Apokryfy nie są Pismem Świętym, część 4

utworzone przez | cze 2, 2020 | Teologia biblijna

Apokryfy – odrzucają je Ojcowie Kościoła i Sobory

Ze świadectw Ojców i Soborów kościelnych wynika, że apokryfy są postrzegane jako nie-kanoniczne w ścisłym tego słowa znaczeniu. Chociaż jest to argument ludzki, jest on dobry, ponieważ Kościół Rzymsko-katolicki opiera swoje włączenie tych dzieł na właśnie na ludzkich argumentach.

Synod w Laodycei jaki miał miejsce w 364 roku (kanon 59) zakazuje czytania jakichkolwiek niekanonicznych ksiąg w kościele i zezwala na używanie do tego celu jedynie kanonicznych Ksiąg Starego i Nowego Testamentu”.

„Żadnych psalmów skomponowanych przez osoby prywatne ani żadnych niekanonicznych ksiąg nie można czytać w kościele, a jedynie kanoniczne księgi Starego i Nowego Testamentu.” – Synod w Laodycei, Kanon 59

Następnie tylko te księgi są wymienione jako kanoniczne – które akceptują wszystkie kościoły protestanckie; nie Tobiasza, nie Judyty, ani całej reszty.

„Oto wszystkie księgi Starego Testamentu przeznaczone do czytania:
.
1. Księga Rodzaju świata;
2. Exodus z Egiptu;
3. Księga Kapłańska;
4. Liczb;
5. Powtórzonego Prawa;
6. Jozuego, syna Nun;
7. Sędziów, Rut;
8. Estery;
9. Królów, pierwsza i druga;
10. Królów, trzecia i czwarta;
11. Kroniki, pierwsza i druga;
12. Ezdrasza, pierwsza i druga;
13. Księga Psalmów;
14. Przysłowia Salomona;
15. Kaznodziei;
16. Pieśń nad pieśniami;
17. Hiob;
18. Dwunastu proroków;
19. Izajasz;
20. Jeremiasz i Baruch, Lamentacje i List;
21. Ezechiel;
22. Daniel.
.
A to są księgi Nowego Testamentu:
.
1. Cztery Ewangelie według Mateusza, Marka, Łukasza i Jana;
2. Dzieje Apostolskie;
3. Siedem listów katolickich, a mianowicie jeden z Jakuba, dwa Piotra, trzy z Jana, jeden Judy;
4. Czternaście Listów Pawła, jeden do Rzymian, dwa do Koryntian, jeden do Galatów, jeden do Efezjan, jeden do Filipian, jeden do Kolosan, dwa do Tesaloniczan, jeden do Hebrajczyków, dwa do Tymoteusza, jeden do Tytusa i jeden do Filemona.”
.
Synod w Laodycei, Kanon 60

Oto osąd Soboru z Laodycei: księgi Tobiasza, Judyty, Syracha, Ecclesiasticus i dwie księgi Machabejskie nie są kanoniczne.

Kontrargument agentów Watykanu

Kontrrgumentem Kościoła rzymsko-katolickeigo jest to, że w tym czasie kanon nie został jeszcze ustalony. Ale przecież kanon Starego Testamentu został już zdefiniowany 400 lat przed Chrystusem! W tym czasie Ojcowie i Synod bardzo dobrze znali Księgi jakie należało włączyć do chrześcijańskiego kanonu. Poza tym, Synod Kartagiński nie mógł ustalić nic na temat kanonu Pisma Świętego, ponieważ miał on prowincjonalny charakter.

Rzymscy katolicy przedstawią argument, że powszechny synod w Trullo stwierdził o włączeniu apokryfów do kanonu co zostało zdefiniowane przez autorytety Synodów z Laodycei i Kartaginy. Jednakże zatwierdzając Synod z Kartaginy i Laodycei argument katolicki upada a oni ponoszą sromotną porażkę (patrz kanon 59 i 60 Synodu z Laodycei :)). Tu powstają dwie możliwości

1. Jeśli zawierający apokryfy kanon z Synodu Trullo jest prawdziwy to dekrety Laodycei i Kartaginy dotyczące ksiąg kanonicznych nie mogą sobie przeczyć (nie mogą, ponieważ Kościół nie błądzi). Jednakże choć w Kartaginie księgi apokryficzne nazywane są w pewnym sensie kanonicznymi, to Sobór w Laodycei  nie uznał ich za kanoniczne (mamy do czynienia ze sprzecznością ustaleń Synodów, które rzekomo się nie mylą :))

2. Jeśli ustalenia Synodów w Kartaginie i Laodycei są ze sobą sprzeczne (a są) to Synod w Trullo jest fałszywy poneiważ zatwierdził akty obu sprzecznych ze sobą Synodów 🙂

Synod w Trullo odbył się 600 lat po Chrystusie. Czy do tego czasu kanon był nieznany? Jak dalej zobaczymy, nawet Kościół rzymski tego nie stwierdza.
.

Argument z Ojców

Ojcowie zgadzają się, że apokryfy są niekanoniczne i nie powinny być włączone do kanonu. Żyjący w II wieku Meliton z Sardes, (Euzebiusz – Lib. IV. Cap. 26.) wyznaje, że znał kanon Starego Testamentu.

Meliton, Onezymowi, Bratu, pozdrowienie.
.
Ponieważ często wyrażałeś życzenie, powodowany gorliwością dla Słowa Bożego, że pragniesz mieć wypisy z Zakonu i Proroków o Zbawicielu i całej wierze naszej, i że chcesz znać dokładnie liczbę i porządek ksiąg Starego Testamentu, postarałem się o to, by to zrobić. Znam Twoją gorliwość dla wiary i Twoją żądzę wiedzy, i wiem, że z miłości do Boga wśród walki o zbawienie wieczne, te sprawy nad wszystkie inne przekładasz. Otóż byłem na Wschodzie i dostałem się do miejsca, gdzie się to wszystko głosiło i działo; tam poznałem dokładnie księgi Starego Testamentu, a ich zestawienie Tobie posyłam: Oto ich tytuły:
.
– Mojżesza ksiąg pięcioro: Genesis, Exodus, Numeri, Leviticus, Deuteronomium;
– Jezus syn Nawego,
– Sędziowie,
– Rut,
– cztery Księgi Królewskie [czyli dwie Samuelowe i dwie Królewskie – przyp. aut.],
– dwie Księgi Paralipomenów [I i II Księga Kronik],
– Psalmy Dawidowe,
– Przysłowia Salomonowe albo Księgi Mądrości,
– Ekklezjastes,
– Pieśń nad Pieśniami,
– Job,
– księgi prorocze Izajasza, Jeremiasza,
– Dwunastu Proroków w jednej księdze,
– Daniel,
– Ezechjel,
– Ezdrasz [Ezdrasz i Nehemiasz]
.
Z tych ksiąg sporządziłem wypisy, które na sześć ksiąg podzieliłem”

W badaniach, jak mówi Euzebiusz, zadał sobie wiele trudu i doszedł do dokładnej liczby ksiąg, takich samych jakie mają to protestanci i Żydzi.

„Z jaką się czcią odnosimy do naszych Pism, stwierdza ta okoliczność, że przez tyle wieków nikt do nich nic nie odważył sie dodać, ani z nich ująć, ani w nich czegokolwiek zmienić. Każdy Żyd ma od najwcześniejszej młodości wpojoną wiarę, że to zasady Boże, że należy je zachować, i w razie potrzeby chętnie za nie życie położyć” [Contra Apionem I 38-42, cyt w: Euzebiusz z Cezarei, „Historia Kościelna”, WAM Kraków 1993, str 109-110]

Orygenes (Eus. Lib. VI c. 25) uznaje za kanoniczne te same księgi co protestanci i mówi, że ich liczba wynosi dwa i dwadzieścia według alfabetu hebrajskiego (pamiętając kombinację z 1-2 Samuela, 1-2 Królewskiej itp.)

Trzeba wiedzieć, że ksiąg Starego Testamentu według tradycji żydowskiej istnieje 22, tyle właśnie, ile wynosi liczba liter hebrajskich. […] Otóż te 22 księgi według Żydów są następujące: Ta, którą nazywamy Genesis, a Żydzi od pierwszego księgi słowa Bresith, t.zn. ‚Na początku’ [I Mojżeszowa; Księga Rodzaju]; Exodos – Ouellesmoth czyli ‚Te są imiona’ [II Mojżeszowa; Księga Wyjścia]; Lewitikon – Ouikra: ‚I zawołał’ [III Mojżeszowa; Księga Kapłańska]; Numeri – Ammesphekodeim [IV Księga Mojżeszowa; Księga Liczb]; Deuteronomion – Elleaddebareim: ‚Te są słowa’ [V Mojżeszowa; Księga Powtórzonego Prawa]; Jezus, syn Nawego – Josuebennoun [Księga Jozuego]; Sędziowie, Rut [Księga Sędziów, Księga Rut], u nich zaś w jednej księdze Sophteim; I i II Księga Królewska, u nich zaś jedna, Samuela [I i II Księga Samuela]: ‚Powołany od Boga’, III i IV Księga Królewska w jednej Ouammelch Dawid [I i II Księga Królewska], to znaczy: ‚Królestwo Dawidowe’; I i II Paralipomenon w jednej: Dabrejamein [I i II Księga Kronik], co znaczy: ‚Księgi Dni’; I i II Ezdrasza w jednej Ezra [Księga Nehemiasza, Księga Ezdrasza], to znaczy: ‚Pomocnik’; Księga Psalmów – Spharthelleim [Księga Psalmów]; Przysłowia Salomonowe – Meloth [Księga Przypowieści Salomona; Księga Przysłów Salomona]; Ekklezjastes – Coelth [Księga Kaznodziei Salomona; Księga Eklezjastesa]; Pieśń nad Pieśniami (a nie jak niektórzy utrzymują Pieśni nad Pieśniami) – Sirassireim [Pieśń nad Pieśniami]; Izajasz – Jessija [Księga Izajasza]; Jeremiasz z Trenami i Listem w jednej księdze [Księga Jeremiasza, Treny (Lamentacje)]; Daniel – Daniel [Księga Daniela]; Ezechjel – Jezekiel [Księga Ezechiela]; Job [Księga Joba; Księga Hioba]; Ester – Esther [Księga Estery]”.
.
Oprócz tego księga tzw. „12 Proroków mniejszych” w jednej księdze, którą Euzebiusz cytując Orygenesa przez nieuwagę opuścił, co znajdujemy w przypisie tłumacza.

Atanazy Aleksandryjski w 367 roku mówi: „Całe nasze Pismo jest natchnione przez Boga i ma księgi nieskończone w liczbie, ale skończone i rozumiane w określonym kanonie”. Pod koniec lat 300-tych istniał pewien kanon. Następnie wylicza je

„Ponieważ heretycy cytują apokryfy, które to zło było rozpowszechnione już wtedy, kiedy św. Łukasz napisał ewangelię, dlatego też uznałem za słuszne aby wykazać wyraźnie które księgi przyjęliśmy przez tradycję jako kanoniczne, o których wierzymy, iż pochodzą od Boga. Stary Testament zawiera bowiem razem dwadzieścia dwie księgi: Rodzaju, Wyjścia, Kapłańską, Liczb, Powtórzonego Prawa. Następnie Księgę Jozuego, Sędziów i Rut, cztery księgi Królewskie liczone jako dwie. Następnie dwie Księgi Kronik liczone jako jedna. Następnie Pierwsza i Druga Ezdrasza [tj. Ezdrasza i Nehemiasza]. Następnie Psalmy, Księga Przypowieści, Kaznodziei i Pieśń nad pieśniami. Po nich Księga Joba, Dwunastu Proroków, liczonych jako jedna księga. Następnie Księga Izajasza, Jeremiasza razem z listem Barucha, Lamentacje, Ezechiela i Daniela.”– Atanazy Aleksandryski, XXXIX List paschalny

Następnie mówi:

„Ale oprócz nich istnieją także inne niekanoniczne księgi Starego Testamentu, które czytane są tylko katechumenom”.

Następnie wymienia Mądrość Salomona, Syracha, fragmenty Estery, Judyty, Tobiasza i tym podobne. „Te”, jak mówi, „są niekanonicznymi księgami ST”. (Athanas. Opp. Ii. 126. sqq. Ed. Bened.)

Hilary, biskup Poitiers, mówi:

„Prawo Starego Testamentu jest uważane za podzielone na dwadzieścia dwie księgi, tak aby odpowiadały liczbie liter”.

Grzegorz z Nazjanzu ustala tę samą liczbę.

Cyryl z Jerozolimy w swoim czwartym katechetycznym przemówieniu mówił :

„Czy uważnie uczysz się od kościoła, jakie są księgi Starego T,estamentu czytaj boskie pisma, dwie i dwadzieścia ksiąg„. (Cyryl. Hiersol. Catech. IV. 33. s. 67. ed Tuttei.)

Epifaniusz z Salaminy nalicza dwadzieścia siedem, a według hebrajskiego podwojenia dwadzieścia dwie księgi, „wydane przez Boga Żydom”. I mówi o apokryficznych księgach:

„Rzeczywiście są to przydatne księgi, ale nie są zawarte w kanonie i nie zostały złożone w arce przymierza”.

Ruffin w swoim wykładzie Kreda Apostolskiego mówi:

„Ale powinno się wiedzieć, że istnieją także inne księgi, które starożytni nazywali nie kanonicznymi, ale kościelnymi, mądrości Salomona i Syracha, księga Tobiasza, Judyty, Machabeusza. Te musiałyby być czytane w kościołach, ale nie należy od nich niczego wyciągać w celu potwierdzenia autorytetu wiary ”. (Symb. Apost. In Appendix ad Cyprian. Ed. Fell. P. 26).

Hieronim wyraźnie odrzuca wszystkie apokryficzne księgi z kanonu. W swoim Prologu Galeatus mówi:

„Ponieważ są dwadzieścia i dwie litery, więc liczone są dwadzieścia i dwie księgi. Dlatego mądrość Salomona, Jezusa, Judyty i Tobiasza nie są w kanonie. ”

Grzegorz Wielki w swoich komentarzach do Hioba (Lib. XIX. Cap. 16.) wyraźnie pisze, że księgi Machabejskie nie są kanoniczne, podobnie jak cała reszta.

Józef Flawiusz też się zgadza. W swojej pierwszej książce przeciwko Apionowi pisze:

„Nie mamy niezliczonych ksiąg, niespójnych i sprzecznych ze sobą, ale same dwa i dwadzieścia ksiąg, zawierających serię całej naszej historii i słusznie uznanych za godne najwyższego uznania”. (Contra Apion. L. I. C. 8.)

Sprzeciwy papistów i ich obalenie

Kościół rzymski zgłasza dwa zastrzeżenia:

1) Ojcowie ci mówili o tym, że jest to kanon żydowski, a nie chrześcijański.
2) kanon nie został w tamtym czasie jeszcze ustalony.

Oba są nonsensowne.

Co do pierwszej obiekcji: Sobory i Ojcowie mówili o chrześcijańskim kanonie, nie tylko żydowskim. To niedorzeczne zakładać, że wyłączyliby Stary Testament z Biblii chrześcijańskiej.

Synod w Laodycei spisał Księgi, które miały być przyjęte w kościołach.

Meliton nie pragnął dowiedzieć się, jakie księgi były dobre dla Żydów, ale dla jakie były dobre dla niego.

Atanazy powiedział, że apokryfy były czytane przez katechumenów, czyli tych, którzy wychowali się w kościele – chrześcijańskich katechumenów.

Cyryl zakazał czytania apokryfów, mówiąc, że Apostołowie je odrzucili.

Rufin stwierdzając, że księgi apokryficzne nie są kanoniczne choć kościelne dowodziłże mówił o kościele.

Hieronim, pisząc do Paulinusa (biskupa chrześcijańskiego), czyni kanonicznymi jedynie księgi protestantów. Nie przyznaje się do żadnego innego kanonu niż ja teraz. Ponadto Hieronim w swojej przedmowie do Księgi Kronik pisze:

„Kościół nie wie nic o pismach apokryficznych; musimy więc odwoływać się do Hebrajczyków, z Pism których Pan mówi, a Jego uczniowie wybierali z nich przykłady. To, czego w nich nie ma, to zostało przez nas odtrącone.” (Przedmowa do Ezdrasza i Nehemiasza)

W przedmowie do Ksiąg Salomona:

„Jak zatem Kościół, gdy czyta Judytę i Tobiasza oraz księgę Machabejską, nie przyjmuje ich jednak wśród pism kanonicznych, tak też można czytać te dwa tomy (Mądrość i Syracha) dla budowania ludu, ale nie dla potwierdzania autorytetu wiary„.

Podsumowanie

Absurdalnie brzmią ci, którzy wyobrażają sobie podwójny kanon. Hieronim nazywa Pelagian heretykami (słusznie), ponieważ próbując udowodnić coś co dotyczy nieba, powołując się przy tym na świadectwa apokryfów.

Poza Synodem w Trullo, Rzym nie ma w ogóle nic na poparcie swojej tezy. AIe nawet Synod Trullo nie potwierdza dokładnie kanoniki apokryficznej, gdyż uznaje sankcje Synodu Kartaginy, co jest niekonsekwencją, ponieważ uznaje jednocześnie Synod z Laodycei wykluczjacy apokryfy z kanonu. W ten sposób Watykan pozostaje bez obrony.

Izydor, który żył prawie w tamtych czasach (Lib. Isad. De Eccl. Offic. Lib. 1. c. 12.), mówi, że Stary Testament został przyjęty przez Ezrdrasza  w dwóch i dwudziestu księgach, twierdząc „że księgi mogą odpowiadać liczbie liter. ”

Jan z Damaszku mówi (Lib. IV. C. 18) „Trzeba wiedzieć, że według alfabetu języka hebrajskiego są tylko dwie i dwadzieścia ksiąg ST”.

Nicefor stwierdza „Istnieją dwie i dwadzieścia księgi  Starego Testamentu”

Leotinus mówi w swojej księdze Sekty (akt 2), że kościoły otrzymały nie więcej niż dwadzieścia dwie księgi kanoniczne,

Hraban Maur (De. Institutes. Cler. C. 54) mówi, że cały Stary Testament został rozpowszechniany przez Ezrdrasza w dwóch i dwudziestu księgach, „że może być ich tyle prawie co w listach”.

Radalphus (Lib. XIV. w Lev. c. 1.), zezwala aby księgi Tobiasza, Judyty i Machabeusza były czytane w kościele, choć bez autorytetu. Nie są według niego kanoniczne.

Hugo S. Victoris (Prolog. Lib. I. De Sacram. C. 7) mówi „że księgi te są czytane, ale nie są opisane w tekście ani w kanonie autorytatywnym; to znaczy, księga Tobiasza, Judyty, Machabeusza, Mądrość Salomona i Kaznodziei. ” I znowu w Didascal. Lib. IV. C. 8., „Tak jak istnieje dwadzieścia dwie litery alfabetu, za pomocą których piszemy po hebrajsku i mówimy o tym, co mamy do powiedzenia, a kompas ludzkiego głosu jest zawarty w ich podstawowych dźwiękach; tak nalicza się dwadzieścia dwie księgi, za pomocą których są alfabetem i doktryną Boga…” 

Podobną opinię wyrażają Richard de S. Victore’a (Exception. Lib. II. C. 9), Lyra (prolog. In Libros Aprocryph.) Dionizy Kartuz (Komentarz w Gen. in Princip.), Abulensis (w Matt. Ok. 1) ), Antonius (3 s. Tit. XVIII. C. 5.), kardynał Hugo (prolog Jozuego) mówi, że księgi apokryficzne nie są regułą wiary. Zarówno kardynał Kajetan, jak i Erazmus oświadczają, że w swoim czasie kanon ten został wzbogacony o księgi apokryficzne, które zostały do niego włączone. (Zobacz List Leona „Dilecto Filio Erasmo Roterd”. Prefiks do greckiego NT Erazma, Basil, 1535). Nawet Arias Montano, który sam był obecny na synodzie w Trydencie i był nazywany przez Grzegorza XIII swoim „synem”, oświadcza, że cerkiew podąża za kanonem Hebrajczyków i uznaje wspomniane wcześniej księgi za apokryficzne.

Tak więc, gdyby te księgi były kanoniczne, lub tak zostały zadeklarowane i zdefiniowane przez jakikolwiek uzasadniony publiczny osąd Kościoła, wówczas liczni Ojcowie, starożytni i w czasach Trydentu, nie mogliby być nieświadomi tego, ani też nie byliby im przeciwni. Jednakże, otwarcie twierdzili oni, że księgi te są apokryficzne i w żaden sposób nie włączyli ich do kanonu. Odrzucamy te księgi w ten sam sposób.

Na podstawie Dr. C. Matthew McMahon źródło

Zobacz w temacie

Print Friendly, PDF & Email