Sola Scriptura jako jedyne źródło doktryny

utworzone przez | lis 14, 2018 | Egzegezy, Teologia biblijna

2 Tes. 2:15 Dlatego, bracia, stójcie niewzruszenie i trzymajcie się przekazanych nauk, o których zostaliście pouczeni czy to przez mowę, czy przez nasz list.

Pozycja heretyków

“Sola scriptura? Zacznijmy od tego, że zasada tylko Biblia jest niezgodna z Biblią! Bo widzicie! św. Paweł w 2 Tes 2,15 stwierdził 15… Przeto, bracia stójcie niewzruszenie i trzymajcie sie tradycji, o której zostaliście pouczeni bądź żywym słowem, bądź za pośrednictwem naszego listu.”

Według rzymskich katolików należy trzymać się przede wszystkim ludzkiej, ustnie przekazywanej tradycji, następnym w kolejności jest spisane Słowo Boże.

Refutacja

Otóż 2 Tesaloniczan napisany został w roku 51 a.d. i jest dopiero trzecią księgą Nowego Testamentu. Przed nim powstały tylko List Jakuba i List do Galacjan (49 – 50 a.d.).

Ponieważ Duch Święty w tamtym czasie działał prężnie przez Apostołów którzy wraz ze swoimi współpracownikami przekazywali doktrynę ustnie, oraz kościół do tej pory zgromadzony był raczej w Jerozolimie pomimo czasowych prześladowań w latach 31-33 (Dzieje 8:1 – rozproszenie po Judei Samarii), to jednak stała obecność Apostołów w lokalnych zborach oznaczała brak potrzeby pisania listów doktrynalnych. W tamtym okresie najdalej wysuniętą placówką chrześcijańską była ta w Damaszku (por. Dzieje 9:3), znajdowała się ona w odległości 300 kilometrów od Jerozolimy.

  • 30 a.d.Jerozolima Dzieje 6:7 I rozszerzało się słowo Boże, i liczba uczniów w Jerozolimie bardzo się pomnażała;
    .
  • 32 – 33 a.d. Galilea, Judea i Samaria Dzieje 9:31 kościoły w całej Judei, Galilei i Samarii
    .
  • 32 – 33 a.d. Damaszek Dzieje 9:2 I prosił go o listy do synagog w Damaszku, aby mógł, jeśliby znalazł tam zwolenników tej drogi, zarówno mężczyzn, jak i kobiety, przyprowadzić ich związanych do Jerozolimy
    .
  • 32 – 33 a.d. Piotr w nieustannej podróży misyjnej wzdłuż i wszerz Izraela Dzieje 9:36.38 36 Mieszkała też w Jafie pewna uczennica o imieniu Tabita. 38 A ponieważ Lidda leży blisko Jafy, gdy uczniowie usłyszeli, że jest tam Piotr,
    .
  • 37 a.d. Piotr ciągle w podróży misyjnej, Dzieje 10:23-24 23 A następnego dnia Piotr wyruszył z nimi i niektórzy bracia z Jafy towarzyszyli mu.24 A nazajutrz weszli do Cezarei.
    .
  • 42 a.d. Antiocha, pierwszy kościół poza terenami Izraela, Dzieje 11:22 I posłano Barnabę aż do Antiochii.

Głoszenie Słowa w Izraelu odbywa się intensywnie latach 30 i 40 pierwszego wieku, przy czym widoczna tu jest bliska obecność gmin chrześcijańskich w stosunku do Jerozolimy i Apostołów, którzy ciągle przekazują naukę Chrystusa ustnie.

Przełomem jest rok 37 kiedy po raz pierwszy do kościoła zostają włączeni poganie (dom Korneliusza), co daje początek misjom skierowanym na tereny dalsze niż Izrael. I tak od 45 roku ewangelia wychodzi poza środowisko żydowskie. Cztery podróże misyjne Pawła to lata 45-66

46-48 a.d. Pierwsza podróż misyjna Pawła i Barnaby

49-53 a.d. Druga podróż misyjna Pawła

53-55 a.d. Trzecia podróż misyjna Pawła

ok. 66 a.d. czwarta podróż misyjna Pawła – Hiszpania

Od tamtej pory obserwujemy stopniowy zanik obecności Apostołów w zborach oraz nasilenie powstawania kolejnych świętych Ksiąg (obecnie kanonicznych). Jest to logiczna konsekwencja. Ponieważ 12 Apostołów nie jest w stanie dłużej zaspokoić zapotrzebowania doktrynalnego lokalnych zborów, których jest już za dużo oraz znajdują się za daleko, naukę tą przekazują w sposób spisany. Dlatego też powstają pozostałe Księgi Nowego Testamentu zawierające spisaną naukę Apostolską.

  • Ew. Marka 50-60
  • Ew. Mateusza 50-60
  • 2 Tesaloniczan 51-52
  • 1 Koryntian 55
  • 2 Koryntian 55-56
  • Rzymian 56
  • Filemona 60-62
  • Kolosan 60-62
  • Efezjan 60-62
  • Ew. Łukasza 60-61
  • Filipian 60-62
  • Dzieje 62
  • 1 Tymoteusza 62-64
  • Tytusa 62-64
  • 1 Piotra 64-65
  • 2 Tymoteusza 66-67
  • 2 Piotra 67-68
  • Hebrajczyków 67-68
  • Judy 68-70
  • Ew. Jana 80-90
  • 1 Jana 90-95
  • 2 Jana 90-95
  • 3 Jana 90-95
  • Objawienie 94-96

Wszystkie one były kopiowane i przesyłane do kolejnych zborów (ponad 25 tysięcy zachowanych majoskułów i minoskułów świadczy o skali zjawiska) oraz o zapotrzebowaniu na Słowo Boże, które nie mogło dłużej być głoszone ustnie przez Apostołów we wszystkich miejscach, które tego potrzebowały.
.

Tragiczne dzieje Apostołów

Jan 14:26 (Jezus do Apostołów) Lecz Pocieszyciel, Duch Święty, którego Ojciec pośle w moim imieniu, on nauczy was wszystkiego i przypomni wam wszystko, co wam powiedziałem.

Dodać tu również należy, że Apostołowie ginęli męczeńską śmiercią, co kurczyło ich szeregi. To kolejny argument za spisaniem nauki apostolskiej w celu głoszenia jej w lokalnych zborach oraz zachowania jej dla dalszych pokoleń. Martwy Apostoł nie jest w stanie dalej ustnie przekazywać nauki Jezusa Chrystusa, którą mu Duch Święty przypominał.

Imię Według historii kościoła
Szymon Piotr (Kefas) Został ukrzyżowany do góry nogami w Rzymie za cesarza Nerona; późniejsza tradycja sugeruje, że odwiedził Brytanię i Gam
Andrzej, brat Piotra Prawdopodobnie nauczał w Scythii (tereny ZSRR), Azji Mniejszej i Grecji; ostatecznie ukrzyżowany w Patras w Achai.
Jakub Większy, syn Zebedeusza, brat Jana
Jan, syn Zebedeusza, brat Jakuba Większego Przeniesiony z Jeruzalem do Efezu prawdopodobnie w połowie lat 60; wczesny oponent Gnostycyzmu; zmarł w Efezie w roku 100 z przyczyn naturalnych
Filip z Betsaidy Według tradycji dociera do Herapolis w Azji Mniejszej
Batłomiej (Natanael) z Ptolemaidy Kompan Filipa do Herapolis; ginie męczeńską śmiercią po służbie w Armeni
Tomasz zwany Didymos (Bliźniakiem) Zakłada się, że nauczał w Babilonie; nauczał w Indiach gdzie poniósł męczeńską śmierć; Kościół Marthoma do dziś funkcjonuje
Mateusz (Lewi) Tradycja mówi, że dotarł do Macedonii, Persji, Partii i Etiopii
Jakub, syn Alfeusza Często mylony z Jakubem, bratem przyrodnim Jezusa; prawdopodobnie nauczał w Syrii; ukrzyżowany
Juda (Lebeusz, Tadeusz), syn Alfeusza Według Hipolita Lebeusz głosił w Edessie i w całej Mezopotamii. Tradycja mówi, że nauczał w Armenii, Syrii i Persii, gdzie został zamordowany. Pochowany w Kara Kalisa, dzisiejszy Iran.
Szymon zwany Zelotą Według Hipolita Szymon był drugim pastorem zboru w Jerozolimie.
Maciej, zastępca Judasza Głosi Słowo w Syrii, zakopany żywcem.
Paweł, Apostoł pogan Ścięty mieczem przez Nerona

.

Skleroza Tesaloniczan

Zanim Apostoł wypowiedział słowa stójcie niewzruszenie i trzymajcie się przekazanych nauk, o których zostaliście pouczeni czy to przez mowę, czy przez nasz list wcześniej zauważył, że Tesaloniczanie po prostu nie pamiętają przekazanej przez niego nauki a w związku z tym głoszone u nich kazania oparte o ustne tradycje są fałszywe.

2 Tes. 2:5 Czy nie pamiętacie, że jeszcze będąc u was, mówiłem o tym?

Następnie sformułował list, w którym zawarł tą samą naukę, co przekazaną wcześniej ustnie. Po co? Aby już nigdy nie doszło do zniekształcenia doktryny:

  • ani przez ducha,- czyli fałszywe objawienia
  • ani przez mowę,– czyli ludzką ustnie przekazywaną tradycję
  • ani przez list rzekomo przez nas pisany – czyli fałszywe słowo Boże, apokryfy

Tutaj Paweł wyeliminował wszelkie możliwości istnienia pozabiblijnej, ustnie przekazywanej tradycji jako alternatywnego źródła prawdy. Paweł tymi słowy zatkał usta współczensym papieżom i określił wszelkie religie odrzucające zasadę Sola Scriptura jako heretyckie.

Gramatyka

Greckie sformułowanie końcowej wypowiedzi Pawła potwierdza, że słowa jakie miał na myśli mówiąc o mowie odnoszą się do kazań Apostołów i nikogo innego

εἴτε διὰ λόγου εἴτε δι’ ἐπιστολῆς ἡμῶν

eite dia logou eite di epistoles hemonere

czy przez słowo czy przez listy nasze

Nie ma żadnej sugestii o rzymskiej idei Tradycji, pojmowanej jako autorytet odrębny od spisanego Słowa Bożego; zaimek hemon (nasze) odnosi się do obu rzeczowników, tak logou (mowa) jak i epistoles (pisma). Oznacza to osobiste listy apostolskie oraz osobiste nauczania apostolskie. Paweł powiedział wprost:

Prawdą jest tylko to co od nas osobiście usłyszeliście i to co osobiście do was napisaliśmy.

Ponieważ nikt już nie może osobiście slyszeć Apostołów (być może poza wyjątkiem nawiedzonych zielonoświątkowców, którzy słyszą różne głosy w glowie), pozostają nam wyłącznie listy osobiście napisane przez Apostołów, przy czym rozumiemy, że Pisma napisane pod ich nadzorem zawierają się w definicji.

Dodatkowym argumentem zaprzeczającym koncepcji rzymskokatolickiej koncepcji Tradycji jako źródła teologii jest samo użycie słowa παράδοσις paradosis które oznacza nie tylko tradycję przekazywaną tak ustnie ale też pisemnie.

1 Kor. 11:2 A chwalę was, bracia, za to, że we wszystkim o mnie pamiętacie i zachowujecie nauki (παραδόσεις paradoseis) tak, jak je wam przekazałem.

Bardzo ciekawym jest fakt potwierdzenia zgodności zachowania nauki z przekazem, jaki wyszedł od Pawła. To oznacza, że Apostoł miał pieczę nad nauczaniem w Koryncie i wiedział doskonale co tam jest głoszone. I jedynie jako Apostoł miał pełne prawo do potwierdzenia tej analogii, ponieważ Duch Święty ciągle mu przypominał co jest prawdą (por. Jan 14:17, Jan 16:13).

W wersecie 2 nie byłoby może nic wskazującego na pisemne przekazanie nauki przez Pawła, który przecież 3 lata wcześniej założył zbór w Koryncie, jednak wcześniejszy fragment nie pozostawia wątpliwości, że chodzi o naukę przekazaną w formie listu.

1 Kor. 5:9 Napisałem wam w liście, żebyście nie przestawali z rozpustnikami

Nie może tutaj być mowy ani o pierwszym Liście do Koryntian, ponieważ wzmianka dotyczy listu innego niż ten, w którym Paweł dokonuje wspomnienia a jest nim właśnie 1 Koryntian. Jeszcze mniej logicznym będzie próba udowodnienia, że chodziło o 2 Koryntian, który powstał jeszcze później.  Ktoś jednak podniesie argument, że w takim przypadku kanon Biblii został pozbawiony jakiegoś natchnionego Listu. Odpowiedź na ten zarzut jest bardzo prosta, otóż:

Po pierwsze pomimo tego, że Apostołowie nigdy nie popełnili doktrynalnego błędu to jednak do Boga należał wybór, które z natchnionych Pism powinny zostać zachowane (doktryne prezerwacji). Argumentem przemawiającym za tym będzie fakt, że Apostoł, choć błędu nie popełnił, musiał doprecyzować o co mu chodzi (w wersie 10 Ale nie z rozpustnikami tego świata w ogóle lub chciwymi, zdziercami czy bałwochwalcami, bo inaczej musielibyście opuścić ten świat.) Dlatego też zachowany został List zawierający kompletną naukę Apostolską.

Po drugie bardzo możliwym jest, że Apostoł referował do innego listu kanonicznego, które przecież krążyły po społecznościach chrześcijańskich jako kopie autografów (czyli oryginałów), czego Apostołowie byli całkowicie świadomi ponieważ sami to nakazywali posłańcom niosącym ich Pisma do lokalnych społeczności, por. Kol. 4:16 A gdy ten list zostanie u was przeczytany, dopilnujcie, aby przeczytano go także w kościele w Laodycei, a wy abyście przeczytali ten z Laodycei.

Przedtem powstałe Listy Pawła to:

  • Galacjan 49-50 a.d.
  • 1 Tesaloniczan 50-51 a.d.
  • 2 Tesaloniczan 51-52 a.d.

Wśród tych trzech to właśnie tekst Listu do Galacjan zawiera wzmiankę zarówno o rozpuście jak i o odcięciu się od pewnych ludzi, co mogło być błędnie zinterpretowane przez ówczesnych czytelników jako nakaz całkowitej izolacji od grzeszników.

Gal. 5:12.19 12 Bodajby byli odcięci ci, którzy was niepokoją... 19 A znane są uczynki ciała, którymi są: cudzołóstwo, nierząd, nieczystość, rozpusta;

Odcięcie się tutaj oznacza wydalenie ze zboru fałszywych braci (którzy okazali się legalistycznymi judaistami) i nie miało na celu izolacji wierzących od grzeszników ze świata. Doprecyzowanie Pawła odnosi się zatem do spisanej tradycji παράδοσις paradosis, czyli kanonicznej nauki apostolskiej.

Innymi słowy Apostoł Paweł obalił urząd papieża, który głosi, że jest w posiadaniu rzekomo przekazanej mu ustnie poprzez generacje nauki i wykładni Pisma, jaka nie została w Piśmie zawarta.
..

Tradycja Kościoła to Sola Scriptura

Ireneusz (130 – 202)

Od nikogo innego nie nauczyliśmy się planu naszego zbawienia, aniżeli od tych, przez których Ewangelia dotarła do nas, którą kiedyś głosili publicznie, a później, z woli Bożej, przekazali nam w Piśmie Świętym, aby była podstawą i filarem naszej wiary.  Przeciwko Herezjom, księga III.

Klemens Aleksandryjski (150-212)

„Ci, którzy gotowi są spędzać czas w najlepszych rzeczach, nie ustaną w pogoni za szukaniem prawdy, dopóki nie znajdą ich demonstracji z samych Pism”. (Stromata 7: 16: 3).

Hipolit (170 – 235)

Jest, bracia, jeden Bóg, znajomość którego czerpiemy z Pisma Świętego, a nie z żadnego innego źródła … więc wszyscy, którzy pragną praktykować pobożność, nie będą w stanie uczyć się jej praktyki z innego źródła niż wyrocznie Boże. Jakiekolwiek więc rzeczy głosi Pismo Święte, patrzmy na nie; i cokolwiek oni nauczają, tego się uczymy. – Przeciw Herezji Jednego Noetusa, 9.

Orygenes (185-254)

„Żaden człowiek nie powinien, dla potwierdzenia doktryn, używać książek, które nie są kanonizowanym Pismem” (Traktat 26 w Matt.).

Cyprian z Kartaginy (200-258)

„Skąd pochodzi ta tradycja? Czy pochodzi ona od autorytetu Pana, czy z przykazań i listów Apostołów? Gdyż te rzeczy należy czynić, które zostały spisane…  Jeśli są nakazane w ewangeliach, w listach czy Dziejach Apostołów, wtedy niech ta święta tradycja będzie przestrzegana.” (Cyprian z Kartaginy, Ep. 74 ad Pompeum).

Atanazy Aleksandryjski (295-373)

Katoliccy chrześcijanie nie będą mówić ani znosić, aby usłyszeć cokolwiek w religii, która jest obca Biblii; jest to złym sercem nieskromności, mówienie tych rzeczy, które nie są zapisane” (Atanazy, Exhort. ad Monachas).

Ambroży (339-397):

„Jak możemy użyć tych rzeczy, których nie znajdujemy w Piśmie Świętym?” (Ambr. Offic., 1:23).

Cyryl Jerozolimski (315-386)

„Nawet najmniej boskich i świętych tajemnic wiary nie powinno się wydawać bez boskich Pism. Nie wierzcie mi tylko, że mówię wam te rzeczy, o ile nie macie dowodu na toco mówię z Boskich Pism. Albowiem bezpieczeństwo i zachowanie naszej wiary nie są poparte pomysłowością mowy, lecz dowodami Boskich Pism” (KKK 4).

Hilary z Poitiers (ok. 315 – 367) o Piśmie Świętym:

O rzeczach Bożych nie zaświadczają żadne ludzkie słowa, tylko i wyłącznie Słowo Boże. Wszystkie inne [źródła] są ograniczone, nieprecyzyjne, nietrafne i zawoalowane. Jeśli kto by zechciał przedstawić coś innymi słowami niż zostało to przez Boga powiedziane, to albo sam tego nie rozumie, albo też czytelnikowi nie pozwala zrozumieć.  O Trójcy Świętej 7.38, Migne PL 10:231

Grzegorz z Nyssy (335-395)

“my czynimy Pismo Święte regułą i miarą każdego założenia;  koniecznie musimy oprzeć na tym nasz wzrok i tylko uznać to jedynie, co zostało zrobione w celu harmonizacji z intencją tych Pism.”  (Grzegorz z Nyssy: Traktaty dogmatyczne, „O duszy i zmartwychwstaniu”)

Hieronim ze Strydonu (342-420)

„To, co oni tworzą i odkrywają, niby przez apostolską tradycję lecz bez autorytetu i świadectwa Pisma Świętego, słowo Boże niszczy. (ad Aggai 1). Tak jak nie zaprzeczamy temu, co jest napisane, tak też odrzucamy te rzeczy, które nie są zapisane. To, że Bóg narodził się z dziewicy, wierzymy, ponieważ czytamy; że Maria poślubiła po porodzie, nie wierzymy, ponieważ (w Piśmie) nie czytamy tego” (Adv. Helvidium).

Jan Chryzostom (350 – 407)

Co do rzeczy, które powiadam, powinienem dostarczać nawet dowody, więc nie będę się wydawał opierać na moich własnych opiniach, ale raczej udowodnię je za pomocą Pisma Świętego, aby sprawa pozostała pewna i niezłomna (nieugięta/niezachwiana). – Homilia 8 O Pokutowaniu i Kościele, s. 118, tom 96 TFOTC.

Augustyn z Hippony (354-430)

Czegóż więcej mogę was nauczać, jak tylko tego, o czym czytamy u Apostołów? Ponieważ Pismo Święte ustanawia regułę dla naszego nauczania, abyśmy nie ośmielili się „mieć o sobie wyższego mniemania, niż należy,” ale myślmy o sobie mądrze, jak mówi apostoł [Paweł]: „trzeźwo – według miary, jaką Bóg każdemu w wierze wyznaczył. Dlatego nie będę was uczył żadnej innej rzeczy, prócz objaśniania wam słów Nauczyciela.– św. Augustyn, On the Good of Widowhood, 2

Konkluzja

Mając na uwadze kontekst historyczny Paweł zachęcał Tesaloniczan do polegania na spisanym Słowie Bożym oraz na słowach wypowiadanych osobiście przez Apostołów, którzy byli dla kościoła ostatecznym autorytetem teologicznym a którzy odwiedzali lokalne zbory.

Zachęcał do tego przyrodni brat Pana Jezusa w 49 roku

Judy 1:17 Wy zaś, umiłowani, pamiętajcie słowa wcześniej wypowiedziane przez apostołów naszego Pana Jezusa Chrystusa;

Zachęcał też Piotr w roku 68

2 Piotra 3:1-2 1 Umiłowani, piszę do was już ten drugi list. W nich przez przypominanie pobudzam wasz czysty umysł; 2 Abyście pamiętali słowa wcześniej wypowiedziane przez świętych proroków (Spisane Słowo Boże) oraz przykazanie od nas, którzy jesteśmy apostołami Pana i Zbawiciela (Osobista żywa nauka Apostołów)

Mimo to w 55 roku Paweł Pisze

1 Kor. 4:6 To wszystko zaś, bracia, odniosłem do samego siebie i do Apollosa ze względu na was, abyście się nauczyli na naszym przykładzie nie wykraczać ponad to, co jest napisane,

To znaczy, że nauka Apostołów, a konkretnie jej zasięg tematyczny, nie wykraczał poza to co już zostało wcześniej objawione, ergo:

Nie ma czegoś takiego jak pozabiblijna nauka zwana tradycją apostolską.

Pozabiblijne objawienie zostało przez Pawła całkowicie wyeliminowane jako wiarygodne źródło teologii.

Źródła fałszu to:
1. pozabiblijne objawienie (duch),
2. tradycja ustna (rzekoma ich mowa),
3. apokryfy (list rzekomo przez nich napisany)

Źródła prawdy to:
1. osobista nauka apostolska,
2. księga będąca autoryzowana przez Apostołów

Dla przypomnienia, słowa te zostały napisane około roku 51-52 a.d. czyli na początku drugiej połowy I wieku. Wskazuje to na fakt, iż pozabiblijne objawienie doktryn od zawsze było ograniczone do urzędu Apostoła.

Nie ma obecnie czegoś takiego jak pozabiblijne objawienie

Rzymskokatolickich i zielonoświątkowych heretyków oraz wszystkich uznających ich za braci w wierze wzywamy do upamiętania, zaufania Chrystusowi oraz w pełni wystarczającemu Słowu Bożemu spisanemu w 66 księgach..

Zobacz w temacie

Print Friendly, PDF & Email