Boże dzieło uświęcenia, część 3 – środki uświęcenia

utworzone przez | gru 28, 2022 | Egzegezy, Hamartiologia: nauka o grzechu, Soteriologia: nauka o zbawieniu

Agent uświęcenia

1 Piotra 1:22 Skoro oczyściliście swoje dusze, będąc posłuszni prawdzie przez Ducha ku nieobłudnej braterskiej miłości, czystym sercem jedni drugich gorąco miłujcie;

Ten, który uświęca to Bóg Duch Święty, jako Duch, który stał się Duchem Chrystusowym po wywyższeniu Jezusa i który został wylany na Kościół w dniu Pięćdziesiątnicy (Dzieje 2). To Jemu Biblia przypisuje zbawcze dzieło uświęcania członków Kościoła Chrystusowego.

Według 1 Piotra 1:22 oczyszczamy nasze „dusze … przez Ducha”. W Ewangelii Jana 14-17 pouczenie Jezusa dotyczące przyjścia Ducha kończy się obietnicą dzieła Ducha uświęcającego uczniów.

Jan 14:16-17 A ja będę prosił Ojca i da wam innego Pocieszyciela, aby z wami był na wieki; Ducha prawdy, którego świat nie może przyjąć, bo go nie widzi ani go nie zna. Wy jednak go znacie, gdyż z wami przebywa i w was będzie.

Tylko On — Duch Święty — może dokonać oczyszczenia i poświęcenia, które są celem Boga w elekcji i celem zadośćuczynienia krzyża, i dlatego Jezus powiedział swoim uczniom, że „pożyteczne” jest odejście od nich we wniebowstąpieniu

Jan 16:7 Lecz ja mówię wam prawdę: Pożyteczniej jest dla was, abym odszedł. Jeśli bowiem nie odejdę, Pocieszyciel do was nie przyjdzie, a jeśli odejdę, poślę go do was.

Tylko On, jako Duch, może przeniknąć do naszego najgłębszego, duchowego bytu; zregenerować nas tam; i mieszkać w nas — nie blisko nas, ale w nas tworząc, zachowując i powiększając naszą świętość. Z naszego wnętrza Duch wpływa na

  • nasze myślenie
    .
  • nasze pragnienia
    .
  • nasze uczucia
    .
  • naszą mowę
    .
  • i nasze działania

Tylko On, jako Święty w nas, tak na nas oddziałuje, że brzydzimy się tym, co złe i oddajemy się dobru, czyli Bogu. Chodzi o to, że uświęcającym jest Duch Święty głęboko w nas w centrum kontroli naszego życia, który nie tylko wyjaśnia naszą świętość, ale także wyjaśnia najgorszy smutek naszego życia. List do Efezjan ostrzega przed tym smutkiem:

Efez. 4:30 nie zasmucajcie świętego Ducha Bożego

Zasmucamy Go, gdy świadomie sprzeciwiamy się Jego uświęcającej pracy w nas i dobrowolnie oddajemy się bezbożności, czy to zepsutego kultu Boga, nienawiści do bliźniego czy pijaństwa. Ponieważ Duch jest w nas tak blisko, sprawia, że ​​doświadczamy Jego smutku. Zasmucony przez nas, staje się dla nas smutkiem.

Ten żal nie jest żalem upamiętania, chociaż ostatecznie do tego doprowadzi. Ale naszym smutkiem jest nieszczęście doświadczenia Bożego gniewu i braku Jego łaski dla nas. Jest to smutek Dawida, gdy żył bez skruchy w swoim grzechu cudzołóstwa i morderstwa, jak opisuje swój smutek w Psalmie 32

Psalm 32:3-4 moje kości schły od moich całodziennych narzekań. We dnie i w nocy bowiem ciążyła na mnie twoja ręka, usychałem jak podczas letniej suszy.

To było doświadczenie Dawida, kiedy zasmucał Ducha Świętego. Któż z nas nie zasmucił się w podobny sposób smutkiem, że zasmucił Ducha?
.

Głoszenie i sakramenty

W swoim dziele uświęcania Duch posługuje się środkami i dlatego nakazuje nam używać tych środków. Pierwszym z tych środków jest „prawda”, to znaczy głoszenie prawdy Ewangelii, w tym prawdy uświęcenia, przez kaznodzieję zdrowej nauki. 1 Piotra 1:22 opisuje nasze oczyszczanie naszych dusz „w posłuszeństwie prawdzie”. W Ewangelii Jana Jezus wielokrotnie oświadcza, że ​​uświęcenie nas przez Boga dokonuje się za pomocą Bożej prawdy

Jan 17: 17-19 Uświęć ich w twojej prawdzie. Twoje słowo jest prawdą. Jak ty posłałeś mnie na świat, tak i ja posłałem ich na świat. A ja za nich uświęcam samego siebie, aby i oni byli uświęceni w prawdzie.

Prawda jest potwierdzona przez sakramenty, tak że środkiem uświęcenia są sakramenty chrztu i Wieczerzy Pańskiej. Poprzez sakrament chrztu Jezus Chrystus działa, dając wierzącym to, co oznacza sakrament, czyli dary i łaskę niewidzialną;

  • obmycie i oczyszczanie naszych dusz z wszelkiego brudu i nieprawości
    .
  • odnowienie naszych serc i napełnienie ich wszelką pociechą
    .
  • poprzez danie nam prawdziwego zapewnienia o Swojej ojcowskiej dobroci
    .
  • poprzez nakładanie na nas nowego człowieka i zrzucenie starego człowieka ze wszystkimi jego czynami

W ten sposób chrzest

„jest pożyteczny”, nie tylko „w chwili, gdy woda jest na nas wylana, a my go otrzymujemy, lecz przez całe nasze życie” (Konfesja Belgijska 34).

Podobnie Wieczerza Pańska jest środkiem naszego uświęcenia. Konfesja Belgijska 35 stwierdza, że ​​

„skłania nas do gorliwej miłości dla Boga i naszego bliźniego”.

Żarliwa miłość do Boga i bliźniego to świętość.

Ponieważ środkami zbawczego dzieła uświęcania Ducha Świętego jest głoszenie prawdy i udzielanie sakramentów, do świętości życia wymagane jest członkostwo w prawdziwym, ustanowionym Kościele.

W nim są prawda, sakramenty, a także dyscyplina, jeśli wierzący zbłądzi i odpadnie od świętości życia. Upominając chrześcijan hebrajskich, żeby trwali w „miłości i (…) dobrych uczynkach”, to znaczy w życiu uświęconym, autor Listu natychmiast ostrzega:

Hebr. 10:24-25 I okazujmy staranie jedni o drugich, by pobudzać się do miłości i dobrych uczynków; Nie opuszczając naszego wspólnego zgromadzenia, jak to niektórzy mają w zwyczaju, ale zachęcając się nawzajem, i to tym bardziej, im bardziej widzicie, że zbliża się ten dzień

Rezygnacja z członkostwa w prawdziwym kościele jest zgubna dla uświęcenia życia.
.

Krew Ukrzyżowanego

Prawda, która uświęca, to w szczególności Ewangelia „krwi” Jezusa Chrystusa, czyli Jego odkupieńczej śmierci za wybranych grzeszników. Krew oczyszcza z grzechu. Tylko krew oczyszcza z grzechu. Tylko krew Jezusa oczyszcza z grzechu.

Nawet energicznym zastosowaniem obfitości wody Lady Makbet nie mogła zmyć grzechu zamordowania króla.

„Co, te ręce nigdy nie będą czyste?”

Płakała, w odniesieniu do narzędzia zabójstwa Duncana. W desperacji swojej winy wykrzyknęła:

„Oto wciąż jest zapach krwi: wszystkie perfumy Arabii nie osłodzą tej małej rączki. Och, och, och!” [1]

List do Hebrajczyków naucza, że

Hebr. 9:14 krew Chrystusa (…) oczyści wasze sumienie z martwych uczynków, by służyć Bogu żywemu

Przelana krew Chrystusa dała nam prawo do uwolnienia się z niewoli grzechu. Świętość to nie tylko korzyść; jest to również kwestia słuszności. Całkowicie zdeprawowany, zniewolony grzesznik jest w niewoli grzechu w ramach sprawiedliwości. Stan grzesznika to całkowita deprawacja, zgodnie z łaciną Kanonów III/IV:2, „justo Dei judicio” („przez sprawiedliwy sąd Boży” lub „w konsekwencji sprawiedliwego sądu Bożego”)[2]

Kanony II:8 wyznają, że

„najcenniejsza śmierć Jego [tj. Syna Bożego]” odkupiła nas od naszej deprawacji i uzyskała dla Chrystusa prawo „oczyszczenia [nas] nas ze wszystkich grzechów, zarówno pierworodnego jak i popełnionych rzeczywiście”.

Następnie, zgodnie z 1 Piotra Duch kropi nas „krew Jezusa”, oczyszczając nas z brudu grzechu i łamiąc moc grzechu.

1 Piotra 1:2 Wybranych według uprzedniej wiedzy Boga Ojca, przez uświęcenie Ducha dla posłuszeństwa i pokropienia krwią Jezusa Chrystusa. Łaska i pokój niech się wam pomnożą

To oczyszczenie krwią przez Ducha, które dokonuje się za pomocą prawdy Ewangelii, jest stosowane do nas i przyjmowane przez wiarę w Jezusa Chrystusa. Podobnie jak usprawiedliwienie, uświęcenie jest „przez wiarę” – tylko przez wiarę. Nasze uświęcenie nie jest zgodne z prawem i jego przykazaniami.

To nie jest nasze dzieło. Taka jest wyraźna doktryna Pisma Świętego. W Dziejach Apostolskich 15:8-9 Apostoł głosił, że Bóg dał poganom „Ducha Świętego (…) oczyszczając przez wiarę ich serca.”. Dzieje Apostolskie 26:18 nauczają, że ci, których Bóg wybawia tych, którzy są „uświęconymi przez wiarę we mnie [tj. w Jezusa]”.

Wiara Reformowana wyznaje, że życie święte toczy się zgodnie z prawem Bożym. Nie uczy, że prawo Boże, jako prawo, jest środkiem do świętego życia. Prawo jest przewodnikiem lub regułą świętego życia. To nie jest moc świętego życia.
.

Pomoce w uświęceniu

Wszelkie dodatkowe pomoce do świętości świętych zależą od głównych środków, którymi są głoszenie krzyża i sakramenty. Istnieją dodatkowe pomoce, o których lud Boży musi być świadomy.
.

Utrapienie

Jedną z takich pomocy jest utrapienie, z jego różnymi formami cierpienia. Odnosi się to z pewnością do tych cierpień, które są boską karą za nasze nieposłuszeństwo. Te dolegliwości nas poprawiają. Doprowadzają nas do upamiętania i przywracają do świętości posłuszeństwa prawu Bożemu. Karcenie przez Boga Jego dzieci ma na celu „abyśmy byli uczestnikami Jego świętości”  (Hebr. 12:10)

Ale dotyczy to również tych cierpień, czy to ciała, czy duszy, które nie są karą, tych cierpień, które spadają na pobożnego mężczyznę lub kobietę, którzy w rzeczywistości prowadzą święte życie. Cierń Pawła w ciele nie był karą spowodowaną grzechem Apostoła. Zostało mu dane „aby się nie wywyższał ponad miarę” (2 Kor. 12:7).

„Utrapienie było dla mnie”, śpiewamy w muzycznej wersji Psalmu 119:71, „abym zachował Twoje ustawy”[3] Jak to się dzieje, każde odrodzone dziecko Boże uczy się przez doświadczenie. Utrapienie z łaski Bożej rozluźnia nasze przywiązanie do tego życia i powoduje, że tęsknimy tylko za Bogiem i zmartwychwstaniem ciała w dniu Chrystusa Jezusa.

Jak ktoś powiedział, nieszczęścia wierzącego są Bożym „surowym miłosierdziem”. Augustyn mądrze upomniał wszystkich cierpiących chrześcijan:

„To, na co cierpisz, na co narzekasz, to twoje lekarstwo, a nie kara; twoja kara, a nie potępienie. Nie odkładaj plagi, jeśli nie chcesz być odsunięty od dziedzictwa” [4]

Modlitwa

Modlitwa jest dodatkową pomocą do świętości. Katechizm Heidelberski wyjaśnia potrzebę modlitwy częściowo tym, że

„Bóg udzieli łaski i Ducha Świętego tylko tym, którzy się modlą” (Odp. 116).

Ta łaska i Duch Święty to łaska uświęcająca i Duch Święty. Szósta prośba wzorcowej modlitwy to prośba o świętość: „I nie wódź nas na pokuszenie, ale nas zbaw ode złego” (Mat 6:13). Pozytywna prośba zawarta w prośbie brzmi:

„Zachowaj mnie w świętości życia; uświęć mnie”.

Wspólnota

Istnieje pomoc wspólnoty świętych. Tak jak bezprawna przyjaźń z bezbożnymi osłabia świętość i nieodmiennie prowadzi do bezbożnych zachowań, tak przyjaźń świętego ludu Bożego chroni i umacnia świętość dziecka Bożego i to nie tylko wśród dzieci i młodzieży. Ponownie podkreśla się znaczenie członkostwa — żywego członkostwa — w prawdziwym kościele.

Nie jest też przesadą wnioskowanie z niebezpieczeństwa dla świętości niegodziwych przyjaciół i z pomocy dla świętości pobożnych przyjaciół o konieczności dobrych, chrześcijańskich szkół dla dzieci przymierza wierzących rodziców. Oprócz antychrześcijańskiej edukacji w szkołach państwowych, ojciec i matka przymierza wzdrygają się na myśl o wysłaniu swojego maleństwa, a nawet licealisty, do środowiska szkolnego przesiąkniętego i kontrolowanego przez bezbożne, nieświęte życie dzieci ciemności XXI wieku.

Niemniej jednak w tym życiu uświęcenie nigdy nie jest doskonałe. W tym życiu uświęcenie jest w najlepszym razie bardzo małym zadatkiem. Doskonałe uświęcenie w przyszłości jest jednak pewne dla każdego, w którym Bóg rozpoczął dzieło uświęcenia go.
.

Doskonałość uświęcenia

Doskonałość w świętości jest pewna dla całego ludu Bożego.
.

Doskonałość jest zapewniona

a) przez wybranie ich przez Ojca do świętości

Efez. 1:4 Jak nas wybrał w nim przed założeniem świata, abyśmy byli święci i nienaganni przed jego obliczem w miłości.

b) przez odkupienie ich przez Syna z niewoli grzechu do służby Bożej

1 Piotra 1:18-19 Wiedząc, że nie tym, co zniszczalne, srebrem lub złotem, zostaliście wykupieni z waszego marnego postępowania przekazanego przez ojców; Lecz drogą krwią Chrystusa jako baranka niewinnego i nieskalanego

c) oraz przez uświęcenie mocą Ducha

Efez. 5:26-27 Aby go uświęcić, oczyściwszy obmyciem wodą przez słowo; By stawić przed sobą kościół chwalebny, niemający skazy ani zmarszczki, ani czegoś podobnego, lecz żeby był święty i nienaganny

Dzięki wierności Trójjedynego Boga doskonałość w świętości jest pewna u każdego, w którym Bóg rozpoczął dzieło uświęcenia:

Filip. 1:6 Będąc tego pewien, że ten, który rozpoczął w was dobre dzieło, dokończy go do dnia Jezusa Chrystusa

Ta pewność doskonałości świętości jest zapewnieniem zbawienia dla każdego, w którym Duch rozpoczął dzieło uświęcania go. To pewność w obliczu silnych, groźnych sił bezbożności. Jest to zapewnienie w zmaganiach z jakimś nękającym grzechem, że strach wierzącego może go pokonać, odciągnąć od Boga i potępić.

To jest prawda o zachowaniu lub wytrwaniu świętych. Prawda o zachowaniu świętych nie polega po prostu na tym, że wszyscy ci, których Bóg zaczyna uświęcać w tym życiu, zostaną zbawieni przy powrocie Chrystusa. Tym bardziej ta prawda jest poglądem, że ci, którzy twierdzą, że wierzą w Jezusa, zostaną w końcu zbawieni, niezależnie od tego, że żyli bezbożnym życiem.

Ale ta prawda, powszechnie znana jako piąty punkt z „pięciu punktów kalwinizmu”, naucza, że ​​Bóg uświęca każdego z tych, których wybrał i za których umarł Chrystus; że Bóg utrzymuje w nich to dzieło uświęcania przez całe ich życie i z biegiem lat pomnaża to zbawcze dzieło; że na drodze nieustannej świętości wszyscy wybrani zostaną ostatecznie zbawieni zarówno w dniu śmierci, jak i w dniu Chrystusa; i że nasze doskonałe zbawienie, czy to w chwili śmierci, czy w dniu Chrystusa, będzie polegało na doskonaleniu świętości.

Nie ma odpadnięcia świętych, odejścia od łaski Bożej, odejścia od zbawienia i od mocy świętości.
.

Nie ma zbawienia bez uświęcenia

Doktryna dyspensacjonalisty Zane Hodgesa, że ​​Bóg zbawia niektórych ludzi bez uświęcania ich lub bez zachowania ich w świętości życia, jest rażącą herezją, wypaczeniem Ewangelii, która

  • jest nie tylko dobrą nowiną o zbawieniu od potępienia, ale także dobrą nowiną zbawienia od grzechu
    .
  • nie tylko dobrą nowiną o wyzwoleniu z winy grzechu, ale także dobrą nowiną o wyzwoleniu spod panującej mocy grzechu
    .
  • nie tylko dobrą nowiną o ucieczce od gniewu Bożego, ale także dobrą nowiną o wyzwoleniu z nieczystości grzechu
    .
  • i nie tylko dobrą nowiną o Jezusie jako Zbawicielu, ale także dobrą nowiną o Jezusie jako Panu [5]
Doskonałe uświęcenie przy zmartwychwstaniu

Doskonałość świętości jest jednak nadzieją wybranego wierzącego na przyszłość, czy to w momencie śmierci, czy powtórnego przyjścia Jezusa Chrystusa. Doskonałość jest celem życia chrześcijańskiego. Jest nam dana w duszy w momencie śmierci: „… pod ołtarzem dusze zabitych za słowo Boże… I każdemu z nich dano białe szaty” (Obj. 6:9, 11).

Doskonałość urzeczywistnia się w pełni w dzieciach Bożych w zmartwychwstaniu ciała przy powrocie Chrystusa. Niezbędne do przemiany świętych ze zniszczalnych w niezniszczalnych i ze śmiertelnych w nieśmiertelnych, a tym samym do połknięcia śmierci w zwycięstwie w Chrystusie we wskrzeszeniu swego ludu z martwych przy Jego przyjściu, jest udoskonalenie ich w świętości przez Zbawiciela (1 Kor. 15:42-58).

„Aż osiągniemy doskonałość, jaką Bóg nam przeznaczył w przyszłym życiu”

Oto wyznanie Reformowane, chrześcijańskie zawarte w Katechizmie Heidelberskim (Odp. 115). Poprzednia odpowiedź stwierdzała, że

„„nawet ludzie najświętsi mają w życiu jedynie przedsmak pełnego posłuszeństwa [prawu Bożemu].” (Odp. 114).

Dlatego doskonałość jest naszą chrześcijańską nadzieją. Ta nadzieja podtrzymuje nas, a nawet ożywia na łożu śmierci. Ta nadzieja budzi w nas tęsknotę za powtórnym przyjściem Chrystusa. Przyjście Chrystusa nie jest dla nas po prostu, a nawet przede wszystkim, końcem cierpienia fizycznego, ale raczej końcem grzechu.

Nasza nadzieja nie jest po prostu pragnieniem intensywnych przyjemności, ale pragnieniem społeczności ze świętym, zawsze błogosławionym Bogiem — społeczności, która nie jest już dłużej powstrzymywana i osłabiana przez naszą grzeszność i grzechy.

„Przyjdź Panie Jezu dla naszej doskonałej świętości, to znaczy po nasze doskonałe zbawienie od grzechu!”

Na podstawie Be Ye Holy, D. Engelsma, H. Hanko

Przypisy

[1] William Shakespeare, „Makbet”, w William Shakespeare: The Complete Works, Nowy Jork, NY: Dorset Press, 1988, s. 880.
[2] Kanony III/IV:2, w Schaff, Wyznania wiary chrześcijaństwa, t. 3, s. 564, 588. Niestety, to zdanie wyjaśniające całkowitą deprawację grzesznika jako sądu Bożego nad nim jest pomijane w wielu angielskich tłumaczeniach Kanonów, w tym w tym używanym przez protestanckie Kościoły Reformowane.
[3] Psałterz numer 329:4, w The Psalter (Grand Rapids, MI: Eerdmans, 1988), s. 284.
[4] Augustyn, cytowane przez Jana Kalwina w Instytutach Chrześcijańskiej Reiglii, 3.4.33, wyd. John T. McNeill, przeł. Ford Lewis Bitwy (Filadelfia, PA: Westminster Press, 1960), tom. 1, s. 662. Kalwin dodaje, że „w goryczy nieszczęść wierzący musi być wzmocniony tymi myślami” (3.4.34; s. 663).
[5] Zobacz Zane C. Hodges, Biblijna odpowiedź na zbawienie panującego Pana: Absolutnie za darmo! (Grand Rapids, MI: Zondervan, 1989).

Zobacz w temacie

Print Friendly, PDF & Email