Łuk. 11:27-28 27 A gdy on to mówił, pewna kobieta spośród zgromadzonych powiedziała do niego donośnym głosem: Błogosławione łono, które cię nosiło, i piersi, które ssałeś! 28 On zaś odpowiedział: Błogosławieni są raczej ci, którzy słuchają słowa Bożego i strzegą go.
Spis treści
Wspólnota światła i ciemności
Są ludzie, którzy w sposób doskonały mieszają prawdę z fałszem. Podają na srebrnej a nawet złotej tacy kłamliwą naukę w łatwy sposób przenikającą do świadomiści czytelnika, który przyswaja ją bezkrytycznie, ponieważ ubrana jest ona w garnitur czystej i nieskalanej prawdy. Nie inaczej ma się rzecz z nauką zwaną kultem maryjnym.
Pan Bartosik, który przyjął tytuł pastora kościoła Pana Jezusa, uznaje istnienie kultu maryjnego, jaki w pokrętny sposób wyprowadza na podstawie Pisma Świętego.
„Protestanci mylą się, sądząc, że próżno szukać przykładów kultu maryjnego w Biblii. Przykład jest.”, źródło
Na te słowa każdemu trzeźwo myślącemu chrześcijaninowi nie tylko powinna zapalić się czerwona lampka z ostrzeżeniem „uwaga herezja”, ale i w ręce wpaść miecz Ducha Świętego w celu pocięcia na kawałki tego bluźnierstwa. Oto dlaczego
Adoracja i kult maryjny
Pan Bartosik w odniesieniu do Marii używa dwóch istotnych słów. Adoracja (o czym nieco niżej) oraz kult. Oczywiście w sensie pozytywnym.
.
Adoracja
– według słownika języka polskiego
- okazywanie komuś uwielbienia, zachwytu, podziwu; przejawy czci
. - w religiach: ceremonialne oddawania czci Bogu lub przedmiotom kultu
.
Maryjna doksologia?
Najbliższym słowem greki Nowego Testamentu, najbardziej zbliżonym do terminu „adoracja” będzie δόξα doksa – uwielbienie, chwała, niewysłowiona manifestacja Boża; słowo występuje w Nowym Testamencie 167 razy.
Fragmenty zawierające greckie δόξα doksa wraz z odniesieniem | |||
Mat. 4:8 | Splendor królestw | 2 Kor. 4:17 | Ucisk przyszłą chwałą |
Mat. 6:13 | Cała chwała należna Bogu | 2 Kor. 6:8 | Służba Bogu chwałą |
Mat. 6:29 | Splendor ubioru króla Salomona | 2 Kor. 8:19 | Służba Bogu chwałą |
Mat. 16:27 | Chwała Ojca i Syna | 2 Kor. 8:23 | Służba Bogu chwałą |
Mat. 19:28 | Chwała Jezusa jako króla | Gal. 1:5 | Wieczna chwała Synowi |
Mat. 24:30 | Chwała Jezusa w mocy | Efez. 1:6 | Chwała Boża przez Syna |
Mat. 25:31 | Chwała Jezusa w panowaniu | Efez. 1:12 | Uwielbienie chwały Bożej celem |
Marek 8:38 | Chwała Ojca i Syna | Efez. 1:14 | Zbawienie chwałą Bożą |
Marek 10:37 | Królewska chwała Syna | Efez. 1:17 | Bóg Ojcem chwały |
Marek 13:26 | Chwała i potęga Syna | Efez. 1:18 | Chwała Boża w dziedzictwie |
Łuk.2:9 | Emanacja chwały Pana | Efez. 3:13 | Utrapienia chwałą wierzących |
Łuk.2:14 | Chwała należna Bogu | Efez. 3:16 | Chwała Boża przez utwierdzenie |
Łuk.2:32 | Zbawienie chwałą Bożą | Efez. 3:21 | Chwała Ojca, Syna i Ducha |
Łuk.4:6 | Diabeł i jego splendor | Filip. 1:11 | Chwała Boga w owocach |
Łuk.9:26 | Chwała Syna | Filip. 2:11 | Syn Panem ku chwale Ojca |
Łuk.9:31 | Chwała Boża na Jego świętych | Filip. 3:19 | Źle pojęta chwała |
Łuk.9:32 | Chwała Boża zamanifestowana | Filip. 3:21 | Chwalebne ciało wierzących |
Łuk.12:27 | Splendor Salomona | Filip. 4:19 | Bogactwo chwały Boga |
Łuk.14:10 | Cześć wywyższenia pozycji | Filip. 4:20 | Chwała Ojcu |
Łuk.17:18 | Chwała Bogu za uzdrowienie | Kol. 1:11 | Potęga chwały Boga |
Łuk.19:38 | Chwała na wysokościach | Kol. 1:27 | Chrystus chwałą Ojca |
Łuk.21:27 | Chwała przyjścia Syna | Kol. 3:4 | Chwała przyszłego życia |
Łuk.24:26 | Powrót Syna do chwały | 1 Tes. 2:6 | Źle pojęta chwała |
Jan 1:14 | Boża chwała Syna | 1 Tes. 2:12 | Powołanie ku chwale Boga |
Jan 2:11 | Pierwsze objawienie chwały Syna | 1 Tes. 2:20 | Wierzący chwałą ewangelistów |
Jan 5:41 | Jezus a chwała od ludzi | 2 Tes. 1:9 | Oddalenie od chwały karą |
Jan 5:44 | Źle pojęta chwała | 2 Tes. 2:14 | Zbliżenie do chwały nagrodą |
Jan 7:18 | Źle pojęta chwała | 1 Tim. 1:11 | Ewangelia chwałą Bożą |
Jan 8:50 | Jezus a chwała Boża | 1 Tim. 1:17 | Chwała Jedynemu Bogu |
Jan 8:54 | Ojciec wielbi Syna | 1 Tim. 3:16 | Bóg Syn wraca do chwały |
Jan 9:24 | Wezwanie do oddania chwały | 2 Tim. 2:10 | Chwała zbawionych |
Jan 11:4 | Choroba ku chwale Boga | 2 Tim. 4:18 | Wieczna chwała Synowi |
Jan 11:40 | Wiara a chwała Boża | Tyt. 2:13 | Chwała Boga i Zbawiciela |
Jan 12:41 | Chwała Jezusa w ST | Hebr. 1:3 | Wieczna chwała Syna |
Jan 12:43 | Chwała ludzka a Boża | Hebr. 2:7 | Ukoronowanie Syna chwałą |
Jan 17:5 | Powrót Jezusa do Bożej chwały | Hebr. 2:9 | Chwała Syna za cierpienia |
Jan 17:22 | Chwała wierzących | Hebr. 2:10 | Zbawienie do chwały Bożej |
Jan 17:24 | Wieczna chwała Jezusa | Hebr. 3:3 | Boska chwała Syna |
Dzieje 7:2 | Bóg chwały | Hebr. 9:5 | Cherubiny Bożej chwały |
Dzieje 7:55 | Jedność chwały Ojca i Syna | Hebr. 13:21 | Wieczna Chwała Syna |
Dzieje 12:23 | Kara za brak oddania chwały | Jakub 2:1 | Syn Panem chwały |
Dzieje 22:11 | Fizyczna manifestacja chwały | 1 Piotra 1:7 | Chwała Bogu za cierpienia |
Rzym. 1:23 | Chwała niewidzialnego Boga | 1 Piotra 1:11 | Chwała Syna w ST |
Rzym. 2:7 | Chwała uświęcenia | 1 Piotra 1:21 | Ojciec oddaje chwałę Synowi |
Rzym. 2:10 | Chwała uświęcenia | 1 Piotra 1:24 | Znikomość ludzkiej chwały |
Rzym. 3:7 | Chwała Boża w prawdzie | 1 Piotra 4:11 | Wieczna chwała Synowi |
Rzym. 3:23 | Stworzenie bez chwały Bożej | 1 Piotra 4:13 | Cierpienia ku chwale |
Rzym. 4:20 | Chwała Bogu przez wiarę | 1 Piotra 4:14 | Chwała Ducha |
Rzym. 5:2 | Chwała Boża przez nadzieję | 1 Piotra 5:1 | Przyszła chwała Syna |
Rzym. 6:4 | Chwała Ojca przez wskrzeszenie | 1 Piotra 5:4 | Chwała uwielbionego kościoła |
Rzym. 8:18 | Przyszła chwała wierzących | 1 Piotra 5:10 | Powołanie do wiecznej chwały |
Rzym. 8:21 | Chwała Boża przez wolność | 2 Piotra 1:3 | Chwała przez uświęcenie |
Rzym. 9:4 | Chwała Starego Przymierza | 2 Piotra 1:17 | Boska chwała Syna u Ojca |
Rzym. 9:23 | Chwała Boża w miłosierdziu | 2 Piotra 2:10 | Bluźnierstwo demonom |
Rzym. 11:36 | Wszelka chwała Synowi | 2 Piotra 3:18 | Wieczna chwała Synowi |
Rzym. 15:7 | Bóg udziela chwały wierzącym | Judy 1:8 | Bluźnierstwo demonom |
Rzym. 16:27 | Chwała Ojcu przez Syna | Judy 1:24 | Chwała Boga Syna |
1 Kor. 2:7 | Mądrość chwałą wierzących | Judy 1:25 | Chwała Boga Syna |
1 Kor. 2:8 | Syn Panem chwały | Obj. 1:6 | Wieczna chwała Syna |
1 Kor. 10:31 | Wszystko ku chwale Boga | Obj. 4:9 | Boska chwała Ojcu na tronie |
1 Kor. 11:7 | Mężczyna obrazem chwały Boga | Obj. 4:11 | Boska chwała Ojcu na tronie |
1 Kor. 11:15 | Chwała kobiety | Obj. 5:12 | Boska chwała Synowi w niebie |
1 Kor. 15:40 | Blask ciał niebieskich | Obj. 5:13 | Boska chwała Synowi na tronie |
1 Kor. 15:41 | Blask ciał niebieskich | Obj. 7:12 | Chwała Bogu w niebie |
1 Kor. 15:43 | Chwała wskrzeszenia | Obj. 11:13 | Chwała Bogu w przerażeniu |
2 Kor. 1:20 | Chwała Boga w obietnicach | Obj. 14:7 | Chwała Bogu w sądzie |
2 Kor. 3:7 | Przemijający blask twarzy | Obj. 15:8 | Chwała Boga w świątyni |
2 Kor. 3:8 | Chwała Ducha Świętego | Obj. 16:9 | Opór w oddaniu chwały Bogu |
2 Kor. 3:9 | Chwała sprawiedliwości | Obj. 18:1 | Majestat anioła |
2 Kor. 3:10 | Relatywizm chwały | Obj. 19:1 | Chwała Bogu od stworzenia |
2 Kor. 3:11 | Wyższość trwałej chwały | Obj. 19:7 | Weselna chwała Syna |
2 Kor. 3:18 | Chwała Pana w uświęceniu | Obj. 21:11 | Chwała Boga w Jeruzalem |
2 Kor. 4:4 | Chwała ewangelii | Obj. 21:23 | Fizyczna manifestacja chwały |
2 Kor. 4:6 | Poznanie chwały Bożej darem | Obj. 21:24 | Chwała narodów w niebie |
2 Kor. 4:15 | Chwała Boża przez dziękczynienie | Obj. 21:26 | Chwała narodów w niebie |
Niestety wszyscy autorzy ksiąg Nowego Testamentu, ewangeliści, Apostołowie i ich najbliżsi współpracownicy pomimo że z Ducha natchnieni, przeoczyli naukę pana Bartosika i zapomnieli oddać chwałę Maryi w rozumieniu słowa δόξα doksa. Wnioskujemy zatem, że kult maryjny był im całkowicie obcy. Oni nie uprawiali maryjnej doksologii. W żadnym przypadku nie ma mowy o adoracji biblijnej Marii. Nikt, absolutnie nikt nie adorował tej kobiety, nie przejawiał zachwytu, podziwu, nie oddawał jej czci. Tym bardziej religijnej.
Drugim słowem jakie mogłoby wchodzić w rachubę to τιμή time – cena, honor, szacunek, wartość; słowo wystepujące 41 razy w Nowym Testamencie
Fragmenty zawierające greckie Τιμή time wraz z odniesieniem | |||
Mat. 27:6 | Zapłata dla Judasza za krew | 1 Tim. 1:17 | Cześć Jedynemu Bogu |
Mat. 27:9 | Cena zdrady Syna Bożego | 1 Tim. 5:17 | Wynagrodzenie starszych zboru |
Jan 4:44 | Brak czci proroka w ojczyźnie | 1 Tim. 6:1 | Szacunek dla pracodawców |
Dzieje 4:34 | Pieniądze ze sprzedaży | 1 Tim. 6:16 | Wieczna cześć Bogu |
Dzieje 5:2 | Pieniądze z defraudacji | 2 Tim. 2:10 | Zaszczytne naczynie |
Dzieje 5:3 | Pieniądze z defraudacji | 2 Tim. 2:21 | Zaszczytne naczynie |
Dzieje 7:16 | Pieniądze za grób | Hebr. 2:7 | Syn ukoronowany czcią |
Dzieje 19:19 | Wartość ksiąg magicznych | Hebr. 2:9 | Syn za cierpienia dostaje cześć |
Dzieje 28:10 | Szacunek wyrażony materialnie | Hebr. 3:3 | Zapłata budowniczego domu |
Rzym. 2:7 | Zapłata za sprawiedliwość | Hebr. 5:4 | Funkcja jako godność |
Rzym. 2:10 | Zapłata za dobro | 1 Piotra 1:7 | Syn odbiera cześć od wierzących |
Rzym. 9:21 | Przeznaczenie do czci | 1 Piotra 2:7 | Wartość Syna dla wierzących |
Rzym. 12:10 | Wspomaganie w potrzebach | 2 Piotra 1:17 | Ojciec oddaje cześć Synowi |
Rzym. 13:7 | Gratyfikacje wynikające z funkcji | Obj. 4:9 | Boska cześć |
1 Kor. 6:20 | Cena wykupienia | Obj. 4:11 | Boska cześć Stowrzyciela |
1 Kor. 7:23 | Cena wykupienia | Obj. 5:12 | Boska cześć Syna |
1 Kor. 12:23 | Wspomaganie w potrzebie | Obj. 5:13 | Boska cześć Ojcu i Synowi |
1 Kor. 12:24 | Wspomaganie w potrzebie | Obj. 7:12 | Cześć Bogu |
Kol. 2:23 | Zerowa wartość rytuałów | Obj. 21:26 | Cześć narodów w niebie |
1 Tes. 4:4 | Poszanowanie wstrzemięźliwości |
Pismo ani nie nakazuje finansowej gratyfikacji Marii za jej trud macierzyństwa, ani nie wymaga aby wspomagać ją w potrzebie, nie wskazuje na żadną wartość, jakiej wierzący powinni poszukiwać w Marii. Nie wskazuje na potrzebę oddawania jej czci w sensie uznania dorobku jej życia. Nie koronuje jej czcią w jakiś szczególny sposób.
Zatem albo Pismo Święte jest niekompletne, ponieważ pan Bartosik naucza o potrzebie oddawania czci Marii, albo też nauka pana Bartosika jest pozabiblijna.
.
Kult Maryjny
.
Czym jest kult?
Ponownie sięgnijmy do słownika i zdefiniujmy znaczenie polskiego słowa „kult
Kult religijny – wszelkie zachowania i praktyki religijne czynione wobec istoty bądź przedmiotu kultu. Integralny składnik religii, który w szerokim tego pojęcia znaczeniu oznacza czynności, dokonywane z pobudek religijnych, zaś w wąskim znaczeniu oznacza ustalone rytuały, odprawiane ku czci wobec sacrum. Do charakterystycznych dla kultu religijnego czynności należą ofiara, modlitwa (wyrażana także poprzez procesje i pielgrzymki) i ablucje.
Kult jednostki – kult przywódcy w imperialnym, autorytarnym lub totalitarnym systemie władzy. Przywódca otaczany takim kultem jest przedstawiany przez państwową propagandę jako osoba nieprzeciętnie utalentowana, nieomylna, której cały naród jest winien wdzięczność. Jego wizerunek jest powielany w niezliczonych pomnikach, obrazach itd., a przypisywane mu myśli i wypowiedzi są nieustannie cytowane w książkach i innych mediach. Jakakolwiek próba kwestionowania geniuszu osoby otaczanej kultem bądź dewastowania jej wizerunków w totalitarnym państwie jest karana surowymi represjami.
Czasami kult przybiera formę parareligijną z „rytuałami” na część przywódcy, „modlitwami” do niego i „medytowaniem” jego wypowiedzi. Ciało przywódcy może zostać zabalsamowane i wystawione na widok publiczny w mauzoleum, np. Mauzoleum Lenina.
Pytanie zasadnicze: Jaki rodzaj Maryjnego kultu ma być praktykowany w Kościele Pana Jezusa? Religijny, czy też kult jednostki?
Odpowiedź: Żaden
.
Analiza tekstu Łukasza
…Błogosławieni są raczej ci…
Aby właściwie zrozumieć fragment, odwołamy się do j. greckiego.
Greckie μενοῦν menoun – może potwierdzać (wprawdzie bardziej), lub korygować (wprawdzie raczej). Na podstawie zebranych biblijnych dowodów Pan Jezus korygował kobietę chwalącą i wysławiającą Jego matkę tym samym gasząc kult maryjny u samego jego zarania.
Chrystus nie wskazuje na to, by Maria mogła ona stanowić jakikolwiek obiekt czci. Relacja Marii jako Jego biologicznej matki z Chrystusem nie zwalniała jej również z okazywania Mu takiego samego szacunku jak wszyscy ci, którzy słuchają i przestrzegają Słowa Bożego. Nie ma wątpliwości, że obiektem jakiegokolwiek kultu może być wyłącznie Bóg a nie człowiek.
.
Kult biblijnie zdefiniowany
Biblia definiuje kult jako religijną formę oddawania czci.
θρησκεία threskeia – kult, religijne uwielbienie, religia; u podstaw leży sens kultu należnego bogom
Faktem jest, że według Pisma kult jest tożsamy z religią. Jeśli ktoś jest obiektem kultu, jest jednocześnie podmiotem religijnego uwielbienia.
Kol. 2:18 Niech nikt, kto ma upodobanie w poniżaniu siebie i kulcie (θρησκείᾳ threskeia) aniołów, nie pozbawia was nagrody, wdając się w to, czego nie widział, i pyszniąc się bezpodstawnie cielesnym sposobem myślenia;
Dzieje 26:5 Znają mnie od dawna – gdyby chcieli zaświadczyć – że żyłem według zasad najsurowszego stronnictwa naszej religii (θρησκείας threskeias) jako faryzeusz.
Jakub 1:26-27 26 Jeśli ktoś wśród was sądzi, że jest pobożny (θρησκείᾳ threskeia), a nie powściąga swego języka, lecz oszukuje swe serce, tego pobożność jest próżna. 27 Czysta i nieskalana pobożność (θρησκείᾳ threskeia) u Boga i Ojca polega na tym, aby przychodzić z pomocą sierotom i wdowom w ich utrapieniu i zachować samego siebie nieskażonym przez świat..
Używając biblijnej definicji słów, pan Bartosik zobowiązał chrześcijan do religijnego uwielbienia Marii jaki należny jest wyłącznie Bogu.
.
Pierwsza rzymska-katoliczka
Inny problem to interpretacja zachowania rozemocjonowanej kobiety wykrzykującej pochwały dla łona i piersi Marii. Pan Bartosik uznaje ją za pierwszą rzymską katoliczkę, która oddała się praktyce adoracji.
„Kobieta z Ew. Łukasza jest pierwszą rzymsko-katoliczką w Piśmie Świętym, a jej wyznanie pierwszą adoracją Marii.” źródło
Refutacja
- W momencie wypowiedzenia tych słów nie było kościoła, który powstał dopiero w dniu pięćdziesiątnicy (na przełomie maja i czerwca 30 a.d., Dzieje 2:1-13) tym bardziej nie było rzymsko katolickiego odstępstwa.
. - Monopiskopalizm (jednobiskupstwo) zostało pierwszy raz zaproponowane przez Ignacego Antiocheńskiego, o czym czytamy dopiero około roku 110 a.d.
. - Minie wiele dziesięcioleci, zanim monopiskopalizm wytworzy niebiblijne struktury ponadzborowe (biskupi miast, arcybiskupi, papież).
. - Ani żyjący w na przełomie II i III wieku Tertulian, ani Orygenes (zmarły w 254 a.d.), ani Cyprian (zmarły w 258 a.d.), ani Euzebiusz (biskup od 313 a.d.), nie rozumieli urzędu biskupa Rzymu jako biskupa wszystkich biskupów, lecz jako odpowiedzialnego za kościół w Rzymie i tylko w Rzymie. Jeszcze w 430 roku Augustyn nie postrzegał biskupa Rzymu jako sukcesora apostolskiego, co jest przecież fundamentem odstępczej rzymsko-katolickiej religii.
- Augustyn a interpretacja skały z Mat. 16:18
- Cyprian a interpretacja skały z Mat. 16:18
- Euzebiusz a interpretacja skały z Mat. 16:18
- Tertulian a interpretacja skały z Mat. 16:18.
Zatem twierdzenie, że kobieta żyjąca około 30 roku I wieku była pierwszą rzymską katoliczką i jako taka jest wzorem chrześcijańskiej pobożności, nie tylko jest fałszywe ale i heretyckie, ponieważ przypisuje tej kobiecie wiarę w prymat biskupa Rzymu, ponadzborowe struktury zarządzania i urząd papieski jakiej nie posiadali ani Apostołowie, ani Ojcowie Apostolscy ani Ojcowie Kościoła.
Wniosek: kobieta ta nie była rzymską katoliczką, w tamtym czasie nie należała nawet do kościoła.
.
Piąta kolumna pana Bartosika
Na samym końcu warto wspomnieć o jeszcze jednym greckim słowie
προσκυνέω proskuneo – uwielbiam, padam na kolana, oddać pokłon; słowo występuje 60 razy w Nowym Testamencie, dotyczy uwielbienia Boga jako Boga, też przypisane fałszywemu kultowi bestii.
I właśnie taki kult obecny jest wśród rzymskich katolików. Maria to Słowo Boże. Bogini i obiekt kultu religijnego. Naukę tą znajdziemy np. w ”Traktacie o prawdziwym nabożeństwie do najświętszej Maryi Panny” autorstwa Ludwika Maria Gringona de Montforta. Książka ta ma reimprimatur i nihil obstat (czyli zezwolenie i akceptację władzy Rzymu na jej wydanie), która na stronie 206 zawiera taki oto straszny tekst:
“Ponieważ oddałeś się Jej całkowicie z duszą i ciałem, Ona, hojna z hojnymi i hojniejsza niż najhojniejsi, odda się Tobie nawzajem w sposób cudowny ale prawdziwy tak że śmiało możesz Jej powiedzieć: Twój Ci ja jestem zbawże mnie, lub z ukochanym uczniem: Wziąłem Cię Maryjo jako wszystko dobro moje. Możesz powtórzyć także za św. Bonawenturą: Droga moja Pani i Zbawczyni, będę działał z ufnością i nie będę się bał bo Ty jesteś moją siłą, moją chwała w Panu.
.
Jestem całkiem Twoim i wszystko co posiadam Twoją jest własnością. O chwalebna Dziewico błogosławiona ponad wszystkie stworzenia, pragnąłbym Cię położyć jako pieczęć na me serce bo miłość Twoja jest silna jak śmierć.”
Na zakończenie cytat, który dobitnie dowodzi, że nauki promaryjne wcale nie wyprowadzają katolików z błędu, lecz faktycznie są pomostem między odstępczym watykańskim systemem a nominalnym protestantyzmem. To czystem postaci ekumenizm.
„Pawle, jestem chrześcijaninem jak Ty, katolikiem – inaczej niż Ty. Przeczytałem Twój świetny artykuł. Przedstawiłeś dokładnie właściwy kult Maryi w Kościele Katolickim. Istota i kwintesencja kultu maryjnego to wejście w żywe Słowo Boga – Memra, a tym ostatecznym Słowem jest Jezus. Podobnie jak istotą oddawania czci Bogu jest wiara, że może On dokonać w naszym życiu swojej obietnicy, dokonać rzeczy niemożliwych (Rz 4.20) a nie tylko wznoszenie rąk, tak oddawanie czci Maryi to wejście w Słowo, uczynienie by Chrystus Zmartwychwstały był rzeczywiście paschą naszego życia (1Kor 5.7). Ludzki sentymentalizm potrafi rzeczywiście wypaczyć istotę duchowości, co widzę i ja na co dzień, i Ty w swoim Kościele również. Istota kultu Maryjnego Kościoła nie odbiega od tego co przedstawiłeś.” komentarz do artykułu
Dodać tutaj należy, że system wierzeń Bartosika oprócz kultu maryjnego zawiera między innymi następujące „wartości”:
- rzymscy katolicy to jego bracia, tyle że błądzący
- rzymsko katolicki papież jest bratem w Chrystusie godnym naśladowania
- Maryja jest osobą godną naśladowania
Kim jest pan Bartosik i komu on służy? Bogu Pisma Świętego?
Zobacz w temacie
- Herezja Federalnej Wizji
- Maryja i kult obrazów
- Maryja – rzymsko-katolicka bogini
- Maria w pogoni za „szalonym synem”
- Nie czyń sobie obrazu rytego
- Do kogo się modlić