Spis treści
Istota zagadnienia
Jeśli ktoś twierdzi, że posiada ponadnaturalny dar duchowy, który jednakże nie odpowiada biblijnym standardom praktykuje fałszywy dar. Taka osoba według Pisma Świętego chwali się sfabrykowaną podróbką, czego konsekwencją jest określone przez Pismo Święte wieczne zatracenie dla osoby samozwiedzionej. Jest to zatem sprawa niebagatelna.
Przysłów 25:14 Człowiek, który się chlubi zmyślonym darem, jest jak chmury i wiatr bez deszczu.
.
Judy 1:12 Oni są zakałami na waszych ucztach braterskich, którzy z wami bez bojaźni ucztują, pasąc samych siebie. Są to bezwodne chmury wiatrami unoszone; drzewa zwiędłe, bez owoców, dwukrotnie obumarłe i wykorzenione;
.
2 Piotra 2:17 Oni są źródłami bez wody, obłokami pędzonymi przez wicher, dla których mroki ciemności zachowane są na wieki.
Tematem rozważania będzie dar języków, lepszym określeniem będzie jednak dar zagranicznych języków.
Definicja językowa
Jak zauważa kontynualista Wayne Grudem,
Należy powiedzieć na wstępie, że greckie słowo „glossa” tłumaczone jako „język” używane jest nie tylko w znaczeniu fizycznego języka w ustach, lecz także w znaczeniu mowy.
.
We fragmentach Nowego Testamentu, gdzie rozważane jest “mówienie językami”, chodzi z pewnością o mowę. Jest niefortunnym, że angielskie tłumaczenia używają frazy „mówić na językach”, która nie jest normalnie używana w języku angielskim, a która wyraża dziwne przeżycie, coś całkowicie obcego dla zwykłego życia ludzkiego. Lecz gdyby angielskie tłumaczenia używały wyrażenia – „mówienie zagranicznymi językami“ dałoby to czytelnikowi zrozumienie dużo bliższe temu, jakie mieli w I wieku grekojęzyczni czytelnicy słyszący to wyrażenie gdy czytali je w Dziejach czy w 1 Koryntian.
Prawdziwe, zrozumiałe języki
Co zatem mamy myśleć o darze języków? Gdy rozważamy historię kościoła, dowiadujemy się, że dar języków był jednogłośnie uznawany za ponadnaturalną zdolność mówienia rzeczywistą formą zagranicznych języków, których mówiący się nie uczył.
.
Świadectwo wczesnego Kościoła
We wczesnym kościele Pisma Ireneusza, Hipolita, Grzegorza z Nazjanzu, Ambrożego, Chryzostoma, Augustyna, Leona i wielu innych potwierdza ten termin.
.
Grzegorz z Nazjanzu (329-390) napisał:
Oni mówili zagranicznymi językami, a nie ojczystymi; i cud to był wielki, język używany przez osoby, które się go nie uczyły. I znak to był dla tych, co nie wierzyli, a nie dla tych co wierzyli, aby można oskarżyć niewierzących , jak jest napisane „Przez ludzi obcych języków i przez usta obcych będę mówić do tego ludu, ale i tak mnie nie usłuchają, mówi Pan (Izaj. 28:11, 1 Kor. 14:21)” – (The Oration on Penttecost, 15-17)
Jan Chryzostom (344-407) mówi co następuje:
I tak jak w czasie budowy wieży (Babel) jeden język został podzielony na wiele; tak też wiele języków często spotykało się w jednym mężu, i ta sama osoba dyskutowała tak po persku jak po rzymsku i hindusku, i wielu innych językach, Duch brzmiący w nim: a dar był zwany darem języków, ponieważ mógł on mówić naraz różnymi zagranicznymi językami – (Homilia o 1 Koryntian, 35.1)
Augustyn (354-430) pisze:
W najwcześniejszych czasach, Duch Święty zstępował na tych, którzy uwierzyli: i mówili zagranicznymi językami, których się nie uczyli, „tak, jak im Duch poddawał.” Były to znaki przeznaczone na tamten czas. Było bowiem niezbędnym tam aby był to znak Ducha Świętego we wszystkich językach, aby ukazać, że Ewangelia Boża miała biec przez wszystkie języki na całej ziemi.– (Homilia o Pierwszym Liście Jana, 6.10)
Dochodząc do tej konkluzji, Ojcowie zrównywali dar języków z Dziejów 2 z darem języków z 1 Koryntian 12-14. Naciskali na to, że w obu miejscach dar polegał na zdolności mówienia autentycznymi zagranicznymi językami.
.
Czas reformacji
Reformatorzy w ten sam sposób traktowali dar języków jako ponadnaturalną zdolność mówienia rzeczywistymi zagranicznymi językami. Przykładem może być cytat Jana Kalwina (o 1 Kor. 12:10):
.
Jan Kalwin:
(mówiący językami) byli, w wielu przypadkach, niezaznajomieni z językiem narodu, z którym mieli pracować. Interpretatorzy tłumaczyli zagraniczne języki na języki ojczyste. Te zdolności nie uzyskiwali oni w tamtym czasie przez pracę czy naukę, ale były im dawane w posiadanie przez cudowne objawienie Ducha. – (Komentarz do 1 Koryntian)
Do imion reformatorów możemy dodać imiona purytan i imiona teologów jak Jonathan Edwards, Charles Hodge, Charles Spurgeon, B. B. Warfield i wielu innych.
Pozycja Parhama
Nawet Charles Fox Parham, twórca współczesnego ruchu zielonoświątkowego był całkowicie przekonany, że biblijny dar języków był w rzeczywistości darem zagranicznych języków. To jest ponadnaturalną zdolnością mówienia poprzednio nieuczonym językiem. Gdy on i jego studenci początkowo doświadczyli współczesnego „daru języków” myśleli, że są to prawdziwe ludzkie języki. Parham stwierdził to wyraźnie w wielu gazetach tamtych czasów:
.
The Topeka State Journal:
„Pan da nam moc przemawiania i rozmawiania z ludźmi różnych narodów bez potrzeby uczenia się tej mowy w szkołach.”
The Kansas City Times:
„Częścią naszej pracy będzie nauczyć kościół o bezużyteczności spędzania lat na przygotowywaniu misjonarzy do pracy w zagranicznych krajach bo wszystko co muszą zrobić to prosić Boga o moc”..
The Havaian Gazette:
„Nie ma wątpliwości, że w swoim czasie zostanie im przyznany „dar języków” jeśli są godni i będą szukać go w wierze, będąc przekonanym, że przez to będą w stanie rozmawiać z ludźmi do których wybiorą się aby wśród nich pracować w ich własnym języku, co będzie oczywiście nieocenioną zaletą. Studenci Koledżu Bethel nie muszą uczyć się języków w stary sposób, zostaną im one przyznane w sposób ponadnaturalny… (czyniąc ich) zdolnymi do konwersacji z Hiszpanami, Włochami, Czechami, Węgrami, Niemcami i Francuzami w ich własnych językach. Nie mam wątpliwości, że rozmaite dialekty ludów z Indii a nawet języki dzikusów z Afryki będą otrzymywane w ten sam sposób w czasie naszych spotkań. Spodziewam się, że nasze zgromadzenie będzie najbardziej doniosłym od czasów Pięćdziesiątnicy.”
Prawodpodobnie myślicie teraz: chciałbym teraz mieć ten dar. Wiem, że niektórzy z was uczą się obcych języków.
.
Całkowita porażka
Parham i jego studenci byli przekonani przez ich studium Nowego Testamentu, że dar języków był cudowną zdolnością mówienia ludzkimi zagranicznymi językami, których nigdy się nie uczyli. Powstał jednak jeden wielki problem. Języki Parhama i jego studentów szybko okazały się czymś innym niż autentyczne zagraniczne języki.
.
Jack Hayford i David Moore:
„Niestety idea ksenoglossaliów językowych (tj. zagranicznych języków) okazała się później wstydliwą porażką gdy zielonoświątkowi pracownicy wyjechali na pola misyjne z ich darem języków i odkryli, że ich słuchacze nie rozumieli ich.” .
Robert Mapes Anderson:
„S. C. Todd z Biblijnego Stowarzyszenia Misyjnego sprawdził osiemnastu zielonoświątkowców, którzy wyjechali do Japoni, Chin i Indii, spodziewając się nauczać tubylców w tych krajach w ich własnych językach lecz odkrył, że sami przyznali iż w ani jednym przypadku nie byli w stanie tego robić. Gdy ci i inni misjonarze wrócili z rozczarowaniem i porażką, zielnoświątkowcy zostali zmuszeni do zmiany ich pierwotnego poglądu na mówienie językami.”
A.E. Seddon
„Misjonarz S. C. Todd, ze Stowarzyszenia Biblijnych Misjonarzy, osobiście przeprowadził śledztwa w trzech misjach i pośród czterech grup ludzi o dobrych intencjach lecz zwiedzionych, którzy wyjechali z USA do Japonii, Chin i do Indii spodziewając się nauczać tubylców z tych krajów w ich własnych językach; jednak w żadnym przypadku nie udało im się. W rzeczywistości potrzebowali tłumacza pomagającego im nawet w najbardziej pospolitych czynnościach życiowych. Niektórzy z nich wpadli w skrajną nędzę, zostali zdani na łaskę ich tamtejszych chrześcijańskich braci i stali się bezradni jak dzieci. W niektórych przypadkach pojawiło się zagrożenie utraty wiary w to, co ponadnaturalne w religii oraz wstąpienie na drogę niewiary i grzechu”.
Pisemny kompromitujący dowód
Warto odnotować, że pierwsi zielonoświątkowcy nie tylko „mówli na językch” ale też „pisali na językach.” Agnes Osmund, której przypisuje się bycie pierwszą osobą „mówiącą na językach” 1 stycznia 1901 roku rzekomo miała mówić po chińsku, opublikowała kilka jej „pisań na językach” w lokalnych gazetach. Oto przykład jej „języka chińskiego”.
Nie trzeba znać chińskiego żeby zobaczyć, że to nie był chińśki.
.
Zmiana zielonoświątkowej teologii
Gdy stało się oczywistym, że zielonoświątkowe „mówienie na językach” nie jest mówieniem ludzkimi językami cały ruch musiał stawić czoła interesującemu dylematowi. Mogli podtrzymać ich egzegetyczne zrozumienie języków, które mówiło, że to mają być prawdziwe zagraniczne języki lub trzymać się ich zrozumieniu języków na podstawie doświadczenia i radykalnie zmienić egzegezę, co właśnie uczynili.
Prowadzony przez doświadczenia współczesny ruch zielnoświątkowy został zmuszony do przedefiniowania daru zagranicznych języków tak, aby znaczył coś innego niż ludzkie zagraniczne języki. Musieli to uczynić ponieważ, mówiąc szczerze, współczesny charyzmatyczny dar języków nie jest mową w autentycznych zagranicznych językach. I tak nowe charyzmatyczne zrozumienie natury daru języków wyłoniło się z XX wiecznego ruchu zielnoświątkowego.
.
Brak dowodów
Aby być sprawiedliwym współcześni charyzmatycy i kontynualiści uznają możliwość, że języki czasem mogą być zagranicznymi językami. Wskazują na niepotwierdzony dowód starają się potwierdzić, że wa rzadkich przypadkach współczesny charyzmatyk może mówić ludzkim jęzkiem. Lecz te niepotwierdzone przypadki upadają w świetle dowodów.
Carson:
„Współczesne języki są leksykalnie niekomunikatywne i jest tylko kilka przypadków zgłoszonych współczesnych ksenoglossalii (mówienia zagranicznymi językami), a i one są słabo udokumentowane, tak że nie można na nich polegać”
Gdy profesjonalny lingwiści studiują współczesne glossolalia, są całkowicie przekonani, że dzisiejsze języki nie mają nic wspólnego z prawdziwymi ludzkimi językami. Po latach szeroko zakrojonych badań William Samarin napisał:
.
William Samarin:
„Glossolalia składają się ze strumieni bezsensownych sylab utworzonych z dźwięków wybranych spośród tych, które są znane mówiącemu i zostają złożone mniej lub bardziej przypadkowo. Mówiący kontroluje rytm, głośność, prędkość i modulację tej mowy tak, że dźwięki pojawiają się jako pseudo-język – w formie słów i zdań. Glossolalia jest tworem językopodobnym ponieważ mówiący podświadomie chce aby była językopodobna. Jednak pomimo powierzchownych podobieństw glossolalia w swej istocie nie jest językiem.”
Encyklopedia Psychologii i Religii:
„Glossolalia nie jest ludzkim językiem i nie może być tłumaczona ani badana tak, jak ludzki język.”
Sedno rozważania – jaka jest prawda Biblijna?
To prowadzi nas do sedna naszego rozważania. Czy kościół historycznie miał rację wnioskując, że dar języków w Nowym Testamencie był ponadnaturalną zdolnością mówienia autentycznymi formami zagranicznych języków wcześniej nieznanymi mówiącemu lub czy to współcześni charyzmatycy mają rację wnioskując, że dar języków jest czymś innym niż zrozumiałe ludzkie języki?
W celu skupienia naszej dyskusji na tym zagadnieniu należy rozważyć argumenty jakie stawia kontynualistyczny autor Sam Storms w jego książce z 2012 roku „The Beginners Guide to Spiritual Gifts”(Przewodnik po Darach Duchowych dla Początkujących). Storms pisze dokładnie o tym, co będzie dziś rozważane.
.
Sam Storms:
„Czy języki to ludzka mowa? To kluczowe pytanie dla tych, którzy twierdzą, że dar języków został wstrzymany i nie jest na dzisiaj. Ich rozumowanie jest całkiem proste:
.
a) wszystkie języki w Nowym Testamencie były identyfikowane jako ludzkie języki
b) żaden język dzisiaj nie jest ludzkim językiem dlatego też
c) języki nie są darem udzielanym kościołowi przez Ducha Świętego”
Cesacjonizm a kontynualizm
Pomijając kilka szczegółów możemy zaakceptować to jako przyzwoitą prezentację naszej pozycji cesacjonistycznej. Jednak dla kontrastu Storms jest przekonany, że języki nie muszą być ludzkimi zagranicznymi językami, w rzeczywistośći to założenie jest kluczowe w tym przypadku. Ponieważ jeśli nie byłby w stanie udowodnić istnienia nie-ludzkiej, nieprzetłumaczalnej formy języków to współczesna charyzmatyczna doktryna zostałaby szybko puszczona z dymem.
Aby ugrutnować swoją doktrynę Storms przedstawia kilka argumentów. Są to argumenty typowe dla innych kontynualistów dlatego reprezentują charyzmatyczną pozycję. Zajmiemy się sześcioma głównymi argumentami.
.
Różne rodzaje języków
Pozycja zielonoświątkowców
Manifestacje języków opisane w Dziejach 2 to nie jedyny rodzaj języków opisanych w Nowym Testamencie. 1 Koryntian 14 stwierdza o różnych rodzajach języków.
.
Sam Storms:
„Dzieje 2 to jedyny tekst Nowego Testamentu, gdzie przemawianie w językach polega na mówieniu zagranicznymi językami znanymi rozmówcom. To ważny tekst, nie istnieje jednak żaden powód aby zakładać, że Dzieje 2 a nie 1 Koryntian 14, jest standardem którym należy osądzać wszystkie wystąpienia mowy na językach.”
Inny kontynualista wypowiada się w podobnym tonie
.
Adrian Warnock:
„Jedną rzeczą, co do której większość z nas się zgadza to różne rodzaje języków… Myślę że można powiedzieć, iż języki z 1 Koryntian są różne od tych w Dziejach 2. Sam Paweł mówił różnymi rodzajami języków” (1 Kor. 12:10). .
Refutacja
Nie ma wątpliwości, że języki z Dziejów 2 były autentyczną ludzką zagraniczną mową. Nie ma tutaj żadnej dyskusji między cesacjonistami i kontynualistami. Łukasz w Dziejach 2:4 stwierdza:
Dzieje 2:4 I wszyscy zostali napełnieni Duchem Świętym, i zaczęli mówić innymi językami, tak jak im Duch pozwalał mówić.
Dalej w wersach 9-11 Łukasz podaje listę 16 różnych języków i dialektów, jakimi mówiono. Tak więc wszystkie strony zgadzają się, że języki z dnia Pięćdziesiątnicy były prawdziwymi ludzkimi językami.
To dlatego kontynualiści domagają się uznania, że języki w 1 Koryntian 12 do 14 muszą reprezentować inną kategorię języków – aby pasowało to do ich współczesnego doświadczenia.
Ale czy Biblijne dowody zezwalają na tego rodzaju rozróżnienie? Z pewnością nie. Poniżej siedem obserwacji wynikających z tekstu wskazujących na to, że dar języków opisany w Dziejach jest dokładnie taki sam jak dar języków opisany w 1 Koryntian 12-14.
.
Ta sama terminologia:
Zarówno w Dziejach jak w 1 Koryntian 12-14 do opisania daru języków zostały te same słowa. Tak Łukasz jak Paweł powtarzają opisy zjawiska używając kombinacji słów „laleo” (przemawiać) i„glossa” (języki). Łukasz użył ich 4 razy, Paweł 13 w celu opisania tego daru.
Dzieje Apostolskie | 1 Koryntian |
2:4 i zaczęli mówić innymi językami λαλέω laleo – mówić |
12:10 innemu różne rodzaje języków, a innemu tłumaczenie języków
ἕτερος heteros – obcy, zagraniczny |
12:28 różne języki
γένος genos – naród, rodzina |
|
13:1 Choćbym mówił językami
λαλέω laleo – mówić |
|
13:8 choć języki, ustaną
γλῶσσα glossa – język narodu |
|
2:11 słyszymy ich głoszących w naszych językach λαλέω laleo – mówić |
14:2 Ten bowiem, kto mówi językiem
λαλέω laleo – mówić |
14:4 Kto mówi językiem
λαλέω laleo – mówić |
|
14:5 A chciałbym, żebyście wszyscy mówili językami … Większy bowiem jest ten, kto prorokuje, niż ten, kto mówi językami, chyba że tłumaczy
λαλέω laleo – mówić |
|
14:9 jeśli nie wypowiecie językiem jasno znaczących słów, jakże ktoś zrozumie, co się mówi λαλέω laleo – mówić |
|
10:46 słyszeli ich bowiem mówiących językami λαλέω laleo – mówić |
14:13 kto mówi językiem, niech się modli, aby ktoś mógł tłumaczyć λαλέω laleo – mówić |
14:18 mówię językami więcej niż wy wszyscy
λαλέω laleo – mówić |
|
14:19 wolę powiedzieć pięć słów zrozumiałych, aby i innych nauczyć, niż dziesięć tysięcy słów językiem
λόγος logos – słowo, mowa |
|
19:6 i mówili językami λαλέω laleo – mówić |
14:21 Przez ludzi obcych języków i przez usta obcych będę mówić
ἑτερόγλωσσος heteroglóssos – zagraniczny język, od słów |
14:22 Dlatego języki są znakiem nie dla wierzących
γλῶσσα glossa – język narodu |
|
14:23 wszyscy mówią językami
λαλέω laleo – mówić |
|
14:27 Jeśli ktoś mówi językami… jeden niech tłumaczy
λαλέω laleo – mówić |
|
14:39 nie zabraniajcie mówić językami
λαλέω laleo – mówić |
.
Ten sam opis (jako zagraniczne języki):
Zarówno w Dziejach jak i w 1 Kor. 12-14 dar języków jest bezpośrednio powiązany z zagranicznymi językami. W Dziejach 2 z pewnością mamy do czynienia z zagranicznymi językami. W 1 Kor. 14:10-11 Paweł kojarzy języki z „wieloma rodzajami języków na świecie.”
1 Kor. 14:10-11 10 Na świecie jest zapewne mnóstwo różnych języków i żaden z nich nie jest bez znaczenia. 11 Jeśli więc nie będę rozumiał znaczenia języka, będę cudzoziemcem dla tego, kto mówi, a ten, kto mówi, będzie cudzoziemcem dla mnie.
Ponadto w 1 Kor. 14:21 Paweł referuje do Izajasza 28:11-12 wspierając koncepcję zagranicznych języków, jaką miał na myśli.
1 Kor. 14:21 W prawie jest napisane: Przez ludzi obcych języków i przez usta obcych będę mówić do tego ludu, ale i tak mnie nie usłuchają, mówi Pan.
.
ἑτερόγλωσσος heteroglóssos – zagraniczny język, od słów
ἕτερος heteros – obcy, zagraniczny
γλῶσσα glossa – język narodu
λαλέω laleo – mówić .
Izaj. 28:11-12 A wszakże jakoby zagraniczną mową, i językiem obcym mówił do ludu twego. … ale oni nie chcieli słuchać.
.
לַעֲגֵי laeg – zagraniczny
דָּבַר dabar – mówić
אַחֵר acher – zagraniczny, obcy, inny
לָשׁוֹן lashon – słowo, język
Możemy również dodać, że dar interpretacji czy też przekładania / tłumaczenia wspiera myśl, że języki w 1 Koryntian były prawdziwymi i autentycznymi ludzkimi zagranicznymi językami.
Norman Geisler:
„Fakt, że języki o których Paweł mówił w 1 Koryntian mogły być „przekładane” ukazuje że chodziło o języki mające znaczenie. W innym przypadku nie byłby to „przekład” lecz tworzenie znaczenia. Zatem dar interpretacji (1 Kor. 12:30, 1 Kor. 14:5, 1 Kor. 14:13) wspiera fakt, że języki były rzeczywistymi językami, które mogły być przekładane dla dobra wszystkich tym właśnie darem tłumaczenia.”
To samo źródło (Duch Święty):
Zarówno w Dziejach jak i 1 Koryntian 12-14 dar języków był dany przez Ducha Świętego
Dzieje Apostolskie | 1 Koryntian |
2:4 I wszyscy zostali napełnieni Duchem Świętym, i zaczęli mówić innymi językami, tak jak im Duch pozwalał mówić. | 12:1 A co do duchowych darów, bracia, nie chcę, żebyście byli w niewiedzy. |
2:18 Nawet na moje sługi i służebnice wyleję w tych dniach z mego Ducha i będą prorokować. | 12:4 A różne są dary, lecz ten sam Duch. |
10:44-46 44 A gdy jeszcze Piotr mówił te słowa, Duch Święty zstąpił na wszystkich słuchających tej mowy. I zdziwili się …że dar Ducha Świętego został wylany także na pogan. Słyszeli ich bowiem mówiących językami | 12:7 A każdemu jest dany przejaw Ducha dla wspólnego pożytku. |
19:6 A kiedy Paweł położył na nich ręce, zstąpił na nich Duch Święty i mówili językami, i prorokowali. | 12:11 A to wszystko sprawia jeden i ten sam Duch, udzielając każdemu z osobna, jak chce. |
Cudowne języki w Dziejach są bezpośrednio związane z działaniem Ducha Świętego i były dowodem daru Ducha Świętego według Dziejów 10:45. Tak jak w Dziejach, dar języków w 1 Koryntian był bezpośrednio związany z działaniem Ducha Świętego i był manifestacją Ducha Świętego według 1 Kor. 12:7.
W obu miejscach mówienie językami było dowodem „darowania” Ducha Świętego (Dzieje 10:45, 1 Kor. 12:7)
Dzieje Apostolskie | 1 Koryntian |
10:45 I zdziwili się ci wierzący pochodzący z obrzezania, którzy przyszli z Piotrem, że dar Ducha Świętego został wylany także na pogan. | 12:7 A każdemu jest dany przejaw Ducha dla wspólnego pożytku. |
.
Ci sami odbiorcy (Apostołowie i nie-Apostołowie):
Tak w Dziejach jak i w 1 Korytian 12-14 dar języków był doświadczony zarówno przez Apostołów jak i nie-Apostołów. W dniu Pięćdziesiątnicy objął wszystkich zgromadzonych w Wieczerniku (Dzieje 2:1, 4). Z pewnością Apostołowie w Dziejach 2, lecz wierzę, że wszyscy ze 120 zgromadzonych w Wieczerniku, otrzymali dar języków zgodnie z Dziejami 2:3-4
Dzieje Apostolskie | 1 Koryntian |
Apostołowie mówią językami
2:4 I wszyscy zostali napełnieni Duchem Świętym, i zaczęli mówić innymi językami, tak jak im Duch pozwalał mówić. 1:14 Piotr i Jakub, Jan i Andrzej, Filip i Tomasz, Bartłomiej i Mateusz, Jakub, syn Alfeusza, i Szymon Zelota oraz Juda, brat Jakuba. |
Apostoł Paweł mówi językami
14:18 mówię językami więcej niż wy wszyscy |
Nie-Apostołowie mówią językami
2:4 I wszyscy zostali napełnieni Duchem Świętym, i zaczęli mówić innymi językami, tak jak im Duch pozwalał mówić. 1:15 było zgromadzonych około stu dwudziestu osób |
Członkowie kongregacji, czyli nie-Apostołowie mówią językami 14:27 Jeśli ktoś mówi językami, niech to czyni dwóch albo najwięcej trzech, i to po kolei, a jeden niech tłumaczy. |
Następnie w Dziejach 10 mamy Korneliusza, a w Dziejach 19 mamy uczniów Jana Chrzciciela. A według Dziejów 11 i Dziejów 15 Piotr stwierdza, że doświadzcenie Korneliusza było dokładnie tym samym jak to, czego doświadczono w dniu Pięćdziesiątnicy.
Miejsce | Rodzaj języków |
Dzieje 2:4 I wszyscy zostali napełnieni Duchem Świętym, i zaczęli mówić innymi językami,
Dzieje 2:8 Jak to jest, że każdy z nas słyszy swój własny język ojczysty? |
Początek: Zagraniczne ludzkie, zrozumiałe, przetłumaczalne |
Dzieje 11:15 zstąpił na nich Duch Święty, tak jak na nas na początku. | Drugie wystąpienie: tak samo jak na początku czyli zagraniczne ludzkie, zrozumiałe, przetłumaczalne |
Dzieje 15:8 A Bóg, który zna serca, wydał im świadectwo, dając im Ducha Świętego, tak samo jak nam. | Drugie wystąpienie: udzielenie Ducha tak samo jak na początku czyli zagraniczne ludzkie, zrozumiałe, przetłumaczalne |
Dzieje 19:6 zstąpił na nich Duch Święty i mówili językami, | Trzecie wystąpienie: fraza „zstąpił Duch Święty”identyczna z tą w Dziejach 11:15; fraza „mówili językami” identyczna z tą w Dziejach 2:4, czyli zagraniczne ludzkie, zrozumiałe, przetłumaczalne |
W 1 Kor. 14 widzimy Apostoła Pawła mówiącego językami (14:8) oraz członków zgromadzenia w Koryncie, którzy również mówią językami.
.
Ten sam znak (dla niewierzących):
Tak w Dziejach jak i w 1 Koryntian 12-14 dar języków był dany narodowi Izrael jako znak, że Bóg obecnie działa przez żydowsko-pogański kościół. W Dziejach jest to ukazane jako znak dla niewierzących Żydów (2:5, 12, 14, 19). Dzieje 10 służą jako ten sam znak. W 1 Koryntian, tak jak w Dziejach dar języków był znakiem dla niewierzących Żydów (14:21-22, patrz Izaj. 28:11)
Dzieje Apostolskie | 1 Koryntian |
2:5 A przebywali w Jerozolimie Żydzi, mężczyźni pobożni, ze wszystkich narodów pod niebem. | 14:21-22 21 W prawie jest napisane: Przez ludzi obcych języków i przez usta obcych będę mówić do tego ludu, ale i tak mnie nie usłuchają, mówi Pan. 2 Dlatego języki są znakiem nie dla wierzących, leczdla niewierzących, |
2:12 I zdumiewali się wszyscy, i dziwili, mówiąc jeden do drugiego: Co to ma znaczyć? | |
2:14 Wtedy stanął Piotr z jedenastoma, podniósł swój głos i przemówił do nich: Mężowie z Judei i wszyscy, którzy mieszkacie w Jerozolimie, przyjmijcie do wiadomości i posłuchajcie uważnie moich słów | |
2:19 I ukażę cuda na niebie w górze i znaki na ziemi na dole, krew, ogień i kłęby dymu. |
(odniesienie do Prawa) |
10:45 I zdziwili się ci wierzący pochodzący z obrzezania, którzy przyszli z Piotrem, że dar Ducha Świętego został wylany także na pogan. |
.
Identyczne powiązanie z proroctwem:
W Księdze Dziejów dar języków jest blisko związany z darem prorokowania (2:16, 19:6) i z innymi znakami, których dokonywali Apostołowie (2:43)
W 1 Koryntian, tak jak w Dziejach dar języków jest blisko związany z proroctwem (całość rozdziałów 12-14).
Dzieje Apostolskie | 1 Koryntian |
2:11 słyszymy ich głoszących w naszych językachwielkie dzieła Boże.
2:16 Ale to jest to, co zostało przepowiedziane przez proroka Joela |
14:5 A chciałbym, żebyście wszyscy mówili językami, bardziej jednak, abyście prorokowali. Większy bowiem jest ten, kto prorokuje, niż ten, kto mówi obcymi językami, chyba że tłumaczy, aby kościół był zbudowany. |
19:6 A kiedy Paweł położył na nich ręce, zstąpił na nich Duch Święty i mówili językami, i prorokowali. | 14:6 Teraz więc, bracia, gdybym przyszedł do was, mówiąc obcymi językami, jaki pożytek mielibyście ze mnie, jeślibym nie mówił do was albo przez objawienie, albo przez wiedzę, albo przez proroctwo, albo przez naukę? |
προφήτης prophétés – głosić, wypowiadać, osoba obdarzona w dziele ukazywania bożej prawdy, interpretator lub głosiciel boskiej woli; prorok, poeta, dd słów: pró – uprzednio oraz phēmí – wynosić, domagać się uznania jednej koncepcji ponad drugą, w szczególności poprzez mówione słowo; Prorok ogłasza myśli (wieści) o Bogu, czasem przepowiada przyszłość (przepowiadanie) – a bardziej powszechnie głosi Jego przekaz dla konkretnej sytuacji; zatem prorok to ktoś, kto dzięki Bożej inspiracji publicznie głosi nowe objawienie lub naucza i wyjaśnia znaczenie tego co już zostało objawione, lub przepowiada przyszłość, też prowadzi uwielbienie. |
Jedną z ironii pozycji kontynualistów jest to, że chcą oni aby dar proroctwa z Dziejów był takim samym darem co dar proroctwa z 1 Koryntian 12-14, lecz chcą aby dar języków z Dziejów był czymś innym niż dar języków z 1 Koryntian 12-14.
.
Taka sama reakcja niewierzących:
W Dziejach 2 niektórzy z niewierzących Żydów w czasie Pięćdziesątnicy słysząc mówiących językami, których nie rozumieli oskarżali Apostołów o bycie pijanymi (2:13 ). W 1 Koryntian Paweł stwierdza, że niewierzący będą oskarżać mówiących językami o szaleństwo jeśli języki nie będą tłumaczone (14:23) a przez to nie rozumiane przez słuchacza.
Nie ma wielkiej różnicy pomiędzy byciem pijanym a niespełna rozumu.
Dzieje Apostolskie | 1 Koryntian |
2:5 każdy z nich słyszał ich mówiących w jego własnym języku. 2:13: Lecz inni naśmiewali się i mówili: Upili się młodym winem. |
14:23 Jeśli więc cały kościół zbiera się w jednym miejscu i wszyscy mówią zagranicznymi językami, a wejdą tam nieuczeni albo niewierzący,czy nie powiedzą, że szalejecie? |
Dodatkowa nota: Dodać do tego należy fakt, że Łukasz był bliskim współpracownikiem Pawła i napisał Dzieje Apostolskie pod jego apostolkim nadzorem. Dodatkowo księga Dziejów została napisana 5 lat po napisaniu 1 Listu do Koryntian. zakładając że dar w Dziejach i w 1 Koryntian nie są identyczne wydaje się być dziwnym, że Łukasz użył języka, który miałby powodować zamieszanie, ponieważ Łukasz był świadomy problemów w Koryncie związanych z tym darem.
Czemu Łukasz używał tej samej terminologii i opisów co Paweł w 1 Koryntian omawiając dar języków w czasie Pięćdziesiątnicy, skoro wiedział, że było to zupełnie inne zjawisko?
Zagadnienie hermeneutyki: Podczas interpretacji Biblii używamy lepiej zrozumiałego fragmentu w celu zrozumienia mniej jasnego i bardziej niejednoznacznego fragmentu Pisma.
.
Gerhard Hasel:
Jest tylko jeden jasny i rozstrzygający fragment Nowego Testamentu który jednoznacznie definiuje „mówienie jęyzkami” i jest to Dzieje 2. Jeśli Dziejom 2 pozowoli się stać tak, jak jest napisanym, wtedy „języki” są znanymi i zrozumiałymi ludzkimi językami, mówionymi przez tych, którzy otrzymali ten dar od Ducha Świętego i byli rozumiani przez ludzi jacy przyszli z różnych stron starożytnego świata do Jerozolimy.
.
Możemy podnieść pytanie o prawidłową interpretację. Czyż nie jest prawidłowym metodologicznie wyjść od znanej definicji i zrozumiałego fragmentu w Nowym Testamencie do fragmentu mniej jasnego i trudniejszego w interpretacji? Prawda, że interpretujący powinien w takiej sytuacji próbować interpretować trudniejszy fragment 1 Kor. 12-14 w świetle jasnego fragmentu w Dziejach 2? Czyż nie jest to zdrowe podejście?
Oczywiście odpowiedź na to pytanie brzmi tak.
.
Wniosek 1
Jak już wcześniej wspomniano kościół historycznie zrównywał dar języków w Dziejach z darem języków 1 Koryntian. Zatem Biblijne i historyczne dowody prowadzą nas do wniosku, że istnieje tylko jeden rodzaj czy też jedna kategoria daru języków. Opierając się na jego opisie w Dziejach 2 były to autentyczne zagraniczne języki, których mówiący wcześniej się nie uczył.
Marek 16:17 będą mówić nowymi językami;
Dzieje 2:4 i zaczęli mówić innymi językami
Dzieje 2:8 jak to jest, że każdy z nas słyszy swój własny język ojczysty
Dzieje 10:46 Słyszeli ich bowiem mówiących językami (47 ci, którzy otrzymali Ducha Świętego jak i my)
Dzieje 11:17 Bóg dał im ten sam dar co nam
.
Carson:
Jeśli (Paweł) znał szczegóły Pięćdziesiątnicy… jego zrozumienie języków musiało zostać ukształotowane do pewnego stopnia przez to wydarzenie. Z pewnością niektóre funkcje jakie posiadają języki w Dziejach 2 są inne od tych z 1 Koryntian; jednak nie ma dowodu, który by sugerował, że Paweł myślał, że oba są zasadniczo różne od siebie. Ustanowiliśmy duże prawdopodobieństwo, że Paweł wierzył, że języki o których pisał w 1 Koryntian były zrozumiałe.
R . C. H. Lenski:
Ponieważ obietnica dotycząca „języków”… w Marka 16:18 została najpierw wypełniona w dniu Pięćdziesiątnicy w Jerozolimie a zaraz potem w Cezarei, Dzieje 10:44, 15:8, itd. i ponieważ ten fenomen nie pojawił się w Koryncie przez wiele lat od czasu pierwszych wystąpień, musimy spytać, czy istnieje różnica między „językami” mówionymi w Jerozolimie i w Cezarei a tymi jakimi mówiono w Koryncie. Odpowiedź brzmi: były takie same.
Oczywiście ten wniosek ma ogromne znaczenie dla współczesnych charyzmatyków. Jeśli przyznają, że współczesna forma języków nie polega na mówieniu prawdziwymi zagranicznymi językami to jedocześnie przyznają, że współczesne doświadczenie nie odpowiada żadnemu nauczaniu Nowego Testamentu.
.
Języki niebiańskie
1 Kor. 12:10 Innemu dar czynienia cudów, innemu proroctwo, innemu rozróżnianie duchów, innemu różne rodzaje języków, a innemu tłumaczenie języków.
Pozycja zielonoświątkowców
To wskazuje na istnienie przynajmniej dwóch kategorii języków; ludzkich i niebiańskich. Czy też anielskich, duchowych, a także prywatno-modlitewnych.
.
Sam Storms:
Zwróćmy uwagę na to, że w 1 Kor. 12:10 Paweł opisywał różne rodzaje (czy też gatunki) języków (gene glosson). Raczej nie miał na myśli tutaj różnorodności czy też wielu rodzajów ludzkich języków, bo któż by wogóle sprzeczał się z tym, że wszystkie języki były tylko ludzkimi językami jak grecki czy hebrajski czy niemiecki? Jego słowa sugerują, że istnieją różne kategorie mowy na językach, może ludzkich i niebiańskich.” .
Refutacja
Słowa Pawła
W 1 Kor. 12:10 wcale tego nie sugerują. Bardziej naturalnym zrozumieniem tej frazy jest takie, że Paweł odnosi się do wszystkich rodzajów ludzkich języków
γένος genos – rodzina, potomstwo, naród, rasa
.
Fakt, że Paweł odnotowuje „różne rodzaje języków” w 1 Kor. 12:10 nie implikuje, że niektóre z nich to prawdziwe języki a inne zaledwie bełkotem. Greckie słowo genos oznacza rodzaj. Genos odnosi się do rodziny, grupy, rasy czy narodu. Językoznawcy często rozróżniają „rodziny” czy też „grupy” języków, i dokładnie to miał na myśli Paweł: na świecie istnieją różne rodziny języków i ten dar umożliwił niektórym wierzącym wieloma z nich. W Dziejach 2 Łukasz wyraził tę samą ideę w wersach 9-11, i wyjaśnił, że języki którymi mówiono należały przynajmniej do 16 różnych regionów.
Dzieje Apostolskie |
1 Koryntian |
9:11
γένος genos – rodzina, potomstwo, naród, rasa Partowie, Medowie, Elamici i ci, którzy mieszkają w Mezopotamii, Judei, Kapadocji, w Poncie i Azji; We Frygii, w Pamfilii, Egipcie i w częściach Libii, które leżą obok Cyreny, a także przybysze z Rzymu, zarówno Żydzi, jak i prozelici; Kreteńczycy i Arabowie γλῶσσα glossa – język narodu słyszymy ich głoszących w naszych językach wielkie dzieła Boże. |
12:10 innemu różne rodzaje języków (γλωσσων – glōssōn liczba mnoga)
γένος genos – rodzina, potomstwo, naród, rasa Jedna osoba mówiła ze zrozumieniem wieloma zagranicznymi językami |
12:28 A Bóg ustanowił …różne języki (γλωσσων – glōssōn liczba mnoga).
γένος genos – rodzina, potomstwo, naród, rasa Dar polegał na umiejętności mówienia wieloma zagranicznymi językami ze zrozumieniem |
|
14:18 mówię językami (γλωσσαις glōssais liczba mnoga) więcej niż wy wszyscy. γλῶσσα glossa – język narodu Paweł mówił ze zrozumieniem wieloma zagranicznymi językami. |
|
Dla odmiany współczesny zielonoświątkowy fenomen polega na tym, że jedna osoba mówi zawsze jednakowym, takim samym, niezmiennym, niezrozumiałym i nieprzetłumaczalnym bełkotem bez znaczenia. |
.
Identyczna fraza
To zrozumienie jest wzmocnione przez fakt, że Paweł używa niemalże identycznej frazy w 1 Kor. 14:10 gdy mówi o wielu rodzajach języków na świecie. Słowo przetłumaczone jako „języki” to „phoneo”, lecz słowo„rodzaj” jest dokładnie tym samym słowem „genos”. Widzimy, że Paweł mógł użyć słowa „genos” opisując wszystkie różne rodzaje języków na świecie. Wszyscy się zgadzają, że w wersie 14:10 Paweł odnosi się do różnych rodzajów ludzkich języków.
1 Kor. 12:10 innemu różne rodzaje (γένη gene) języków (γλωσσων glōssōn) |
1 Kor. 14:10 Na świecie jest zapewne mnóstwo różnych (γένη gene) języków (φωνῶν phonon) i żaden z nich nie jest bez znaczenia. |
γένος genos – rodzina, potomstwo, naród, rasa γλῶσσα glossa – język narodu |
γένος genos – rodzina, potomstwo, naród, rasa φωνή phone – głos, język |
Paweł stwierdza, że wszystkie języki jakimi mówili posiadacze daru języków mają znaczenie dla odbiorcy, ponieważ wszystkie były zrozumiałymi i przetłumaczalnymi ludzkimi językami. Zielonoświątkowcy mówią niezrouzmiałym dla nikogo, nieprzetłumaczalnym bełkotem bez znaczenia. |
.
Wniosek 2
W połączeniu z silnym egzegetycznym argumentem, Pawłowe zrozumienie języków w 1 Koryntian jest takie samo jak Łukaszowe zrozumienie języków w Dziejach. Twierdzenie Storms’a dotyczące 1 Koryntian 12:10 staje się trudnym do podtrzymania.
.
Języki aniołów
1 Kor. 13:11 Choćbym mówił językami ludzi i aniołów, a miłości bym nie miał, stałbym się jak miedź brzęcząca albo cymbał brzmiący. 2 I choćbym miał dar prorokowania, i znał wszystkie tajemnice, i posiadał wszelką wiedzę, i choćbym miał pełnię wiary, tak, żebym góry przenosił, a miłości bym nie miał, byłbym niczym. 3 I choćbym rozdał na żywność dla ubogich cały swój majątek, i choćbym wydał swoje ciało na spalenie, a miłości bym nie miał, nic nie zyskam.
Pozycja zielonoświątkowców
Odniesienie do języków aniołów w 1 Kor. 13:1 stwierdza o istnieniu niebiańskich języków.
.
Sam Storms:
„Paweł odnosi się do języków ludzi i aniołów (1 Kor. 13:1). Mógł on tutaj wprawdzie używać hiperboli, jednak tak samo prawdopodobnym jest, że mógł odnosić się do niebiańskich czy też anielskich dialektów, które daje Duch Święty.”
Refutacja
Możemy być wdzięczni, że Storms zezwolił na możliwość użycia przez Pawła hiperboli, ponieważ egzegetycznie na podstawie kontekstu, że dokładnie tak ten fragment należy rozumieć. Jest on równoległy do stwierdzeń Pawła w wersach 2 i 3 mówiących o poznaniu wszelkich tajemnic i całej wiedzy oraz posiadaniu całej wiary aby dosłownie przenosić góry. Oba te stwierdzenia wskazują na niemożliwość najwyższego stopnia i tak samo powinniśmy rozumieć „języki aniołów”.
Jan Kalwin:
Kiedy (Paweł) mówi o językach aniołów używa wyrażenia hiperbolicznego oznaczającego coś osobliwego lub wyróżnionego. (Commentary on 1 Cor. 13:1).
C. H. Lenski:
„Paweł stawia tę myśl na najwyższym stopniu, poza który dla stworzenia pójście jest niemożliwe; Zakładając że ja, jako Apostoł Pana posiadam najwyższy z możliwych darów języków, te, których używają ludzie i te, których używają same anioły – jak wy Koryntianie powinniście podziwiać, a nawet zadrościć mi i pragnąć posiadać taki sam dar!”
Dalej Paweł kontynuuje i wykazuje, że miłość jest ważniejsza od nawet najbardziej hiperbolicznego, najwyższego z możliwych, ekstremalnego wyrażenia tego daru.
.
Gramatyka
Jedną z istotnych rzeczy do odnotowania co do gramatyki 1 Kor. 13:1 jest to, że w greckim czytamy dosłownie:„jeśli językami ludzi mówiłbym i aniołów”- konstrukcja ta jest unikalna, występuje tylko w tym miejscu w całym Nowym Testamencie. Paweł zdaje się celowo oddzielać języki ludzi od języków aniołów wyrażając normalny przejaw daru języków przed wymownym wtrąceniem hipotetycznej hiperboli.
- Nigdzie w tym tekście nie jest powiedziane, że aniołowie mówią innymi językami niż ludzie. Związek frazeologiczny ”języki ludzi i aniołów” świadczy o czymś zupełnie przeciwnym – o wspólnych językach używanych przez ludzi i aniołów.
. - W Słowie Bożym nie ma przykładów aniołów mówiących niezrozumiałymi dla ludzi językami.
. - Greckie ἄγγελος angelos – oznacza zwiastuna, przekazującego wiadomość od Boga do ludzi. Z samej definicji i prostej logiki przekaz wymaga zrozumienia wypowiadanych słów.
. - Greckie λαλῶ lalo to wyraz w tzw. tryb przypuszczający (Subjunctive Mood) czyli stanie wyrażającym nieprawdopodobną możliwość. Grecka gramatyka nazywa to ἡ διστακτικὴ ἔγκλισις (he distaktike englisis)), „stanem wyrażania wątpliwości”. Dla kontrastu tryb orzekający (Indicative Mood) nazywano ἡ ὁριστικὴ ἔγκλισις,(he oristike englisis) „stanem rozstrzygającym”.
.
- Biblijny przykład języka anielskiego znajdziemy w świadectwie zmartwychwstania: Łuk 24:4-6 A gdy zakłopotały się z tego powodu, nagle dwaj mężowie stanęli przy nich w lśniących szatach. I przestraszone, schyliły twarze ku ziemi, a oni powiedzieli do nich: Dlaczego szukacie żyjącego wśród umarłych? Nie ma go tu, ale powstał z martwych. Przypomnijcie sobie, jak wam mówił, gdy był jeszcze w Galilei – był to język zrozumiały dla ludzi. Wszystkie inne instancje użycia języków przez aniołów dowodzą tego samego.
.
Bład logiczny
Twierdzenie zielonoświątkowców oparte jest o założenie wynikające ze zdania zapisanego w trybie przypuszczającym (choćbym mówił językami ludzi i aniołów). To poważny błąd logiczny.
Założenie jest znaczeniem zdania oznajmującego. Może być prawdziwe lub fałszywe; musi być jednym albo drugim i nie może być jednym i drugim. Logiczne założenie to każde zdanie oznajmujące, które można zredukować przez zastąpienie jego terminów składowych do zdania wyrażającego logiczną prawdę (proposition)
Nie można tworzyć logicznych założeń ze zdań w trybie rozkazującym, przypuszczającym czy optatywnym. Tylko zdania w trybie oznajmującym stanowią podstawę do tworzenia założeń. Rozważmy tekst Biblijny
1 Kor. 13:1 Choćbym mówił (Ἐὰν …λαλῶ ean … lalo) językami ludzi i aniołów, a miłości bym nie miał, stałbym się jak miedź brzęcząca albo cymbał brzmiący
- Powyższe zdanie zapisane jest w trybie przypuszczającym, dodatkowo wyrażającym stan wątpliwości.
- ἐάν ean to spójnik warunkowy,
- czasownik λαλῶ lalo (mówiłbym) ma tryb przypuszczający.
- zdanie wyraża sytuację nieprawdopodobną
Nie można założyć na podstawie tego fragmentu, że ktokolwiek może mówić językami aniołów, gdyby takie istniały. Jednakże fanatycznie oddani doktrynie mówienia niezrozumiałym bełkotem zielonoświątkowcy używają tekstu wbrew zasadom logiki właśnie na udowodnienie “biblijności” przeżycia jakiego doświadczają.
.
Hiperbola
Werset ten ma znaczenie hipotetyczne i hiperboliczne, słowa mają charakter uniwersalny. Apostoł Paweł nie mówi o sobie, słowa kieruje do kościoła. W tekście tematem przewodnim jest miłość, która jest większa ponad wszystko. Użyte przykłady stanowią tło dla wielkości miłości, która jest ponad wszystko i są uporządkowane w następującej kolejności:
Zwykłe doświadczenie |
Abstrakcyjne / niemożliwe / ekstremalne doświadczenie | Nadrzędność miłości | |
Choćbym mówił językami ludzi | abstrakcyjne | i aniołów | a miłości bym nie miał, stałbym się jak miedź brzęcząca albo cymbał brzmiący |
I choćbym miał dar prorokowania | niemożliwe | i znał wszystkie tajemnice i posiadał wszelką wiedzę | a miłości bym nie miał, byłbym niczym. |
i choćbym miał (wiarę) | niemożliwe | pełnię wiary, tak, żebym góry przenosił | |
I choćbym rozdał na żywność dla ubogich | ekstremalne | cały swój majątek |
a miłości bym nie miał, nic nie zyskam. |
i choćbym wydał swoje ciało |
ekstremalne |
na spalenie |
W 1 Kor. 13:1-3 Paweł rozpoczyna od kilku stwierdzeń warunkowych, zwróćmy uwagę jak wszystkie one są równoległe, zaczynają się od słowa „i choćbym”. Paweł w ten sposób wyraża normalne przeżycie tych darów. Następnie kontynuuje dając hipotetycznną hiperbolę, najwyższe z możliwych, czy też najbardziej ekstremalne wyrażenie darów, następnie używając tych niewyobrażalnych form darów aby zademonstrować, że miłość jest ciągle ważniejsza.
Tak więc co do daru języków możemy zauważyć: normalnym wyrażeniem jest „gdybym mówił językami ludzi” podczas gdy fraza „i (nawet) aniołów” jest najwyższą z możliwych abstrakcyjnych ekspresji,
Podsumowanie:„a miłości bym nie miał, stałbym się jak miedź brzęcząca albo cymbał brzmiący”
.
Dar proroctwa: „I choćbym miał dar prorokowania” jest normalnym doświadczeniem, „i znał wszystkie tajemnice i posiadał wszelką wiedzę” fraza nie mogła być wypowiedziana przez żadnego z proroków kiedykolwiek,
Dar wiary: „i choćbym miał (wiarę)” jest normalnym doświadczeniem, „pełnię wiary, tak, żebym góry przenosił”tego nikt posiadający dar wiary nigdy nie mógł dokonać,
Podsumowanie: a miłości bym nie miał, byłbym niczym.
.
Dar szczodrości: „I choćbym rozdał na żywność dla ubogich” jest normalnym doświadczeniem, „gdybym rozdał cały swój majątek” to ekstremalna forma tego daru
Dar poświęcenia: „i choćbym wydał swoje ciało” to normalny przejaw daru, „wydał swoje ciało na spalenie” jest jego ekstremalną formą
Podsumowanie: a miłości bym nie miał, nic nie zyskam.
.
Widzimy zatem, że Paweł serii przykładów aby wykazać nadrzędność miłości, nawet w stosunku do najbardziej ekstremalnych i najwyższych form któregokolwiek z tych darów.
.
Problemy interpretacyjne
Jeśli jednak ktoś nalega na dosłowne traktowanie frazy „języki aniołów”, chociaż jest to sprzeczne z kontekstem, pozostają ciągle dwa problemy.
Po pierwsze: w takim przypadku jest to ekstremalny wyjątek a nie zasada, jak zostało to udowodnione na podstawie reszty nauczania Nowego Testamentu co do języków i jest udowodnione przez inne przykłady, jakich używa Paweł (wersy 1-3). Biblijnie mówienie językami cechowało się przemawianiem w ludzkiej mowie a nie niebiańskiej, podczas gdy współczesna charyzmatyczna wersja języków jest dokładnie czymś przeciwnym. Poza tym nie jest właściwym przypisywać niekognitywne, niezrzozumiałe wyrażenia (bełkot) językom niebiańskim.
Po drugie: zawsze gdy anioły przemawiały w Biblii, mówiły rzeczywistymi językami jakie ludzie mogli rozumieć (1 Mojż. 19, 2 Mojż. 22, Jozue 5, Sędziów 13). Zatem fraza „języki aniołów” nie popiera pomysłu o niekognitywnej, niezrozumiałej mowie.
.
Testament Hioba
Niektórzy charyzmatycy, włączając w to Sama Stormsa, wskazują na starożytny dokument zwany Testamentem Hioba, napisany prawdopodobnie przez grupę żydowskich mistyków krótko po czasach Chrystusa, który wspomina o śpiewaniu w języku aniołów. Stąd wyciągają wniosek, że być może Paweł miał na myśli ten dokument. Jednak nie ma powodu zakładać, że Paweł był pod wpływem Testamentu Hioba, ani że Koryntianie wiedzieli o nim.
.
Wniosek 3
Nie jest też bezpiecznym budować egzegetyczne wnioski na podstawie wysoce fantazyjnemgo, mistycznego, niechrześcijańśkiego, apokryficznego świadectwa. Lepiej interpretować frazę w odniesieniu do jej najbliższego kontekstu. Raczej jako przykład hiperboli użytej z retorycznego powodu w celu wyeksponowania najwyższej wartości miłości niż koncepcji, że Paweł użył frazy w taki sam sposób co grupa heretyckich żydowskich mistyków z Egiptu.
.
Języki rozumie tylko Bóg
1 Kor. 14:2 Ten bowiem, kto mówi obcym językiem, nie mówi ludziom, ale Bogu, bo nikt go nie rozumie. On zaś w duchu mówi tajemnice.
Pozycja zielonoświątkowców
Według kontynualistów 1 Kor. 14:2 stwierdza, że mówienie na językach jest zrozumiałe tylko dla Boga, co sugeruje iż języki nie są ludzkąmową.
.
Sam Storms:
Paweł twierdził, że ktokolwiek mówi na językach „nie mówi ludziom ale Bogu” (1 Kor. 14:2). Zatem jeśli języki zawsze są ludzką mową, Paweł się myli, ponieważ „mówienie do ludzi” jest dokłądnie tym co ludzkie języki czynią! Jeśli mowa na językach jest zawsze ludzkim językiem, jak Paweł mógł stwierdzić że „nikt go (mówiącego na językach) nie rozumie”? .
Refutacja
Wzajemne budowanie
Cóż, w 1 Kor. 13, rozdziale poprzedzającym 1 Kor. 14:2 Paweł wykazał, że miłość wzajemna w ciele Chrystusa przebija osobiste używanie duchowych darów. W rzeczy samej idąc wstecz w 1 Kor. 12:7 widzimy, że celem tych darów jest wzajemne budowanie w ciele.
1 Kor. 12:7 A każdemu jest dany przejaw Ducha dla wspólnego pożytku.
Gdy dochodzimy do 1 Kor. 14 myślą Pawła jest, że przekaz proroctwa, która jest mówiona językiem natychmiastowo rozumianym przez każdego jest lepsza od wiadomości w zagranicznych językach, ponieważ te są nie przełożone i wiadomość nie jest natychmiastowo rozumiana przez zgromadzenie. Jak Paweł stwierdza w wersie 5 wiadomość przekazana w zagranicznym języku jest wartościowa dla zbudowania kościoła tylko wtedy gdy tłumaczona
1 Kor. 14:5 Większy bowiem jest ten, kto prorokuje, niż ten, kto mówi obcymi językami, chyba że tłumaczy, aby kościół był zbudowany.
.
Zakres znaczeniowy słowa “nikt”
Zatem co Paweł ma na myśli w wersie 2, mówiąc „kto mówi obcym językiem, nie mówi ludziom, ale Bogu”? Paweł wyjaśnia zaraz w następnej frazie: „nikt go nie rozumie”. Jeśli jakaś osoba wstanie w kościele i przemówi w zagranicznym języku, który jest nieznany zgromadzeniu, Bóg ciągle wie co zostało powiedziane, ponieważ Bóg zna wszystkie języki. Zwrot „nikt” nie oznacza „nikt na planecie Ziemia”, chodzi o „nikogo” w zgromadzeniu w Koryncie.
.
Robert Thomas:
Zwrot „nikt” jest ograniczony przez otaczający go dyskurs w rozdziałach 11-14. Oznacza, że „nikt” w lokalnym zgromadzeniu nie posiadał znajomości tego konkretnego języka w jakim wiadomość była wypowiadana.
Mysterion czyli tajemnice
Gdy Paweł nieco dalej w tym wersie mówi o „tajemnicach” istotnym jest odnotowanie, że Paweł używa zwrotu mysterion (tajemnice) nie sensie niezorumiałego bełkotu, lecz w takim samym znaczeniu w jakim używa go w innych miejscach, gdzie odnosi się do prawd o Bogu i Jego planie zbawienia, który do tej pory był ukryty lecz obecnie objawiony.
Fragment |
Mysterion – tajemnica |
Rzym. 11:25 Nie chcę bowiem, bracia, abyście nie znali tej tajemnicy – żebyście sami siebie nie uważali za mądrych – że zatwardziałość po części przyszła na Izrael, dopóki nie wejdzie pełnia pogan. | Czasowe odrzucenie przymierza z Izraelem na rzecz przymierza z poganami |
Rzym.16:25 A temu, który was może utwierdzić według mojej ewangelii i głoszenia Jezusa Chrystusa, według objawienia tajemnicy od wieków okrytej milczeniem; | Ewangelia Jezusa Chrystusa |
1 Kor. 2:7 Lecz głosimy mądrość Boga w tajemnicy, zakrytą mądrość, którą przed wiekami Bóg przeznaczył ku naszej chwale; | Mądrość Boża |
1 Kor. 13:2 I choćbym miał dar prorokowania, i znał wszystkie tajemnice | Kompletna znajomość doktryn |
1 Kor. 15:51 Oto oznajmiam wam tajemnicę: Nie wszyscy zaśniemy, ale wszyscy będziemy przemienieni; |
Porwanie kościoła |
Efez. 3:3-4 3 Że przez objawienie została mi oznajmiona tajemnica, jak to wam przedtem krótko napisałem. 4 Dlatego czytając to, możecie zrozumieć moje poznanie tajemnicy Chrystusa; |
Poganie są współdziedzicami i członkami tego samego ciała |
Efez.5:32 Tajemnica to wielka, lecz ja mówię w odniesieniu do Chrystusa i kościoła. | Kościół małżonką Chrystusa |
Kol. 1:26 Tajemnicę, która była ukryta od wieków i pokoleń, ale teraz została objawiona jego świętym; | Chrystus mieszka w wierzących |
Takie tajemnice wypowiadała osoba posiadająca dar mówienia wieloma zagranicznymi językami 1 Kor. 14:2 Ten bowiem, kto mówi obcym językiem, nie mówi ludziom, ale Bogu, bo nikt go nie rozumie. On zaś w duchu mówi tajemnice. |
Lecz jeśli zagraniczny język nie był przekładany na język zrozumiały dla lokalnej społeczności te tajemnice pozostawały ukryte, gdyż w kongregacji nikt nie rozumiał co jest mówione. Paweł postrzegał ten brak zrozumienia jako rzecz negatywną. Dlatego właśnie nalega, że dar zagranicznych języków musi był tłumaczony aby kościół jako całość mógł być zbudowany.
.
Wniosek 4
Wytłumaczyć to można na przykładzie. Gdybym dziś powiedział do zgromadzenia „Jezi renmen ou” nikt nie zrozumie co powiedziałem. Bóg wie co powiedziałem, lecz nikt nie został zbudowany, ponieważ fraza jaką wypowiedziełem jest w zagranicznym języku, którego słyszący nie rozumie. Gdybym teraz zaczął mówić całymi rozdziałami w tym języku, doszlibyście do wniosku, że oszalałem. Fraza „Jezi renmen ou” jest w języku kreolskim używanym na Haiti i oznacza „Jezus cię kocha”. Teraz przetłumaczyłem język a wy zostaliście zbudowani.
Jeśli języki nie były tłumaczone, tylko Bóg wiedział, co było powiedziane. Oczywistym jest, że Paweł był daleki od zalecania takiej praktyki. Jak już wcześniej powiedział (w rozdziale 12) celem języków było wzajemne budowanie innych w ciele Chrystusa. Zagraniczne języki nietłumaczone nie spełniały tego zadania. Dlatego właśnie Apostoł kładzie tak wielki nacisk na potrzebę tłumaczenia (wersy 13 i 27) .
Prywatny język modlitewny
1 Kor. 14:18-18 18 Dziękuję mojemu Bogu, że mówię językami więcej niż wy wszyscy.19 Lecz w kościele wolę powiedzieć pięć słów zrozumiałych, aby i innych nauczyć, niż dziesięć tysięcy słów obcym językiem.
Pozycja zielonoświątkowców
Paweł twierdził, że mówi prywatnym językiem modlitewnym wskazując, że nie były to zagraniczne języki.
Sam Storms:
„Stwierdzenie Pawła w 1 Kor. 14:18, że mówi językami więcej niż wszyscy dowodzi, że nie były to zagraniczne języki. Tak jak zauważył Wayne Grudem, gdyby to były znane zagraniczne języki, które obcokrajowcy mogli rozumieć, tak jak w dniu Pięćdziesiątnicy, czemu Paweł mówił prywatnie więcej niż wszyscy Koryntianie, gdzie nikt nie mógł rozumieć, zamiast mówić w kościele, gdzie obcokrajowi goście mogli rozumieć?” .
Refutacja
Fałszywy dylemat
Storms, Grudem i większość interpretatorów charyzmatycznych są winni tworzenia fałszywego dylematu w 1 Kor. 14:18-19. Zakładają, że skoro Paweł nie mówił językami w kościele, musiał to praktykować w domu, w swoim prywatnym pokoju modlitewnym. Ograniczają możliwości mówienia językami do dwóch: albo w kościele, albo prywatnie w domu. Lecz tekst nie wymaga od nas wyboru opcji prywatnych języków. Koncepcja prywatnych języków modlitewnych jest obca Nowemu Testamentowi. Zamiast tego widzimy koncepcję używania języków poza kościołem w kontekście ewangelizacyjnym. W końcu dokładnie tak dar języków został użyty w dniu Pięćdziesiątnicy. Zatem lepiej wnioskować, że dar języków był darem prawdziwych zagranicznych języków i że Paweł używał ich w jego misyjnych wysiłkach, tak jak pozostali Apostołowie w dniu Pięćdziesiątnicy..
Charyzmatycy często wskazują na 1 Kor. 14:18-19 w celu argumentowania, że sam Paweł stwierdzał „Dziękuję mojemu Bogu, że mówię językami więcej niż wy wszyscy. Lecz w kościele wolę powiedzieć pięć słów zrozumiałych, aby i innych nauczyć, niż dziesięć tysięcy słów obcym językiem.” Ponieważ Paweł nie sprecyzował kiedy lub gdzie mówił językami twierdzenie charyzmatyków, że Paweł kultywował prywatny „język modlitewny” jest wymysłem zbudowanym na czystej spekulacji. W Księdze Dziejów widzimy Apostołów mówiących innymi językami jako część ich służby ewangelizacyjnej skierowanej do niewierzących (Dzieje 2:5-11). Bazując na tym precedensie najlepszym jest wnioskować, że Paweł używał swego daru w ten sam misyjny sposób – jako znak uwierzytelniający jego apostolską służbę (Marek 16:20, 2 Kor. 12:12). . Marek 16:20 Oni zaś poszli i głosili wszędzie, a Pan współdziałał z nimi i potwierdzał ich słowa znakami, które im towarzyszyły. Amen. . 2 Kor. 12:12 Jednak znaki apostoła okazały się wśród was we wszelkiej cierpliwości, w znakach, cudach i przejawach mocy.
Gramatyka
Należy również zwrócić uwagę na to, że greka w wersie 18 nie narzuca myśli iż Paweł zawsze mówił językami, lecz zakłada, że Paweł zawsze miał zdolność mówienia językami.
.
R.C. Lenski:
Imiesłów λαλων lalōn i jego czas nie wskazują na to, że Paweł nieustannie przemawiał w ten sposób w swojej pracy. Raczej odzwierciedla wypowiedź „Mówię w tym lub w tamtym języku, tzn. mam taką umiejętność”.
Dziękuję mojemu Bogu, że mówię (λαλων lalōn) językami więcej niż wy wszyscy.
λαλων lalōn
Część mowy: Imiesłów przymiotnikowy
Przypadek: Mianownik
Czas: Teraźniejszy, niedokonany
Strona: Czynna
Osoba: Pierwsza
Liczba: Pojedyncza
Przekład dosłowny: Dziękuje Bogu, (że) ja więcej (od) wszystkich was językami (jestem) mówiący.
Możliwym jest zatem, że Duch Święty obficiej obdarował Pawła i przez to Paweł znał więcej zagranicznych języków niż którykolwiek z Koryntian.
.
Wniosek 5
Na koniec należy odnotować, że w kontekście Paweł upomina za ich przecenianie języków, pragnie aby zauważyli, że pomimo iż on sam posiada większą zdolność językową, mimo wszystko bardziej od języków ceni proroctwo. Ci, którzy postrzegają ten wers jako potwierdzenie prywatnych „języków modlitewnych” zapominają o korekcyjnym tonie słów Pawła.
To prowadzi nas do ostatniego argumentu kontynualistów.
.
Szaleństwo mówiących
1 Kor. 14:23 Jeśli więc cały kościół zbiera się w jednym miejscu i wszyscy mówią obcymi językami, a wejdą tam nieuczeni albo niewierzący, czy nie powiedzą, że szalejecie?
Pozycja zielonoświątkowców
Jeśli języki były rzeczywistymi ludzkimi językami to niewierzący nie dochodziliby do wniosku, że mówiący językami byli szaleni.
.
Sam Storms:
„Jeśli mowa na językach zawsze była ludzkimi językami, stwierdzenie Pawła w 1 Kor. 14:23 niekoniecznie byłoby prawdziwe. Każdy niewierzący który znał język, jakim mówiono stwierdziłby, że osoba przemawiająca językiem była raczej wysoce wyedukowana a nie szalona.” .
Refutacja
Odbiorcy przekazu
Jednak tutaj Paweł mówi o niewierzących, którzy nie znają zagranicznego języka. Zupełnie jak Żydzi w Jerozolimie, którzy nie rozumieli rozmaitych dialektów jakimi mówili uczniowie w dniu Pięćdziesiątnicy a które były rozumiane jedynie przez pielgrzymów przybyłych do Jerozolimy z różnych regionów. Żydowscy prześmiewcy z Dziejów 2:13 oskarżyli uczniów o bycie pijanymi.
Dzieje 2:13 Lecz inni naśmiewali się i mówili: Upili się młodym winem.
Pomimo tego, że bycie pijanym nie jest identyczne z byciem szalonym, jednak są to zjawiska bardzo podobne i reprezentują podobną reakcję ze strony niewierzących naśmiewających się z mówiących językami.
H. Lenski (komentarz do 1 Kor. 14:23):
Załóżmy… że grupa pogan, która w jakiś sposób została przyciągnięta do kościoła weszła na to zgromadzenie, ludzie niewierzący, którzy nie znją zagranicznych języków. Ludzie ci usiedli i słuchali wszystkich członków kościoła gdy ci naraz mówią zagranicznymi językami (nietłumaczonymi), usłyszeli niezrozumiały potok dźwięków. Jaki będzie, jaki musi to mieć dla nich skutek? „Czy nie powiedzą, że szalejecie?”. Cóż, nawet w Jerozolimie, gdzie języki pojawiły się poraz pierwszy taki skutek miały języki na niewierzących: „Lecz inni naśmiewali się i mówili:Upili się młodym winem.”
Wniosek 6
Myślą Lenskiego jest oczywiście to, że reakcja na nietłumaczone zagraniczne języki tak w Dziejach jak i w 1 Koryntian jest zasadniczo taka sama. Reakcja niewierzących zapisana w obu fragmentach właściwie potwierdza, że języki to zagraniczne języki w obu miejscach.
Można by powiedzieć wiele więcej w rozważaniu o darze języków, przedstawię więcej argumentów w najbliższym artykule. Jednakże naszym dzisiejszym celem jest zadanie fundamentalnego pytania.
.
Podsumowanie
Konkluzja |
|
Czy Nowotestamentowy dar języków polegał na mówieniu rzeczywistymi ludzkimi językami wcześniej nieznanymi mówiącemu (tak jak to było historycznie udokumentowane)? | Czy też dar języków to niekognitywne wyrażenia nie-ludzkiej mowy (jak twierdzi współczesny ruch charyzmatyczny)? . |
Prawda: Bazując na studium Dziejów i 1 Koryntian jesteśmy całkowicie przekonani, że pogląd historyczny oparty o egzegezę pism Łukasza i Pawła jest właściwy, doktyna zielonoświątkowa jest fałszywa. |
Żaden z argumentów Storma nie dostarcza nieodpartego dowodu, który obalałby historyczne zrozumienie języków jako rzeczywistych zagranicznych języków. Dodatkowo żaden z argumentów Storma nie daje nam żadnego powodu aby wnioskować, że języki w 1 Koryntian są kategorycznie czy zasadniczo od języków w Dziejach.
.
Thomas Edgar:
„Są wersy w 1 Koryntian 14 gdzie stosowanie pojęcia „zagraniczne języki” ma sens, podczas gdy zastosowanie pojęcia „niezrozumiałe ekstatyczne wyrażenia” nie mają sensu
.np. wers 22: Dlatego zagraniczne języki są znakiem nie dla wierzących, lecz dla niewierzących (zachowany sens logiczny) – podczas gdy niezrozumiały bełkot nie jest znakiem dla niewierzących
.Jednakże nie można wyrazić stwierdzenia przeciwnego. W uszach słuchacza niezrozumiały zagraniczny język nie różni się od niezrozumiałych wyrażeń. Dlatego w każdym fragmencie, gdzie ekstatyczna mowa mogłaby być uznana za możliwą jest również możliwe podstawienie tam języka niezrozumiałego dla słuchacza. W takim fragmencie nie ma powodów aby odstąpić od normalnego znaczenia glossa i uciekać się do kompletnie niepopartego użycia frazy.”
Opierając się zatem na biblijnych i historycznych dowodach możemy wnioskować, że dar języków był ponadnaturalnie udzieloną przez Ducha Świętego wybranym (nie wszystkim) chrześcijanom zdolnością umożliwiającą im mówienie wcześniej nieznanymi ludzkimi językami.
Gdy porównamy biblijne dowody z doświadczeniem współczesnych charyzmatyków i kontynualistów uznajemy, że te dwa zjawiska po prostu nie są tym samym.
Nowy Testament nie naucza o dwóch rodzajach języków, naucza wyłącznie o cudownej zdolności mówienia wcześniej nieuczonymi zagranicznymi językami. Z pewnością nie ma to nic wspólnego ze współczesnym fenomenem dlatego odrzucamy współczesny fenomen jako niebiblijny.
.
Norman Geisler:
„Nawet ci, którzy wierzyli w języki przyznali, że niezbawieni ludzie doświadczali języków. Nie ma w nich nic ponadnaturalnego. Jednak jest coś wyjątkowego w mówieniu całkowicie zrozumiałymi i posiadającymi znaczenie zdaniami w znanym języku, którego ktoś nigdy się nie uczył. Tym właśnie był prawdziwy Nowotestamentowy dar języków. Cokolwiek innego niż to, tak jak „prywatne języki” nie powinny być uznawane za biblijny dar języków.”
Na podstawie nauczania Nathana Busenitza
Zobacz w temacie
- Natura znaków i cudów
- Ekspozycja 1 Listu do Koryntian, rozdziały 12, 13 i 14
- Zachęcający do fałszywego prorokowania, strzeżcie się