Spis treści
Słowem wstępu
Kościół watykański szokuje. Odrzuca zbawienie z łaski przez wiarę, nakazuje kłaniać się obrazom, naucza, że papież jest zastępcą Jezusa na ziemi, sukcesorem apostolskim, którego autorytetu nie można kwestionować a nauki podważać. Rzymscy-katolicy odrzucili autorytet Pisma Świętego, podeptali zasadę Sola Scriptura (Pismo Jedynie), na rzecz ostatecznego autorytetu kościoła. Sola Ecclesia (tylko kościół) stało się miarą prawdy.
Oto jakie nauki serwują swoim owieczkom watykańscy agenci.
.
DEKRET ŚWIĘTEGO OFICJUM LAMENTABILI,3 lipca 1907 r.
Dzieło to „potępia” wierzenia i praktyki niektórych środowisk katolickich. Interesującym jest, że trzy z czterech krytykowanych postaci to funkcjonariusze rzymskiego katolicyzmu.
Alfred Firmin Loisy (1857-1940) francuski katolicki ksiądz, profesor i teolog.
Ernest Dimnet (1866-1954) farcuski katolicki ksiądz, pisarz i wykładowca.
Albert Houtin (1867-1926) francuski katolicki teolog.
Eduard Le Roy (1870-1954) francuski filozof i matematyk.
Przez lata mieli oni możliwość nauczania i publikowania herezji docierając do szeregu odbiorców, katolickich intelektualistów kształtując ich poglądy na Pismo, osobę Chrystusa, wiarę i praktykę..
Zatwierdzony 4 lipca 1907 r. dekret jest pierwszym dokumentem papieskim potępiającym tzw. modernizm. Zamieszczone w nim wypowiedzi pochodzą po części z dzieł autorów uznanych za niebezpiecznych dla czystości wiary katolickiej. Byli nimi: Alfred Loisy, Eduard Le Roy, Ernest Dimnet, Albert Houtin. Nie są to dosłowne cytaty, lecz wnioski z wypowiedzi poszczególnych autorów. Trzecią grupę tez stanowią twierdzenia będące wówczas powszechnie w użytku, swego rodzaju świadectwo „ducha czasu”. Uzupełnieniem dekretu jest encyklika Pascendi dominici gregis oraz przysięga antymodernistyczna, zniesiona dopiero w 1967 r.
Natchnienie i bezbłędność Pisma Świętego
W tym rozdziale dowiemy się, że Bóg nie jest autorem Biblii, Pismo Święte nie jest natchnione, zawiera błędy, jest to produkt ludzkiego intelektu efekt ludzkiego wysiłku, zawiera zmyślone historie, było ciągle poprawiane i uzupełniane a Chrystus się mylił,. Dowiemy się również, że niekatolicy lepiej interpretują Pismo Święte.
830 9. Ci, którzy wierzą, że Bóg jest rzeczywiście autorem Pisma Świętego, wykazują zbytnią naiwność i brak wiedzy.
.
831 10. Natchnienie ksiąg Starego Testamentu polega na tym, że autorzy izraelscy przekazali prawdy religijne pod pewnym tylko aspektem — mało lub w ogóle nieznanym dla pogan.
.
832 11. Natchnienie Boże nie rozciąga się do tego stopnia na całość Pisma Świętego, by wszystkie i poszczególne jego części zabezpieczało przed wszelkim błędem.
.
833 12. Egzegeta, jeśli chce z pożytkiem oddawać się studiom biblijnym, to w pierwszym rzędzie powinien odrzucić wszelką uprzednią opinię o nadprzyrodzonym powstaniu Pisma Świętego i powinien je tłumaczyć nie inaczej jak inne, czysto ludzkie dzieła.
.
834 13. Przypowieści ewangeliczne sztucznie zmyślili Ewangeliści oraz chrześcijanie drugiego I trzeciego pokolenia, którzy w ten sposób mogli wytłumaczyć małe powodzenie przepowiadania Chrystusa wobec Żydów.
.
835 14. Ewangeliści w wielu opowiadaniach podali nie to, co rzeczywiście miało miejsce, ale to, co uważali, że przyniesie większą korzyść odbiorcom, chociażby to było fałszywe.
.
836 15. Do czasu ustalenia i określenia kanonu poszerzano Ewangelię ciągłymi dodatkami i poprawkami, tak że pozostał w nich słaby tylko i niepewny ślad nauki Chrystusa.
.
837 16. Opowiadania Jana nie są historyczne we właściwym sensie, lecz są mistyczną kontemplacją Ewangelii. Mowy zawarte w jego Ewangelii to teologiczne rozważania na temat tajemnicy zbawienia, pozbawione prawdy historycznej.
.
838 17. Czwarta Ewangelia zbytnio podkreślała cuda nie tylko dlatego, by okazały się jeszcze bardziej nadzwyczajne, lecz także by stały się odpowiedniejsze dla oznaczenia dzieła i chwały Słowa Wcielonego.
.
839 18. Jan przypisuje sobie wprawdzie rolę świadka Chrystusowego; w rzeczywistości jednak nie jest nikim innym, jak tylko znakomitym świadkiem życia chrześcijan, czyli życia Chrystusa w Kościele pod koniec pierwszego wieku.
.
840 19. Niekatoliccy egzegeci rzetelniej wyrazili prawdziwy sens Pisma Świętego niż egzegeci katoliccy.
.
Pojęcie objawienia i dogmatu
Rozdział naucza, że nie ma objawienia, mimo objawienie wszystko trwa nadal, dogmaty katolickie są naukami czysto ludzkimi, Pismo Święte jest sprzeczne z nauką kościoła, dogmaty można odrzucać, wiara jest opartym o przypadek wytworem wyobraźni, dogmatom fałszywym nie wolno zparzeczać oraz że w dogmaty się nie wierzy lecz się je praktykuje.
841 20. Objawienie nie mogło być niczym innym, jak uświadomieniem sobie przez człowieka swego stosunku do Boga.
.
842 21. Objawienie, stanowiące przedmiot wiary katolickiej, nie zostało zakończone wraz z Apostołami.
.
843 22. Dogmaty podawane przez Kościół jako objawione nie są prawdami pochodzenia Boskiego, ale są swego rodzaju interpretacją faktów religijnych, którą umysł ludzki wypracował sobie z dużym wysiłkiem.
.
844 23. Może zaistnieć i rzeczywiście istnieje sprzeczność między tymi zdarzeniami, o których opowiada Pismo Święte, a tymi, na których opierają się dogmaty Kościoła. Stąd ten, kto patrzy krytycznie, może odrzucić jako fałszywe te fakty, w które Kościół wierzy jako w najbardziej pewne.
.
845 24. Nie należy potępiać egzegety, który tak formułuje założenia, iż wynika z nich, że dogmaty z punktu widzenia historycznego są fałszywe albo wątpliwe, byleby tylko nie zaprzeczał wprost samym dogmatom.
.
846 25. Wiara jako przyzwolenie umysłu zasadza się ostatecznie na sumie prawdopodobieństw.
.
847 26. Dogmaty wiary należy pojmować według ich funkcji praktycznej, tzn. jako zasady obowiązującej w działaniu, nie zaś jako zasady wierzenia.
.
Chrystus
Rozdział zaprzecza boskości Chrystusa, Jezus nie objawił się jako Mesjasz, Chrystus Biblijny to nie ta sama osoba co rzeczywisty Chrystus, Chrystus nie jest rzeczywistym Synem Boga, ewangelia nie potwierdza doktryn rzymskich teologów, nauka Pawła o Chrystusie nie jest prawdziwa, Jezus głosił błąd, jego słowa są pozbawione prawdy, był intelektualnie ograniczony, nie posiadał świadomości mesjańskiej, zmartwychwstanie nie miało faktycznie miejsca, Jezus nie przyszedł aby odkupić ludzi.
848 27. Boskość Jezusa Chrystusa nie jest dowiedziona z Ewangelii; jest dogmatem, który świadomość chrześcijańska wyprowadziła z pojęcia „Mesjasz”.
.
849 28. Jezus, gdy wypełniał swoje posłannictwo, nie przemawiał w tym celu, aby pouczyć, że jest Mesjaszem, ani Jego cuda nie zmierzają do tego, aby to pokazać.
.
850 29. Wolno zgodzić się z tym, że Chrystus, którego pokazuje historia, jest o wiele mniej znaczący od Chrystusa, który jest przedmiotem wiary.
.
851 30. We wszystkich tekstach ewangelicznych wyrażenie Syn Boży odpowiada tylko wyrażeniu Mesjasz, w najmniejszym jednak stopniu nie oznacza, że Chrystus jest prawdziwym i naturalnym Synem Boga.
.
852 31. Nauka o Chrystusie, którą przekazuje Paweł, Jan i Sobór Nicejski, Efeski, Chalcedoński, nie jest tą, jaką przekazał Jezus. Jest ona taką, jaką stworzyła o Jezusie świadomość chrześcijańska.
.
853 32. Nie można uzgadniać sensu naturalnego tekstów Ewangelii z tym, co nasi teologowie nauczają o świadomości i nieomylnej wiedzy Jezusa Chrystusa.
.
854 33. Jest rzeczą jasną dla każdego, kto nie kieruje się z góry powziętymi przesłankami, że albo Jezus był głosicielem błędu o bliskim przyjściu Mesjasza, albo znaczna część Jego nauki zawarta w Ewangeliach synoptycznych jest pozbawiona autentyczności.
.
855 34. Człowiek krytyczny nie może przypisywać Chrystusowi nieograniczonej wiedzy bez przyjęcia hipotezy, która historycznie nie może być utrzymana i która sprzeciwia się odczuciu moralnemu, że mianowicie Chrystus jako człowiek posiadał wiedzę Boga i mimo tego nie chciał się znajomością tak wielu rzeczy podzielić z uczniami i potomnością.
.
856 35. Chrystus nie zawsze miał świadomość swojej mesjańskiej godności.
.
857 36. Zmartwychwstanie Zbawiciela nie jest właściwie faktem porządku historycznego, lecz faktem porządku czysto nadnaturalnego, który nie jest pokazany ani możliwy do pokazania i co świadomość chrześcijańska stopniowo wyprowadziła z innych [faktów].
.
858 37. Na początku wiara w zmartwychwstanie Chrystusa była nie tyle wiarą w fakt samego zmartwychwstania, ile w nieśmiertelne życie Chrystusa u Boga.
.
859 38. Nauka o odkupieńczej śmierci Chrystusa nie ma pochodzenia ewangelicznego, lecz tylko Pawłowe.
.
Sakramenty
Tu dowiemy się, że biblijne sakramenty nie mają nic wspólnego z kościelnymi, nie zostały ustanowione przez Jezusa lecz wymyślone przez teologów, chrzest dzieci jest niebiblijny, bierzmowanie to ludzki wymysł, Apostoł Paweł mylił się co do nauki o eucharystii, nauka o rozgrzeszeniu grzesznika przez kościół jest niebiblijna, katolicki Sobór Trydencki głosił herezje, katoliccy kapłani są wymysłem ludzkim, nie istnieje sukcesja apostolska, nauka o sakramentach jest wytworem ludzkiego umyłu.
860 39. Pojęcia o początku sakramentów, jakie mieli Ojcowie Trydenccy i które bez wątpienia wywarły wpływ na ich dogmatyczne kanony, dalekie są od [teorii], które dzisiaj słusznie utrzymują historycy i badacze chrześcijaństwa.
.
861 40. Sakramenty stąd wzięły początek, że Apostołowie lub ich następcy zinterpretowali jakąś myśl albo zamiar Chrystusa pod wpływem i zachętą okoliczności i wydarzeń.
.
862 41. Sakramenty mają na celu tylko to, by przypominać człowiekowi o obecności zawsze dobroczynnego Stwórcy.
.
863 42. Społeczność chrześcijańska wprowadziła konieczność chrztu, przyjmując go jako obrzęd konieczny i łącząc z nim zobowiązanie do zachowywania praktyk wyznania chrześcijańskiego.
.
864 43. Zwyczaj udzielania chrztu dzieciom był owocem ewolucji dyscypliny [kościelnej] i przyczynił się do tego, że jeden sakrament rozpadł się na dwa, tj. na chrzest i na pokutę.
.
865 44. Nic nie dowodzi, by obrzęd sakramentu bierzmowania był w użyciu u Apostołów; formalnie zaś rozróżnienie dwóch sakramentów, chrztu i bierzmowania, nie dotyczy historii pierwotnego chrześcijaństwa.
.
866 45. Nie wszystko, co opowiada Paweł o ustanowieniu Eucharystii (1 Kor 11, 23-25), może być przyjęte z historycznego punktu widzenia.
.
867 46. Nie istniało w pierwotnym Kościele pojęcie chrześcijanina grzesznika, otrzymującego rozgrzeszenie władzą Kościoła, lecz Kościół bardzo powoli przyzwyczajał się do tego pojęcia. Owszem, nawet kiedy pokuta została uznana za instytucję Kościoła, nie nazywano jej sakramentem, ponieważ taki sakrament uważany byłby za hańbiący.
.
868 47. Słowa Pana: „Przyjmijcie Ducha Świętego, którym odpuścicie grzechy, są im odpuszczone, a którym zatrzymacie, są im zatrzymane” (J 20, 22 n.) wcale nie odnoszą się do sakramentu pokuty [niezależnie od tego], co by się podobało twierdzić Ojcom Soboru Trydenckiego.
.
869 48. Jakub w swoim Liście (Jk 5, 14 n.) nie zamierzał ogłaszać jakiegoś sakramentu Chrystusa, lecz zalecał pewien pobożny zwyczaj. A jeśli przypadkiem w tym zwyczaju widzi jakiś środek łaski, nie przyjmuje tego z taką nieugiętością, z jaką przyjęli to teologowie, którzy ustanowili pojęcie i liczbę sakramentów.
.
870 49. Gdy wieczerza chrześcijańska stopniowo nabierała charakteru czynności liturgicznej, ci, którzy zwykle przewodniczyli wieczerzy, uzyskali charakter kapłański.
.
871 50. Starsi, spełniając funkcję nadzoru na zebraniach chrześcijan, zostali ustanowieni przez Apostołów kapłanami lub biskupami, by czuwać nad porządkiem koniecznym z powodu wzrostu wspólnot, a nie żeby we właściwym znaczeniu kontynuować posłannictwo i władzę apostolską.
.
872 51. Małżeństwo w Kościele mogło stać się dopiero później sakramentem nowego Prawa; aby bowiem mogło być uważane za sakrament, konieczny był pełny teologiczny rozwój nauki o łasce i sakramentach.
.
Konstytucja Kościoła
Rozdział naucza, że Chrystus mylił się co do kościoła, Biblijne nauki o kościele są przedawnione, Piotr nigdy nie miał świadomości bycia papieżem, kościół rzymski jest głową wszystkich organizacji religijnych na mocy politycznych machinacji, kościół jest wrogi postępowi.
873 52. Daleką była od Chrystusa myśl założenia Kościoła jako społeczności trwającej na ziemi w ciągu długiego szeregu wieków; a nawet – zdaniem Chrystusa – wkrótce miało nadejść królestwo niebieskie razem z końcem świata.
.
874 53. Ustrój organiczny Kościoła nie jest niezmienny, lecz społeczność chrześcijańska, podobnie jak społeczność ludzka podlega ustawicznemu rozwojowi.
.
875 54. Dogmaty, sakramenty, hierarchia, tak co do swego pojęcia, jak i co do rzeczywistości, nie są niczym innym, jak tylko sposobem wyjaśnienia i etapem ewolucji myśli chrześcijańskiej, która zewnętrznym przyrostem powiększyła i udoskonaliła mały zarodek ukryty w Ewangelii.
.
876 55. Szymon Piotr nigdy nawet nie podejrzewał, że otrzymał od Chrystusa prymat w Kościele.
.
877 56. Kościół rzymski stał się głową wszystkich Kościołów nie na mocy rozporządzenia Opatrzności Bożej, lecz wskutek czysto politycznej sytuacji.
.
878 57. Kościół okazuje się wrogi wobec postępów nauk przyrodniczych i teologicznych.
.
Wnioski
Powyższe nauczanie pochodzi z Breviarium Fidei Wybór Doktrynalnych Wypowiedzi Kościoła, Wydawnictwo „Księgarnia Świętego Wojcieha” 2007, które opracowali ks. Ignacy Bokwa, ks. Tadeusz Gacia, ks. Sylwester Laskowski, ks. Henryk Wojtowicz .
Oczywistym jest, że powyższe nauki zostały przez KRK potępione a głoszących je teologów uznano za heretyków. Jednak faktem jest, że byli to wychodowani przez organizację profesorowie i teologowie wykarmieni doktrynami wymyślonymi przez papieży. Jakie źródło taka woda.
Od Soboru Watykańskiego II Kościół Katolicki to konglomerat sprzeczności. Spotkamy w nim zarówno praktyki wschodniego buddyzmu (vide: niektóre zakony karmelitańskie), jak i judaizujących badaczy Pism (vide: Neokatechumenat). W zasadzie wszystko, co przed Soborem Watykańskim II istniało poza bramami katolicyzmu, weszło do niego i stworzyło swoistą, synkretyczną rodzinę. Jedyne, co się nie zmieniło i co zespala katolicyzm, to podporządkowanie papieżowi. Bo już nawet w takich istotnych dla katolicyzmu kwestiach, jak obecność Jezusa w sakramentach chleba i wina, czy nieomylność papieża, nie ma jedności wśród teologów katolickich.
.
Rzymsko-katolickie dodatki do ewangelii
Katolicy wierzą, że do zbawienia konieczna jest łaska… oraz uczynki. Oficjalna pozycja Kościoła Rzymsko-katolickiego mówi o tym, że osoba musi uwierzyć w Jezusa Chrystusa ORAZ
Dodatkowe wymagania
- Zostać ochrzczona,
- Otrzymać eucharystię razem z innymi sakramentami,
- Musi być posłuszna zarządzeniom Kościoła rzymsko – katolickiego,
- Przedstawiać wielkie zasługi i chwalebne uczynki,
- Nie może umrzeć w jakimkolwiek grzechu śmiertelnym,
- Musi wierzyć w niepokalane poczęcie Marii
.
Inne dewiacje
- Naturalna teologia – zbawienie z dobrych uczynków bez wiary w Boga Pisma
- Skarbiec zasług – możliwość zakupu nadmiaru dobrych zasług pochodzących od świętych
- Msza – jako powtarzalna ofiara Chrystusa
- Czyściec – zaprzeczenie doskonałego dzieła uświęcenia dokonanego przez Chrsytusa
- Odpusty – zmazanie grzechów za pieniądze
- Rzymsko-katoliccy księża, kiedy są wyświęcani, są nazywani alter Christus (Drugi Chrystus)
- Sakramentale niebiblijne prawo do przebaczania grzechów
- Sakramentale niebiblijne prawo do udzielania sakramentu pokuty,
- Kontrola nad kanałami łaski przez sakramenty
.
Historyczna wiara papieży
Poniższe świadectwo pochodzi z Instytutów Religii Chrześcijańskiej 4:7:27 potwierdzone przez świadectwo Erezmusa
27. Gdy dochodzimy do jednostek, dobrze wiemy jakiego rodzaju zastępców Chrystusa powinniśmy szukać. Bez wątpienia Juliusz, Leon, Klement i Paweł będą filarami chrześcijańskiej wiary, pierwsi interpretatorzy religii, pomimo że nie znali niczego o Chrystusie poza tym czego się nauczyli w szkole Luciana. Czemu podajemy imiona trzech czy czterech pontifów? Otóż gdyby istniała jakakolwiek wątpliwość co do rodzaju religii wyznawanej przez pontifów, wraz z ich kolegium kardynalskim i profesorami dnia dzisiejszego.
.
- Pierwszą głową ich sekretnej teologii jaka jest modna wśród nich jest przekonanie, że nie ma Boga.
.
- Kolejną wiara w to, że cokolwiek napisano i nauczano w odniesieniu do Chrystusa to kłamstwa i oszustwo (55).
.- Trzecią jest to, że doktryna dotycząca przyszłego życia i ostatecznego zmartwychwstania jest tylko baśnią.
Nie wszyscy tak myślą i niewielu to głosi; przyznaję to. Mimo to od dawna jest to wszystko normalną religią pontifów;
.Przypis 55: Erezmus w liście do Steuchusa mówi: „Może tak być, że w Niemczech są osoby, które nie odwracają się od bluźnierstwa przeciwko Bogu, lecz najgorsze karanie jest im zadane. Ale w Rzymie, na własne uszy słyszałem ludzi wybielających ohydne bluźnierstwa przeciw Chrystusowi i jego apostołom, w obecności wielu osób prócz mnie i czyniących to bezkarnie.
.
Współczesna wiara papieży
Mając na uwadze, że kościół Rzymsko-katolicki nieustannie ewoluuje w stronę coraz większego odstępstwa, pragniemy przytoczyć ostatnią wypowiedź głowy tego kościoła, poszerzającą drogę, jaką katolicy mają iść na zatracenie. Oto co o Panu Jezusie powiedział „Vicarius Filii Dei”, czyli pan Franciszek, rzekomy zastępca Pana Jezusa na ziemi:
«Ma cosa è la croce per noi?» è la questione posta da Francesco. (…) “Sì, io porto la croce per far vedere che sono cristiano”». E «sta bene», però «non solo come distintivo, come se fosse una squadra, il distintivo di una squadra»; ma, ha detto Francesco, «come memoria di colui che si è fatto peccato, che si è fatto diavolo, serpente, per noi; si è abbassato fino ad annientarsi totalmente».
.„Ale czym jest dla nas krzyż?” – to pytanie zadał Franciszek. (…) „Tak, noszę krzyż, by pokazać, że jestem chrześcijaninem”. To jest „w porządku”, jednakże „nie tylko jako jako odznaka, tak jak w jakiejś drużynie, odznaka wskazująca na przynależność do jakiejś drużyny”; ale jak powiedział Franciszek, „jako wspomnienie tego, który dla nas stał się grzechem, który stał się diabłem, wężem. Tak się uniżył aż do całkowitego unicestwienia”. – źródło
Według pana Franciszka Jezus Chrystus był diabłem i wężem oraz nie był Bogiem (ponieważ został całkowicie unicestwiony czyli przestał istnieć). A ponieważ pan Franciszek zastępuje w sposób fizyczny Pana Jezusa, to również jest diabłem i wężem.
Na naszych oczach satanizm wchodzi do wierzeń katolickich z podniesionym czołem. Ale czy jest to pierwszy taki przypadek? Poniżej cytaty samych papieży oraz ich wyznawców oddające character rzymskokatolickiego kultu.
„Papież ma tak wielką godność i tak wywyższony, że nie jest tylko człowiekiem …jest jak Bóg na ziemi, jedynym władcą wierzących w Chrystusa, ma pełnię władzy”. (Lucius Ferrari, Bibliotheca polecenia, 1793, t. VI, Papa II, str. 25-29)
„Opowiadamy się na tej ziemi, zamiast Boga Wszechmogącego.” (Big encyklice listów papieża Leona XII, czerwiec 1894)
„Zatroszcz się, abyśmy nie utracili zbawienia, tego życia I oddechu jaki nam dałeś, boś ty naszym pasterzem, tyś lekarzem, tyś władcą, tyś naszym poślubionym mężem, tyś jest w ostateczności kolejnym Bogiem na ziemi.” – Słowa Krzysztofa Mracellusa o papieżu Juliuszu II
„Papież może zrobić wszystko, co może zrobić Bóg” – Decjusz
„Najwyższym nauczycielem w kościele jest Biskup Rzymu. Jedność umysłów wymagawięc, obok doskonałej zgodności w jednej wierze, całkowitego podporządkowania się i posłuszeństwa woli Kościoła i Biskupa Rzymu jak samego Boga” – Papież Leon XIII o sobie
„Papież jest nie tylko przedstawicielem Jezusa Chrystusa, lecz jest samym Jezusem Chrystusem ukrytym pod zasłoną ciała. Czy papież mówi? To mówi Jezus Chrystus” – Papież Pius X
„Wiecie, że jestem Ojcem Świętym, reprezentantem Boga na ziemi, Zastępcą Chrystusa, co oznacza, że jestem Bogiem na ziemi” – Papież Pius XI
„Otrzymaliście w tej chwili straszliwa władzę. To jest władza nie tylko nad szatanami, nie tylko nad znakami sakramentalnymi, ale przede wszystkim – NAD SAMYM BOGIEM! Jesteście przecież „spirituales imperatores”, a jako tacy, macie władzę rozkazywać nawet samemu Bogu. On tego zapragnął, On tego od was chciał! Będziecie MU rozkazywać, gdy na wasze słowa zstępować będzie na ołtarze- Bóg żywy, choć zakryty, lecz prawdziwy”. – Słowa te są zapisane w „Katolickim katechiżmie dla dorosłych” Poznań 1987, str. 361; Henri de Lubac, Katolicyzm, Inst.Wyd. „Znak” 1988 str. 70-71 i Stefan Wyszyński „Ku Kapłaństwu”. Ateneum Kapłańskie Wrzesień1960, str. 165.
„Nawet jeśli Papież byłby wcielonym Szatanem, nie powinniśmy podnosić głowy przeciwko niemu, ale spokojnie położyć się, aby spocząć na jego piersi, kto buntuje się przeciwko naszemu Ojcu (Papieżowi), jest skazany na śmierć, bo to, co wy mu czynicie, czynicie to Chrystusowi: czcimy Chrystusa, jeśli czcimy Papieża” św. Katarzyna z Sieny, SCS, s. 201-202, str. 222, (cytowany w „Apostolskim przekórku”, Michael Malone, Księga 5: „Księga Obietów”, rozdział 1: „Nie ma Zbawienia bez Osobistego pozwolenia Papieża”)
Walter Burkert zwraca uwagę, że ”szalone kobiety przez których usta mówił bóg” występowały w kulcie baskijskiej bogini Mari w drugim tysiącleciu pne czczonej przez wiedźmy oraz w Asyrii w pierwszym tysiącleciu pne. Obecnie bogini Mari czczona jest jako katolicka Święta Marina.
.
Podsumowanie
W co wierzą Rzymscy katolicy? To zależy. Niektórzy w inną ewangelię, inni w rozmaite teologiczne herezje, inni w demony przyjmujące imiona świętych, a jeszcze inni, ci na samej górze, na samym szczycie reżimu w siebie samych lub zupełnie w nic….
W Piśmie Świętym znajdziemy naukę, na podstawie której możemy sformułować odpowiedź i dedykować ją rzymskiemu katolicyzmowi i wszystkim jego wyznawcom, którzy bluźnią Chrystusowi i deptają Jego zbawienie.
O, synowie diabła, pełni wszelkiego podstępu i przewrotności, nieprzyjaciele wszelkiej sprawiedliwości! Czy nie przestaniecie wykrzywiać prostych dróg Pana? (Dzieje 13:10) Całe Pismo jest natchnione przez Boga i pożyteczne do nauki, do strofowania, do poprawiania, do wychowywania w sprawiedliwości (2 Tym. 3:15) Dlaczego się ze sobą zmówiliście, aby wystawić na próbę Ducha Pańskiego? (Dzieje 5:9) Niech zginą z wami wasze pieniądze. (Dzieje 8:20) Nigdy was nie znałem. Odstąpcie ode mnie wy, którzy czynicie nieprawość (Mat. 7:23) Zwiążcie im nogi i ręce, weźcie ich i wrzućcie do ciemności zewnętrznych. Tam będzie płacz i zgrzytanie zębów. (Mat. 22:13) gdy ujrzycie Abrahama, Izaaka, Jakuba i wszystkich proroków w królestwie Bożym, a samych siebie yrzuconych precz (Łuk. 13:28) Idź precz ode mnie, szatanie! (Łuk. 4:8)
Zobacz w temacie
- Odstępstwo
- Bóg pod stopami agentów Watykanu
- Jan Kalwin: Papież to Antychryst
- Reformacja przeciw papiestwu
- Wieczerza Pańska