Boże dzieło uświęcenia, część 1

Wstęp

Prawda biblijna, która jest tematem tego artykułu  to „Reformowana doktryna uświęcenia”— aspekt zbawczego dzieła Boga w Jezusie Chrystusie przez Ducha Świętego — jest równie ważnym, fascynującym i pożytecznym elementem Ewangelii, jak każdy, który omawialiśmy wcześniej.

Biblia podkreśla znaczenie uświęcenia. Nasze uświęcenie było celem Boga wybierającego nas w wieczności przed założeniem świata. Dlatego w Liście do Efezjan czytamy:

Efez. 1:4 Jak nas wybrał w nim przed założeniem świata, abyśmy byli święci i nienaganni przed jego obliczem w miłości.

Cel krzyża

Nasze uświęcenie było celem Jezusa Chrystusa w cierpieniu krzyża:

Jan 17:19 A ja za nich uświęcam samego siebie [przez śmierć krzyżową], aby i oni byli uświęceni w prawdzie.

Przez całą Jego modlitwę w Ew. Jana 17, Jezus troszczył się o świętość tych, których dał Mu Ojciec i za których miał oddać Swoje życie:

„zachowaj w twoim imieniu tych, których mi dałeś,” (werset 11);
.
„abyś zachował ich od złego” (werset 15);
.
„Uświęć ich” (werset 17);

A potem werset 19, który cytowałem wcześniej. Najwyraźniej głównym celem Jezusa, a zatem i Boga w śmierci Jezusa było nasze uświęcenie, to znaczy, abyśmy mogli być święci.
.

---

Uświęcenie trynitarne

Aby uzupełnić opis trynitarnego znaczenia uświęcenia, wybitnym dziełem Ducha Świętego w zbawieniu jest dzieło uświęcenia. Katechizm z Heidelberski ogłasza znaczenie uświęcenia jako wybitnego zbawczego dzieła Duch. Tutaj Katechizm analizuje trzecią część Składu Apostolskiego jako nauczania o „Bogu Duchu Świętym i naszym uświęceniu”.

Pytanie 24: Czy w Wyznaniu Apostolskim wyróżniamy jakieś części?
.
Odpowiedź: Tak, trzy części. W pierwszej jest mowa o Bogu Ojcu i o naszym stworzeniu, w drugiej – o Bogu Synu i naszym odkupieniu, a w trzeciej – o Bogu Duchu Świętym i naszym uświęceniu.

W ten sposób Biblia koryguje błąd, czyniący usprawiedliwienie głównym celem, jeśli nie jedynym celem Boga w naszej elekcji w przebłaganiu krzyża i w naszym odnowieniu przez Ducha. W ten sposób również Biblia demaskuje herezję zaprzeczania, że ​​zbawienie obejmuje, jako fundamentalny aspekt zbawienia, uświęcenie zbawionych dzieci Bożych.

Ten błąd jest aspektem fałszywej doktryny antynomianizmu lub antynomizmu, który rozważymy później.
.

---

Apologetyka

To, czego będziemy uczyć i bronić  to wyraźnie Reformowana i Prezbiteriańska prawda o uświęceniu. Doktryna uświęcenia budzi kontrowersje. Jest uszkodzona przez poważne błędy.

Ta prawda została zepsuta już w czasach biblijnych. Listy Jezusa do siedmiu kościołów w Objawieniu 2 i 3 ujawniają i potępiają fałszywe nauki i wynikające z nich bezbożne praktyki dotyczące uświęcania. W rzeczywistości główny błąd trapiący siedem kościołów dotyczył uświęcenia.

• Efez „porzucił” swoją „pierwszą miłość” do Boga w Jezusie Chrystusie – korzeń wszelkiej bezbożności – i nie praktykował już swoich „pierwszych uczynków” (Obj 2:4-5).
  .
• Pergamon tolerował nauczycieli, którzy trzymali się doktryny Balaama, który odegrał kluczową rolę w nakłanianiu Izraela do spożywania rzeczy ofiarowanych bożkom i uprawiania rozpusty, oraz doktrynę nikolaitów, która była nauką promującą bezbożność (Obj. 2:14-15).
  .
• Tiatyra miała kaznodziejkę, która uwiodła sługi Chrystusa, by „dopuszczać się nierządu” w związku z bałwochwalstwem. Teologia tej „Izebel” głosiła, że ​​aby docenić zbawienie, należy poznać „głębokość szatana” (Obj. 2:20-24).
  .
• Sardes było „martwe” duchowo. Jego „uczynki” nie były „doskonałe przed Bogiem”. Członkowie splugawili swoje szaty (Obj. 3:1-2, 4).
  .
• Laodycea pokazała swoją letniość swoimi bezbożnymi uczynkami (Obj. 3:15-18).

Również dzisiaj wiele kościołów jest skarconych, karanych i osądzanych przez Jezusa Chrystusa za ich niegodziwość w sprawie uświęcenia. Wiele kościołów grzeszy przez tolerowanie, a nawet akceptację bezbożnego życia członków. Nie ma dyscypliny kościelnej członków, którzy bez skruchy trwają w rażącej, otwartej niegodziwości. Wiele kościołów, które uległy niegodziwości otaczającego społeczeństwa i panującej kultury, jest wypełnione członkami, którzy są niebiblijnie rozwiedzeni i ponownie zawarli związek małżeński. Jest to „cudzołóstwo” według Marka 10:11-12 i innych fragmentów. Młodzi ludzie z kościołów otwarcie „żyje na kocią łapę”, co jest rozpustą zabronioną w Liście do Efezjan

Efez. 5:3 A nierząd i wszelka nieczystość albo chciwość niech nie będą nawet wśród was wspominane, jak przystoi świętym;

Herezje dotyczące uświęcenia obfitują w kościołach protestanckich. Arminianizm w większości protestantyzmu czyni dobre uczynki warunkiem zbawienia, podobnie jak herezja Federalnej Wizji w kościołach nominalnie Reformowanych i Prezbiteriańskich [oraz herezja zbawienia panującego Pana].

Kościoły w tradycji Wesleya czynią uświęcenie sprawą dramatycznego „drugiego błogosławieństwa” z jego implikacją perfekcjonizmu. Są też różne formy antynomianizmu, których najłagodniejszą formą jest fałszywa doktryna, że ​​uświęcenie nie jest koniecznym dziełem zbawienia dla wszystkich chrześcijan.

Zamierzam wyjaśnić i bronić wyraźnie Reformowanej doktryny, jednocześnie demaskując i potępiając nauki, które odbiegają od doktryny Reformowanej lub kalwińskiej. Ujawnienie błędu służy co najmniej dwóm pomocnym celom:

1) Brzmiącemu ostrzeżeniu dla Reformowanych świętych przed grożącym złem,

2) Wyostrzeniu poznania prawdy poprzez kontrast z kłamstwem.
.

---

Rzeczywistość

Uświęcenie, czyli dosłownie „czynienie świętym”, jest bożym dziełem. Jest to tylko Boże dzieło i Boże dzieło w całości. Uświęcenie jest dziełem bożym, wyłącznie dziełem Boga, od jego początku w odrodzeniu do doskonałości w zmartwychwstaniu ciała w dniu Chrystusa.
.

Pismo

To jest świadectwo Pisma Świętego oraz wyznań Reformowanych i Prezbiteriańskich. Jezus modlił się do Ojca w Ewangelii Jana 17, aby On, Bóg, uświęcił wszystkich tych, których Bóg dał Jezusowi

Jan 17:17 Uświęć ich w twojej prawdzie. Twoje słowo jest prawdą.

Jezus oparł to całkowicie boże dzieło nie na czymkolwiek w tych, których Ojciec uświęci, ale wyłącznie na uświęceniu swoim własnym uświęceniu w Jego śmierci

Jan 17:19 A ja za nich uświęcam samego siebie, aby i oni byli uświęceni w prawdzie.

Wyznania wiary

Wyznania Reformowane wyrażają to świadectwo Pisma Świętego. Na samym początku trzeciej części Katechizmu Heidelberskiego, która przedstawia święte, chrześcijańskie życie wdzięczności, Katechizm zadaje pytanie: „dlaczego musimy czynić dobre uczynki?” Odpowiedź brzmi: „Chrystus… odnawia nas przez Ducha Świętego na swój obraz” Odnowa przez Ducha jest dziełem uświęcenia. Wyznanie przypisuje tę pracę Chrystusowi i Jego Duchowi Świętemu. Jesteśmy odnowieni. Dzieło odnowy należy do Jezusa Chrystusa.

Pytanie 86: Dlaczego musimy spełniać jeszcze dobre uczynki, skoro już zostaliśmy wyzwoleni z niedoli, i to bez żadnej własnej zasługi, tylko przez łaskę Jezusa Chrystusa?
.
Odpowiedź: Jezus Chrystus, odkupiwszy nas swoją krwią, odnawia nas przez Ducha Świętego na swoje podobieństwo. Dlatego całym naszym postępowaniem okazujemy Bogu wdzięczność za Jego dobrodziejstwa i oddajemy Mu chwałę. Ponadto upewniamy się w wierze widząc owoce, jakie ona przynosi, a także chwalebnym przykładem pozyskujemy innych ludzi (bliźnich) dla Chrystusa. (Rzym.12:1; 1 Piotra .2:9; 1 Kor. 6:20; 2 Piotra 1:10; Mat. 7:17; Mat. 5:16; 1 Piotra 2:12)

Pierwszy artykuł piątego rozdziału Kanonów z Dort czyni uświęcenie dziełem Boga nad nami i w nas:

Rozdział 5, Artykuł 1
.
Tych, których Bóg według swego zamysłu powołuje do społeczności ze swym Synem, Panem naszym Jezusem Chrystusem i odradza przez Ducha Świętego, tych również wybawia od władzy i niewoli grzechu, chociaż w tym życiu nie wybawia ich całkowicie z ciała grzechu ani od słabości ciała.

Wyzwolenie spod panowania i niewoli grzechu jest uświęceniem i to Bóg dokonuje tego wyzwolenia. Podobnie prezbiteriańskie Standardy Westminsterskie nauczają, że uświęcenie jest dziełem Boga. Jesteśmy uświęceni przez kogoś innego niż my, a tym kimś jest Chrystus Jezus Zbawiciel.

Konfesja Westminsterska 13.1
.
Ci, którzy są skutecznie powołani i odrodzeni, mając nowe serce i nowego ducha stworzonego w sobie, są dalej rzeczywiście i osobiście uświęceni przez cnotę śmierci i zmartwychwstania Chrystusa, przez Jego słowo i mieszkającego w nich Ducha.

Taka jest również doktryna Większego Katechizmu Westminsterskiego:

Pytanie 75: Czym jest uświęcenie?
.
Odpowiedź: Uświęcenie jest dziełem łaski Bożej, dzięki której ci, których Bóg wybrał jako świętych, są z czasem, dzięki potężnemu działaniu Jego Ducha, odnowieni w całym swoim człowieku na obraz Boży

We wszystkich tych wyznaniach użyto biernej strony czasownika w odniesieniu do nas ludzi: „jesteśmy … odnowieni”. Ten, kto aktywnie odnawia lub uświęca, to Bóg.
.

Boża łaska

Według Większego Katechizmu Westminsterskiego uświęcenie jest nie tylko dziełem Boga, ale także dziełem Jego „łaski”. Nie jest to zatem praca, na którą zasługujemy, ani praca, która zależy od nas. Pod każdym względem jest to całkowicie i wyłącznie dzieło Boga.

Uświęcenie jest z konieczności dziełem Boga i dziełem Jego łaski. Nasz naturalny, duchowy stan, z racji tego, że jesteśmy poczęci jako dzieci Adama, jest stanem całkowitej deprawacji tzn. duchowej śmierci. Cała nasza natura — ciało i dusza — jest zepsuta, skłonna do nienawiści Boga i bliźniego oraz skłonna do wszelkiego zła.

Ta niegodziwość naszej natury — to, czym jesteśmy — jest niewolą, niewolą grzechu i szatana. W tym miejscu przypominamy sobie wielką, decydującą księgę Marcina Lutra, obnażającą fundamentalną kwestię w kontrowersji Kościoła Reformowanego przeciw Kościołowi rzymskokatolickiemu: O niewolnej woli.

Kazn. 9:3 Jest takie zło we wszystkim, co się dzieje pod słońcem: jeden los spotyka wszystkich. A przy tym serce synów ludzkich jest pełne zła, a głupota znajduje się w ich sercach, póki żyją, a potem idą do zmarłych
.
Izaj. 64:6 My wszyscy jednak jesteśmy jak nieczyści, a wszystkie nasze sprawiedliwości są jak szata splugawiona; wszyscy opadliśmy jak liść, a nasze nieprawości uniosły nas jak wiatr.
.
Mich. 7:4 Najlepszy z nich jest jak oset; najuczciwszy jak płot ciernisty. Nadchodzi dzień twoich stróżów i twojego nawiedzenia; już nastanie ich zamieszanie
.
Rzym. 3:10-12 Jak jest napisane: Nie ma sprawiedliwego, ani jednego. Nie ma rozumnego i nie ma nikogo, kto by szukał Boga. Wszyscy zboczyli z drogi, razem stali się nieużyteczni, nie ma nikogo, kto by czynił dobro, nie ma ani jednego.

Ludzka całkowita niezdolność uświęcenia

Biblia opisuje naturalny, duchowy stan wszystkich ludzi jako „śmierć” — śmierć duchową. Jeśli chodzi o jakąkolwiek możliwość bycia świętymi i dobrymi oraz jeśli chodzi o każdą możliwość czynienia dobrych uczynków, jesteśmy martwi z natury, na mocy naszego naturalnego związku z Adamem. Oto świadectwo z Listu do Efezjan 2:5 I to wtedy, gdy byliśmy umarli w grzechach, [Bóg] ożywił nas razem z Chrystusem.

Efezjan 2:4 uczy, że to ożywienie lub zmartwychwstanie Boże jest całkowicie zasługą Jego łaski, a nie czegokolwiek, czym jesteśmy lub co robimy, aby zasłużyć na to ożywienie: „Lecz Bóg, który jest bogaty w miłosierdzie, z powodu swojej wielkiej miłości, którą nas umiłował; I to wtedy, gdy byliśmy umarli.” (Efez. 2:4-5)

• Umarli nie wskrzeszają się sami!
  .
• Niewolnicy nie mogą się wyzwolić, nie niewolnicy, których panami są potężni panowie, grzech i szatan!
  .
• Mężczyźni i kobiety, którzy są całkowicie zdeprawowani, nie są w stanie stać się świętymi ani nawet pragnąć, aby zostali uświęceni!

Jeśli mamy stać się świętymi, Bóg musi wykonać to cudowne dzieło. Musi to zrobić nie z powodu czegokolwiek w nas, ale dlatego, że jest dla nas łaskawy. Efezjan 2:4-5 naucza, że ​​uświęcenie jest spowodowane miłosierdziem Bożym – bogatym miłosierdziem – i Jego miłością – Jego wielką miłością.
.

---

Soli Deo Gloria

Zamiast przypisywać sobie zasługi za naszą świętość, powinniśmy za nią chwalić i dziękować Bogu. Tym bardziej powinniśmy być motywowani do chwalenia i dziękowania Bogu za to, że jesteśmy święci, ponieważ nasze uświęcenie jest tak cennym, chwalebnym aspektem naszego zbawienia.

• To wolność od niewoli – niewoli niszczycielskich panów: grzechu i szatana
  .
• To wolność służenia czcigodnemu, łaskawemu Panu Jezusowi, którego służba jest przywilejem, zachwycającym i nagradzanym
  .
• To wyzwolenie duchowe od zniewalającej mocy grzechu jest bezcenną łaską dającą moc błogosławionemu, pięknemu, szlachetnemu ludzkiemu życiu.

Pierwszy LIst Piotra głosi, że uświęcenie uwalnia nas od naszego „marnego postępowania”, to znaczy od naszego wcześniej pustego, bezwartościowego, bezcelowego życia.

1 Piotra 1:18 Wiedząc, że nie tym, co zniszczalne, srebrem lub złotem, zostaliście wykupieni z waszego marnego postępowania przekazanego przez ojców

Uświęcenie jest zmartwychwstaniem. Uświęcając nas, Bóg podnosi nas ze śmierci w grzechu, śmierci, która kończy się wieczną śmiercią w piekle. Uświęcenie wznosi nas do życia w słodkiej komunii z Bogiem, do życia, którego celem i końcem jest życie wieczne w nowym świecie, w duszy i ciele.

Uświęcenie życie, które było podłe i brzydkie czyni pięknym. Honoruje życie, które było haniebne. Nadaje wartości życiu, które było nie tylko bezwartościowe, ale wręcz szkodliwe i destrukcyjne, nie tylko dla siebie, ale także dla bliźnich, a co najgorsze dla objawienia się chwały Bożej.

Słusznie John Owen napisał:

„Spośród wszystkich chwalebnych dzieł Bożych, obok odkupienia przez Jezusa Chrystusa, dusza moja najbardziej podziwia to, co czyni Duch Święty zachowując w nas nasienie i zasadę świętości, jak iskrę ognia w środku oceanu, przeciwko wszelkiemu zepsuciu i pokusom, która się im przeciwstawia.” [1]

Cóż za rabunek dobroci, łaski i mocy uświęcającego Boga, że my sami przypisujemy sobie zasługę naszej świętości! Okazalibyśmy się niewdzięcznymi nędznikami. Poddalibyśmy w wątpliwość, czy w ogóle zostaliśmy uświęceni.
.

---

Konieczność uświęcenia

Jak uświęcenie jest z konieczności dziełem Boga, tak samo uświęcenie jest koniecznym dziełem naszego zbawienia. Zbawienie z konieczności polega na uświęceniu wybranych, odkupionych grzeszników. Bez tej pracy nikt nie jest zbawiony, a bezbożny grzesznik nie może uważać się za zbawionego.

Co ważne, Standardy Westminsterskie potwierdzają Boże dzieło uświęcenia jako dzieło „w czasie” i „w tym życiu”, to znaczy za życia wszystkich wybranych (Westminsterski Większy Katechizm, O. 75; Konfesja Westminsterska 13:2).

Pismo Święte naucza o konieczności uświęcenia w zbawieniu. Zachęcając chrześcijan pochodzenia hebrajskiego, by „dążyli do świętości”, autor oświadcza, „bez której [tj. świętości] nikt nie ujrzy Pana”

Hebr. 12:14 Dążcie do pokoju ze wszystkimi i do świętości, bez której nikt nie ujrzy Pana

Reformowany „porządek zbawienia” każdego zbawionego człowieka obejmuje „uświęcenie”[2].

Koniec końców konieczność uświęcenia i wynikającej stąd świętości ludu Bożego jest taka, jaka została wyrażona przez Piotra: „Świętymi bądźcie, bo ja jestem święty.” (1 Piotra 1:16). Nasz Bóg jest święty. Dlatego Jego zbawiony lud również musi być święty. I dlatego Bóg czyni nas świętymi.

Konieczność świętości mocno wpływa na naszą pewność zbawienia. Tak jak bez świętości nikt nie ujrzy Pana, tak też bez świętości nikt nie może być pewien, że ujrzy Pana. Rzeczywiście, dopóki ktoś pozostaje bezbożny, bezbożny mężczyzna lub kobieta może się tylko obawiać, że nie ujrzy Pana. Ta świętość, która ma nas zapewnić o naszym zbawieniu, jest świadectwem kanonów

5:10: „pewność [zbawienia] (…) wypływa z (…) poważnego i świętego pragnienia zachowania dobrego sumienia i pełnienia dobrych uczynków.”.

Warto zauważyć, że Kanony podkreślają również, że to zapewnienie, po części ze świętości, skutkuje jeszcze większą świętością:

„rozważanie o tej korzyści [tj. zapewnienia zbawienia] powinno służyć jako motywacja do poważnego i stałego praktykowania wdzięczności i dobrych uczynków” (5. 12).

Pewność zbawienia nie prowadzi do

„rozwiązłości lub lekceważenia pobożności” (V:13).

Ta ważność uświęcenia rodzi pytanie: czym dokładnie jest to dzieło Boga w Jego ludzie „w czasie” i „w tym życiu”, jak to ujęły Standardy Westminsterskie? A dokładniej, czym jest to dzieło Boże, zgodnie z Reformowanym i Prezbiteriańskim rozumieniem uświęcenia? Bardziej szczególna forma pytania jest konieczna z powodu niezrozumienia ze strony wielu nominalnych chrześcijan oraz z powodu heretyckich nauk wielu kościołów.

Na podstawie Be Ye Holy, D. Engelsma, H. Hanko

Przypisy

[1] John Owen, Duch Święty (Grand Rapids, MI: Sovereign Grace, 1971), s. 399.
[2] Przedstawicielem jest Herman Hoeksema: „ordo salutis [tzn. porządek zbawienia to]: [1] odrodzenie, [2] powołanie, [3] wiara, [4] nawrócenie, [5] usprawiedliwienie, [6] uświęcenie, [6] ] zachowanie i wytrwanie, [8] uwielbienie” (Reformed Dogmatics [Grandville, MI: RFPA, 2005], t. 2, s. 24).

---

Zobacz w temacie

• Boże dzieło uświęcenia, część 2
• Boże dzieło uświęcenia, część 3
  .
• Kwestia uświęcenia, cz. 1 skąd jego potrzeba?
• Kwestia uświęcenia, cz. 2 dwa jego rodzaje
• Boża suwerenność w uświęceniu
• Grzech seksualności a uświęcenie
• Wiara a uświęcenie
  .
• O potrzebie karcenia
• Dlaczego wybrani spełniają dobre uczynki?
  .
• John Wesley, tragedia szczerego poganina
• Andrzej Cyrikas i Herezja Perfekcjonizmu
• Reformowany inaczej, część 1
• Herezja Federalnej Wizji
  .
• Arminianizm: pierwszy zgniły owoc czyli fałszywa teologia
• Miłość po efesku