Przedmowa

Kol. 2:8 Uważajcie, żeby was ktoś nie obrócił na własną korzyść przez filozofię i próżne oszustwo, oparte na ludzkiej tradycji, na żywiołach świata, a nie na Chrystusie.

Na wstępie rozważania warto zapoznać się z terminami czynnej i biernej sprawiedliwości (posłuszeństwa) Chrystusa. Zwróćmy uwagę na definicje podane przez Dra Roberta L. Reymonda (źródło)

Czynne posłuszeństwo Chrystusa to pełne posłuszeństwo Chrystusa wszystkim przepisom Prawa Bożego czyniące doskonałą sprawiedliwość wobec Prawa, która jest poczytana lub liczona tym, którzy Mu ufają.
.
Bierne posłuszeństwo Chrystusa to wolicjonalne posłuszeństwo Chrystusa w ponoszeniu wszystkich sankcji nałożonych przez to prawo na Jego lud z powodu przestępstwa. Jest podstawą usprawiedliwienia grzeszników przez Boga (Rzym. 5: 9), przez co otrzymali przebaczenie według Bożego Aktu

Amyraldianizm to śmiertelnie niebezpieczna filozofia będąca próbą stworzenia kompromisu pomiędzy ortodoksyjnym a heretyckim poglądem na zbawienie.

  • Chrześcijańska pozycja dowodzi, iż Chrystus umarł za wybranych, nabywając tym samym ich rzeczywiste odkupienie oraz wszelkie środki łaski, w tym wiarę.
    .
  • Pozycja heretycka dowodzi iż Chrystus umarł za wszystkich ludzi jednakże zbawienie osiągane jest przez wiarę, której udziela Bóg.

Amyraldianizm przypisuje zbawionym jedynie bierną sprawiedliwość Chrystusa negując rzeczywiste odkupienie, czyniąc je w zamian hipotetycznym…


Przeciwko hipotetycznemu uniwersalnemu odkupieniu Amyrauta (kanony XIII – XVI)

Kanon XIII

Tak jak Chrystus został wybrany od wieczności Głową, Wodzem i Panem wszystkich, którzy w czasie zostali zbawieni przez Jego łaskę, tak też z czasem stał się gwarantem Nowego Przymierza tylko dla tych, których dano Mu przez wieczne wybranie jako jego lud, jego nasienie i dziedzictwo. Zgodnie bowiem ze zdecydowaną radą Ojca i własnym zamysłem, w miejsce  wybranych spotkał on straszliwą śmierć i tylko wybranych przywrócił na łono łaski Ojca, i tylko wybrani zostali pojednani z Bogiem, urażonym Ojcem, i wyzwoleni od przekleństwa Prawa.

Ponieważ nasz Jezus zbawia swój lud od ich grzechów (Mat. 1:21), który oddał swoje życie na okup za wiele owiec (Mat. 20:24, 28; Jan 10:15), Jego własnych, którzy słyszą Jego głos (Jan 10:27-28), i jako kapłan wyznaczony przez Boga wstawia się jedynie za wybranymi a nie za światem (Jan 17:9). W związku z tym w ofierze przebłagalnej uważa się, że wybrani umarli razem z Nim i zostali usprawiedliwieni z grzechu (2 Kor. 5:12) zgodnie z radą Ojca, który dał Chrystusowi tylko wybranych, aby zostali odkupieni, a także dzięki działaniu Ducha Świętego, który uświęca i pieczętuje żywą nadzieją na życie wieczne tylko wybranych. Wola Chrystusa, który umarł, tak się zgadza i zgodnie współpracuje w doskonałej harmonii, że sfera wybrania Ojca, odkupienia Syna i uświęcenie Ducha jest jedna i ta sama.

Mat. 1:21 I urodzi syna, któremu nadasz imię Jezus. On bowiem zbawi swój lud od jego grzechów.
.
Mat. 20:24, 28 Tak jak Syn Człowieczy nie przyszedł, aby mu służono, ale aby służyć i oddać swoje życie na okup za wielu.
.
Jan 10:15 Jak mnie zna Ojciec, i ja znam Ojca; i oddaję moje życie za owce
.
Jan 10:27-28 27. Moje owce słuchają mego głosu i ja je znam, a one idą za mną. 28. A ja daję im życie wieczne i nigdy nie zginą ani nikt nie wydrze ich z mojej ręki.
.
Jan 17:9 Ja proszę za nimi. Nie proszę za światem, ale za tymi, których mi dałeś, bo są twoi.
.
2 Kor. 5:12 Bo nie polecamy wam ponownie samych siebie, ale dajemy wam sposobność do chlubienia się nami, żebyście mieli co odpowiedzieć tym, którzy się chlubią tym, co zewnętrzne, a nie sercem.


Kanon XIV

To samo jeszcze pojawia się w tym również, że Chrystus zapewnił środki zbawienia tym, w miejsce których umarł, zwłaszcza odradzającego Ducha i niebiański dar wiary, jak również samo zbawienie, i daje im je rzeczywiście. Pismo Święte świadczy bowiem, że Chrystus, Pan, przyszedł, aby zbawić zagubione owce z domu Izraela (Mat. 15:24) i posyła tego samego Ducha Świętego, który jest źródłem odrodzenia, tym, którzy do Niego należą (Jan 16:7-8)

A wśród lepszych obietnic Nowego Przymierza, których został ustanowiony Pośrednikiem i Gwarantem, ta jest najważniejsza, że wpisuje swoje prawo, prawo wiary w serca swego ludu (Hebr. 8:10); aby cokolwiek Ojciec dał Chrystusowi z pewnością przyszło do Niego przez wiarę; i wreszcie, że zostaliśmy wybrani „w Chrystusie, aby być Jego dziećmi, świętymi i nienagannymi” (Efez. 1:4-5); ale nasze bycie świętymi dziećmi Bożymi wynika tylko z wiary i Ducha odrodzenia.

Mat. 15:24 A on odpowiedział: Jestem posłany tylko do owiec zaginionych z domu Izraela.
,
Jan 16:7-8 7. Lecz ja mówię wam prawdę: Pożyteczniej jest dla was, abym odszedł. Jeśli bowiem nie odejdę, Pocieszyciel do was nie przyjdzie, a jeśli odejdę, poślę go do was. 8. A gdy on przyjdzie, będzie przekonywał świat o grzechu, o sprawiedliwości i o sądzie.
..
Hebr. 8:10 Takie zaś jest przymierze, które zawrę z domem Izraela po tych dniach, mówi Pan: Dam moje prawa w ich umysły i wypiszę je na ich sercach. I będę im Bogiem, a oni będą mi ludem.
.
Efez. 1:4-5 4. Jak nas wybrał w nim przed założeniem świata, abyśmy byli święci i nienaganni przed jego obliczem w miłości. 5. Przeznaczył nas dla siebie, ku usynowieniu przez Jezusa Chrystusa, według upodobania swojej woli;


Kanon XV

Ale przez posłuszeństwo Jego śmierci, która miała zostać wprowadzona w miejsce wybranych, Chrystus tak zadowolił Boga Ojca, że ​​w ocenie posługi i sprawiedliwości oraz tego posłuszeństwa powinno być nazwane posłuszeństwem wszystko to, co uczynił będąc pod Prawem, jako Jego sprawiedliwy sługa, przez całe życie, czy to przez czynienie, czy przez cierpienie. Życie Chrystusa, zgodnie ze świadectwem Apostoła (Filip. 1:8), było niczym innym jak poddaniem się, upokorzeniem i ciągłym ogołoceniem się, zstępującym krok po kroku do najniższego końca, aż do krzyżowej śmierci na ziemi.

A Duch Boży wyraźnie oświadcza, że ​​Chrystus w nasze miejsce swoim najświętszym życiem wypełnił Prawo i Boską sprawiedliwość, i sprawia, że ​​okup, którym Bóg nas odkupił, polega nie tylko na jego cierpieniu, ale na całym Jego życiu dostosowanym pod Jego Prawo. Duch jednak przypisuje nasze odkupienie śmierci, czyli w krwi Chrystusa, w żadnym innym sensie, jak tylko takim, że zostało dopełnione przez cierpienia; i od tego ostatniego definitywnie a nie żadnego błogosławionego aktu bierze w istocie swoje imię; ale nie w taki sposób, aby oddzielić się od życia poprzedzającego jego śmierć.

Filip. 2:8 A z postawy uznany za człowieka, uniżył samego siebie i był posłuszny aż do śmierci, i to śmierci krzyżowej.


Kanon XVI

Ponieważ wszystkie te rzeczy są całkowicie takie, z trudem możemy zaakceptować przeciwną doktrynę tych, którzy uznają doktrynę, że w swoim własnym zamiarze i radzie oraz o Ojcu, który go posłał, aby Chrystus umarł za każdego z osobna pod warunkiem, że uwierzą. Nie możemy również potwierdzić nauki, że On uzyskał zbawienie dla wszystkich, które jednak nie dotyczy wszystkich, a przez swoją śmierć nie zasłużył na zbawienie i wiarę nikogo z osobna, a jedynie usunął przeszkodę Bożej sprawiedliwości i uzyskał dla Ojca wolność wejścia w Nowe Przymierze łaski ze wszystkimi ludźmi.

Wreszcie tak rozdzielają czynną i bierną sprawiedliwość Chrystusa, aby twierdzić, że uznaje swoją czynną sprawiedliwość jako swoją, ale daje i przypisuje tylko bierną sprawiedliwość wybranym. Wszystkie te opinie i wszystkie podobne do nich są sprzeczne z prostym Pismem Świętym i chwałą Chrystusa, który jest twórcą i dokończycielem naszej wiary i zbawienia; czynią oni krzyż bezskutecznym i pod pozorem wywyższania Jego zasług, w rzeczywistości go pomniejszają.


Komentarze

Wilhelmus à Brakel (1635 – 1711)

Aż do swego ostatniego dnia pozostał człowiekiem modlitwy, który nieustannie wstawiał się za pomyślnością Syjonu, a szczególnie za jego ukochaną kongregacją w Rotterdamie. Pozostał również wierny swojemu powołaniu, by przemawiać w imieniu Boga, napominając, kiedy tylko miał okazję.

W części swojej systematycznej teologii zatytułowanej „Zakres Satysfakcji Chrystusowej: Partykularny czy też OgraniczonyWilhelmus à Brakel stwierdza, że

„musimy walczyć z Rzymskimi katolikami, Arminianami i Amyraldianami” (The Christian’s Reasonable Service, tłum. Bartel Elshout [ Morgan, PA: Soli Deo Gloria Publications, repr. 1992], tom 1, s. 598-599;).

Wcześniej w tym tomie Brakel musiał także „walczyć” z kompromisową doktryną Amyrauta dotyczącą Bożych dekretów:

„Amyraut i wszyscy, którzy za nim podążają, utrzymują, że znaleźli pośrednią pozycję, dzięki której można usunąć obraz prawdziwej doktryny ( s. 222–223).

Brakel pokazał wręcz palcem na fatalny pociąg amyraldianizmu do cielesnego człowieka (próba usunięcia obrazu krzyża i absolutnie suwerennego Boga)  i zidentyfikował jego duchowe siostry (Romanizm i Arminianizm).
.


Robert L. Reymond (1932 – 2013)

Robert L. Reymond był chrześcijańskim teologiem protestanckiej tradycji reformowanej i autorem Nowej systematyczna teologia wiary chrześcijańskiej. Reymond uzyskał tytuł licencjata, magistra i doktora teologii na Uniwersytecie Boba Jonesa.

Kiedy [amyraldianizm] nalega, że Biblia uczy, iż zarówno na mocy boskiego dekretu, jak i w historii śmierć Chrystusa, przedstawiana przez niego jako nieograniczona co do jej referentów, miała na celu zbawienie wszystkich ludzi bez wyjątku (doktryna powszechnego odkupienia), Amyraldianizm musi z konieczności połączyć siły z uniwersalizmem arminiańskim, który (…) podziela ten aspekt jego wizji i całkowicie odwraca się od prawdziwego zastępczego odkupienia ”  (A New Systematic Theology of the Christian Faith [Nashville, TN: Thomas Nelson, 1998], s. 478 😉


John Owen (1616 – 1683)

John Owen jest uznawany za jednego z najwybytniejszych reformowanych teologów. W 1643 roku opublikował polemikę, w której obalił zasady Arminianizmu w oparciu o analizę nauk o predestynacji, grzechu pierworodnym, nieodpartej łasce, ograniczeniu odkupienia oraz roli woli człowieka w zbawieniu.

Chrystus nie umarł za kogokolwiek pod warunkiem, że uwierzy; lecz umarł za wszystkich wybranych Bożych, aby uwierzyli, a wierząc mieli życie wieczne” (Works [Great Britain: Banner, repr. 1967], tom 10, s. 235;).


Ian Hamilton

Ian Hamilton służy jako duchowny w Cambridge Presbyterian Church. Jest powiernikiem Banner of Truth i członkiem zarządu Prezbiteriańskiego Seminarium Teologicznego w Greenville i Londonyńskim Seminarium Teologicznym. Autor książki Erozja Kalwińskiej Ortodoksji The Erosion of Calvinist Orthodoxy.

Hipotetyczny uniwersalizm redukuje przebłaganie Syna Bożego do możliwości. Krzyż w rzeczywistości niczego nie osiąga, a jedynie czyni grzeszników potencjalnie zbawionymi. Natomiast ostateczne zadośćuczynienie, lub lepiej po prostu „zadośćuczynienie”, naprawdę chwali „ukończone dzieło” Chrystusa ” (Amyraldianism – Is it Modified Calvinism? [Wielka Brytania: EPCEW, 2003], str. 20).


John Murray (1898 – 1975)

Był urodzonym w Szkocji teologiem kalwińskim, który nauczał w Princeton Seminary, a następnie wyjechał, aby pomóc w założeniu Westminster Theological Seminary, gdzie nauczał przez wiele lat.

„Utrzymywano, że Zgromadzenie [Westminsterskie] sformułowało co najmniej jedną sekcję, aby umożliwić amyraldiańską doktrynę odkupienia. Protokół Zgromadzenia nie potwierdza tego twierdzenia. W Wyznaniu [Westminsterskim] są trzy zasady, które wykluczają pogląd Amyraldzki.
.
Po pierwsze, odkupienie zostało nabyte dla wybranych. „Pan Jezus przez swoje doskonałe posłuszeństwo i ofiarę z siebie… nabył nie tylko pojednanie, ale wieczne dziedzictwo w królestwie niebieskim za wszystkich, których dał Mu Ojciec (WWW 8:5).
.
Po drugie, wprowadzanie i stosowanie mają jednakowy zakres. „Wszystkim, dla których Chrystus nabył odkupienie, z pewnością i skutecznie stosuje to samo i przekazuje to samo (WWW 8:8). To wyklucza jakąkolwiek formę powszechnej pokuty. Nabyte odkupienie obejmuje, jak sugeruje poprzedni cytat, zakup wiecznego spadku i dlatego mówi się, że zostanie to przekazane wszystkim, dla których dokonano wykupu. Gdyby wszyscy zostali uwzględnieni, wszyscy byliby uczestnikami wiecznego dziedzictwa w królestwie niebieskim, co jest wyraźnie zaprzeczone w Wyznaniu w innym miejscu.
.
Trzecią zasadą jest wyłączność odkupienia. „Ani też nikt inny nie jest odkupiony przez Chrystusa, skutecznie powołany, usprawiedliwiony, adoptowany, uświęcony i zbawiony, ale tylko wybrani (WWW 3:4). W zdaniu poprzednim mówi się, że wybrani zostali „odkupieni przez Chrystusa”; teraz jest powiedziane, że tylko oni są odkupieni. Z Wyznania można by wyciągnąć inne argumenty, aby pokazać, że nie dopuszcza ono żadnej formy powszechnego odkupienia, nawet hipotetycznego uniwersalizmu głoszonego na zgromadzeniu. Ale powyższe zasady są wystarczające, aby wykazać, że partykularyzm, na podstawie którego zbudowana jest cała doktryna zbawienia, nie jest poświęcony w momencie odkupienia ”(Collected Writings of John Murray [Edinburgh: Banner, 1982], t. 4, s. 255-256).

Jak również fragmenty z Wyznania Westminsterskiego cytowane przez Johna Murraya powyżej, rozważ Większy Katechizm Westminsterski, Pytanie i Odpowiedź 59, 66-68.

Na podstawie źródło


Zobacz w temacie