Spis treści
Tekst źródlowy
2 Mojż .21:22-23 22. Jezeli dwaj mężowie się biją, a przy tym uderzą kobietę brzemienną tak, że poroni, ale nie poniesie dalszej szkody, to sprawca zapłaci grzywnę, jaką mu wyznaczy mąż tej kobiety, a uiści ją w obecnosci rozjemców. 23. Jeżeli zaś poniesie dalszą szkodę, to wtedy da życie za życie, (BW)
Poronienie (łac. abortus) – przedwczesne zakończenie ciąży trwającej krócej niż 22 tygodnie (od 23. tyg. mówi się o porodzie przedwczesnym) wskutek wydalenia obumarłego zarodka lub płodu.
Wybór Biblii ma znaczenie
Wyżej cytowany tekst pochodzi z dzieła, które pretenduje do miana Pisma Świętego a jest najbardziej wśród protestantów rozpowszechnionym przekładem. Czytając to, co serwuje czytelnikowi „Biblia” Warszawska można łatwo dojść do następujących wniosków
- pobicie kobiety brzemiennej jest złe
- jeśli kobieta pobita nie poniesie szkody, sprawca zapłaci karę finansową
- jeśli kobieta pobita poniesie dalszą szkodę (umrze), wtedy sprawca zostanie uśmiercony
- żadna kara za uśmiercenie płodu nie zostaje wymierzona
Kluczową rolę będzie miał tutaj podmiot tekstu. Logicznym referentem poniesienia szkody będzie kobieta, ponieważ poronienie już jest szkodą śmiertelną. Zatem nielogicznym jest założenie, że miałaby nastąpić dalsza szkoda tego, co już zostało poronione (czyli zostało wydalone z ciała jako martwe). Szkodę dalszą może ponieść tylko kobieta. Logika ta doskonale pasuje do kontekstu wynikającego z wcześniejszego wersetu
2 Mojż. 21:20-21 20 Jeżeli ktoś pobije kijem swojego niewolnika albo swoją niewolnicę tak, że umrą pod jego ręką, winien być surowo ukarany. 21 Jeżeli jednak przeżyją dzień lub dwa, to nie będzie podlegał karze, gdyż są jego własnością. (BW)
Kontekst sugeruje, że tak jak pobity sługa, jeśli przeżyje pare dni nie jest powodem do ukarania sprawcy, tak żona pobita przez obcego, jesli tylko poroni a jej nic się więcej nie stanie, nie jest powodem do zabicia sprawcy. Oczywiście stopień kary podlega zaostrzeniu (za zabicie niewolnika karą nie jest zabicie sprawcy, jednak za zabicie kobiety karą jest śmierć sprawcy)
Wniosek?
Jeśli kara przewidziana jest za uczynienie krzywdy człowiekowi, a jej rodzaj zależy od stopnia krzywdy i żadna kara nie zostaje wymierzona za zabicie płodu to logicznym jest założenie, że płód nie jest człowiekiem. Fragment ten może być z łatwością wykorzystany przez wszelkiej maści aborcjonistów jako przykład bezkarności usuwających ciążę. Według nich dla Boga życie zaczyna się po porodzie.
Za chwilę zobaczymy jak bardzo odstępcze jest to tłumaczenie od tekstu oryginalnego.
Tekst źródłowy
Hebrajski czytamy od prawej do lewej
Wers 22
| אָסוֹן | הְיֶה | וְלֹא יִ | יְלָדֶיהָ | וְיָצְאוּ | הָרָה | אִשָׁה | וְנָגְפוּ | אֲנָשִׁים | יִנָּצוּ | כִי– |
| ason | jihje | ve-lo | jeladeha | ve-jac’u | hara | iszsza | ve-nagfu | anaszim | jinnacu | ve-chi |
| tragedia, nieszczęście | będzie | a nie / i nie | dzieci jej | i wyjdą | ciężarna | kobieta | i ugodzą, i potrącą | ludzie, mężowie, mężczyźni | będą się kłócić | ale, gdy, jeżeli |
| בִּפְלִלִים׃ | וְנָתַן | הָאִשָּׁה | בַּעַל | עָלָיו | יָשִׁית | כַּאֲשֶׁר | יֵעָנֵשׁ | עָנוֹשׁ |
| bi-flilim | ve-natan | ha-iszsza | ba’al | alav | jaszit | ka’aszer | jeanesz | anosz |
| przez sędziów | i da | kobieta, żona | mąż, właściciel | na niego, na nim | nałoży, położy | gdy | ukarany | będzie |
a gdy będą się kłócić mężczyźni (mężowie) i ugodzą kobietę brzemienną i wyjdą jej dzieci, a nie będzie tragedii
ukarany będzie gdy nałoży na niego mąż tej kobiety (w domyśle jakąś rekompensatę za ugodzenie) i da przez sędziów
.
Analiza
W wersie 22 chodzi o to, że kobieta brzemmiena jest blisko porodowi i jej dzieci wychodzą na zewnętrz w skutek uderzenia, czy szturchnięcia pozostając przy życiu jak wcześniaki. Nie ma tu literarnie napisane, że te dzieci umrą. Tym bardziej, że jest napisane ”a nie będzie nieszczęścia”, co by wskazywało na przyspieszony poród, a nie na poronienie.
.
Wers 23
| נָפֶשׁ׃ | תַּחַת | נֶפֶשׁ | וְנָתַתָּה | יִהְיֶה | אָסוֹן | וְאִם- |
| nefesz | tachat | nefesz | ve-natata | jihje | ason | ve-im |
| duszę | za | duszę | i dasz | będzie | nieszczęście | a jeśli |
a-jeśli będzie nieszczęście, i-dasz duszę za duszę.
.
Analiza
Wers 23 wskazuje na to, że jeśli bedzie nieszczęście, czyli jeśli dzieci, które wyszły z łona wskutek szturchnięcia / ugodzenia umrą, to wtedy dasz duszę za duszę. (życie za życie).
.
Poroniony płód
Rozważany przez nas tekst na określenie tego, co wyjdzie z kobiety po pobiciu używa słowa יְלָדֶיהָ jeladeha – czyli dzieci. Starohebrajski używał zupełnie innego słowa na określenie poronionego płodu. Słowem tym było נֵ֥פֶל nefel , które zostało użyte np. w Psalmie 58
Psalm 58:8 Niech przeminą jak ślimak, który się rozpływa; jak poroniony płód (נֵ֥פֶל nefel) kobiety niech nie zobaczą słońca.
.
Błąd tłumaczy
Skąd w umyśle tłumacza tzw. „Biblii” Warszawskiej znalazła się koncepcja poronienia, która sugeruje całkowity brak wartości płodu w oczach Bożych? Czy była to celowa zmiana znaczenia tekstu? Przede wszystkim musimy pamiętać, że „protestancka” Biblia Warszawska tłumaczona była przez „wielkich” teologów Luterańskich
Nowy Przekład został opracowany przez Komisję Przekładu Pisma Świętego, w skład której wchodzili:
- ksiądz biskup prof. dr Andrzej Wantuła, – biskup Kościoła Ewangelicko-Augsburskiego w PRL, profesor zwyczajny nauk teologicznych, prorektor Chrześcijańskiej Akademii Teologicznej w Warszawie.
.. - ksiądz biskup prof. dr Jan Szeruda, – duchowny Kościoła Ewangelicko-Augsburskiego w Polsce, pełniący obowiązki biskupa (zwierzchnika) Kościoła w latach 1945–1951, biblista i teolog protestancki.
. - ksiądz prof. dr Wiktor Niemczyk, – polski ksiądz Kościoła Ewangelicko-Augsburskiego, biblista, rektor Chrześcijańskiej Akademii Teologicznej w latach 1954–1965.
. - ksiądz prof. dr Karol Wolfram, – polski duchowny ewangelicki, profesor Chrześcijańskiej Akademii Teologicznej w Warszawie, tłumacz Biblii.
.
Grzech przeszłości
Teodoret z Cyru – Theodoretus (ur. ok. 386/393, zm. ok. 457/466) – grecki pisarz, historyk Kościoła starożytnego, teolog, biskup Cyrrhus (Cyr, arab. Ḳūrus w Syrii) (od 423 roku), ojciec Kościoła, egzegeta i teolog oryginalny. Występował przeciw różnym herezjom i poglądom religijno-historiozoficznym, takim jak millenaryzm czy monofizytyzm Eutychesa.
Bardzo możliwe, że tłumacze zaznajomieni byli z dziełem Teodoreta z Cyru, w którym powołując się na tekst Septuaginty pisze on
„Przy pomocy zaś praw prorok nauczył nas jeszcze jaśniej, że najpierw kształtowane jest ciało, a dopiero później wszczepiana jest dusza. Powiedział bowiem o człowieku, który uderzył brzemienną „Jeśli poroni ona płód w pełni ukształtowany, odda oko za oko, ząb za ząb” i tak dalej, a jeśli nie w pełni ukształtowany, to będzie ukarany. Uczył w ten sposób, że płód dobrze uformowany posiada duszę, a nieuformowany jest bez duszy.„ – O Herezjach, Wydawnictwo WAM – Księża Jezuici, 2016, s. 108
Wedlug Teodoreta (który bazował na greckim tłumaczeniu Starego Testamentu)
- poronienie płodu w pełni ukształtowanego skutkuje karą śmierci
- poronienie płodu nie w pełni ukształtowanego skutkuje łagodniejszą karą
- dusza wchodzi w człowieka dopiero, gdy płód jest w pełni ukształtowany
- zanim to nastąpi człowiek nie jest człowiekiem lecz zaledwie organiczną masą biologiczną
Oto przetłumaczony na polski tekst Seputaginty
2 Mojż. 2:22-23 „22 A jeśli dwóch mężczyzn będzie walczyć i uderzy kobietę z dzieckiem, a jej dziecko urodzi się niedoskonale ukształtowane, będzie zmuszone zapłacić karę: jak mąż kobiety może na niego nałożyć, zapłaci za wycenę. 23 Lecz jeśli będzie doskonale ukształtowany, da życie za życie,” (źródło)
Teodoret pomylił poronienie z urodzeniem i wysnuł fałszywy wniosek, że Bóg ustanowił mniejszą karę za zabicie człowieka nie w pełni ukształtowanego, ponieważ (jak mu się wydawało) tylko istota nieposiadająca duszy może stanowić podstawę do wymierzenia łagodniejszej kary. Jego konkluzja była całkowicie błędna.
Jak widzimy, nawet najwięksi tłumacze i najwięksi Ojcowie Kościoła mogą się mylić. Bezkrytyczne opieranie się na tłumaczeniach tekstu a także zbytnie zaufanie wcześniejszym, historycznym interpretacjom może być szkodliwe dla doktryny. Dlatego też wyznajemy zasadę Sola Scriptura a nie Prima Scriptura, czy Sola Ecclesia (więcej w artykule Prima Scriptura, Sola Scriptura i Sola Ecclesia). Opieramy się na tekście oryginalnym, a nie na tłumaczeniu.
Prawidłowe tłumaczenie
Tekst interlinearny
a gdy będą się kłócić mężczyźni (mężowie) i ugodzą kobietę brzemienną i wyjdą jej dzieci, a nie będzie tragedii ukarany będzie gdy nałoży na niego mąż tej kobiety (w domyśle jakąś rekompensatę za ugodzenie) i da przez sędziów a jeśli będzie nieszczęście, i dasz duszę za duszę.
Jeśli w wyniku sprzeczki brzemienna kobieta zostanie uderzona tak, że porodzi przedwcześnie dzieci, jednak one przeżyją ten przedwczesny poród, kara zostanie wymierzona za uderzenie kobiety. Natomiast jeśli po uderzeniu kobiety dzieci umrą, winowajca poniesie śmierć.
.
Biblia Gdańska
Zobaczmy jak tekst tłumaczy Biblia Gdańska
2 Mojż. 21:22–23 22 Jeśli mężczyźni się pokłócą i uderzą kobietę brzemienną, tak że wyjdzie z niej płód, jednak bez żadnej szkody, to musi ponieść karę, jaką nałoży na niego mąż tej kobiety, a da według uznania sędziów. 23 Jeśli jednak dojdzie do szkody, wtedy dasz życie za życie;
Jest to lepsze tłumaczenie, ponieważ pojawia się w nim płód (w rzeczywistości powinno to być przetłumaczone jako dziecko), co całkowicie zmienia logiczną strukturę zdania. To płód a nie kobieta ma wyjść bez szkody. Tekst Biblii Gdańskiej daje lepsze podstawy do prawidłowego zrozumeinia autorskiej intencji. Jednak zwróćmy uwagę na koszmarny błąd, jakim było użycie słowa płód
Płód – w embriologii, zarodek ssaków od chwili zakończenia się okresu zarodkowego do chwili urodzenia. Ludzki zarodek osiąga stadium płodu w 11. tygodniu ciąży i rozpoczyna okres płodowy. U płodu można rozpoznać cechy morfologiczne dla danego gatunku. Rozwinęły się już najważniejsze układy narządów i płód przybrał wygląd zewnętrzny zbliżony do wyglądu noworodka.
Ktoś o złej woli ciągle będzie mógł argumentować, że płód to taki prawie człowiek, bo przecież nie do końca wykształcony. Jednak w hebrajskim oryginale Bóg nie pozostawił nam żadnych wątpliwości. Chodzi o יְלָדֶיהָ jeladeha czyli dzieci a nie נֵ֥פֶל nefel czyli płód.
.
Człowiek od momentu koncepcji
Według Słowa Bożego zarodek jest człowiekiem.
Hiob uznawał się za człowieka gdy jeszcze był w postaci niekształtnej
Job 10:8-11 8 Ręce twoje wykształtowały mię, i uczyniły mię; a przecię mię zewsząd gubisz. 9 Pomnij proszę, żeś mię jako glinę ulepił, a w proch mię zaś obrócisz. 10 Izali jako mleko nie zlałeś mię, a jako ser nie utworzyłeś mię? 11 Skórą i ciałem przyoblokłeś mię, a kościami i żyłami pospinałeś mię.
Król Dawid uznawał się za człowieka zanim został powołany do życia
Psalm 139:13-16 13 Ty bowiem panujesz nad moimi nerkami; okryłeś mnie w łonie mojej matki.14 Wysławiam cię, bo zostałem stworzony w sposób zadziwiający i cudowny; przedziwne są twoje dzieła, a moja dusza zna je bardzo dobrze. 15 Żadna moja kość nie była zakryta przed tobą, gdy zostałem stworzony w skrytości i misternie złożony w głębiach ziemi. 16 Twoje oczy widziały niedoskonały płód mego ciała; w twojej księdze są zapisane wszystkie moje członki i dni, w które były kształtowane, gdy jeszcze żadnego z nich nie było.
.
Psalm 22:10 Na ciebie byłem zdany od narodzenia, od łona matki ty jesteś moim Bogiem.
Jeremiasz uznawał się za człowieka zanim wyszedł z łona matki
Jer. 1:5 Zanim cię utworzyłem w łonie, znałem cię, a pierwej zanim wyszedłeś z łona, poświęciłem cię, za proroka narodom dałem cię.
Izajasz uznawał się za człowieka od momentu znalezienia się w łonie matki
Izaj. 44:2 Tak mówi Pan, który cię uczynił, i który cię ukształtował zaraz z łona matki, i który cię wspomaga: Nie bój się Jakóbie, sługo mój! i uprzejmy, któregom wybrał.
.
Izaj. 44:24 Tak mówi Pan, odkupiciel twój, i który cię utworzył wnet z łona matki: Ja Pan wszystko czynię, sam rozciągam niebiosa, rozpościeram ziemię mocą swoją.
.
Izaj. 49:1 Słuchajcie mię wyspy, a narody dalekie pilnujcie! Pan zaraz z łona wezwał mię, zaraz z łona matki mojej uczynił wzmiankę imienia mego:
Jan Chrzciciel uznany został za człowieka będąc w łonie matki (ok. 2-6 miesiąc)
Łuk. 1:41 A gdy Elżbieta usłyszała pozdrowienie Marii, poruszyło się dziecko w jej łonie i Elżbieta została napełniona Duchem Świętym.
Świadectwo Didache i Listu do Diogneta
Życie jest święte od momentu koncepcji. Życie jest tak samo wartościowe od chwili zapłodnienia. Życia nie wolno eliminować. Tak wierzyli pierwsi chrześcijanie:
„nie będziesz sporządzał napojów trujących; nie będziesz spędzał płodu, ani zabijał nowonarodzonego.” – Didache, II,2 (czas powstania I wiek)
W podobnym tonie wypowiada się inne wczesnochrześcijańskie pismo, aby właściwie je zrozumieć trzeba przyjąć do wiadomości iż powszechną praktyką pozbywania się niechcianych dzieci było pozostawienie noworodka na śmierć, była to obok spędzenia płodu jedna z metod na tzw. „niechciane ciąże”.
„[chrześcijanie] 6. Żenią się jak wszyscy imają dzieci, lecz nie porzucają nowo narodzonych. 7. Wszyscy dzielą jeden stół, lecz nie jedno łoże.” List do Diogneta V (czas powstania 130 – 200 a.d.)
Najstarszy pozabiblijny głos chrześcijański w sprawie aborcji pochodzi z 177 roku. Atenagoras z Aten w swoim dziele Prośba o chrześcijan obalając zarzut kanibalizmu twierdzi, że chrześcijanie nienawidzą wszelkiego okrucieństwa i morderstw, odmawiając udziału w walkach gladiatorów i dzikich bestii oraz utrzymując, że kobiety, które używają narkotyków w celu dokonania aborcji, popełniają morderstwo, za które będą musiały zdać sprawę Bogu.
Chrześcijanie potępiają i znoszą okrucieństwo
.
„A kiedy mówimy, że te kobiety, które używają narkotyków, aby dokonać aborcji, popełniają morderstwa i będą musiały zdać sprawę Bogu z aborcji, na jakiej podstawie jesteśmy oskarżani o popełanianie morderstw? Do tej samej osoby nie należy bowiem uważanie samego płodu w łonie za istotę stworzoną, a zatem za przedmiot Bożej opieki, i jednoczesne zabijanie go, gdy się urodzi; i nie należy narażać niemowlęcia, ponieważ ci, którzy je narażają, są odpowiedzialni za morderstwo dzieci, aby z drugiej strony, gdy zostało wychowane, zniszczyć je? Ale we wszystkim jesteśmy zawsze tacy sami i tacy sami, poddając się rozsądkowi a nie obalając go” Atenagoras z Aten, Prośba o chrześcijan (czas powstania 170 a.d.) Rozdział XXXV
A koszmarna ilość błędów tłumaczenia tego czegoś, co pragnie nazywać się „Biblią” Warszawską całkowicie eliminuje ją jako narzędzie pomocne przy studiowaniu doktryn Świętego Tekstu Pisma przez Boga natchnionego.
- Biblia Hebraica ed. R. Kittel, P. Kahle, A. Alt, O. Eissfeld, Stuttgart 1951; (ST)
- Novum Testamentum Graece ed. E. Nestle, K. Aland, Stuttgart 1954. (NT)
- Novum Testamentum Graece ed. K. Aland, M. Black, B. M. Metzger, A. Wikgren, Stuttgart 1966 (NT)
Zobacz w temacie
- Aborcja a polityka imigracyjna
- Aborcja, rzeź nienarodzonych
- Eutanazja, czyli zamordujmy sobie dziecko…
- Hodowla człowieka
