Amyraldianizm a formuła Konsensusu Helweckiego, część 5

utworzone przez | kwi 13, 2021 | Herezja Remonstrancji, Historia chrześcijaństwa

Przedmowa

1 Kor. 5:6 Trochę zakwasu całe ciasto zakwasza.

Chrystus Pan nauczał aby wystrzegać się kwasu, czyli fałszywej nauki (Mat. 16:6-12). Mało jednak kto zwraca uwagę, że Pan wspominał także o kwasie Heroda co jest jednoznacznym odniesieniem do polityki mieszającej się w sprawy religijne. (Marek 8:15).

  • Greckie ὁράω horao wskazuje na potrzebę bycia w stanie stałej ostrożności i poszukiwania zagrożeń
    .
  • Greckie βλέπω blepo odnosi czytelnika do uważnej obserwacji w celu rozeznawania

Reformacja upadła, ponieważ “wielcy teolodzy” XVI wieku skuszeni politycznymi profitami w imię “jedności ponad podziałami” porzucili ostrzeżenia Chrystusa i dopuścili do działania, wydawałoby się, niewielki błąd doktrynalny, różnicę o niemal nieistotnych (pozornie) konsekwencjach dla teologii.

2 Tym. 2:16-17 Unikaj zaś pospolitej, czczej gadaniny, bo prowadzi ona do coraz większej bezbożności. A ich mowa szerzy się jak gangrena.

Dwieście lat później wywołana przez nieusuniętą gangrenę herezji uniwersalnego odkupienia i wolnej oferty zbawienia dla wszystkich religia chrześcijańska nie tylko została zdziesiątkowała liczebnie ale też sprowadzona do nierównej walki z przeważającymi siłami heretyków: od Arminian po katolików. W konsekwencji współcześnie większość tzw. teologów reformowanych wybrała drogę na skróty: odrzucenie istotnych kanonów wiary aby móc z podniesionym czołem nazywać Arminian braćmi.

Artykuł służy ku przestrodze wszystkim tym teologom, którzy dali się zwieść fałszywej teologii w imię fałszywej jedności, których wzywamy do całkowitej separacji od heretyków wyznających uniwersalne odkupienie oraz wolną ofertę zbawienia (rzekome pragnienie Boga, aby ocalić każdego potępionego)

Kompromis

Amyraldianizm został słusznie określony jako stanowisko kompromisowe

A. A. Hodge (1823 – 1886)

Archibald Aleksander Hodge, amerykański przywódca prezbiteriański, dyrektor Princeton Seminary. Jako obdarzony przez Boga niezwykłą ostrością umysłu wyróżniał się wśród innych teologów jako myśliciel. O Amyraldianach pisze:

“Ich własny system był ogólnie nazywany Universalismus Hypotheticus, hipotetycznym lub warunkowym uniwersalizmem. Nauczali oni, że były dwie wole lub cele w Bogu w odniesieniu do zbawienia człowieka.
.
Jedna wola to cel zapewnienia zbawienia dla każdego człowieka bez wyjątku, za cenę ofiary Jego własnego Syna, każdemu kto tylko uwierzy – warunek ten jest z góry wiadomy jako powszechnie i z pewnością niemożliwy.
.
Druga wola jest absolutnym celem, zależnym jedynie od Jego suwerennej dobrej woli, aby zapewnić pewne zbawienie określonej liczbie osób…
.
Ten pogląd przedstawia Boga jako kochającego niewybranych wystarczająco, aby dać im swojego Syna, aby za nich umarł, ale nie kochającego ich wystarczająco, aby dać im wiarę i pokutę…
.
Przedstawia Boga jako pragnącego w jednym i tym samym czasie, aby wszyscy ludzie zostali zbawieni i aby tylko wybrani zostali zbawieni. Zaprzecza, w przeciwieństwie do Arminian, że którykolwiek z Bożych dekretów jest uwarunkowany samostanowieniem woli stworzenia, a jednak wkłada w usta wyznających kalwinistów chwytliwe słowa systemu arminiańskiego, takie jak powszechnałaska,warunkowawolaBoża,powszechneodkupienie itp. Język Amyraldusa, “centralnych głosicieli”, Baxtera,Wardlawa,Richardsa i Browna jest obecnie używany do kamuflowania znacznie poważniejszych odstępstw od prawdy.
.
Wszyscy naprawdę konsekwentni kalwiniści powinni już się nauczyć, że pierwotne stanowisko wielkich pisarzy i wyznań kościołów Reformowanych zostało jedynie zmącone, a nie poprawione, wzmocnione czy zilustrowane przez całą dyskusję, przez którą Kościół (…) był rozpraszany w temacie “podwójnej woli” Boga lub “podwójnego odniesienia” pokuty. Jeśli ludzie chcą konsekwentnie trzymać się tych “nowości”, muszą stać się Arminianami. Jeśli chcą konsekwentnie trzymać się istotnych zasad Kalwinizmu, muszą odrzucić te ‘nowości'” (The Atonement [Grand Rapids, MI: Eerdmans, 1953], s. 374-375).

Charles Hodge (1797 – 1878)

Był czołowym przedstawicielem teologii Princeton, ortodoksyjnej kalwińskiej tradycji teologicznej w Ameryce w XIX wieku. Zdecydowanie opowiadał się za autorytetem Biblii jako Słowa Bożego. Wiele z jego pomysłów zostało przyjętych w XX wieku przez fundamentalistów i ewangelików

„[Amyraldianizm] został zaprojektowany, aby znaleźć środek pomiędzy augustianizmem a arminianizmem” (Systematic Theology, t. 2, s. 322).

George Smeaton (1814 – 1889)

Szkocki teolog wyświęcony na pastora w Kościele Szkocji w Morningside Parish Church w południowym Edynburgu. Był profesorem teologii w Free Church College w Aberdeen od 1854 do 1857, a następnie jako profesor egzegezy Nowego Testamentu w New College w Edynburgu od 1857 do śmierci. 

“Przez tych, którzy byli kompetentni, aby zbadać Amyraldianizm – takich jak Rivetus, Maresius i Spanheim – był on uważany za subtelną formę Arminianizmu“ (The Doctrine of the Holy Spirit, str. 361).

oraz

“[Amyraldianizm jest] rewoltą od stanowiska utrzymywanego na Synodzie w Dordt, uczynioną pod pozorem wyjaśnienia” (The Apostles’ Doctrine of the Atonement, s. 540).

B. B. Warfield (1851 – 1921)

Benjamin Breckinridge Warfield był profesorem teologii w Princeton Seminary od 1887 do 1921. Był ostatnim dyrektorem Princeton Theological Seminary od 1886 do 1902. Niektórzy konserwatywni prezbiterianie uważają go za ostatniego z wielkich teologów z Princeton przed rozłamem w 1929 r., który utworzył Westminster Theological Seminary i Orthodox Presbyterian Church.

Amyraldyzm to „zły kalwinizm”. To „nie jest… akceptowalną formą kalwinizmu,ani nawet możliwą do obrony formą kalwinizmu. Z tego powodu, że jest to logicznie niespójna forma kalwinizmu, a zatem niestabilna forma kalwinizmu ” (The Plan of Salvation, s. 98, 96).

Roger Nicole (1915 – 2010)

Szwajcarski teolog Reformowany, baptysta i zwolennik chrześcijańskiego egalitaryzmu i biblijnej nieomylności a także profesor Seminarium Teologicznego Gordona-Conwella, doświadczony krytyk studium Armstronga. Wskazuje na cel kompromisowych doktryn Amyrauta: fałszywy ekumenizm:

“Amyraut zamierzał złagodzić krawędzie tradycyjnego poglądu Reformowanego i w ten sposób złagodzićtrudności w kontrowersji z rzymskimi katolikami oraz ułatwić zjednoczenie protestantów, w którym Reformowani i luteranie mogliby połączyć szeregi”.

Jak to z konieczności bywa, gdy ktoś porzuca prawdę (5 Mojż. 23:23), by budować fałszywą jedność, Amyraldianizm

“miał tendencję do osłabiania jedności myśli Reformowanej i otwierania drzwi dla coraz większych odstępstw od Reformowanej ortodoksji“ (“Amyraldianizm”, w: Sinclair B. Ferguson i David F. Wright [red.], New Dictionary of Theology [Leicester: IVP, 1988], s. 17).

Abraham Kuyper (1837 – 1920)

Holenderski polityk, duchowny i teolog kalwiński, w latach 1901–1905 premier Holandii. Energicznie wyśmiał modernizm w teologii jako nowomodną modę opartą na powierzchownym spojrzeniu na rzeczywistość. Twierdził, że modernizm przeoczył rzeczywistość Boga, modlitwy, grzechu i kościoła.

Amyraldyzm „był surowo krytykowany przez Kościół Reformowany we Francji, przez Szwajcarów i Kościół Reformowany w naszym kraju (tj. W Holandii) oraz przez najlepszych teologów, mianowicie Molinaeusa, Riveta, Spanheima i Trigland ”(Particular Grace [Grandville, MI; RFPA, 2001], str. 169-170).

John Owen (1616 – 1683)

Uznawany za jednego z najwybytniejszych reformowanych teologów. W 1643 roku opublikował polemikę, w której obalił zasady Arminianizmu w oparciu o analizę nauk o predestynacji, grzechu pierworodnym, nieodpartej łasce, ograniczeniu odkupienia oraz roli woli człowieka w zbawieniu. Napomnienie Johna Owena przeciwko kompromisom i cielesnej jedności jest tutaj wnikliwe i trafne:

“Trzymajcie się mocno formy zdrowych słów i zdrowej nauki; wiedzcie, że są inne drogi pokoju i zgody z innowiercami [tj. tymi, którzy są w błędzie], niż przez odpuszczenie najmniejszej cząstki prawdy. Gdy ludzie chcieliby dostosować swoje własne serca do miłości i pokoju, nie powinni podwajać swoich dusz i dostosowywać prawdy Ewangelii do wyobrażeń innych ludzi. Być może, że niektórzy będą sugerować wielkie rzeczy, aby iść środkową drogą w boskości, pomiędzy dysydentami;
.
ale jaki jest rezultat, w przeważającej części, takich propozycji? Po tym, jak przez swoją pośrednią drogę wzbudzili nie mniej sporów niż było wcześniej między skrajnościami (tak, kiedy wcześniejsze sprawy były w pewnym stopniu załagodzone),sami akomodatorzy, przez ambitne pragnienie uczynienia dobra i obrony własnych potrzeb, są bezsensownie przenoszeni na stronę i skrajność, wobec której zamierzali uczynić protekcjonalność; i starając się wybielić ich opinie, aby wydawały się prawdopodobne, są zaangażowani w obronę swoich konsekwencji, zanim się zorientują.”

Owen natychmiast podaje najwłaściwszy przykład tego grzesznego doktrynalnego kompromisu: Moise Amyrauta!

„Amyraldus (którego uważam za jednego z największych spryciarzy współczesnych czasów) będzie obecnie znajdował się pośrodku drogi pomiędzy [Reformowanymi] kościołami Francji a Arminianami. Co się stało? Wśród kościołów – podziały, tumult, nieporządek; wśród profesorów i ministrów – obelgi, złe domysły; wśród całego ludu – skandale i wykroczenia; a w odniesieniu do niego samego – dowody codziennego zbliżania się do stronnictwa Arminian, aż, jak jeden z nich powiedział o nim, nie jest daleko od ich królestwa niebieskiego“ (Works, t. 12, s. 48-49).

Źródło herezji

Źródłem Amyraldyzmu i związanych z nim błędów była Francuska Akademia Protestancka w Saumur (1598-1685), w której nauczał Amyraut (1633-1664)

Roger Nicole zauważa, że szkoła ta była

“znana z zachęcania do postępowych idei i szczególnych względów dla ludzi szlachetnych lub zamożnych” (“Amyraldianism”, s. 16).

Nicole kontynuuje:

“W teologii, wpływ Johna Camerona (1579-1625) był dominującą cechą, mimo że nauczał on tam tylko w latach 1618-1621. W tym czasie zdołał jednak wywrzeć bardzo duży wpływ na trzech swoich uczniów, Louisa Cappela (1585-1658), Josue de la Place (Placaeus, 1596-1655) i Moise Amyrauta... Każdy z tych trzech był zaangażowany w kontrowersje wokół nauk, które zmierzały do poszerzenia Reformowanej ortodoksji reprezentowanej na przykład na Synodzie w Dordt” (s. 17).

Spośród nich należy tu wymienić poglądy la Place, ponieważ dotyczą one grzechu, a więc i łaski:

“Placaeus propagował teorię pośredniego przypisania, zgodnie z którą potomkowie Adama nie zostali uznani za winnych pierwszego grzechu Adama, ale urodzili się zepsuci w wyniku tego grzechu i na mocy tego zepsucia narazili się na niezadowolenie Boga” (s. 17).

Zostało to słusznie potępione przez francuski Synod w Charenton (1644-1645) i przez Konsensus Helvwecki (1675) w kanonach X-XII

Rzym. 5:12-19 12. Dlatego, tak jak przez jednego człowieka grzech wszedł na świat, a przez grzech – śmierć, tak też na wszystkich ludzi przeszła śmierć, ponieważ wszyscy zgrzeszyli. 13. Grzech bowiem był na świecie aż do nadania prawa, ale grzechu się nie poczytuje, gdy nie ma prawa. 14. Śmierć jednak królowała od Adama aż do Mojżesza nawet nad tymi, którzy nie popełnili grzechu podobnego do przestępstwa Adama, który jest obrazem tego, który miał przyjść. 15. Lecz z przestępstwem nie jest tak, jak z darem łaski. Jeśli bowiem przez przestępstwo jednego wielu umarło, tym obficiej spłynęła na wielu łaska Boga i dar przez łaskę jednego człowieka, Jezusa Chrystusa. 16. A z darem nie jest tak, jak z tym, co przyszło przez jednego, który zgrzeszył. Wyrok bowiem jest z powodu jednego przestępstwa ku potępieniu, ale dar łaski z powodu wielu przestępstw ku usprawiedliwieniu. 17. Jeśli bowiem z powodu przestępstwa jednego śmierć zaczęła królować przez jednego, tym bardziej ci, którzy przyjmują obfitość tej łaski i dar sprawiedliwości, będą królować w życiu przez jednego, Jezusa Chrystusa. 18. Tak więc, jak przez przestępstwo jednego na wszystkich ludzi spadł wyrok ku potępieniu, tak też przez sprawiedliwość jednego na wszystkich ludzi spłynął dar ku usprawiedliwieniu dającemu życie. 19. Jak bowiem przez nieposłuszeństwo jednego człowieka wielu stało się grzesznikami, tak przez posłuszeństwo jednego wielu stało się sprawiedliwymi.
.
1 Kor. 15:21-22 21. Skoro bowiem śmierć przyszła przez człowieka, przez człowieka przyszło też zmartwychwstanie umarłych. 22. Jak bowiem w Adamie wszyscy umierają, tak też w Chrystusie wszyscy zostaną ożywieni.

Do omówionych już powyżej fałszywych doktryn Amyrauta należy dodać jego zaprzeczenie przypisania wierzącemu świętego życia i zasług Chrystusa

Jer. 23:6 Za jego dni Juda będzie zbawiona, a Izrael będzie mieszkał bezpiecznie. A to jest jego imię, którym będą go nazywać: PAN NASZĄ SPRAWIEDLIWOŚCIĄ.
.
1 Kor. 1:30 Lecz wy z niego jesteście w Chrystusie Jezusie, który stał się dla nas mądrością od Boga i sprawiedliwością, i uświęceniem, i odkupieniem;
.
2 Kor. 5:21 On bowiem tego, który nie znał grzechu, za nas grzechem uczynił, abyśmy w nim stali się sprawiedliwością Bożą.

zob. także Rzym. 5:17-19, Westminsterskie Wyznanie Wiary 7:1,3; Większy Katechizm Westminsterski pytania i odpowiedzi 70-73; Mniejszy Katechizm Westminsterski, pytanie i odpowiedź 33; Konsensus Helwecki kanony XV-XVI

Zwróćmy uwagę na logiczny związek pomiędzy tymi dwiema ostatnimi herezjami:

  1. wina Adama nie jest przypisywana rodzajowi ludzkiemu (la Place)
    .
  2. sprawiedliwość Chrystusa nie jest przypisywana Jego ludowi (Amyraut).

Biblijna paralela pomiędzy przypisaniem grzechu Adama a przypisaniem sprawiedliwości Chrystusa w Rzym. 5:12-19 w naturalny sposób doprowadziłaby teologię z Saumur do przyjęcia obu fałszywych doktryn (por. B.B. Warfield, “Imputation” w The Works of Benjamin B. Warfield [Grand Rapids, MI: Baker, repr. 2000], t. 9, s. 301-309).

Nicole zauważa również:

“Jeden z uczniów i następców Amyrauta w Saumur, Claude Pajon (1625-85), poszedł dalej w tym kierunku, twierdząc, że dzieło regeneracji dokonywane przez Ducha jest jedynie oświeceniem umysłu, które z konieczności powoduje zmianę kierunku ludzkiej woli” (“Amyraldianizm”, str. 17).

Nicole dokładniej wyjaśnia poglądy Claude’a Pajona (zwane “pajonizmem”). Pajon zaprzeczał,

“że istnieje jakiekolwiek bezpośrednie wewnętrzne działanie Ducha Świętego w odrodzeniu, ponieważ utrzymywał, że Duch działa wyłącznie w kategoriach przekonywania, które dokonuje się przez przedstawianie prawdy. Miało to na celu złagodzenie zderzenia między amyraldiańską koncepcją uniwersalnego zamysłu Ojca i Chrystusa w odkupieniu a partykularnym działaniem Ducha Świętego w regeneracji.
.
W schemacie Pajona zbawcze działanie Ducha Świętego zostało zarówno zuniwersalizowane, jak i samo z siebie pozbawione skuteczności. Był to duży krok w kierunku jawnego Arminianizmu, pomimo wysiłków Pajona, by zachować pewne miejsce dla Bożej suwerenności w wyborze i odrzuceniu. Nie trzeba dodawać, że takie podejście było całkowicie sprzeczne z Kanonami z Dordt [III/IV:10-12; III/IV:R:7-8] i nie jest zaskakujące, że wkrótce pojawiły się zastrzeżenia wobec autorytetu tego wyznania wiary [szczególnie w Saumur]” (Standing Forth [Wielka Brytania: Christian Focus, 2002], s. 326).

Zaprzeczenie przez pajonizm nieodpartej łaski, a zatem również całkowitej deprawacji (ponieważ człowiek nie może być całkowicie zdeprawowany, jeśli może być zbawiony przez odpieralną łaskę), nastąpiło po kompromisie Amyrauta w odniesieniu do dwóch z pozostałych pięciu punktów kalwinizmu: bezwarunkowego wybrania i odrzucenia oraz ograniczonego odkupienia.
.

Degeneracja teologii

Zamiast pomagać w ewangelizacji, jak argumentował Amyraut, Amyraldianizm doprowadził do dalszego odstępstwa we francuskim Kościele Reformowanym.

Roger Nicole

„Doktryna hipotetycznego uniwersalizmu działała jako czynnik niszczący we francuskim Kościele Reformowanym. Początkowo tolerowany, ponieważ uważano, że jawne potępienie go doprowadzi do schizmy, powoli jednak podważył szacunek dla standardów wyznaniowych i zakłócił wewnętrzną jedność i spójność… stworzył pomost w kierunku Arminianizmu i być może w kierunku semipelagiańskich tendencji Kościoła rzymskiego. Korzyści, które przewidywał Amyraut, nie urzeczywistniły się, a niebezpieczeństwa, przed którymi ostrzegali jego przeciwnicy, faktycznie się urzeczywistniły“ (Standing Forth, s. 326).

John Macleod

“John Cameron [nauczyciel Amyrauta] wprawił w ruch tendencję, która w różnych krajach próbowała pośredniczyć między spójnym schematem wiary Reformowanej a Arminianizmem, który został odrzucony przez ustalenia Synodu w Dordt... Kwestie jego skundlonego, kompromisowego nauczania były dalekosiężne. Kościół, w którym został przyjęty, odczuł skutki jego nauczania do tego stopnia, że teologia późniejszych hugenotów została w znacznym stopniu zrewolucjonizowana“ (Scottish Theology, s. 61-62).

Pierre Courthial

Wyjaśnia, dlaczego rok 1633 (lub 1634) oznacza koniec tego, co nazywa „złotym wiekiem kalwinizmu we Francji”: kompromis bezwarunkowej predestynacji Testarda i (zwłaszcza) Amyrauta:

„W roku 1633 ukazał się Eirenicon seu Streszczenie doctrinae de natura et gratia autorstwa Paula Testarda. Było to pierwsze dzieło teologa kościołów Reformowanych we Francji, które potajemnie podważyło wiarę tych kościołów, zgodnie z ich [francuskim] wyznaniem z 1559 r. oraz kanonami z Dordrechtu, przyjętymi i ratyfikowanymi przez ich Synod Narodowy w Ales w 1620 roku.
.
Praca Testarda dotyczyła centralnej kwestii Bożej predestynacji. W następnym roku, 1634, MoiseAmyraut (Amyraldus) opublikował swój Krótki traktat o przeznaczeniu i głównych rzeczach, które od niego zależą – dzieło, które jeszcze bardziej skłaniało się ku Arminianizmowi. Pomimo doskonałych ostrzeżeń przed naukami Testarda i Amyrauta, udzielonymi przez Pierre du Moulin’a (Molinaeus) i Andre Rivet’a, Narodowy Synod Alencon, który zebrał się w 1637 r., nie zastosował wobec nich żadnych sankcji” („Złoty wiek kalwinizmu we Francji: 1533-1633, w W. Stanford Reid [red.], John Calvin: His Influence in the Western World [Grand Rapids, MI: Zondervan, 1982], s. 75).

George Smeaton

Stwierdza, że

“niewielu zaprzeczy, że [wraz z powstaniem Amyraldianizmu] rozpoczęło się głębokie załamanie, lub zawahało się stwierdzić, że sól zaczynała tracić swój smak” (The Doctrine of the Holy Spirit, s. 362).

W rzeczywistości, twierdzi Smeaton, Amyraldianizm

“był w największym stopniu katastrofalny dla francuskiego protestantyzmu przed odwołaniem Edyktu z Nantes [1685]” (s. 361),

a nawet

“śmiertelnym ciosem dla francuskiego protestantyzmu” (s. 362).

Smeaton wyjaśnia, że przez Amyraldianizm

“francuski Kościół protestancki praktycznie przestał być świadkiem doktryny łaski” (s. 362).

Smeaton uważa nawet, że Janseniści (mimo że trzymali się obrzydliwości rzymskich) dawali bardziej “zdecydowane świadectwo doktrynom łaski” niż protestanci amyraldiańscy (s. 362)! Tak więc współcześni teologowie, tacy jak

“Spanheim, Jurieu, Saurin i inni uważali [amyraldianizm] za arminiański zakwas [Gal. 5:9], który zniszczył francuski Kościół protestancki” (s. 363)

Profesor Georges Serr

Stwierdza, że Amyraut był

“grabarzem francuskiego Kościoła Reformowanego” (cytowany przez Rogera Nicole w Westminster Theological Journal, vol. 54, nr 2 [jesień, 1992], s. 396).

Dalsza degeneracja

Amyraldianizm i inne formy hipotetycznego uniwersalizmu doprowadziły do dalszych odejść w kościołach reformowanych na całym świecie.

Roger Nicole

“Amyraut sądził, że może stworzyć most, który ułatwiłby rzymskim katolikom przyjęcie wiary reformowanej. Zdawał się nie dostrzegać faktu, że większość mostów niesie ruch dwukierunkowy: nieświadomie ułatwił reformowanym przejście na rzymskokatolicyzm” (Westminster Theological Journal, t. 54, nr 2 [jesień 1992], s. 396).

James T. Dennison, Jr.

„Protestancka„ wojna domowa ” [określenie to pochodzi od racjonalistycznego sceptyka, Pierre’a Bayle’a], została zapoczątkowana w 1634 r. wraz z publikacją„ Brief Traitte de la predestination et de ses principales dependences ”Amyrauta. W tej pracy Amyraut ujawnił swoją charakterystyczną doktrynę hipotetycznego odkupienia. Linie bitewne zostały wytyczone. 
.
Saumur i Paryż [amyraldiańskie] zostały sprzymierzone przeciwko Genewie [i szwajcarskim Reformowanym] oraz większości miast w Niderlandach. Przez następne pięćdziesiąt lat okręg Reformowany był podzielony, a synody, książki i formuły rzucały się w wir walki” (“The Life and Career of Francis Turretin”, w: Francis Turretin, Institutes of Elenctic Theology, George Musgrave Giger [przeł.], James T. Dennison, Jr. [red.] [Phillipsburg, NJ: P & R, 1997], t. 3, s. 643).

Francis Turretin

W kalwińskiej Genewie, słusznie postrzegał amyraldianizm jako

“najwyższe zagrożenie dla ortodoksji” i “jeden kardynalny błąd” (James T. Dennison, Jr., “The Twilight of Scholasticism: Francis Turretin at the Dawn of the Enlightenment,” w Protestant Scholasticism, str. 252, 253).

Turretin przeciwstawiał się

“amyraldiańskiej humanizacji Boga” (s. 253) jako “ohydnej głowie moderatyzmu” (s. 248).

Niestety, siły liberalne, saumuriańskie czy amyraldiańskie przejęły władzę w Genewie po śmierci Francisa Turretina.

“W Genewie triumf teologii z Saumur i przypływ sił, które dokonały odrzucenia Formuły Konsensusu Helweckiego w 1706 r., oznaczały koniec ortodoksyjnego scholastycznego kalwinizmu w cytadeli mistrza” (s. 247).

Wkrótce “formuła subskrypcji w Genewie” została zredukowana do “jedynie Pisma Świętego i Katechizmu Genewskiego (1725)

“W połowie [XVIII] stulecia Wolter i d’Alembert zauważyli, że genewscy duchowni byli nie do odróżnienia od deistów” (s. 247, n. 15).

Roger Nicole:

“wpływ Saumur [tzn. fałszywych doktryn nauczanych przez Amyrauta i jego kolegów wykładowców poprzez ich pisma i wielu studentów] był odczuwalny we wszystkich krajach, do których francuscy protestanci uciekli po odwołaniu Edyktu z Nantes [1685]” (“Amyraldianizm”, str. 18).

H. Kromminga

Ubolewa nad zepsuciem doktryny Reformowanej w Holandii przez „heterodoksyjne” doktryny Amyraldianizmu.

„Przed odwołaniem edyktu nantejskiego w 1685 r. W kościołach reformowanych we Francji pojawiły się różne heterodoksyjne opinie. W Saumur profesor Moses Amyraud nauczał podwójnego dekretu predestynacji, uprzedniego dekretu określającego, że Chrystus powinien dokonać zadośćuczynienia za grzeszników i że grzesznicy powinni być powołani do zbawienia, a także o kolejnego szczególnego dekretu o wybraniu jednych i odrzuceniu innych.”

Kromminga mówi również o „pelagianizacyjnej” nauce Claude’a Pajona, który skompromitował totalną deprawację i nieodpartą łaskę, wspomina też o fałszywej doktrynie Joshuy de la Place’a o pośredniczeniu. Obaj ci mężczyźni byli profesorami w Saumur u Amyrauta.

Aby powstrzymać rozprzestrzenianie się teologii amyraldiańskiej i saumurowskiej,

„Synod Waloński” sporządził „w 1688 r. niektóre artykuły przeciwko Amyrautowi i Pajonowi, które musieli podpisać wszyscy przybywający ministrowie”.

Mimo to nie zachowano „czystości nauczania”.

„Te tendencje [amyraldiańskie], które działały wśród uchodźców hugenotów, wkrótce pojawiły się również w Holandii i wpłynęły na bieg teologii naukowej, tak że zaczęła ona tracić swój Reformowany charakter” (The Christian Reformed Tradition [Grand Rapids, MI: Eerdmans, 1943], s. 48-49).

John Macleod:

„[Poprzez hipotetyczny uniwersalizm Johna Camerona i jego ucznia Moise Amyrauta] teologia późniejszych hugenotów została w dużym stopniu zrewolucjonizowana. Ich wpływ z kolei dotyczył RichardaBaxtera i wszystkich rodzajów nauczania, które można przypisać tego typowi doktryny. Wpłynęło to na myślenie Nowej Anglii; i jako odpływ w drodze powrotnej nad Atlantyk określiło nauczanie angielskich edwardian, zarówno niezależnych, jak i baptystów. Siła prądu, który w ten sposób zmieniał starszy kalwinizm, w końcu pokonała Reformowaną naukę Szkocji w kręgach innych niż neonomianie. [Ta teologia] Znalazła więcej kanałów niż jeden, w których płynęła.
.
Odrodzenie Nowej Anglii wykonało swoją część pracy; a wpływ współczesnego kalwinizmu na angielski nonkonformistów również przyczynił się do tego. Wraz z rozpadającą się pracą ruchu Nowego Światła, który był rodzimym [tj. Szkockim] rozwojem i który mówił o niespokojnym duchu niezadowolenia z długo akceptowanej prawdy i niepokoju, który szukał czegoś nowego, różne strumienie, wpływy wywodzące się zdalnie od Camerona są odpowiedzialne za upadek ortodoksji wyznaniowej, która od wieków zadomowiła się w jego rodzinnym kraju ”(Scottish Theology, s. 62-63).

Herman Bavinck

Holenderski teolog Herman Bavinck (1854-1921) zauważył, że „stopniowo” reformowana doktryna szczególnego odkupienia (Iz. 53; kanony z Dordt II) „musiała ulec nowszym poglądom” i że Amyraldizm był w tym znaczący i ułatwiał dalsze odloty.

„Hipotetyczny uniwersalizm Amyrauta, zgodnie z którym Chrystus umarł za wszystkich ludzi pod warunkiem wiary i pokuty z ich strony, znalazł również akceptację wielu prezbiterian w Anglii i Szkocji. Utorowało to drogę teorii Grocjusza, że ​​przebaczenie nie jest tak naprawdę oparte na zadośćuczyneiniu Chrystusa; raczej przykładne cierpienie Chrystusa stwarza możliwość jego zastosowania. Ta teoria została przyjęta jako biblijna i ortodoksyjna nie tylko przez Wesleyańskich Arminian, ale także przez wielu [liberalizujących] Reformowanych teologów ”(Reformed Dogmatics, red. John Bolt, tłum. John Vriend [Grand Rapids, MI: Baker, 2006], t. 3 , s. 358).

Później Bavinck wspomina o konkretnych teologach z różnych krajów, którzy pod wpływem Amyrauta i innych odeszli dalej od prawdy o krzyżu Chrystusa:

„Po pierwsze, doktryna szczególnego odkupienia [ograniczonego odkupienia] została osłabiona na wzór Grocjusza i Amyrauta, a następnie została całkowicie odrzucona: w Anglii przez Daniela Whitby’ego (przeciwko któremu wystąpił Jonathan Edwards); w Ameryce przez teologów edwardian czy też nowoangielskich: Bellamy, Hopkins, Emmons i inni; w Niemczech P. Volkmann i inni; a w Holandii Venema ”(str. 463).

Podsumowanie

Niestety, dziś zakwas amyraldianizmu działa na Wyspach Brytyjskich. Na czwartej Konferencji Stowarzyszenia Amyraldian Alana Clifforda w kwietniu 2006 roku, w przemówieniu końcowym zachęcono uczestników do

“ogłaszania wszystkim ludziom bez wyjątku, że Bóg ich kocha [i] że Chrystus umarł za nich” (British Church Newspaper [28 kwietnia 2006], str. 11; na podstawie relacji jednego z mówców konferencji).

Arminianizm (z jego uniwersalną miłością Boga i uniwersalnym zadośćuczynieniem) jest głoszony jako “autentyczny kalwinizm”. To jest to, dokąd zawsze prowadził i prowadzi Amyraldianizm. Amyraldianizm, jako kompromis pomiędzy Kalwinizmem a Arminianizmem, ze swoimi dwoma sprzecznymi dekretami o wyborze (jeden uniwersalny i nieskuteczny, a drugi partykularny i skuteczny) oraz dwoma sprzecznymi dekretami dotyczącymi zadośćuczynienia Chrystusa (jeden uniwersalny i nieskuteczny, a drugi partykularny i skuteczny), jest niestabilny i zawsze degeneruje się dalej w Aminianizm.

Ale Amyraldianizm jest Arminianizmem nawet w swoich korzeniach, ponieważ naucza, że Chrystus z miłości Boga do wszystkich umarł za wszystkich ludzi jacy kiedykolwiek żyli czy będą żyli na świecie. Kanony Dordt, które Amyraut fałszywie twierdził, że podtrzymują tę doktrynę, nazywają to

„wyprowadzeniem z piekła ponownie błędu pelagiańskiego” (II: R: 3).

Można również zauważyć, jak bardzo “wolna oferta” (rzekome pragnienie Boga, aby ocalić każdego potępionego) jest podobna do Amyraldianizmu (w obu przypadkach Bóg kocha wszystkich i ma nieskuteczne pragnienie, aby wszystkich zbawić) i jak bardzo Formuła Konsensusu Helweckiego, obalając Amyraldianizm, sprzeciwia się również wolnej ofercie. Kanony 6, 13 i 19 z pewnością wymagają ponownego przeczytania w tym kontekście, podobnie jak niektóre z cytatów przytoczonych w tym artykule.

Na podstawie źródło

Zobacz w temacie

Print Friendly, PDF & Email