Bóg wywyższony ponad wszystko

W przededniu katastrofy

W VII wieku przed narodzeniem Chrystusa Pana królestwo Judy kwitnie militarnie i gospodarczo. W czasie 52 lat rządów króla Uzjasza (790 – 739 B.C.) państwo zostało ufortyfikowane (2 Kronik 26:3-5; 8-10; 13-15), w kraju panuje pokój. Jednakże religia zaczyna upadać, rodzi się fałszywa duchowość (2 Król. 15:34; 2 Kronik 26:16-19) a wraz z nią moralność, co w ostateczności zaowocuje uprowadzeniem calego narodu do Babilonu (2 Król. 20:17-18; 24:11-20)

Bóg ostrzega swój lud ale złudzenie siły, dobrobytu i religijne samozadowolenie zaślepiają serca Żydów. Upadek jest nieunikniony, jednakże Suwerenny Pan nie tylko czuwa ale jest także autorem wszystkich wydarzeń.

Izaj. 14:24 Przysiągł PAN zastępów, mówiąc: Zaprawdę, jak obmyśliłem, tak będzie, a jak postanowiłem, tak się stanie;
.
Izaj. 42:24 Kto wydał Jakuba na rabunek, a Izraela łupieżcom? Czy nie PAN, przeciwko któremu zgrzeszyliśmy? Nie chcieli bowiem kroczyć jego drogami ani słuchać jego prawa

Przyjdzie dzień, gdy sam Jahwe, Pan z nieba (1 Kor. 15:47) wkroczy na scenę a wraz z Nim zbawienie. Imię jednego z wybranych do ogłoszenia tego dzieła proroków to Izajasz (hebr. יְשַׁעְיָה) – co się tłumaczy zbawienie należy do Jahwe. Jest ono symboliczne ponieważ odnosi się do Mesjasza oraz dzieła zbawienia, którego jest autorem: dla Izraela duchowego, dla wszystkich wybranych.

Poniższe rozważanie oparte jest o interpretacyjną zasadę progresywnego objawienia, według której teksty objawione przez Ducha w Starym Testamencie należy interpretować przez pryzmat objawienia Nowego Testamentu.

---

Dzień restytucji

Ten Dzień referuje do dnia odkupienia dokonanego przez samego Boga, czego dowodzą następujące fakty:

– Zbawiciel jest fizycznym potomkiem Dawida (gałązka z pnia Jessego), Izaj. 11:1
.
– Zbawciel posiada dwie natury: ludzką, na której spocznie Duch (Izaj. 11:2) i Boską, czego dowodzi sąd oparty o znajomość serca osoby sądzonej (por. Izaj. 11:3-4; 1 Tes. 2:4; Obj. 2:23; 2 Tes. 2:8)
.
– Zbawiciel zostanie uznany przez ludzi ze wszystkich narodów, a nie tylko przez Żydów (Izaj. 11:10-11)
.
– W Chrystusie nastąpi pojednanie zwaśnionych stron (Izaj. 11:11-13)

Oczekujemy ciągle tego dnia, ponieważ Zbawiciel jeszcze fizycznie nie powrócił, nie było wylania Bożego gniewu i sądu nad narodami, otaczający nas świat nie uległ przemianie i prawdę mówiąc osoba Zbawiciela nie tylko nie jest  powszechnie uwielbiana co raczej stale i głębiej pogardzana, spychana na margines, widzimy wyraźne ruchy mające na celu eliminację wiary chrześcijańskiej.
.

---

Pierwsza obiekcja i jej obalenie

Jednakże być może ktoś zaoponuje, że wysławiony będzie nie Zbawiciel będący reprezentantem Boga na ziemi, lecz Bóg osobiście, ponieważ to On w czasie Wielkiego Ucisku wylał czaszę gniewu na świat. Argument sceptyków łatwo obalić na cztery sposoby:

1) Gniew Boży – rzeczywiście wylewany jest przez Zbawiciela, jednakże błędnym jest twierdzenie jakoby Zbawiciel nie był Bogiem ponieważ.

– sąd przekazany jest Synowi (Dzieje 17:31)
– sąd ten pochodzi z ust Syna i jest wyrazem tego gniewu (Obj. 19:15)
– Syn jest nazwany Panem Panów, zatem nie będąc współistotny Ojcu musiałby być Panem Boga Ojca (Obj. 19:16)

2) Giew Baranka – widzimy wyraźnie iż gniew o jakim mowa tutaj w kontekście eschatologicznym należy do Baranka czyli do Zbawiciela, nie ma co do tego żadnej wątpliwości.

Obj. 6:16 I mówili do gór i skał: Padnijcie na nas i zakryjcie nas przed obliczem zasiadającego na tronie i przed gniewem Baranka (τοῦ tou Ἀρνίου Arniou)

Dopełniacz liczby pojedynczej słowa Ἀρνίον Arnion wskazuje źródło / pochodzenie gniewu, określa jednocześnie stan posiadania (patrz rola przypadków w j. greckim). Dodatkowe zastosowanie przedimka okreslonego τοῦ tou zawęża ilość referentów zwrotu do jednego i tylko jednego źródła gniewu. Zatem gniew z wersu 1 jaki odbył się w tym dniu czyli dniu sądu jest gniewem Boga Jahwe, Pana panów, Króla królów, to osobisty gniew Jezusa Chrystusa.

3) Trynitarne pocieszenie – tak Ojciec, Syn jak i Duch Święty są autorami pocieszenia, które zostanie udzielone ocalałym z holokaustu Wielkiego Ucisku i Dnia Gniewu Baranka

Filip. 2:1 Jeśli więc jest jakieś pocieszenie w Chrystusie, jeśli jakaś pociecha miłości, jeśli jakaś wspólnota Ducha, jeśli jakieś współczucie i miłosierdzie;
.
Jan 14:16 A ja [Bóg Syn] będę prosił Ojca [Bóg Ojciec] i da wam innego (gr. ἄλλον allon – inny tego samego rodzaju) Pocieszyciela [Bóg Duch Święty], aby z wami był na wieki;
.
1 Tes. 1:6 A wy staliście się naśladowcami naszymi i Pana, przyjmując słowo pośród wielkiego ucisku, z radością Ducha Świętego;

4) Trynitarne uwielbienie – Ojciec, Syn i Duch Święty są odbiorcami chwały Boskiej chwały

Obj. 5:13 A wszelkie stworzenie, które jest w niebie i na ziemi, i pod ziemią, i w morzu, i wszystko, co w nich jest, słyszałem, jak mówiło: Zasiadającemu na tronie i Barankowi błogosławieństwo i cześć, i chwała, i moc na wieki wieków.
.
1 Piotra 4:14 – Jeśli was znieważają z powodu imienia Chrystusa, błogosławieni jesteście, gdyż Duch chwały, Duch Boży spoczywa na was, który przez nich jest bluźniony, ale przez was jest uwielbiony.

---

Druga obiekcja i jej obalenie

Inni powiedzą znowóż, że owszem należy czcić Syna ponieważ otrzymał od Ojca zadanie sądu nad światem ale jest to cześć innego rodzaju niż ta najwyższa, Boska.

Jan 5:22-23 22. Bo Ojciec nikogo nie sądzi, lecz cały sąd dał Synowi; 23. Aby wszyscy czcili Syna, jak czczą Ojca. Kto nie czci Syna, nie czci i Ojca, który go posłał.

Istotnym w interpretacji powyższego fragmentu jest zrozumienie iż wspomniana tutaj cześć posiada swój rodzaj oraz zakres.

• rodzaj czci odnosi się do istoty podmiotu (boska cześć Bogu, ludzka cześć człowiekowi)
• zakres czci odnosi się do stopnia nasilenia, wielkości

Antytrynitarni profani będą zarzekać się, że Syn nie zasługuje na najwyższą czyli Boską cześć. Że cześć należna Synowi nie jest tego samego rodzaju ani nie posiada tego samego zakresu co cześć oddawana Bogu (Boga czci się w sposób najwyższy i Boski, człowieka w sposób niższy i ludzki). I tak cześć należna Synowi to najwyższy możliwy szacunek jaki może przyjąć stworzenie (Syn w tym ujęciu nie jest Bogiem). Przyjmijmy na chwilę, że ten paradygmat jest prawdziwy.

Aby go obalić wystarczy odnieść się do trzeciej siły, którą jest religia żydowska. Załóżmy na chwilę, że cześć o jakiej tutaj mowa to mniejszy jej rodzaj, nieboski, że to najwyższa forma szacunku przynależna stworzeniu. Jak wiemy, Żydzi nie uznają Chrystusa za Boga, nie uznają Go w ogóle za wysłannika Boga, twierdzą że był zwodzicielem i fałszywym mesjaszem jak wielu przed i wielu po Nim.

Żydzi nie czczą Jezusa w ogóle.

Jednocześnie ci sami Żydzi będą stanowczo twierdzić, iż oddają najwyższą Boską cześć Bogu Jahwe. I teraz skoro tekst stwierdza (pamiętajmy, używamy cały czas błędnego założenia), że kto nie czci Syna (w sensie najwyższej czci przynależnej stworzeniu) nie czi również i Ojca. Zatem tekst Jana stwierdza, że:

• Ojca i Syna należy czcić tak samo
• Żydzi Synowi nie okazują szacunku najwyższego możliwego dla stworzenia
• Tym samym nie czczą Syna, nie czczą też Ojca
• Ponieważ Żydzi nie są w stanie okazać Bogu szacunku niższego co do zakresu i rodzaju to nie jest możliwym aby byli w stanie okazywać Bogu szacunek wyższy
• Aby okazać Bogu cześć przynależną Stwórcy należałoby najpierw Bogu okazać szacunek przynależny stworzeniu (bałwochwalstwo)
• Tym sumptem Żydzi nie okazują Bogu Boskiego szacunku w ogóle

To znaczy, że Bóg, aby był czczony na sposób Boski musiałby najpierw być czczony na sposób ludzki (Bóg rozumiany jako najwyżej czczone stworzenie). To logicznie wyklucza Boskość Boga.
.

---

Ortodoksyjna pozycja Kościoła

Jednakże prawidłowe rozumowanie jest takie, że gdy Syn odbiera Boską cześć to Bóg jest czczony przez Niego. Jedynie wielbienie Syna jako Boga warunkuje prawidłowe, czyli trynitarne uwielbienie Boga (Ojca, Syna i Ducha jednakowo).

Wysłąwiany zatem będzie Bóg w Trzech Osobach, przy czym nacisk tutaj położony jest oczywiście na Syna jako tego, który poniósł karę Bożą za grzech. Historycznie rzecz ujmując doktryna nie zmienia się. Chrześcijanie rozpoznają Boga w trzech Osobach: Ojca, Syna i Ducha Świętego i oddają mu wszelką oraz wiekuistą chwałę i cześć z bojaźnią i drżeniem.

Jan Apostoł Objawienie (95 – 98 A.D.) Rozdział 5 wersy 13-14	Polikarp uczeń Jana Apostoła (65 – 155 A.D.) Męczeństwo Polikarpa, rozdz. 14	William Tydanle (1494 – 1536 A.D.) Prologue Jonas, PS-1, s 466
„A wszelkie stworzenie, które jest w niebie i na ziemi, i pod ziemią, i w morzu, i wszystko, co w nich jest, słyszałem, jak mówiło: Zasiadającemu na tronie i Barankowi błogosławieństwo i cześć, i chwała, i moc nawieki wieków. A cztery stworzenia mówiły: Amen„	„wielbię Cię [Boże Ojcze] za wszystkiie rzeczy, błogosławię Cię, uwielbiam Cię, razem z wiekuistym i niebiańskim Jezusem Chrystusem, Twoim umiłowanym Synem, któremu z Tobą i Duchem Świętym niech będzie chwała teraz i na wszystkie nadchodzące wieki. Amen”	„[Chrystusowi] jak i Bogu, naszemu Ojcu przez Niego, tak też i Duchowi Świętemu, który jedynie oczyszcza, uświęca i obmywa nas niewinną krwią naszego odkupienia, niech będzie chwała na wieki. Amen„

---

Jahwe! Jahwe to Zbawiciel, rozumiecie?

Zbawiciel i Pocieszyciel, ten który najpierw wylał swój gniew (wers 1) jest Bogiem. Tak twierdzi Izajasz i nie można się tej wypowiedzi przeciwstawić. Duch Święty, który natchnął Izajasza pokierował jego umysłem w taki sposób, że prorok użył imienia Boga aż dwa razy pod rząd. Ta podwójna inwokacja sprawia, że tekst niemal krzyczy iż wcielonym Zbawicielem jest nie kto inny jak Stworzyciel, Istota zwana Jahwe.
.

---

Wieczna skała Jahwe, Jahwe i jeszcze raz Jahwe

Tożsamą myśl Izajasz wyraża kilkanaście rozdziałów dalej, tym raze jeszcze dobitniej podkreślając iż jedynym zbawicielem jest nie kto inny jak Jahwe. Wiemy oczywiście, że jedyną Skałą zbawienia jest Jezus Chrystus. Ergo: Zbawicielem nie jest Piotr Apostoł, nie jakiś tam człowiek, nie papież, lecz Chrystus, wcielony Bóg Jahwe, wcielony Zbawiciel.

Izaj. 26:4 Pokładajcie nadzieję w Jahwe (בַֽיהוָ֖ה Jahwe) na wieki, bo Jahwe (בְּיָ֣הּ Jah), Jahwe (יְהוָ֔ה Jahwe) jest wieczną skałą
.
Mat. 16:16; 18 16. Ty jesteś Chrystusem, Synem Boga żywego [skała] 18. na tej skale zbuduję mój kościół, a bramy piekła go nie przemogą.
.
1 Kor. 3:11 Nikt bowiem nie może położyć innego fundamentu niż ten, który jest położony, którym jest Jezus Chrystus
.
Efez. 2:20 kamieniem węgielnym jest sam Chrystus Jezus
.
Izaj. 44:8 Czy jest Bóg oprócz mnie? Nie ma innej Skały; nie znam żadnej

Świadectwo Ojców Kościoła

Historyczna pozycja całego Kościoła Apostolskiego jest taka, że Jezus Chrystus jest jedyną Skałą zbawienia, jedynym też pośrednikiem między Bogiem i ludźmi. Zwróćmy uwagę na jasność stwierdzeń i klarowność argumentacji, szczególnie Euzebiusza, który argumentuje iż nie jest możliwym przyjąć jaką kolwiek inną pozycję. Pierwszy Kościół nie wyznawał ani papiestwa, ani też nie umniejszał Boskości Jezusa Chrystusa. Raczej byli to najwięksi apologeci w tym temacie.

„To jest zatem jedyna niewzruszona podwalina, to jest ta szczęśliwa skała wiary, ustami Piotra wyznana: „Tyś jest Syn Boga żywego”, zawierająca w sobie tyle dowodów prawdy, ile tylko powstanie przewrotnych zarzutów i ile pojawi się obelg.” – Hilary z Poitiers (ok. 315 – 367) O Trójcy Świętej 2,23: Migne. PL 10:66
.
„Skałą zaś był Chrystus, którego wyznał Szymon zwany Piotrem, jak to zresztą cały Kościół wyznaje.” – Augustyn z Hippony (354 – 430) Sprostowania 1.20.1, Migne PL32: 617- 618
.
„tak jam mówi o tym Pismo „na tej skale zbuduję mój kościół, a bramy piekła go nie przemogą” w innym miejscu zaś „A tą skałą był Chrystus”  – Euzebiusz z Cezarei (264 – 340), Commentary on the Psalms, M.P.G., Vol. 23, Col. 173, 176

---

Kwestia wcielenia Zbawiciela

Wróćmy na chwilę do początku dzieła zbawienia aby zauważyć, że wcielenie miało miejsce w czasie poczęcia z Ducha Świętego, wieczny Bóg Syn przyjął na siebie drugą, ludzką naturę

Łuk. 1:31-33 31. Oto poczniesz w swym łonie i urodzisz syna, któremu nadasz imię Jezus (hebr. יֵשׁוּעַ Jeshua). 32. Będzie on wielki i będzie nazwany Synem Najwyższego, a Pan Bóg da mu tron jego ojca Dawida. 33. I będzie królował nad domem Jakuba na wieki, a jego królestwu nie będzie końca.

• dokonał go Syn Najwyższego
• którego panowaniu nie będzie końca
• zaś jego królestwo będzie fizyczne, materialne, namacalne
• Zbawiciel zwany jest שׁוּעַ Jeshua

W ostatnim podpunkcie zauważamy przepiękną grę słów w kontekście Izajasza 12: Jahwe (יְהוָ֔ה Jahwe) stał się (וַֽיְהִי־ waihi) moim zbawieniem (יְשׁוּעָה Jeszuah). Otóż zbawienie i zbawiciel odnoszą się do tego samego podmiotu. Jahwe jest zbawieniem, zbawienie należy do Jahwe. Zbawicielem jest Jahwe, nie kto inny jak Jezus Chrystus.

• יְשׁוּעָה jeshuah – zbawienie od Jahwe – czasownik rodzaju żeńskiego
• יֵשׁוּעַ Jeshua – zbawiciel Jahwe – rzeczownik rodzaju męskiego
• וַֽיְהִי־ waihi – stał się – to forma słowa הָיָה hajah czyli ja jestem, por. 2 Mojż. 3:14

Robi się coraz ciekawiej. Nie tylko Zbawiciel wskazuje (i to wielokrotnie pod rząd) na swoją Boską naturę przy użyciu słowa Jahwe ale też podaje kolejny argument, którym jest Jego wieczność i samoistność. I w to włąsnie należy konkretnie wierzyć aby zostać zbawionym, to jest sedno Chrystologii, ta wieczna współistotność Ojca, Syna i Ducha Świętego.

2 Mojż. 3:14 Wtedy Bóg odrzekł do Mojżesza: JESTEM, KTÓRY JESTEM. I dodał: Tak powiesz synom Izraela: JESTEM posłał mnie do was
.
Jan 8:24; 57-58  24. jeśli nie uwierzycie, że ja jestem, umrzecie w swoich grzechach. 57. Wówczas Żydzi powiedzieli do niego: Pięćdziesięciu lat jeszcze nie masz, a Abrahama widziałeś? 58. Jezus im odpowiedział: Zaprawdę, zaprawdę powiadam wam: Zanim Abraham był, ja jestem.

Przed wcieleniem Syn Boży po pierwsze istniał jako Bóg, po drugie nie przyjął natury aniołów zatem nie istniał jako anioł, archanioł czy jakikolwiek inny reprezentant tej grupy (cherubin czy serafin). Bóg Syn przyjął na siebie drugą, ludzką naturę. Po to aby Jego obietnice wypełniły się, aby stać się rzeczywistym Zbawicielem.
.

---

Jahwe – źródło zbawienia i wód żywych

Wers trzeci porusza kilka interesujących zagadnień. Po pierwsze użyta tu symbolika odnosi się do zbawienia, zaś kontekst historyczny tylko to potwierdza. Po drugie pośrednio (na zasadzie dedukcji) wskazana zostaje osoba Ducha Świętego (radość i woda odnoszą się właśnie do Ducha). Po trzecie wskazana zostaje konkretna cecha niewyczerpywalności zdrojów co musi odnosić się do jedynego takiego źródła, którym jest nieskończony i wszechmocny Bóg.
.

---

Symbolika zdroju

Jeszcze w czasie przyjścia do narodu żydowskiego  Chrystus Pan wyraźnie wskazywał na siebie, jako na źródło zbawienia. W chwili gdy stanał przed zgromadzeniem w czasie Święta Namiotów ogłosił siebie samego jako jedynego Zbawiciela:

Jan 7:37-39 37. A w ostatnim, wielkim dniu tego święta, Jezus stanął i wołał: Jeśli ktoś pragnie, niech przyjdzie do mnie i pije. 38. Kto wierzy we mnie, jak mówi Pismo, rzeki wody żywej popłyną z jego wnętrza. 39. A to mówił o Duchu, którego mieli otrzymać wierzący w niego. Duch Święty bowiem jeszcze nie był dany, ponieważ Jezus nie został jeszcze uwielbiony.

Święto Namiotów tworzy doskonały kontekst soteriologiczny, ponieważ odnosi się do ucieczki Izraelitów z egipskiej niewoli. Symbolika ta odnosi się do uwolnienia z niewoli grzechu, sam Chrystus mówi o sobie jako o źródle tej wolności. Pić z Jezusa to pić ze zdroju zbawienia.
.

---

Symbolika studni

Inną ilustracją, jaka może tutaj być pomocna w identyfikacji Jezusa jako wcielonego Boga Jahwe to przypadek z Samarytanką przy studni (Jan 4:6-15). Tekst Izajasza używa słowa מִמַּעַיְנֵ֖י mimahne – które obok znaczenia zdrój, może właśnie być używane na określenie studni.

Jan 4:14-15 14. Lecz kto by pił wodę, którą ja mu dam, nigdy nie będzie pragnął, ale woda, którą ja mu dam, stanie się w nim źródłem wody wytryskującej ku życiu wiecznemu.15. Kobieta powiedziała do niego: Panie, daj mi tej wody, abym nie pragnęła i nie przychodziła tu czerpać.

---

Odniesienie do Ducha Świętego

Niezależnie od przyjętej ilustracji Pan ukazuje siebie jako źródło zbawienia, jako Boga wcielonego, poneiważ

• On daje wodę (zbawienie)
• Woda ta symbolizuje Ducha Świętego
• Duch Święty jest odpowiedzialny za radość i kąpiel odrodzenia

Marek 1:8 Ja chrzciłem was wodą, ale on [Zbawiciel] będzie was zanurzał w Duchu Świętym.
.
Tyt. 3:5 Nie z uczynków sprawiedliwości, które my spełniliśmy, ale według swego miłosierdzia zbawił nas przez obmycie odrodzenia i odnowienie Ducha Świętego;
.
Gal. 5:22 Owocem zaś Ducha jest miłość, radość, pokój, cierpliwość, życzliwość, dobroć, wiara

---

Niewyczerpywalne źródło Zbawienia

Duch Święty posiada moc przynależąną jedynie Najwyższemu Bogu (1 Mojż. 1:1-3; Zach. 4:6; Izaj. 11:2; Łuk. 1:35; Rzym. 15:19; 1:4; 1 Kor. 2:10; Efez. 6:17). Chrystus dysponuje zasobami Boga Ducha Świętego, które są nieskończone.

Jan 7:37 Jeśli ktoś pragnie, niech przyjdzie do mnie i pije.
.
Jana 4:14 Lecz kto by pił wodę, którą ja mu dam, nigdy nie będzie pragnął, ale woda, którą ja mu dam, stanie się w nim źródłem wody wytryskującej ku życiu wiecznemu.
.
1 Kor. 12:13 wszyscy zostaliśmy napojeni w jednego Ducha.

Zbawienie, ponieważ ma nieskończone źródło, jest całkowite i nieutracalne, jest dziełem Boga Trójjedynego. Jedynie Bóg wszechmocny może dysponować nieskończonymi zasobami Boga. Ojciec, Syn i Duch Święty nimi dysponują. A to znowóż dowodzi, iż Zbawicielem jest Bóg obecny w ciele Chrystusa:

2 Kor. 5:19 Bóg bowiem był w Chrystusie, jednając świat z samym sobą, nie poczytując ludziom ich grzechów, i nam powierzył to słowo pojednania.

Jak można odrzucać tę prawdę?

---

Imię Jahwe ponad wszystko

Bóg zapowiedział, że swojej chwały nie odda nikomu zatem nie istnieje żadne inne wytłumaczenie jak to, że Jezus Chrystus to druga osoba Trójjedynego Boga, jedyna dostępna reprezentacja Boga istotom śmiertelnym. .

Izaj. 42:8 Ja, Jahwe (PAN), to jest moje imię, a mojej chwały nie oddam innemu ani mojej czci – rzeźbionym posągom.

Poniżej końcowe dowody rozważania
.

---

Wcielony Święty Izraela

Zacznijmy od ostatniego wersu. Mowa tu bowiem o wcieleniu Świętego Izraela. Hebrajskie słowo בְּקִרְבֵּ֖ךְ bakirbek – to fizyczna, cielesna obecność. Tak więc Bóg będzie fizycznie i cieleśnie obecny wśród ludzi. Jak? W Osobie Syna, poneiważ to w Nim właśnie zamieszkała cieleśnie cała pełnia Boskości.

Kol. 2:9 Gdyż w nim mieszka cieleśnie cała pełnia Bóstwa (Θεότητος theotetos).
.
θεότης theotes – Bóstwo, istota Boga, esencja Boga, stan bycia Bogiem,

Tak jak ανθρωπότης anthropotes to człowieczeństwo, człowiek, istota bycia człowiekiem, to co czyni człowieka człowiekiem, to czym człowiek jest

Tak też θεότης theotes to Boskość, Bóg, istota bycia Bogiem, to, co czyni Boga Bogiem, to czym Bóg jest

Chrystus posiada dwie natury. Prawdziwie Boską i prawdziwie ludzką. I tak będzie przez wieczność. I ten oto Zbawiciel wróci na ziemię aby dokonać ostatecznego sądu

Dzieje 1:11 Ten Jezus, który został od was wzięty w górę do nieba, przyjdzie tak samo, jak go widzieliście wstępującego do nieba.

---

Wielkie dzieło Boga Jahwe

Bóg obiecał zbawić ludzkość czyli wszystkich przeznaczonych do tego jeszcze przed założeniem świata (Jan 17:24; Efez. 1:4; 1 Piotra 1:20). Syn Boży przyjął na siebie drugą, ludzką naturę i uniżył się aż do śmierci krzyżowej. Gdy to nastąpiło to największe z naszej perspektwy dzieło wykonało się. Ale nie samo lecz zostało dokonane przez Syna (udział Ojca jest oczywisty – chodzi o współudział w decyzji o zbawieniu ludzkości Jan 9:4; 10:18; Efez. 1:9-11). Na krzyżu nie cierpiał Ojciec, nie cierpiał Duch Święty lecz Syn Boży, Ojciec zaś wylał swój sąd na Syna, będącego ofiarą zastępczą w miejsce wybranych do zbawienia grzeszników

Rzym. 8:3 Co bowiem było niemożliwe dla prawa, w czym było ono słabe z powodu ciała, Bóg, posławszy swego Syna w podobieństwie grzesznego ciała i z powodu grzechu, potępił grzech w ciele;
.
Jan 19:30  A gdy Jezus skosztował octu, powiedział: Wykonało się. I schyliwszy głowę, oddał ducha.

Jahwe uczynił zbawienie. Nie jakiś tam wybrany i doskonały człowiek zaledwie, lecz sam Bóg.
.

---

Pełnia uwielbienia

Bóg Jahwe, jego imię będzie traktowane w przyszłym Królestwie Niebieskim w bardzo szczególny sposób. Otóż będzie Mu oddawana najwyższa możliwa forma czci, Jego imię będzie נִשְׂגָּ֖ב nisgab – wywyższone ponad wszystko, tak, że nie można tego dosięgnąć na sposób ludzki. Oczywiście gdy mowa o wywyższeniu imienia Pismo rozumie tu coś więcej niż nominalną pozycję zlepku liter. Chodzi raczej o uwielbienie istoty (Psalm 52:9; 54:6, Przysłów 22:1), odnosi się do jestestwa Boga.

I cóż czytamy o Jezusie Chrystusie? To Chrystus jest wywyższony ponad wszystko, choć teraz być może na pierwszy rzut oka tego nie widać w tym podłym, upadłym i grzesznym świecie. Ta pozycja wywyższenia będzie permanetna w przyszłym świecie!).

Filip. 2:6-9 6. Który, będąc w postaci Boga, nie uważał bycia równym Bogu za grabież; 7. Lecz ogołocił samego siebie, przyjmując postać sługi i stając się podobny do ludzi; 8. A z postawy uznany za człowieka, uniżył samego siebie i był posłuszny aż do śmierci, i to śmierci krzyżowej. 9. Dlatego też Bóg wielce go wywyższył i darował mu imię, które jest ponad wszelkie imię;
.
Efez. 1:20-22 20. Okazał ją w Chrystusie, gdy go wskrzesił z martwych i posadził po swojej prawicy w miejscach niebiańskich; 21. Wysoko ponad wszelką zwierzchnością i władzą, mocą, panowaniem i ponad wszelkim imieniem wypowiadanym nie tylko w tym świecie, ale i w przyszłym. 22. I wszystko poddał pod jego stopy, a jego samego dał jako głowę ponad wszystkim kościołowi;
.
Psalm 110:1 Powiedział PAN do mego Pana: Usiądź po mojej prawicy, aż położę twoich wrogów jako podnóżek pod twoje stopy.
.
Hebr. 2:8-9 8. Wszystko poddałeś pod jego stopy. A skoro poddał mu wszystko, nie pozostawił niczego, co nie byłoby mu poddane. Lecz teraz jeszcze nie widzimy, aby wszystko było mu poddane. Ale widzimy Jezusa, który stał się niewiele mniejszy od aniołów, ukoronowanego chwałą i czcią za cierpienia śmierci, aby z łaski Boga zakosztował śmierci za wszystkich.

---

Podsumowanie

Chrystus jest błogosławionym ponad wszystkim Bogiem, którego świat nie może przyjąć jako prawdziwego Boga, ponieważ świat i fałszywe religie tkwią w niegodziwości. Tu  potrzebna jest Boska interwencja, Bóg osobiście musi dać rozum czytelnikowi Pisma, aby mógł wreszcie ujrzeć Bożą chwałę w Chrystusie, zobaczyć w Nim Stworzyciela i Zbawiciela, zrozumieć iż to On jest Bogiem prawdziwym i wiecznym Bogiem.

2 Kor. 4:6 Ponieważ Bóg, który rozkazał, aby z ciemności zabłysnęło światło, ten zabłysnął w naszych sercach, aby zajaśniało w nas poznanie chwały Bożej w obliczu Jezusa Chrystusa.
.
Rzym. 9:5 Chrystus, który jest nad wszystkimi, Bóg błogosławiony na wieki. Amen.
.
Jan 5:19-21 19. Wiemy, że jesteśmy z Boga, a cały świat tkwi w niegodziwości. 20. A wiemy, że Syn Boży przyszedł i dał nam rozum, abyśmy poznali prawdziwego Boga, i jesteśmy w tym prawdziwym, to jest w jego Synu, Jezusie Chrystusie. On jest prawdziwym Bogiem i życiem wiecznym.

I na koniec ostrzeżenie skierowane do wszystkich wyznawców odstępczych religii, w tym obecnej formy judaizmu:

21. wystrzegajcie się bożków. Amen.

---

Zobacz w temacie

• Uniżony żywy Bóg
• Alfa i Omega
• Oblicze Boga
• Doktryna spiracji, czyli procesja Ducha Świętego
• Moc Boża
• Carmen Christi a zielonoświątkowa jedność Bóstwa
• Trynitaryzm Starego Testamentu
• Ojciec wieczności, Bóg mocny
• Polemika z modalizmem