddaje ideę aktu dokonanego raz na zawsze w historii, historycznego wydarzenia lub faktu, a nie opisu ogólnego stanu”

Apostoł uczy tutaj, że wszyscy jesteśmy skazani na śmierć (śmierć przeszła na wszystkich ludzi), ponieważ wszyscy zgrzeszyliśmy. Podstawą naszego potępienia nie są przede wszystkim nasze rzeczywiste grzechy, ponieważ nawet niemowlęta umierają, które nie popełniły żadnych osobistych grzechów.

Raczej, podstawą naszego potępienia jest nasz grzech w Adamie, lub grzech Adama jako naszego przedstawiciela. Nauczanie o pośrednim przypisaniu jest takie, że wszyscy jesteśmy skazani na śmierć, ponieważ wszyscy jesteśmy grzeszni. Paweł nie pisze jednak: „Ponieważ wszyscy są grzeszni”, ale „Ponieważ wszyscy zgrzeszyli”.

Herman Hoeksema zauważa podobnie:

„Kiedy Apostoł mówi: 'Śmierć spadła na wszystkich ludzi, ponieważ wszyscy zgrzeszyli’, nie ma na myśli tego, że wszyscy powtarzają grzech Adama” – Herman Hoeksema, Righteous by Faith Alone: A Devotional Commentary on Romans .

Lloyd-Jones wyjaśnia komentarzu do Listu do Rzymian:

„Oczywiście odziedziczyliśmy grzeszną naturę po Adamie; nie ma co do tego wątpliwości. Ale to nie jest to, co nas potępia. Tym, co nas potępia i sprawia, że podlegamy śmierci, jest fakt, że wszyscy zgrzeszyliśmy w Adamie i że wszyscy jesteśmy winni grzechu”

---

 „Jedno” przestępstwo „jednego” człowieka

Po drugie, zauważamy nacisk Apostoła na „jedno przestępstwo” popełnione przez „jednego człowieka” jako podstawę naszego potępienia. Paweł podkreśla ten fakt w całym fragmencie:

Tym jednym człowiekiem jest Adam. Nacisk położony jest na to, co Adam uczynił jako reprezentatywna głowa rodzaju ludzkiego. Gdyby podstawą naszego potępienia nie był jeden przypisany grzech Adama, ale nasza własna zdeprawowana natura, Apostoł nigdy nie użyłby słowa „jeden”. Nasza zdeprawowana natura nie jest „jednym” grzechem, ale wieloma grzechami. Nasza upadła natura jest szambem nieprawości. Jak to ujął Kalwin w swoich Instytutach,

„Umysł człowieka został tak całkowicie oderwany od sprawiedliwości Bożej, że pojmuje, pragnie i podejmuje się tylko tego, co jest bezbożne, przewrotne, nieczyste i haniebne. Serce jest tak przesiąknięte trucizną grzechu, że nie może wydusić z siebie nic poza ohydnym smrodem.” Jan Kalwin, Instytuty 2.5.19

Anthony Hoekema utrzymuje, że,

„W kluczowym fragmencie, na którym opiera się doktryna o przypisaniu winy Adamowi (Rzym. 5:12-21), nie ma żadnej wskazówki, że przypisanie winy grzechu Adama jest pośredniczone przez nasze zepsucie. W wersetach 16 i 18 Paweł wyraźnie stwierdza, że potępienie przyszło na nas z powodu jednego przewinienia Adama, więc mówienie, że to potępienie było oparte na grzesznej deprawacji, w której się urodziliśmy, jest wprowadzaniem do tekstu elementu, którego tam nie ma.”- Anthony A. Hoekema, Created in God’s Image

---

Wielu „uczynionych” grzesznikami

Werset 19 oznajmia, że przez nieposłuszeństwo jednego człowieka wielu zostało „uczynionych” grzesznikami. Język ten jest prawniczy. Czasownik „czynić” w tym tekście nie oznacza „powodować, aby się stali”, ale „stanowić„.

Lloyd-Jones w swoim komentarzu wyjaśnia to znaczenie w ten sposób:

„Słowo przetłumaczone ’stało się’ jest znacznie mocniejsze niż sugeruje to nasze angielskie słowo. Oznacza ono 'postawienie w szeregu’ lub 'umieszczenie w kategorii’, lub 'powołanie do szczególnej klasy’.”

Dodaje on:

„Muszę powtórzyć, że Paweł nie mówi, że zostaliśmy ukonstytuowani jako 'grzeszni”

Ponownie cytujemy za Lloydem-Jonesem:

„Paweł nie mówi, że jeden grzech Adama ma taki skutek, że prowadzi nas do naśladowania przykładu Adama i grzeszenia, a tym samym sprowadzenia na siebie potępienia […]„Nie mówi też, że w wyniku tego jednego grzechu Adama wszyscy odziedziczyliśmy po Adamie grzeszną naturę i z tego powodu Bóg nas potępia […] To, co Apostoł mówi, to że z powodu tego jednego grzechu Adama cała ludzkość jest traktowana jako grzesznicy”

Pink zgadza się:

„Greckie słowo „uczynić” (kathistemi) nigdy nie oznacza dokonania jakiejkolwiek zmiany w osobie lub rzeczy, ale oznacza „wyświęcić, mianować”, „ustanowić” prawnie lub oficjalnie… Zauważmy, że nie jest tu powiedziane, że nieposłuszeństwo Adama czyni nas bezbożnymi. Paweł sięga dalej i wyjaśnia, dlaczego tak powinno być, a mianowicie dlatego, że najpierw zostaliśmy ustanowieni grzesznikami przez przypisanie” Artur Pink, The Doctrine of Human Depravity

John Gill wyjaśnia,

„Nie jest też sensem wyrażenia „uczynieni grzesznikami przez nieposłuszeństwo jednego człowieka”, że potomstwo Adama czerpie z niego zepsutą naturę, przez jego grzech; jest to rzeczywiście prawda, ale nie prawda tego fragmentu… Istnieje różnica pomiędzy byciem „uczynionym” grzesznikiem a „staniem się” grzesznym, jedno dotyczy winy, drugie skażenia natury: Jedno jest wcześniejsze od drugiego i jest jego podstawą; ludzie otrzymują zepsutą naturę od swoich bezpośrednich rodziców, ale nie są uczynieni grzesznikami przez jakikolwiek akt lub akty ich nieposłuszeństwa.”

Robert Haldane w komentarzu do Rzymian pisze,

„Istotne jest, aby zauważyć, że kiedy jest tu powiedziane, że przez nieposłuszeństwo jednego człowieka wielu stało się grzesznikami, nie ma to odniesienia do popełnienia grzechu lub do naszej skłonności do niego z naszego wrodzonego zepsucia. Paweł nie ma na myśli tego, że przez nieposłuszeństwo jednego człowieka wielu zostało zdeprawowanych i uzależnionych od popełniania grzechu, ale że stali się oni winni grzechu… termin „grzesznicy” nie odnosi się do skażenia, zamieszkiwania lub rzeczywistego popełniania grzechu, czy też przekazywania zepsutej natury”

Jest to ważne rozróżnienie. De La Place minimalizuje prawne zwierzchnictwo Adama, ale język Pawła w całym Liście do Rzymian, właśnie dlatego, że traktuje o przypisaniu grzechu Adama z jednej strony i przypisaniu sprawiedliwości Chrystusa z drugiej, jest prawniczy. De La Place, pisze Jenkins

„jest nieugięty w swojej determinacji, by spojrzeć poza nasz status prawny” i różni się od tych, których troską jest „zawsze akcentowanie naszego prawnego związku z Adamem, a nie naszego naturalnego związku ” [109]

W tym przypadku De La Place walczy przeciwko Apostołowi, który podkreśla nasz prawny związek z Adamem i z Chrystusem. Adam jest zarówno naszą naturalną lub organiczną głową, jak i naszą prawną lub reprezentacyjną głową. W Liście do Rzymian 5 na pierwszy plan wysuwa się jednak prawne kierownictwo Adama, a nie organiczna relacja.

---

Adam: „obraz” tego, który ma przyjść

Słowo przetłumaczone jako „obraz„ w Liście do Rzymian 5:14 to „typ”. Pink wykrzykuje nieścisłość tego słowa dla opisania relacji między Adamem i Chrystusem: pod wieloma względami Adam i Chrystus są dokładnymi przeciwieństwami:

To jest naprawdę zdumiewające stwierdzenie. Występując w takim kontekście jest ono naprawdę zdumiewające i powinno od razu przykuć naszą uwagę. Z jaką dokładnością i słusznością można by powiedzieć, że ojciec naszego upadłego rodzaju ludzkiego był zapowiedzią Pana Jezusa?

• Adam, gdy był kuszony, uległ i został pokonany;
• Chrystus, gdy był kuszony, oparł się i go pokonał.
• Ten pierwszy został przeklęty przez Boga,
• ten drugi był przez Niego uznany za tego, w którym On miał upodobanie.
• Jeden jest źródłem grzechu i korupcji dla całego jego potomstwa,
• ale drugi jest źródłem świętości dla wszystkich Jego ludu.
• Przez Adama przyszło potępienie,
• przez Chrystusa przychodzi zbawienie.

Tak więc są oni tak odlegli od siebie jak bieguny. W czym zatem Adam był „obrazem” nadchodzącego Odkupiciela?

To, że Adam był typem Chrystusa oznacza, że w pewnym unikalnym sensie Adam był podobny do Jezusa Chrystusa. Aby zrozumieć List do Rzymian 5, musimy dokładnie określić, na czym polega to podobieństwo.

• Zarówno Adam, jak i Chrystus są głowami swoich ludów:
  .
• Adam całego rodzaju ludzkiego, a Chrystus swego wybranego Kościoła.
  .
• Ale chociaż prawdą jest, że Adam jest organiczną głową rodzaju ludzkiego, to jednak to samo nie nie jest prawdą w przypadku Chrystusa.

Jest tylko jeden sposób, w jaki zwierzchnictwo Adama typizuje zwierzchnictwo Chrystusa. Obaj są głowami prawnymi, federalnymi lub reprezentacyjnymi. Ponownie widzimy, że bagatelizowanie przez De La Place’a federalnego przywództwa Adama prowadzi go do oddalenia się od prawdziwego znaczenia Listu do Rzymian 5.

Pink wyjaśnia ten typ w następujący sposób:

„Z całego kontekstu jasno wynika, że Adam był typem Pana Jezusa, jako federalnej głowy i prawnego przedstawiciela innych, w oficjalnym stanowisku, które zajmował. Jeżeli uważnie przeczytamy List do Rzymian 5:12-19, to zobaczymy, że fakt, który jest tam najbardziej widoczny, to fakt, że jeden działał w imieniu wielu, jeden miał wpływ na losy wielu. To, co zrobił jeden, staje się podstawą prawną tego, co spotyka wielu” [111].

Herman Hoeksema pisze:

„Adam był figurą Chrystusa. Obaj byli prawnie reprezentatywnymi głowami ciała korporacyjnego. W tym sensie Adam był figurą Chrystusa. „ [112]

Zgadza się z tym Haldane,

„Podobieństwo, ze względu na które Adam jest uważany za typ Chrystusa, polega na tym, że Adam przekazał tym, których reprezentował, to, co należało do niego, i że Chrystus również przekazał tym, których reprezentuje, to, co należało do Niego”.

Pamiętajmy o temacie i celu księgi Rzymian. Paweł przedstawia wielką naukę o usprawiedliwieniu przez przypisaną sprawiedliwość Jezusa Chrystusa, otrzymaną jedynie przez wiarę. To wyjaśnia, dlaczego w środku piątego rozdziału Paweł porusza temat upadku Adama, kilka rozdziałów po tym, jak obszernie wyjaśnił całkowitą deprawację człowieka. W jaki sposób List do Rzymian 5 pomaga wyjaśnić prawdę o łaskawym usprawiedliwieniu, którą Paweł objaśnia w liście?

Pink wyjaśnia,

„Wykazuje on, że Adam był „figurą” Chrystusa (5:14), że jeden utrzymywał analogiczny stosunek do swojej rasy, jak drugi do swojego potomstwa, że każdy z nich działał jak jeden za wielu, i że dlatego ewangeliczna zasada przypisania (sprawiedliwość Chrystusa zaliczona na konto wierzącego) nie jest nowością, ale jest identyczna z tą, na której Bóg działał od początku” – Arthur Pink, The Doctrine of Human Depravity,

---

Jak… tak też

Dla właściwego zrozumienia Listu do Rzymian 5 niezwykle ważne jest, aby dostrzec nie tylko typologię, ale i dokładną paralelę pomiędzy Adamem a Chrystusem. Natchniony Apostoł wielokrotnie  używa takich zwrotów jak:

Jeżeli źle zinterpretujemy sposób, przez który staliśmy się winni grzechu Adama, będziemy również odpowiedzialni za błędną interpretację sposobu, przez który staliśmy się sprawiedliwymi w Chrystusie. Przypisanie grzechu Adama i przypisanie sprawiedliwości Chrystusa są ściśle powiązane w tej części Pisma Świętego. Wielu teologów słusznie podkreśla znaczenie właściwej interpretacji tej paraleli. Lloyd-Jones podsumowuje nauczanie całego rozdziału w ten sposób:

„Oto paralela. Z jednej strony grzech Adama jest nam przypisany; z drugiej strony sprawiedliwość Chrystusa jest nam przypisana. Ale musisz zachować tę równoległość.[…] Tak jak zostaliśmy uznani za grzeszników z powodu jednego grzechu Adama i bez żadnego działania z naszej strony, tak też zostaliśmy uznani za sprawiedliwych całkowicie i wyłącznie z powodu posłuszeństwa Chrystusa”

Pink pisze,

„To, że „wszyscy zgrzeszyli” nie może oznaczać wszystkich ich osobistych przewinień jest jasne, ponieważ oczywistym zamiarem Rzymian 5:12 jest pokazanie, że grzech Adama jest przyczyną śmierci; ponieważ śmierć fizyczna (część zapłaty za grzech) jest o wiele bardziej rozległa niż osobiste przewinienie – jak wynika z tak wielu umierających w niemowlęctwie – i ponieważ taka interpretacja zniszczyłaby analogię między Adamem a Tym, którego był „obrazem” i doprowadziłaby do tego porównania: jak ludzie umierają, ponieważ grzeszą osobiście, tak wszyscy zarabiają na życie wieczne, ponieważ są osobiście sprawiedliwi! Równie oczywiste jest to, że „wszyscy zgrzeszyli” nie może oznaczać, że śmierć przychodzi na wszystkich ludzi, ponieważ są oni zdeprawowani, ponieważ to również kłóciłoby się z zakresem całego fragmentu. Jeśli nasza subiektywna grzeszność jest podstawą naszego potępienia, to nasza subiektywna świętość (a nie zasługi Chrystusa) jest podstawą naszego usprawiedliwienia. Byłoby to również sprzeczne z dobitnym stwierdzeniem wersetu 18: „Przez przestępstwo jednego sądu przyszło na wszystkich ludzi potępienie„. Dlatego jesteśmy zmuszeni rozumieć „wszyscy zgrzeszyli” z wersetu 12 jako oznaczające, że wszyscy zgrzeszyli w Adamie.”

Charles Hodge informuje nas, że taki jest konsensus wśród teologów:

„Wszyscy teologowie, Reformowani i Luterańscy, przyznają, że w przypisaniu grzechu Adama nam, naszych grzechów Chrystusowi i sprawiedliwości Chrystusa wierzącym, natura przypisania jest taka sama, tak że jeden przypadek ilustruje pozostałe. […] Paralela jest zniszczona, doktryna i argumentacja Apostoła są obalone, jeśli zaprzecza się, że grzech Adama, jako poprzedzający jakikolwiek nasz grzech lub grzeszność, jest podstawą naszego potępienia.” – Charles Hodge, Systematic Theology, vol. 2

Turretin zgadza się z tym:

„W Chrystusie zostaliśmy ustanowieni sprawiedliwymi przez przypisanie sprawiedliwości Chrystusa; dlatego w Adamie zostaliśmy uczynieni grzesznikami przez przypisanie jego grzechu; w przeciwnym razie porównanie jest zniszczone” – Francis Turretin, Instytuty vol. 1.

Haldane w komentarzu do Rzymian pisze:

„Te dwie doktryny o przypisaniu grzechu i sprawiedliwości, które są nauczane w całym Piśmie Świętym, są przedstawione w sposób tak jasny, że bez sprzeciwiania się oczywistemu znaczeniu tych słów, nie mogą być kwestionowane. Nie można sobie wyobrazić, w jaki sposób ludzie mogliby stać się grzesznikami przez nieposłuszeństwo Adama lub sprawiedliwymi przez posłuszeństwo Jezusa Chrystusa w jakimkolwiek stopniu, jeśli nie przyzna się prawdy doktrynie o przypisaniu grzechu pierwszemu i sprawiedliwości drugiemu.” 

---

Zobacz w temacie

• Doktryna podwójnego przypisania
• Czy wszyscy pójdą do nieba?
• Nienarodzone dzieci i osoby pozbawione zdolności rozeznawania
  .
• Grzech pierworodny
• Doktryna grzechu pierworodnego
• Kontrowersja wokół grzechu pierworodnego
• Fundamentaliści i „niezniszczalna” Krew Chrystusa, część 3