Apostaci świętsi od Pana Boga

Kara Boska

Kiedy żyjący w wolnościowej, teokroatycznej republice Żydzi odrzucili Boga jako Króla i zapragnęli na jego miejscu człowieka (1 Sam. 8:5-7; 10:19; 12:19) zgrzeszyli sromotnie do tego stopnia, że Bóg powiedział: mną wzgardzili, abym nie królował nad nimi. (1 Sam. 8:7). Grzech ten był jawną konsekwencją ciągle praktykowanego bałwochwalstwa zaś samo opuszczenie Boga przez Żydów dowodziło braku zaufania do Zbawiciela  (od tego dnia, kiedy wyprowadziłem ich z Egiptu, aż do dziś, gdy mnie opuścili i służyli obcym bogom, 1 Sam. 8:8).   Zostali za przez Boga  to srogo ukarani.

• Najpierw ogromnymi wywłaszczeniem, daninami i podatkami a także przymusową służbą (1 Sam. 8:9-17)
  .
• Następnie dano im bezlitosnych władców wyzyskiwaczy i duchowych odstępców (2 Kronik 10:11)
  .
• Oraz karceniem całego narodu za grzechy królów (1 Kronik 21:12-17)
  .
• Wreszcie z powodu grzechów władców zniszczona została cała struktura państwa, i uprowadzono w niewolę najpierw Izraela, a potem Judę (2 Król. 18:5-18; 23:26; Daniel 1:1-7)

Historia Judy zasadniczo naucza o przedłużonej w stosunku do Izraela agonii królestwa żydowskiego, królestwa złożonego głównie z dwóch plemion: Judy i Beniamina, oraz uciekinierów z pozostałych plemion, tworzących autonomiczne państwo.  Upadek Żydów jasno dowodzi, że natura ludzka jest całkowicie, absolutnie i totalnie zdeprawowana w taki sposób, że, jak zauważył Jan Kalwin, niezależnie od Bożego błogosławieństwa, u nieodrodzonych zawsze

„…pojawia się haniebna niewdzięczność ludzi. Chociaż mają w sobie faktorię, w której prowadzone są niezliczone działania Boga, i magazyn zapełniony skarbami o nieocenionej wartości – zamiast wybuchać w Jego uwielbieniu, do czego są zobowiązani, przeciwnie, są tym bardziej nadęci i nabrzmiali z dumy.
.
Czują, jak cudownie działa wśród nich Bóg, a ich własne doświadczenie mówi im o różnorodności darów, które zawdzięczają Jego hojności. Czy chcą, czy nie, nie mogą nie wiedzieć, że są to dowody Jego Boskości, a jednak wewnętrznie je tłumią. Nie mają okazji pójść dalej niż oni sami, pod warunkiem, że przywłaszczając sobie to, co zostało im dane z nieba, gaszą światło, które ma ukazać Boga w ich umysłach.” [1]

Kiedy pycha Żydów rosła Bóg cały czas ostrzegał przed konsekwencjami apostazji.

---

Proces szybki jak gangrena

Choć Słowo prorockie, Słowo Boże, doszło do uszu Jeremiasza w trzynastym roku panowania Jozjasza, króla Judy (Jer. 1:2) gdy Jozjasz miał 21 lat oraz Słowo doszło Jeremiasza w czwartym roku panowania Joakima, syna Jozjasza (Jer. 36:1) czasie gdy Joakim miał 29 lat (2 Król. 23:36) apostazji nie dało się powstrzymać. Najpierw dziesięć plemion Izraela zostało podbitych i uprowadzonych przez  asyryjczyków ponieważ nie posłuchali głosu PANA, swego Boga, ale przekroczyli jego przymierze oraz to wszystko, co nakazał Mojżesz, sługa PANA (2 Król. 18:9–15). Następnie Joakim król Judy czynił to, co złe w oczach PANA, swego Boga. (2 Kronik 36:5). Dlatego początkowo został zmuszony do płacenia daniny Egiptowi a następnie, kiedy się zbuntował, całą Judę uprowadzono do Babilonu.

2 Król. 24:3 Owszem, zgodnie z poleceniem PANA spotkało to Judę, aby odrzucić go sprzed jego oblicza za grzechy Manassesa, za to wszystko, co uczynił 

Proces apostazji zawsze dotyczył osób nieodrodzonych. Formalni członkowie kościoła tak starej jak i nowej dyspensacji gardzą Bogiem kwestionując Jego cudowne atrybuty a pogłębienie tego procesu prowadzi ich w ostateczności do duchowej ruiny zmuszając do opuszczenia kongregacji.

To ostatnie może przyjmować różne formy: od rzeczywistego, fizycznego oddzielenia po ciche porzucenie, co oznacza wykonywanie minimalnych wymagań związanych z pracą i wkładanie w nią nie więcej czasu, wysiłku i entuzjazmu, niż jest to absolutnie konieczne do tego aby nie zostać oficjalnie napomnianym lub zdyscyplinowanym.

Duchowe korzenie

Apostazja oznacza jedną z dwóch rzeczy: 1) odstępstwo polityczne i 2) odstępstwo religijne (Dzieje 21:21; 1 Tym. 4:1; Hebr 3:12). Pierwszym z nich jest powszechne, klasyczne użycie tego słowa. Drugie jest bardziej powszechne w NT; tak rozumie to św. Ambroży (Komunia w Łk 20:20).

Apostazja (ἀποστασία, bunt) to porzucenie lub wyrzeczenie się religii w drodze otwartej deklaracji słownej lub deklaracji w postaci czynów. W Nowym Testamencie termin ten w swojej podstawowej formie występuje dwa razy:

1) Użyty przeciwko Pawłowi jako zarzut rzekomego odwodzenia Żydów od tradycji opartych o religię mojżeszową. Za podstawę oskarżenia przyjęto domniemany zakaz obrzezywania, jednak jak wiemy Apostoł bronił jedynie chrześcijan pochodzących z pogan przed judaizującymi nakazującymi obrzezanie jako podstawę usprawiedliwienia przed Bogiem (Jeśli nie zostaniecie obrzezani według zwyczaju Mojżesza, nie możecie być zbawieni Dzieje 15:1). Był to zatem zarzut niezasadny:

Dzieje 21:21 Lecz o tobie słyszeli, że odwodzisz (ἀποστασίαν apostasian) od Mojżesza wszystkich Żydów, którzy są wśród pogan, mówiąc, że nie mają obrzezywać dzieci ani żyć według swoich zwyczajów.

2) Sam  Paweł używa tego greckiego terminu do określenia masowego „odstępstwa”. To, że Apostoł nie odnosił się zaledwie do pojedynczych, odizolowanych przypadków apostazji dowodzi użycie przedimka określonego przed słowem apostazja (ἡ ἀποστασία he apostasia). Apostazja w jej ostatezcnej formie staje się zatem konceptem zidentyfikowanym jako definitywne i powszechne zjawisko będące rezultatem działania sił związanych z antychrystem, które w czasach apostoła było powstrzymywane przez Boga:

2 Tes. 2:3-10
.
3. Niech was nikt w żaden sposób nie zwodzi. Ten dzień bowiem nie nadejdzie, dopóki najpierw nie przyjdzie odstępstwo (ἡ ἀποστασία he apostasia) i nie objawi się człowiek grzechu, syn zatracenia;

4. Który się sprzeciwia i wynosi ponad wszystko, co się nazywa Bogiem lub co jest przedmiotem czci, tak że zasiądzie w świątyni Boga jako Bóg, podając się za Boga.

5. Czy nie pamiętacie, że jeszcze będąc u was, mówiłem o tym?

6. A teraz wiecie, co przeszkadza, tak że się objawi w swoim czasie.

7. Tajemnica nieprawości bowiem już działa. Tylko że ten, który teraz przeszkadza, będzie przeszkadzał, aż zostanie usunięty z drogi.

8. Wówczas pojawi się ów niegodziwiec, którego Pan zabije duchem swoich ust i zniszczy blaskiem swego przyjścia.

9. Niegodziwiec przyjdzie za sprawą szatana, z całą mocą, wśród znaków i fałszywych cudów;

10. Wśród całego zwodzenia nieprawości wobec tych, którzy giną, ponieważ nie przyjęli miłości prawdy, by zostali zbawieni.

Eschatologiczne nasilenie zjawiska

Zakres apostazji jest proporcjonalny do skuteczności działania niepowstrzymywanej przez Boga fałszywej religii (A teraz wiecie, co przeszkadza, tak że się objawi w swoim czasie.). Ponieważ Apostoł przestrzegał przed jej ostateczną formą (objawi się człowiek grzechu, syn zatracenia;), historyczność apostazji cechować musi jej nasilenie. O skali zjawiska może zaświadczyć pytanie Pana Jezusa odnoszące moment jego powtórnego przyjścia na Sąd Ostateczny do ostatecznego odwrócenia się od wiary chrześcijańskiej wszystkich narodów:

Łuk. 18:8 …Lecz czy Syn Człowieczy znajdzie wiarę na ziemi, gdy przyjdzie?

Wyraźnie głoszone przez Pana Jezusa porzucenie wiary, a mówiąc bardziej precyzyjnie przekonania i zaufania w obietnice Słowa Bożego, jest znamieniem apostazji. Sam Antychryst będzie postacią wybitnie religijną dlatego też religie nie znikną i nie nastanie okres wielkiego panowania ateizmu. To, co zastąpi prawdę Ewangelii będzie kłamstwem kościoła chrześcijańskiego zaledwie z nazwy. Zauważamy w związku z tym, że Apostazji jako zjawisku towarzyszą także pewne określone symptomy ogólne, nasilające się w miarę przybliżania się Dnia Ostatecznego:

• rozmaite religijne znaki co najlepiej wyjaśnić jako uzurpację autorytetu godzące w Chrystusa jako Głowę Kościoła
  ,
• fałszywe cuda
  ,
• nieprawość czyli bezbożne życie
  .
• i odrzucenie prawdy Ewangelii, czyli doktryn
  – wcielenia,
  – śmierci za grzechy wybranych,
  – zmartwychwstania,
  – wniebowzięcia
  – i Pisma Świętego

Instrumentalnie apostazja odbywa się poprzez obłęd, jaki Bóg zsyła na bezbożnych, fałszywych chrześcijan po to, aby wierząc kłamstwu porzucali prawdziwy kościół (Dlatego Bóg zsyła im ostry obłęd, tak że uwierzą kłamstwu, werset 11).
.

Znaczenie terminu

Termin apostata w historii kościoła zastosowany został dla podkreślenia cesarza Juliana, który chociaż w chwili objęcia tronu był nominalnie chrześcijaninem, wyrzekł się religii chrześcijańskiej i użył wszelkich dostępnych środków, aby ponownie ustanowić pogaństwo w Imperium. Julian składał ofiary ze zwierząt i był zagorzałym obrońcą swego rodzaju pogańskiej ortodoksji, wydając swojemu duchowieństwu instrukcje doktrynalne. Nic dziwnego, że ten początkowy fanatyzm wkrótce doprowadził od pozornej tolerancji do jawnego tłumienia i prześladowań chrześcijan.

Termin apostata używany jest zatem do określenia osoby, która całkowicie lub częściowo porzuciła prawdziwą wiarę na rzecz fałszywej lub która porzuciła konfesję, z którą była związana ślubami stając się albo obojętna prawdzie albo też jej wroga.
.

---

Doktrynalne symptomy apostazji

1 Tym. 4:1 A Duch otwarcie mówi, że w czasach ostatecznych niektórzy odstąpią (ἀποστήσονταί apostesontai) od wiary, dając posłuch zwodniczym duchom i naukom demonów;

Zaiste upadłość ludzkiej natury zadziwia, w szczególności zaś dotyczy to osób religijnych acz pozbawionych Ducha Świętego. Faktem jest bowiem skłonność człowieka do posiadania jakiejkolwiek religii, zaś wśród żyjących w kręgu kultury i cywilizacji chrześcijańskiej, skłonność ta kieruje osobę religijną do kościołów wyznających, przynajmniej nominalnie, Boga objawionego w Piśmie. Współczesna apostazja nie odbywa się jedynie jako odstępstwo porzucające chrześcijaństwo na rzecz religii pogańskich, ale raczej ma charakter “wewnątrzchrześcijański” i polega na porzuceniu prawdziwiej wiary na rzecz fałszywych form ewangelii, fałszywego chrystusa i fałszywego ducha.

Apostaci odstępujący od wiary i Ewangelii są pozbawieni nadziei zbawienia a Jan Kalwin będzie naszym świadkiem w sprawie:

“Apostoł także, chcąc wykluczyć apostatów z nadziei zbawienia, podaje jako powód, że nie da się ich odnowić do upamiętania (Hebr. 6:6); to znaczy, że Bóg …zatwardzając potępionych, których bezbożność nie jest przebaczona, grzmi przeciwko nim. Tego rodzaju zemstę Apostoł ogłasza wobec dobrowolnych apostatów (Hebr. 10:29), którzy odstępując od wiary Ewangelii naśmiewają się z Boga, znieważają Jego łaskę, profanują i depczą krew Chrystusa, ba, krzyżują go na nowo” [2]

Ponieważ zagrożenie jest realne warto zbadać doktrynalne symptomy apostazji. Kalwin wskazuje na odstępstwo od prawdy Ewangelii,  zniewagę łaski i profanację krwi Chrystusa. Z łatwością dostrzegamy, że w definicji Kalwina odnajdą się wszelkie ruchy religijne

• odrzucające doktryny skutecznego odkupienia, gdzie Chrystus umarł za wybranych a nie za wszystkich,
  .
• naśmiewające się z suwerennego w zbawieniu Boga, czyniąc z niego diabła manipulującego bezwolnymi robotami
  .
• znieważające nie tylko zakres łaski Chrystusa ale i jej skuteczności, znieważające Chrystusa doprowadzającego wszystkich wybranych do zbawienia nie tracącego po drodze nikogo
  .
• profanujące i depczące krew Chrystusa nie uznając jej za wystarczającą do przebłagania za grzechy, ponieważ niezbędnym i decydującym komponentem zbawienia uczyniona została ludzka wola
  .
• w ostateczności krzyżujące Chrystusa za każdym razem, gdy po rzekomo utraconym zbawieniu upamiętany grzesznik przychodzi po łaskę i otrzymuje ją z powodu swojej pokuty na nowo zmuszając w ten sposób Chrystusa do złożenia ofiary.

Arminianizm, rzymski katolicyzm, doktryna dobrointencyjnej oferty ewangelii, herezja zbawienia panującego Pana, nowa perspektywa na Pawła, federalna wizja, ruch zielonoświątkowy i inne są docelowymi miejscami schronienia apostatów porzucających doktryny łaski.
.

---

Duchowość apostatów

Po zbadaniu doktryny apostatów warto zadać sobie istotne pytanie: jak jadowity grzech apostazji przejawia się w upadłych umysłach? Jakie myśli posiada apostata? Jak postrzega Suwerennego Boga Pisma i jaka jest jego relacja wobec Boga? Wszystkiego dowiemy się z Pisma Świętego. Otóż apostaci swe serca zamiast radością ze zbawienia karmią zwodniczymi myślami, bardzo gorzkimi myślami.

Posiadanie tych myśli to naprawdę bardzo zły znak:
.

Hebr. 3:12 Uważajcie, bracia, żeby nie było czasem w kimś z was przewrotnego serca niewiary, które by odstępowało (ἀποστῆναι apostenai) od Boga żywego;

Apostatów należy tropić i wystrzegać się ich tak samo jak wystrzegać należy się diabła. Wystrzegać musimy się fałszywej wiary, złej teologii, jej promotorów abyśmy nie zostali pociągnięci w sidła szatana aby pełnić jego wolę, co wielki przeciwnik czyni przez podstępy apostatów.

“Bądźmy ostrzeżeni, abyśmy, póki żyjemy, trzymali się z dala od towarzystwa takich, którzy odpadli od prawdy, jak to uczynił diabeł. Wszyscy apostaci są podobni do diabła; nie będą spokojni, dopóki nie sprawią, że inni odpadną razem z nimi.” [4]

Jeśli zatem w duszy pojawiają się wątpliwości, oskarżenia wobec Boga, te myśli musimy za wszelką cenę zabijać mocą Ducha Świętego: Jeśli bowiem żyjecie według ciała, umrzecie, ale jeśli Duchem uśmiercacie uczynki ciała, będziecie żyć. (Rzym. 8:13). Bóg nie pozostawił swoich dzieci bezsilnych w tej walce. Jako odrodzeni z nasienia niezniszczalnego przez Słowo życia, jako nowe, duchowe niezniszczalne, odnawiające się każdego dnia stworzenia, które nie mogą grzeszyć (2 Kor. 5:17; Jan 3:6; 1 Piotra 1:23; 2 Kor. 4:16; 1 Jana 3:9) odnowione na Boży obraz pełne miłości, z rozumem oświeconym przez prawdziwe poznanie, obmyte z grzechu istoty (1 Jana 4:7; 5:20; Jan 17:3; 1 Kor. 6:11 ) zawsze mamy zwycięstwo w Chrystusie (2 Kor. 2:14).

---

Nadzieja Przymierza

“Odrzucamy tych, którzy nauczają: Że prawdziwie wierzący i odrodzeni nie tylko mogą całkowicie i ostatecznie odpaść od usprawiedliwiającej wiary, a także od łaski i zbawienia lecz w rzeczywistości często odpadają od niej i są na zawsze zgubieni. Pojęcie takie łaskę usprawiedliwienia i odrodzenia, oraz nieustanną opiekę Chrystusa pozbawia wszelkiej mocy” [5]

O jakże cudowne jest Boże przymierze, którego błogosławieni uczestnicy nie mogą stać się apostatami! Bóg przymierza obiecał wybranym, że nigdy od Niego nie odstąpią, ponieważ odnowi ich serca i wleje w nie bojaźń.

Jer. 32:40 I zawrę z nimi wieczne przymierze, że się od nich nie odwrócę i nie przestanę im dobrze czynić, lecz włożę w ich serca moją bojaźń, aby nie odstępowali ode mnie.

Prawowiernego, wybranego do zbawienia w Chrystusie jeszcze przed założeniem świata chrześcijanina od potępionego przed wiekami apostaty odróżnia zrealizowana przez całe życie zdolność do wytrwania w wierze.

Hebr. 3:14 Staliśmy się bowiem uczestnikami Chrystusa, jeśli tylko nasze pierwotne przeświadczenie aż do końca niewzruszenie zachowamy.

Na koniec, pamiętając o niezmienności Bożego przymierza oraz o wierności Boga, który owo przymierze zawarł,  wszystkim powątpiewającym chrześcijanom dedykujemy słowa konfesyjnej otuchy:

“Ci, w których żywa wiara w Chrystusa oraz zapewniona ufność duszy, pokój sumienia, szczery wysiłek ku synowskiemu posłuszeństwu, chlubienie się Bogiem przez Chrystusa, nie są jeszcze mocno odczuwane, a którzy mimo to wykorzystują środki, które Bóg wyznaczył dla sprawowania tych łask w nas, nie powinni się trwożyć, gdy mówi się o potępieniu, ani też zaliczać siebie do potępionych, lecz pilnie trwać w wykorzystywaniu tych środków, oraz z gorliwym pragnieniem pobożnie i pokornie oczekiwać na okres obfitszej łaski.
.
Tym bardziej nie powinni trwożyć się nauką o potępieniu ci, którzy mimo iż poważnie pragną nawrócić się do Boga aby podobać się tylko jemu, oraz by uwolnić się z tego ciała śmierci, nie mogą jednak jeszcze osiągnąć tej miary świętości i wiary której pragną, ponieważ miłosierny Bóg obiecał, że nie dogasi tlejącego się knotu ani nie dołamie trzciny nadłamanej.
.
Nauka ta jest jednak słusznie straszna dla tych, którzy bez względu na Boga i Chrystusa Jezusa w zupełności oddali się troskom tego świata oraz przyjemnościom ciała, tak długo jak długo nie są prawdziwie nawróconymi do Boga.” [6]

Nie bądźmy świętsi do Pana Boga ale wykorzystujmy wszystkie możliwe środki łaski.

Sola Gratia umiłowani

Kazanie wygłoszone dnia 14.04.2024

Przypisy

[1] Jan Kalwin, Instytuty 1.5.4
[2] Tamże, 3.3.21
[3] Wielebny R. Elliot, z przemówienia na pogrzebie Georga Whittfielda
[4] Nicholas Byfield, Prawdy chrześcijańskie niezbędne do zbawienia
[5] Kanony z Dort 5 par. 3
[6] Kanony z Dort 1.16

---

Zobacz w temacie

• Wchodźcie przez ciasną bramę
• Reformowani apostaci i heretycy
• Tezy Genewskie z 1649 roku, część 3: konfesyjna jedność
• Arminianizm: adopcja jezuickiego wybryku
• Arminianizm, droga do Rzymu
• Reformowany inaczej, część 7
  .
• Niszczycielska doktryna imigracyjna Antychrysta, część 1
• Góry przenosić będą
• Sprawa Ewangelii nie jest zgubiona
• Pojednani wrogowie Boga
• Zwycięstwo Chrystusa w historii, część 1
  .
• Troska Pawła o jego żydowskich krewnych
• Wyjątkowość religii Izraela – odrębność wiary Starego Testamentu, część 1
• Sine qua non trwałej wolności
  .
• Imago Dei – obraz Boży
• Dwie własności Chrystusa, część 1 – potępieni
• Dwie własności Chrystusa, część 2 – wybrani
• Dwie własności Chrystusa, część 3 – konflikt
• Progresywne “chrześcijaństwo” na przykładzie Janusza Kucharczyka
• Kanony Synodu w Efezie z 431 roku